Ik weet het niet meer hoor. Ik wordt gek van mij peuter op dit moment. Het is een pittige dame, maar ze is zoooooooo enorm de grenzen aan het opzoeken dat het gewoon niet meer leuk is. En ik merk dat ik vaker en sneller mijn geduld verlies. Ze doet het er gewoon om, ze kijk me aan, ik zeg "Eva, niet doen" en dan toch doen. Ik kan het zonder commentaar uit haar handen halen, ze doet een stap opzij en doet precies hetzelfde met het volgende item. Ik kan niets lagen liggen, alles moet open, leeg of kapot. Ik sta 10 keer per dag troep op te dweilen wat ze express op de grond laat vallen. Alles moet in haar beker met drinken verdwijnen, zo zijn er al talloze dingen kapot gegaan. We zijn nu zover dat ze niet zonder toezicht mag drinken, want ze gooit het gewoon op de grond. Als het allemaal niet snel, nu, onmiddelijk, meteen, direct gebeurd is het huis te klein. Ik weet het niet meer. Ze gaat steeds verder en ik kan het niet negeren. Ze doet namelijk dingen waar ik op MOET reageren (zoals net de tube wasmiddel die ze midden in de kamer leegkneep :x). Of toch dat mes pakken waarvan ik zei dat ze eraf moet blijven (die ze overigens gewoon uit de lade pakt hoor, het ligt niet zomaar op tafel) WAT kan ik doen. Ik word verdrietig dat ik momenteel alleen maar boos kan reageren omdat de dingen die ze doet gewoon te gevaarlijk zijn (wegrennen en dan kan ik haar nog net voor de stoeprand aan haar arm grijpen zodat ze niet de weg opvliegt bv. Zij vind het reuze grappig .. ik een stuk minder. of het flesje water leegkiepen op tafel waar ook de iPad en telefoons liggen). Tips? Deze zijn van harte welkom want ik weet het niet meer.
Lastig zeg! onze Jongste is ook wel een klein beetje zo en volgens mijn ouders moest ik echt wat strenger zijn Ik ben dat wel wat meer geworden en ik moet zeggen dat helpt toch echt wel een beetje. Ik laat duidelijk in mijn stem horen dat iets echt niet mag; ik leg het duidelijk aan hem uit en Waarschuw dat als hij niet luistert hij in de box moet. En dat werpt toch echt wel Zijn vruchten af. Sterkte!
Ik lees mee. Wat een draken zeg, hier ook! Ze lijken me niet te horen tenzij ik wat leuks of lekkers aanbied. Maar alles doen wat niet mag en een beetje extra. Grrr. Buren zullen wel eens denken hier ( schaam) Niks lijkt te werken... Vervelende fase
Oow ik heb ook een draak in huis die ik het liefst achter het behang plak! Gewoon niet luisteren en je in je gezicht uitlachen. En verder overal een drama van maken als het niet naar zn zin is. Verder geen tips voor je, ben zelf ook nog op zoek naar de gouden tip..
Ik denk hetzelfde. Waarom zoekt ze zo hard naar aandacht? Soms zie je kindjes die hard zoeken naar bevestiging. Ze doen precies wat eigenlijk niet mag om te checken wat jij doet. "Word je boos en sluit je me buiten of blijf je van me.houden ook al gedraag ik me niet zo best?" Hoeveel tijd hebben jullie samen? Kun je proberen om haar 'slechte' gedrag even te laten voor wat het is en juist op die momenten verbinding zoeken? Ze heeft je duidelijk nodig.
Ik weet niet hoe het nu thuis is met jou en je man... Wellicht heeft ze daar ook last van Doe je verder leuke dingen met haar? Lekker naar buiten zodat ze haar energie kwijt kan? Verder 'gewoon' proberen uit te zingen en consequent blijven
Ik denk ook dat het aandacht vragen is. Want zoals je zelf zegt: ze doet dingen waar je wel op MOET reageren. Ze zorgt ervoor dat je haar niet kunt negeren.
Lieve Ts.. niet gek worden.. Ik denk dat het te maken heeft met hoe je zelf zit voor een groot deel. Daarnaast is een kind met dit soort gekkigheid wel herkenbaar. het enige wat hier help is eindeloos geduld. En (ik weet dat het moeilijk is) niet uit je pan springen. Onze dochter bereik ik veel beter met rustig blijven en duidelijk zijn. Ik geef vaak van te voren aan wat ik van haar verwacht. Maakte ze (stoute) troep liet (laat) ik het haar zelf opruimen hoe klein ze ook was. Heel veel naar buiten gaan hielp hier ook heel goed, rennen, fietsen, klimmen etc. Laat je niet gek maken. Ik ga vaak even weg om tot 10 te tellen en reageer dan pas op hetgeen wat er gebeurt. En soms.. ja blijf ook maar een mens, schiet ik uit mijn panty. En dan neem ik mezelf dat maar zo min mogelijk kwalijk en zeg sorry. Onze dochter is heel gevoelig voor hoe ik/wij in ons vel zitten. Ik denk de meeste kinderen wel trouwens.
