Ja dat denk ik. ( als ik voor mezelf spreek) Maar dat had ik al eerder gezegd, maar dat is schijnbaar door velen over het hoofd gezien
Ik ben de schrijfster, en ik ben daarvan inderdaad overtuigd! Ik heb altijd, mijn hele leven in mijn onderbewustzijn geweten dat mijn eerste kindje zou overlijden! Ik heb er ook heel veel over gedroomd, mensen verklaarden me voor gek, maar toen ik hoorde, het hartje klopt niet meer, dacht ik, zie je wel?! En het is niet alleen gebeurd om ervan te kunnen leren, het heeft meerdere redenen. Ik heb heel veel meegemaakt in mijn jonge leventje, mijn ouders waren jong uit elkaar, mocht mijn vader niet zien, stiefvader overleed, moeder kreeg een hersenbloeding toen moest ik ineens bij mijn vader wonen die een vreemde voor me was, moeder lag drie jaar in het ziekenhuis waar ik elke xag langs moest, toen overleed zij, ben uit huis geplaatst, pleegvader die als een echte vader voor me was overleed en nog een hoop van dit soort dingen. Logischerwijs stond ik erg negatief in het leven, maar op de een of andere manier sta ik sinds het overlijden van ons meisje positief met een komt wel goed mentaliteit in het leven! Ja, ik heb een hoop ellende meegemaakt, dingen die anderen niet eens in een mensenleven meemaken, maar kijk eens naar wat ik allemaal wel heb! Dat inzicht heeft mijn hele leven en instelling veranderd en wat dat betreft kan ik zeggen dat het overlijden van ons meisje ook nog eens een positieve wending aan het leven van haar broertje heeft gegeven, wamt eigenlijk was ik te negatief om een kindje te kunnen opvoeden! Ik kan oprecht zeggen dat ik met heel mijn hart geloof dat alles wat er in mijn leven gebeurd is een reden heeft gehad, ik kreeg er nieuwe inzichten door en ik ben eindelijktrots op wie ik ben, wat ik doe en wat ik heb! En ja, het doet verrotte veel zeer dat ik mijn dochter heb moeten verliezen om daarachter te komen, maar ik ben apetrots dat zo een klein wezentje dat mij zo graag heeft duidelijk willen maken!
Sometimes people come into your life and you know right away that they were meant to be there to serve some sort of purpose, teach you a lesson or help figure out who you are or who you want to become. You never know who these people may be but you lock eyes with them, you know that very moment that they will affect your life in some profound way. And sometimes things happen to you at the time that may seem horrible, painful and unfair, but in reflection you realize that without overcoming those obstacles you would never realize your potential, strength, will power or heart. Everything happens for a reason. Nothing happens by chance or by means of luck. Illness, love, lost moments of true greatness and sheer stupidity all occur to test limits of your soul. Without these small tests, life would be like a smoothly paved, straight, flat road to nowhere safe and comfortable but dull and utterly pointless. The people you meet affect your life. The successes and downfalls that you experience can create whom you are, and the bad experiences can be learned from. In fact they are probably the most poignant and important ones. If someone hurts you, betrays you or breaks your heart, forgive them because they have helped you learn about trust and the importance of being cautious to whom you open your heart.
Ik ben daar denk ik te nuchter voor. Dingen gebeuren wat mij betreft door domme pech en erfelijkheid (bijvoorbeeld bij ziektes) of samenloop van omstandigheden (nare gebeurtenissen etc.). Iedereen krijgt in zijn of haar leven wel nare dingen om te verwerken, en de een heeft meer pech dan de ander helaas. Het is mooi als je er van kan leren en er sterker/beter uitkomt, maar dat heeft ook met je karakter en de manier hoe je naar het leven kijkt te maken (positief of juist pessimistisch). Bij sommige mensen lijkt altijd van alles te gebeuren en heel veel drama en narigheid, en soms kunnen ze daar inderdaad helaas niks aan doen en hebben ze gewoon heel veel pech in het leven. Maar er zijn ook mensen die van elke mug een olifant maken en elke tegenslag (groot of klein) enorm opblazen om maar aandacht te krijgen, die lijken altijd wat te mankeren terwijl er eigenlijk niet zoveel aan de hand is. Die mensen ga ik liever uit de weg.
