Hallo dames, Al mijn hele leven heb ik banen gehad die er niet echt toe deden. Ik heb hbo gedaan met de hoop op een goede baan. Mijn leven liep anders. Na het afstuderen ging in gelijk met verlof. Ik was ook al een oudere student (25). Hierna wilde ik parttime werken maar vond geen echte goede baan. Ik werd alleenstaand en vanaf toen had ik voor mijn gevoel helemaal geen keuze meer in wat voor baan ik wilde. De banen liepen toen al terug (2007) en niemand wilde een hooggeschoolde net afgestudeerde alleenstaande moeder. Mijn god, solliciteerde op alles wat los en vast zat maar helaas......... Heb in die tijd een paar tijdelijke banen gehad die allemaal weer afliepen. Daarnaast werd ik toch niet voor vast aangenomen......het ging ook helemaal niet lekker. Had een burn-out maar moest wel doorwerken natuurlijk voor mijn dochter en mijzelf. Godzijdank waren de kinderopvangtoeslagen nog goed geregeld. Toen, eindelijk kreeg ik een vaste baan....nou ja in de zin van 3x een jaar en toen lag ik eruit. Mijn werk was altijd goed maar beoordelingsgesprek 2 ( begin 3de contract dus) kreeg ik te horen dat ik niet loyaal was buiten mijn werktijd............gebaseerd omdat ik een sms had gestuurd tijdens een bedrijfsuitje.......naar mijn oppas. Het deed zo vreselijk pijn om dit te moeten horen nadat ik mij net twee jaar uit de naad gewerkt had als alleenstaand moeder......ik was er altijd, was flexibel in de locatie, was op elke vergadering en uitje buiten werktijd........en werkte elke dag standaard 15 min langer. Een paar maanden later was ik zwanger, traumatische zw met veel bloedingen. Toch bleef ik werken.......veranderde zelfs nog van locatie, werkte door terwijl we aan het verbouwen en verhuizen waren, had opvangproblemen voor oudste dochter waardoor ik om 7 uur begon en dus voor 6 uur op moest staan als zwangere...ik hield het amper vol. Tot er een heftige bloeding volgde.......hierna ben ik na een tijd minder gaan werken.....en toen overleed mijn meisje........ik kreeg verlof........baas 1 heeft een kaartje gestuurd en verder nooit wat laten horen.......ook nooit meer gevraagd hoe het met mij ging........baas 2 belde na 8 weken een keer...............op een gegeven moment heb ik gevraagd of mijn contract verlengd ging worden......nee dus. Nu, op dit moment zijn ze bijna faillit en zijn er nog 10 andere collega's uit dus het was voornamelijk economische redenen maar ik had sowieso nooit meer voor ze willen werken..... Het hele gebeuren heeft mij zo enorm gekwetst. Ik werk nu al vanaf mijn 15de. Tijdens studie altijd parttime gewerkt om al mijn rekeningen te betalen......daarna dus verschillende baantjes en daarna dus de laatste ervaring. Ik heb eigenlijk nooit een goede ervaring gehad bij het werken. Ik deed het gewoon omdat het moest. Mijn laatste baan vond ik het werk inhoudelijk leuk en interessant maar ook dat is nu veel te zwaar. Ik was al in mijn zw verlof van Fay* opnieuw zwanger. Wat een wonder. Toch is deze hele zw ook vreselijk zwaar......nou ja een zw wordt nooit meer hetzelfde na het overlijden van een kind. Nog steeds voel ik het verdriet van ons meisje wat niet mocht leven en tegelijkertijd de angst voor deze kleine in mijn buik. Misschien is het ook niet de goede tijd om na te denken over werk maar toch doe ik het............ Echter elke keer dat ik dat doe dan krijg ik een gevoel van ........ik kan het niet! Ik kan niet weer een baan aannemen waar ik weinig voor voel...maar ik weet ook echt niet wat ik wel leuk vind, wat ik kan, mijn eigenwaarde heeft nooit echt bestaan maar is echt helemaal verdwenen na de laatste ervaring en dat terwijl er niets aan te merken was op mijn werk...... Nou ja.......geen idee wat nu de bedoeling is van deze post...... Geestelijk is alles mij teveel....misschien wil ik ook wel te snel van alles moet ik eerst eens bevallen enzo...... Zijn er hier misschien mensen die ook zo gezeten hebben met werk en toen een ommeslag hebben meegemaakt? Hoe heb je dat dan gedaan?
