Hallo lieve moeders, Ik zit er even doorheen en weet even niet meer wat juist is om te doen. Ons zoontje is nu 7 maanden en is een heerlijk ventje! Hij krijgt borstvoeding op verzoek en we zijn sinds een maand met hapjes begonnen wat goed gaat. Ik volg hem in zijn verzoeken wanneer ik thuis ben en wanneer ik aan het werk ben gaat hij naar het kinderdagverblijf. Nu is het zo dat hij niet alleen in slaap kan vallen en overdag zichzelf niet goed kan vermaken. Er moet altijd iemand bij hem zijn en het liefst mama! Slapen doen we dus ook samen aangezien hij van 0 naar 100 gaat zodra hij alleen ligt. Op de opvang lopen zij hier nu ook tegen aan, niks is goed alleen bij een van de leidsters op schoot zitten of spelen. Slapen gaat ook niet vanzelf en hij huilt vaak voordat hij in slaap valt. Ze troosten hem dan wel maar het gaat dus niet vanzefllf.Ook merken zij op dat hij snel schrikt van onverwachte geluiden of bewegingen en daar heel erg van streek door kan raken. Een speen, de fles, een knuffeldoekje.. alles wordt geweigerd en alleen mama werkt voor hem. Super lastig voor papa en de leidsters natuurlijk. Iemand ervaring met een baby die zo erg behoefte heeft aan mama en zichzelf niet kan vermaken en troosten? En is dit vanzelf overgegaan of hebben jullie tips? Ik heb altijd mijn moedergevoel gevolgd en heb hem nooit laten huilen omdat hem laten huilen niet juist voelt voor mij. Toch proberen om hem te laten huilen en als hij echt overstuur raakt pas troosten? Bedankt alvast voor jullie reacties!
Hier een iets andere situatie maar wie weet heb je er wat aan. Mijn zoontje kon ontzettend in een negatieve emotie blijven hangen. En daarom hing hij heel erg aan mij. Ik ben met hem naar een osteopaat gegaan. Na een week had ik overdag een ander kind.
Zo'n knuffeltje (wij hebben zo'n knuffeldoekje met een kopje van dikkie dik) in je nek leggen en een nachtje bij je houden dat ie helemaal jouw luchtje is? Bij mini's werkt t wel, maar die zijn nog heel erg "geurbased". Evt samen slapen zachtjes afbouwen. Jij in een stoel direct naast t bed. En als dat goed gaat, halve meter van t bedje af... vervolgens een meter etc. tot open deur jij op de gang, deur op een kiertje jij op de gang, deur open jij in een kamer ernaast (desnoods vouw je de was weg) Je gaat de fase in dat "uit het zicht is niet weg" als je die goed doorpakt win je er best wel wat mee. Standje 100 moet je wel proberen te voorkomen, hoe vermoeiend het ook is, daar heb je "in the long run" alleen jezelf mee. Miepen en meuten is wat anders, gewoon laten gaan, althans hebben wij altijd laten gaan. Dr wordt hier wat afgespeeld en gekletst in bed, zal me allemaal een worst wezen hebben ze t alleen maar fijn in hun bedje en is t een "veilige plek" denk ik dan.
Dat is best pittig kan ik begrijpen. Ik ben mening dat eventjes huilen echt geen kwaad kan. Ligt er natuurlijk wel aan hoe ze huilen en waarom. Zou toch langzaamaan gaan proberen dat hij zelf in zijn bedje gaat slapen. Desnoods eerst bij hem blijven tot hij slaapt en dat steeds verder afbouwen tot uit de slaapkamer gaan en hem 5 minuten laten huilen, troosten zonder woorden en weer uit de slaapkamer en dat dan steeds een beetje langer! Onze oudste sliep ook alleen maar bij mij, maar na 6 maanden vond ik dat echt te pittig worden. Af en toe een momentje voor jezelf is ook wel fijn als ze slapen. Wij hebben het toen zoals ik hierboven zeg gedaan, binnen een week sliep ze in bed en was ze ook blij dat ze naar bed mocht. Haar slaapjes waren eerst kort, maar werden steeds langer! Succes!
En voldoende slaap zorgt waarschijnlijk ook voor een vrolijkere baby! In bed zonder prikkels om hun heen geeft vaak toch net een beetje meer rust!
Hier wel ervaring met slecht tot niet slapen. Maar ik wilde eerst even reageren op dat 'alleen kunnen vermaken'. Volgens mij is het absoluut niet realistisch om te verwachten dat je kindje zich, zonder jou in het zicht, alleen vermaakt. Misschien een paar minuten waar jij dan wel bij bent. 7 maanden is echt nog heel jong! Ik ben van mening dat je 'vermaken in je eentje' echt niet kan verwachten van je kindje. Ook hier zijn wij van het niet laten huilen (in het gehele eerste jaar). Ook hier vind ik dat je dat je kindje op deze leeftijd nog niet aan kan doen. Dat betekende dat hij alle dutjes zo ongeveer op mij deed als ik thuis was. Als ik ging werken en hij op de opvang was, dan lukte het slapen ook niet. Ook alles geprobeerd. Soms wel hoor, als hij moe genoeg was. Maar vaker was hij oververmoeid en sliep dan helemáál niet meer. Ook niet thuis. Ook schrikt hij snel wakker, dus alles en iedereen moet muisstil zijn. Op de opvang onmogelijk dus. Zodra er een kindje gaat huilen is mijn zoontje wakker en gaat dan ook niet meer verder slapen. Dat schrikachtige bij onverwachte bewegingen en/of geluiden herken ik ook! Dat was hier ook meteen huilen en troost zoeken. Het goede nieuws is dat hij daar inmiddels helemaal overheen is hoor. Hij is nu ruim 1,5 jaar. Heeft gewoon even tijd nodig gehad, de wereld wat meer snappen. Hopelijk bij jouw kindje ook. Het slapen is nog steeds niet denderend hier. Maar met acceptatie ben ik het verst gekomen. Mijn tip is dus; blijf doen wat je doet, het wordt echt vanzelf (iets) beter. Zo veel mogelijk slaap faciliteren lijkt mij het belangrijkst. Als hij dus niet slaapt op de opvang, dan heel veel en lang thuis laten slapen. Laten huilen zou ik echt voorlopig nog niet doen, zo sneu. Het mannetje heeft je gewoon nodig. Én belangrijk is medische zaken uitsluiten. Heeft hij ergens pijn of last? Hier bijvoorbeeld wel maandenlang oorontsteking na oorontsteking gehad. Hebben we niet in de gaten gehad. Ook verborgen reflux heeft een grote rol gespeeld. Helaas allemaal niet de oorzaak van het slechte slapen, maar het helpt ook niet mee. Heel veel sterkte, ik weet hoe zwaar het is!