Ik geloof hier wel in.. Maar ik denk ook dat het voor veel mensen die er niet in geloven ook niet zal gelden. Klinkt bijna als een soort sekte haha voor het beloofde land. Maar zo bedoel ik het niet. Ik denk niet dat je gestraft wordt als je hier niet in geloofd, maar ik heb zelf ervaren dat ik anders ben gaan denken / handelen sinds ik hier in ben gaan geloven en dat dat mij heel veel goeds heeft gebracht.
Ik geloof er niet in en als mijn zoon wel om een rede is overleden dan zou ik dat nu toch wel eens willen weten. Ja ben sterker geworden maar dat wilde ik niet zo. Waarom zo veel pijn en ellende ervaren?
Het is een moeilijk onderwerp. Maar zoveel mensen zoveel meningen. Iedereen beleeft het leven op haar eigen manier. De ene haalt steun uit het geloof, uit bepaalde rituelen of gelooft in de stelling. De andere weer uit andere dingen. Er is geen verkeerde manier. Ik kan moeilijk uitleggen waarom ik wel geloof dat alles gebeurd met een reden. Ik ga het ook niet proberen, het is mijn houvast, samen met mijn geloof. En geloof mij, ik heb geen makkelijk leven gehad en ook nu niet. Zelf zwanger en een zus(47) die ernstig ziek is... en toch haal ik steun uit de stelling
Ik geloof hier ook absoluut in dat dingen met een reden gebeuren. Wel geloof ik daarbij dat de reden meestal niet duidelijk voor ons zal zijn maar bij een groter geheel hoord. Het feit dat ik denk dat alles met een reden gebeurd wil niet zeggen dat ik er op dat moment goed mee om kan gaan. Dan kan het me nog net zo hard treffen als ieder ander. Daarbij geloof ik ook dat een ziel blijft bestaan tot alles geleerd is wat geleerd moet worden en het hele idee rondom "wie goed doet, goed ontmoet".
Nog een stukje over leven en de levenslessen en waarom dingen ons (moeten) overkomen: In de meeste (oosterse, spirituele) culturen zijn beide begrippen onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ziel, die streeft naar verlichting en voltooiing, zal blijven incarneren totdat het karma 'vervuld' is. Je mag dus niet de fout maken om karma te beschouwen als iets negatiefs, als een soort straf, dat is het zeker niet! Alle handelingen in dit leven kunnen als het ware een deel van het karma, een deel van de levenslessen die iedere ziel moet doormaken, 'inlossen'. Als alle levenslessen waar de ziel voor heeft gekozen voltooid zijn, is incarnatie niet meer nodig. Soms hoor je mensen bij een negatieve gebeurtenis in hun leven zeggen, dat 'dit hun karma' is, omdat ze in een vorig leven iets fout hebben gedaan. Ze gaan er dan van uit, dat als je in een bepaald leven iets verkeerds doet, of een negatieve handeling verricht, je hiervoor in een volgend leven moet 'boeten'. Zo werkt karma dus niet! Iedere ziel kiest voor de geboorte voor het leren van bepaalde levenslessen, of - en dat is eigenlijk een betere omschrijving - voor het opdoen van bepaalde ervaringen waardoor de ziel groeit. Als in een vorig leven een negatieve handeling is verricht, dan zal de ziel ervoor kiezen om de les die hieruit te leren valt, in een volgend leven uit te werken. De ziel zal zelf een manier vinden om de lessen te leren - of om die ervaringen op te doen - die voortvloeien uit vorige levens. Het gaat dus niet op om te zeggen: "In dit leven ben ik gehandicapt, dus ik moet in een vorig leven wel iets vreselijks gedaan hebben". Dan zou