Meis het klinkt voor mij als of jij er even helemaal door heen zit. Mijn advies naar jou dan ook blijf een tijd in de ziektewe en of werk voorlopig even niet. Jij moet echt even je batterij opladen. Een verlies van je kindje is ook niet niks. Ik denk dat rust hier de remedie is. Heel veel sterkte! En genieten van deze zwangerschap!!
Meid wat een verhaal. Ik heb echt bewondering voor jouw doorzettingsvermogen. Ik herken het wel. Toen ik begon met werken op mijn 18e heb ik me ook een aantal jaren helemaal uit de naad gewerkt. Met als gevolg dat ik een hele leuke baan op het hoofdkantoor van het bedrijf kreeg. Ook ik was nooit te beroerd om over te werken en nam werkzaamheden over van zieke collega's. Ik ben er een jaar tussenuit geweest om te reizen en na dat jaar weer teruggekomen in mijn oude functie. Inmiddels was er een andere directeur, waar ik het goed mee kon vinden. Toen besloot het hoofdkantoor in het buitenland dat er nog een stap tussen de directeur en mij en mijn collega moest komen. Deze meneer mocht mij totaal niet met als gevolg dat ik binnen een paar maanden weg ben gegaan. Ik had echt altijd mijn hart en mijn ziel in mijn werk gestoken (naast mijn parttime HBO-opleiding) en het heeft echt heel lang geduurd voor ik me weer voor 100% kon en wilde inzetten voor een nieuwe baas. Maar het is uiteindelijk gelukt en ik heb een hele leuke vaste baan gehad voor ik thuisblijfmama werd. Ik wil je heel veel succes wensen in het vinden van je droombaan, maar voor nu probeer te genieten van het kleine wondertje in jouw buik, ook al kan ik me voorstellen dat je je heel veel zorgen maakt.
werken? jij moet even helemaal niet werken.. voor een ruim aantal maanden/jaar. gun jezelf even tijd om alles te verwerken, om even bij te trekken. Dit is nou zo'n situatie waar de ziektewet voor bestaat ..
Een paar stappen terug doen en alles even goed verwerkn en op een rijtje zetten Probeer te genieten van dit wondertje in je buik en richt je daar op laat de rest ff barsten jij bent op dit moment belangrijk voor je kind en je kindje in je buik en je partner natuurlijk ook. De rest moet maar even geduld hebben ga pas na je bevallingsverlof je evt. weer richten op werk maar laat het nu rusten!!!