Slapen geen ervaring mee maar het niet kunnen vermaken wel. Vooral heel erg de eerste 8 maanden. Hele dag waren we bezig hem te vermaken en rond te tillen. Als we dat niet deden was hij extreem aan het jammeren. Ik had constant het idee dat hij zich verveelde (in hoeverre dat kan met een baby). Naarmate hij zelf meer kon is hij zichzelf ook steeds beter gaan vermaken. Nu is hij anderhalf en kan hij prima lekker zelf spelen! Al is met papa en mama nog altijd wel het leukste... Ik weet nog wel dat ik de eerste 8 maanden soms wel echt tureluur werd van het continue moeten vermaken, maar het is dus over gegaan. Inderdaad ook op de opvang: hij zat altijd bij iemand op schoot terwijl andere babys ook wel in de wipstoel zaten. Niet die van ons, die wilde altijd vastgehouden en vermaakt worden... Wel lastig van het slapen zeg! Daar heb ik helaas geen tips voor... Alleen dat ik heb gemerkt dat alle moeilijke dingen uiteindelijk toch echt vanzelf beter worden.
Ik wil hier nog wel even op reageren, zeker icm opvang. Als jij ervan uit gaat dat een kindje van 7 maanden zich nog helemaal niet zelf hoeft te vermaken, hoe zie je dat dan voor je op een opvang met meerdere baby's? Daar kunnen ze een kind toch ook niet continue vasthouden en vermaken, er zijn nog meer kinderen. Hetzelfde eigenlijk met slapen, ik snap dat het niet prettig is om je kindje even te laten huilen, maar als je van opvang gebruik maakt vind ik dat je je kind moet leren om zelf te gaan slapen. Als daar helemaal niet geslapen wordt zitten ze toch met een compleet oververmoeid kind?
Ts, je kunt niet alles tegelijk aanpakken, maar ik zou wel beginnen met het zelf vermaken. Een kind van 7 maanden hoeft geen uren alleen zelf te spelen, maar het is wel slim om aan te gaan leren dat mama er niet 24/7 naast zit. Zeker omdat je kindje ook naar de opvang gaat. Daar kunnen ze ook niet continue 1 op 1 met jouw zoontje bezig zijn. Het is ook in zijn belang dat hij dat leert. Beginnen met samen spelen en na een poosje weggaan of iets gaan doen. Het helpt vaak wel als je erbij praat en uitlegt wat je doet. "Mama gaat even eten maken/de wasmachine leeghalen" en dan mag je even alleen spelen. Rond deze leeftijd kan ook de verlatingsangst ontstaan, dus ik zou wel zorgen dat hij met zn speeltjes in dezelfde ruimte als jij is. Ondertussen lekker tegen hem kletsen. Wat betreft slapen: je vertelt dat hij even huilt voor het slapen, maar slaapt hij daarna wel goed?? Als het slapen daar geen probleem is dan is het aan jou of je het thuis wil aanpakken of dat je het op deze manier wil blijven doen. Als hij op de opvang hierdoor slecht slaapt dan zou ik het zeker aan gaan pakken. Een oververmoeid kind heeft natuurlijk ook geen plezier in spelen en dan blijf je in zo'n cirkeltje.
Hier een baby van 10,5 maand die ook niet zelf kan slapen. Het alleen spelen lukt aardig omdat hij een grote broer en zus heeft, maar zodra mama in de buurt is vind hij alleen maar troost bij mij. het slapen heb ik aan toe gegeven, we gaan samen op bed liggen en dan krijgt die de borst en dan valt die in slaap, na een kwartiertje ongeveer kan ik stiekem weg gaan en even tijd voor mezelf pakken. Miss lukt dat, zorgen dat je bed veilig is, evt een camera erop zetten en dan als ze slapen proberen voorzichtig weg te gaan zodat je even kan douchen, kop thee ect ect
Misschien in de vorm van een spelletje leren aan je kindje dat wanneer je buiten zijn gezichtsveld bent, je nog niet echt weg hoeft te zijn. Bijvoorbeeld: Kiekeboe- spelletje (handjes voor de ogen en handjes weer weg) Verstoppen, maar nog wel zichtbaar. Verstoppen, maar praten of zingen. Verstoppen en geluid maken: fluiten, klappen, tikkemln ergens op. Zoiets?
Of bijvoorbeeld de radio aan waarin bijvoorbeeld ook gesproken wordt. Of muziek aanzetten. Wanneer je bijvoorbeeld in de keuken iets gaat doen, blijven praten, geluid maken, zodat hij weet dat je er nog bent en elke paar minuten bijvoorbeeld even naar hem toe gaan.