Misschien reageert ze ook wel op onze huidige situatie. Hoewel ik (en ik weet mijn man ook) zoveel mogelijk proberen de situatie voor haar onveranderd te houden. Maar ze zal zeker dingen oppikken. Verders is ze veel bij mij, 1 dag in de week gaat ze nog naar het kdv (gelukkig) omdat ze dat zo nodig heeft. Vaak zijn we in mijn atelier waar ik moet werken, maar ik probeer zoveel mogelijk erbij te betrekken, er is veel speelgoed daar, maar doen ook veel dingen samen (bakken, "kleien", opruimen) Idd zal ze soms even op haarzelf zijn aangewezen, maar ik probeer het tot een minimum te beperken. We gaan af en toe naar Monkeytown, gaan wandelen. Ze is al heel lang aan het aftasten hoe ver ze kan gaan, maar nu spant het wel de kroon. Nu zal de huidige situatie ook niet bijdragen soms aan mijn reactie. Ik ben ook redelijk aan het eind van mijn latijn als het daarop aankomt, en een meisje dat dan in de AH bij de fruitafdeling steeds iets in haar mond stopt draagt ook niet bij. Ik ben al thuisgekomen met een peer, nectarine, appels in verschillende smaken e.d. Eens kijken hoe het vandaag gaan doen ...
Ik heb het stukje over de situatie thuis gemist maar begrijp dat er spanningen zijn? Dat draagt zeker bij en dat kun je ook nooit helemaal voorkomen. Kinderen zoeken dan gewoon veel vaker de grenzen op. Dingen die echt niet mogen daar moet een consequentie op volgen. Zelf zou ik niet kiezen voor een "wegstuur" straf: dus naar de gang/in de hoek. Maar een consequentie die past bij wat ze gedaan heeft. Maar bovenal zou ik proberen, hoe moeilijk ook, om het zoveel mogelijk positief te houden. Vooral benoemen wat wel goed gaat en wanneer het goed gaat dat je dat zo fijn vindt.
Mijn kinderen voelen het altijd haarfijn aan als ik slecht in m'n vel zit. En ook als ik met mijn hoofd er niet bij ben is dat een reden om extra aandacht te vragen. Verder: als drinken steeds een probleem is kun je ook water in een bidon geven of een andere hippe drinkfles. Dat doe ik ook in situaties waar ik geen omgegooide glazen wil 😉 Veel samen naar buiten, frisse lucht en energie kwijt kunnen.
Bouw tijd in om elke dag iets leuks te doen, zodat ze positieve aandacht krijgt. En wasmiddel veilig opbergen
Bij ons is vervelend gedrag inderdaad vaak het afreageren van niet lekker in haar vel zitten en wat extra aandacht nodig hebben. Maar is her zoeken naar bevestiging echt zo zwart wit als jouw laatste vraag? Ik word echt zelden boos, maar ben uiteindelijk ook maar een mens. Dus soms gebeurt het toch. Maar dan ben ik ook boos EN blijf ik van mijn kind houden. Boosheid sluit houden van toch niet uit? Het is ook gewoon een menselijke emotie. Boosheid staat voor mij ook niet gelijk aan buitensluiten.
Probeer het woordje "niet" vooral niet te zeggen. Dus ipv "niet aanzitten" zeg je "leg dat maar terug". En beloon goed gedrag. Ruim je huis zodanig in dat ze simpelweg niet een de wasmiddel over de vloer kan leeg laten lopen. Kies dingen uit waar ze echt niet aan mag komen en ruim dat goed op. Ruim je telefoon en tablet hoog op, laat dat flesje water niet staan. Dan krijgt ze immers de kans ook niet meer. En echt als ze rond de 3,5 is, of eerder, doen ze zulke gekke dingen niet meer Dus nu weghalen betekend niet voor altijd weghalen. Pick your battle; ga niet overal de strijd over aan, maar kies uit waar je wel over gaat 'strijden' en negeer de rest. Verder is het soms ook gewoon een lastige leeftijd.
Hier krijgt hij wat veel dingen betreft gewoon de kans niet om in de verleiding te komen. Keuken heeft een hek. Kinderwagen gaat mee, luistert hij niet dan gaat hij daar maar in zitten. Eten en drinken doen we aan tafel of op schoot. De laden laat hij gelukkig met rust. Hij heeft er een paar en daar blijft het bij. Als ik merk dat hij het erom gaat doen dan geef ik hem extra aandacht na de volgende keer dat hij geslapen heeft (of als dat nog lang duurt na een uurtje of zo), en doe ik wat maffer. Niet direct omdat ik niet wil dat hij daar een verband tussen legt. Want soms kan hij gewoon even niet de aandacht krijgen die hij wil. Maar ik gebruik zijn humeur wel als leidraad om te reflecteren hoe ik op hem overkom.