Hallo meiden, Bedankt voor jullie reacties...... Ik wil alleen een ding zeggen en hoop dat jullie het niet verkeerd opvatten want jullie bedoelen het heel goed maar........... De opmerking van het genieten in deze zw is heel moeilijk om aan te horen. Ik weet dat de meeste vlindermoeders dit begrijpen en dat je het eigenlijk eerst meegemaakt moet hebben om te weten dat het genieten nog amper kan......... Maar bedenk dat je net een zwaar auto-ongeluk gehad hebt waarbij iemand overleden is. Als je hierna in de auto stapt zul je er heel lang niet van kunnen genieten. Zo is het ook na het overlijden van een kindje...............de angst dat het weer fout gaat zit zo diep........het vertrouwen begint nu een beetje te komen waardoor je rustiger wordt maar de angst blijft tot het eind. Neem bijv. de bevalling. Daar ben ik niet bang voor maar wel op het moment dat ze geboren wordt....zal ze wel huilen? Zal ze echt leven? Ik hoop dat jullie het niet kwaad opvatten iig. Verder wat het werk betreft..........en de ziektewet....... Nu zit ik daar ook in. 100% arbeidsongeschikt verklaard. Maar straks na het verlof.....dan heb ik het gevoel van dan kan ik er toch niet weer in! Uwv heeft wel aangegeven dat dit kan/mag maar voor mijn gevoel heb ii zoiets van...op welke grond dan? Dan niet meer zwanger....als er lichamelijk niets mankeert dan gaat het alleen op het psychische gedeelte. Maar hoe lang duurt die psychische gesteldheid dan? Zou ik nu al een baan hebben dan zou het integreren misschien makkelijk gaan maar ik moet weer opnieuw solliciteren. Dadelijk moet ik vertellen wat er gebeurd is.....daar ben ik dan zo bang voor. Ik moet ook echt rustig beginnen en opstarten en dat kan amper in een nieuwe baan want er wordt dan gelijk van alles verwacht. Ik zit nu gewoon niet lekker in mijn vel. Er spelen nog veel meer dingen......... Ben onder behandeling voor angststoornissen (komt neer op angst voor verlies).....gaat nu goed want tijdens een zw ben ik juist emotioneel stabieler....volg hier ook cursussen voor en dat doet mij goed. Wonen hier nu een jaar en ben eigenlijk al die tijd al zwanger (met tussenpoze dan van 2,5 maand maar dan voel je je echt niet goed). Nu dus al meer dan 14 maandenzwanger en menn...valt mij soms erg zwaar. (sex is er al 7 maanden niet meer want we durven niet) We zijn net voor het kopen van dit huis gaan samenwonen dus dat was ook nieuw....gaat gelukkig super... Na het overlijden van Fay* bleek ex-schoonvader ziek te zijn. 1 maand later overleed hij. Tweede sterfgeval binnen 2 maanden. Weer 2 maanden later overleed mijn opa. Hij had longkanker en we wisten dat hij zou overlijden maar wanneer.....nou ja toen dus....kun je je voorstellen dat mijn 5 jarige dit ook allemaal meegemaakt heeft. Ze huilt nu nog wekelijks om haar zusje maar doet het verder super. Zo trots op mijn kind. Zij durft nu al wel echt te genieten van haar nieuwe zusje en voor haar is Fay* echt altijd bij ons. Wij gaan dus niet met zijn 3en weg maar met zijn 5-en. De baby in de buik en Fay* in de lucht. Dat maakt mij altijd blij en verdrietig tegelijk. Alleen al voor haar ben ik zo bang dat het weer fout zou gaan..... Nu ging het eindelijk even goed maar kregen we gister te horen dat mijn schoonmoeder in het ziekenhuis heeft gelegen met een verstopte ader bij het hart. Ze is er nu weer uit met medicijnen en heeft over 4 weken pas een operatie. Men, dadelijk gaat ze dood! Daarnaast heb ik een vreemde relatie met mijn moeder en zitten mij hierin heel veel dingen dwars..... Vriendin is nu onverwachts zwanger...haar jongste is 10 maanden en zhaar vorige zw waren moeilijk en gecompliceerd. De jongste is met 32 weken gehaald vanwege pre-eclampsie. Ze zijn wel blij maar ja spannend want haar bloeddruk is nu al hoog. Daarnaast doen ze nu bij de jongste onderzoek of de spierspanni g niet te hoog is met de vraag of hij dan wel ooit goed kan lopen! Nou ja er zijn ook goede dingen. Mijn dochter doet het erg goed en ze lijkt gelukkig. Zij maakt mij zo blij. Ik hou elke dag meer van haar. We wonen in een leuk huis, leuke wijk...(onzin waarschijnlijk maar soms komt de gedachte naar boven dat dit huis ongeluk brengt, ik druk het maar weg). Relatie gaat goed(op de sex na). Ik ben al 32 weken, word goed in de gaten gehouden. financieel gaat het nog goed. Ik heb goede vriendinnen. Mijn ex hebben we nu een goede band mee sinds 2 jaar. Mijn dochter heeft 2 vaders en is gek op hun beiden. Ex en mijn partner zijn nu ook bevriend. Nooit gedacht na jaren van terroriseren van zijn kant. Gelukkig altijd buiten onze dochter om. Die is nu zo gelukkig. En van deze dingen word ik dan wel weer erg blij. De dagen gaan zo voorbij. De ene dag kan ik het goed aan en ben ik vrolijk en de andere dag zo depressief... Poef sorry dames maar moet er even uit. Misschien moet ik leren te begrijpen dat het leven nu eenmaal uit leuke dingen en minder leuken dingen bestaat.
Ik herken je verhaal qua werk maar al te goed. Altijd werk gedaan omdat het moest, niet omdat het leuk was. Zo jaloers op mn man die fluitend naar zn werk gaat... Gelukkig nu wat gevonden wat me wel bevalt. Verder wil ik zeggen, laat het werk even rusten tot na je bevalling, en kijk dan verder. Het lijkt me heel moeilijk om te genieten na wat jou is overkomen, het zal meer de zwangerschap doorkomen zijn. Heel veel sterkte, en straks natuurlijk een heleboel geluk.
Geestelijk ziek zijn en minstens net zo serieus (niet niet serieuzer) ziek zijn... onderschat dat niet! Het is heel moeilijk aan te tonen maar de enige die dat kan ben je zelf (evt. in samenwerking met een psycholoog oid) Als je jezelf niet serieus neemt waarom zou je baas dat dan wel doen? Waarmee ik probeer te zeggen dat wanneer je nu weer door gaat werken je baas ook gewoon weer verwachtingen heeft... Zorg voor jezelf! Een ander doet het niet (qua bazen enz) Ga eerst eens verwerken probeer deze zwangerschap nou eens eerst zo goed mogelijk door te komen. Concentreer je dan op je kraamtijd DAARNA op de (geestelijk) herstel en DAARNA pas weer op je werk. Ik weet niet of dit jullie laatste kindje is maar hierna kan je de rest van je leven werken! Laat het los. (echt ik spreek uit een deels ervaring maar dan toch anders. kern is hetzelfde; als je niet voor jezelf zorgt verwacht het dan ook niet van je baas). Wat voor werk deed je? Misschien is zzp-er worden wel een oplossing voor je! Het is even spannend maar er zijn hele goede regelingen (ook van uit het uwv) en ook voor de kinderopvangtoeslag ed Zo loyaal is je baas niet naar jou toe... dus waarschijnlijk duurt dit niet heel lang meer... kan je maar beter nu in de ziektewet zitten (kan hij je niet ontslaan) kan je rustig beter worden en als een gezond persoon iets anders zoeken (is altijd nog beter dan (geestelijk) zwaar overbelast op zoek gaan naar weer iets anders)... Hoe je uk met fay* omgaat... snik wat lief! Volgens mij ben je voor haar een hele stabiele mama... nou nog voor jezelf!!! succes
Dank je! Jij dus ook jaloers op je vent die wel een leuke baan heeft hihi. Hoe heb jij je werk nu gevonden? Was het toeval of heb je je leven omgegooid?
Ik herken het wel ja. En ik ben het niet eens met adviezen als 'doe rustig aan' en 'ga genieten'. Ik heb wel geleerd dat het op het werk vaak helemaal niet gewaardeerd wordt als je je uit de naad werkt, het is beter om gewoon te doen wat er verwacht wordt, en niets extra. Dus niet langer op het werk blijven, gewoon op tijd komen en op tijd weg. Werk is gewoon belangrijk voor je goed voelen, vind ik zelf. Naast dat het gewoon nodig is om in je levensonderhoud te voorzien (ik zou me vreselijk voelen met een uitkering, eerlijk gezegd). Ik weet natuurlijk niet hoe jij in elkaar zit, maar werken geeft je toch de mogelijkheid om iemand anders te zijn, iets anders te doen, en juist als je nare dingen meemaakt, kan het werk de plek zijn waar je daar even los van komt. Weet je een beetje voor jezelf bij welk soort werk jij je lekker zou voelen? Iets dat in de lijn van je opleiding ligt? Of juist iets heel anders? Of als een baan even niet trekt, is er vrijwilligerswerk waarin je je kunt ontplooien?
Weten jullie waar ik zo gelukkig van word? Eerst woonden we op een flatje zonder balkon. Nu kan mijn dochter hier buitenspelen, in het groen. Als ik haar dan buiten zie, met andere kinderen of racen op haar fietsje( wat ze sinds een paar weken alleen kan) dan kan ik dus echt heel blij zijn.
Dank je wel. Vooral die laatste zin. Ik hoop echt een goede moeder te zijn alleen soms heb ik nu het gevoel haar tekort te doen. Na het hele gebeuren en de zw nu. Ik doe mijn best iig en ze is zo lief tegen mij de laatste tijd. Mijn baas heeft mijn contract al niet meer verlengd. Dit is nu sinds februari dit jaar zo dus ik heb nu ook geen werk meer.... Was toen net uit mijn verlof en toen verliep het contract.
Aloe.. lieverd.... lees je eigen verhaal eens... en doe alsof het dat van iemand anders is... Wat zou jij die ander adviseren? Wat ik hier namelijk lees is iemand die er heel erg doorheen zit.. maar ook heel hard is voor zichzelf.. Gun jezelf de rust om weer 1 mens te worden, een sterker mens... Tot je daar bent zal je pieken en dalen zien, geloof me..en tijd zal het ook kosten.. Maar als je jezelf weer bent, dat geeft een kick!! Geloof me
Ik was erg jaloers ja, maar ook erg blij voor hem, hij heeft tien jaar gewerkt wat hij eigenlijk niet zo vond. Ik kwam een vacature tegen op internet, vijf minuten op de fiets hier vandaan. Het is op oproepbasis, en niet mijn opleidingsniveau, maar wat dirksmama zegt is zo waar, het is echt even wat anders, zo belangrijk om even niet alleen mama, vrouw van of buurvrouw, dochter maar gewoon AnneThamar te zijn. Ik heb tijdens de zwangerschap een uitkering gehad, omdat mijn contracten niet verlengd werden. verschrikkelijk vond ik het. En idd wanneer mensen zeiden; geniet ervan dat je niet hoeft, grrr. Ik snap dirksmama ook wel wanneer ze zegt niet eens te zijn met rustig aan doen. Maar het lijkt mij al een zeer stressvolle situatie en wanneer je daar de stress van gespannen werk zoekendaar nog eens aan toe voegt, lijkt me dat helemaal veel. Tenzij je de tijd die je nu hebt gebruikt om eens rustig te bedenken wat je echt leuk lijkt. Heerlijk lijkt me dat Aloe, helaas wonen wij ook in een appartement wel met dakterras, maar ik droom over een tuintje. (Ach, zoals je leest is er altijd wel wat je liever wilt, of leuker lijkt...)
Dat is het dus. Ik weet echt niet wat ik wil, leuk vind. Mijn opleiding zijn helaas alleen fulltime functies in te vinden. Dat wil ik iig niet. Ik heb ook wel werk nodig puur omdat ik geen thuisblijver ben. Ik stomp daar van af. Geen enkele moeite verder met thuisblijfmoeders verder hoor... Nee, ik wilde ook nooit een uitkering. Ik heb echter nu wel gemerkt dat er dingen in een leven kunnen gebeuren dat je gewoon even geen andere keuze hebt. Op dit moment heb ik ook nog echt het gevoel dat ik niet werken kan. Dat trek ik geestelijk echt niet. Ben ook erg bang dat wanneer ik weer wel zou gaan werken ik fouten ga maken en er hierdoor weer problemen mee krijg en er dan weer uitlig. Aan de andere kant voel ik het als een moeten straks. Ik moet van mijzelf wat doen! Ik besef mijze F wel dat ik daar dus klaar voor moet zijn maar gun mijzelf die rust niet! Ik voel mij gefrustreerd omdat ik niet weet wat ik nu doen moet. Dat ik mijn leven wat dat betreft niet op orde krijg. Ik kan het niet loslaten. Mijn geest kan het niet aan nu en toch blijft het zoeken naar iets..... Het leven ansich is ook nooit eens rustig of een sleur......er gebeurt dus altijd wel wat. Ben jaren gewoon op de automatische piloot doorgegaan tot Fay* overleed.......een klap in mijn gezicht! Ze heeft mij wakker geschud en laten beseffen dat ik moet stoppen met die automatische piloot en nu zelf keuzes mag maken. En dat is echt heel nieuw voor mij. Ik heb voor het eerst in mijn leven een achtervang. Mijn partner die er voor mij is en de financien die goed zijn. Nu kan ik eindelijk keuzes maken maar ik heb gewoon geen idee wat ik dan moet....... Teglijkertijd voel ik dat het dus nu ook niet de tijd is voor zware beslissingen maar kan ik het dus ook niet loslaten. Aaaargh Alsof de automatische piloot staat te popelen om het weer over te nemen.
Als je je leven lang gewerkt hebt heb je recht op een flink aantal maanden uitkering (ja dit is iets waarvan we vinden dat het voor 'de kansloze' der samenleving is maar sinds de economische crisis is dit allang niet meer het geval; meer dan ooit zitten veel hbo-ers op dit moment thuis met een uitkering. Een uitkering waarvoor je zelf hebt betaald toen je werkte!) anyway misschien wel een mogelijkheid om straks een uit te zoeken of 'voor jezelf beginnen' een mogelijkheid voor je kan zijn. (mijn man- hbo-er - zat begin dit jaar thuis vanwege de economische crisis en is nu ook voor zichzelf begonnen) Er zijn hele goede regelingen voor vanuit het UWV zo kan je het bijvoorbeeld bespreekbaar maken dat je het een half jaar mag proberen met behoud van uitkering. En jij - als persoon- kan eindelijk werk doen voor jezelf, om de juiste redenen en niet 'omdat het moet'. tip: weet niet of je het al weet maar je moet even controleren hoe het zit met de kinderopvangtoeslag: Die word sinds dit jaar uitgekeerd nav het aantal gewerkte uren van 'de minst werkende ouder'. Als je langer dan 3 maanden een uitkering krijgt vervalt je recht op de kot. Nou is dat bij jou nog niet geval omdat je nu met verlof bent (?) / in de ziektewet zit? Maar let er even op...
Ik zou ook eigenlijk helemaal niet goed weten wie ik ben en wat ik wil. Al weet ik het wel beter als een paar jaar terug. Ja, ik zou een ander rust adviseren en het laten komen wanneer het komt. Weet je het is zo gek. Iedereen, inclusief ikzelf, zegt altijd dat je moet accepteren.......alleen hoe doe je dat dan? Weet iemand dat? Hoe accepteer je wat is? Wat is dat eigenlijk, accepteren?
Ik heb niet je hele topic gelezen maar wilde even reageren op het bezwaarde gevoel dat je hebt door de ziektewet.. Ik heb hetzelfde gehad, in de ziektewet zit je alleen als je lichamelijk iets mankeert of zwanger bent met veel klachten. Geestelijk mankeer je niks dus kan je gewoon werken. Toch zit ik nu in diezelfde ziektewet op psychische gronden terwijl ik onder behandeling ben in de deeltijd psychiatrie. In het begin voelde dat zo fout en zo dubbel, maar door mijn artsen heb ik het geaccepteerd. Jij hebt nu even rust nodig voor jezelf en voor je gezin, om zelf ook even tot rust te komen. Dan kan je er ook zijn voor je dochtertje, partner en de baby in je buik. Zij hebben niets aan een moeder met een burn out! En geloof me, solliciteren in deze tijd maakt dat alleen maar erger.