karma gezien worden als een straf, in plaats van als een spiritueel leerproces van de ziel. Volgens de reïncarnatie-theorie kiest de ziel zelf de toekomstige ouders uit, omdat zij de ideale omstandigheden kunnen creëren waarin de ziel de zelf-opgelegde lessen en doelen kan volbrengen. Daarmee kies je dus als ziel zelf voor een soort 'levensplan' (blauwdruk van je leven), waarin je ouders je mede de kans geven een bepaald doel te bereiken. Vanuit deze visie is het een nog groter geschenk om een kind te krijgen, als je beseft dat dit kind jou als ouder heeft uitgekozen, om zo aan zijn of haar levenslessen te kunnen werken, om zo de voor zichzelf gewenste ervaringen te kunnen opdoen. Omgekeerd geldt dus ook wanneer je ineens de behoefte voelt om een kindje te krijgen, je dus eigenlijk de roep van de ziel van je ongeboren kind hoort, je voelt dat deze ziel bij jou geboren wil worden. Hiermee kiest de ziel dus ook zijn levensomstandigheden. Dat is iets waar veel mensen het moeilijk mee hebben... "Ik kan er nooit voor gekozen hebben om dit rotleven te leven, waar heb ik dit aan verdiend?" Helaas wordt vaak vergeten dat de ziel ook voor minder leuke lessen zal kiezen om tot voltooiing te komen. Sterker nog, hoe moeilijker en zwaarder je leven is, hoe meer je ervan kunt leren, hoe intenser de ervaringen zijn die je opdoet. De mensen die het je het moeilijkst maken in je leven, zijn vaak je grootste leermeesters; dit zorgt voor de meeste spirituele groei. Vaak moet je door een diep, diep dal gaan voordat je die spirituele groei kunt meemaken. Je overleeft het dal en je komt er sterker uit dan je daarvoor was. Veel mensen gaan zich pas verdiepen in het spirituele, als ze het gevoel hebben dat al het andere is weg gevallen. Je moet dus de donkere nacht meemaken, voordat je het licht kunt zien. Je kunt pas echt optimaal van de positieve ervaringen genieten, als je de negatieve dingen hebt meegemaakt. Als je alleen maar fantastisch mooie ervaringen hebt, hoe weet je dan hoe fantastisch mooi ze werkelijk zijn? Dat realiseer je je pas als je ook weet hoe het tegenovergestelde is. Hoe moeilijk het leven ook kan zijn, alles heeft altijd een doel, er is altijd een reden. Het leven leert je continu, iedere dag, nieuwe lessen; iedere dag doe je nieuwe ervaringen op. Misschien staan de omstandigheden je niet altijd aan, maar zij zullen je wel leiden naar een stukje 'verlossing' en volmaaktheid.
Ik geloof ook dat alles gebeurd met een reden, de positieve, maar ook de negatieve dingen. Immers, deze dingen hebben jou gemaakt zoals je nu bent en de keuzes die je nu maakt voor de toekomst.
Ik geloof niet dat alles een 'reden' heeft. Er gebeuren m.i. teveel oneerlijke dingen bij mensen die dit niet verdienen. Ik geloof echter wel dat sommige dingen voorbestemd zijn, goed of slecht, en dat toeval niet bestaat...
Nee geloof er niet in. Dat zou te oneerlijk zijn voor sommige. Ik zie het leven als een reis, waarbij je zelf de keuze maakt om links of rechtsaf te gaan, wie je toelaat en welke kansen je grijpt. Ziektes en ongevallen onderweg is gewoon dikke pech.
Ik denk het wel. In mijn geval was het onverwacht zwanger raken, bio-vader de deur uit trappen en de ellende van het afgelopen jaar een ENORME eye-opener. Bij mij wel, dus. Zonder Tygo was ik niet volwassen geworden, was ik me niet gaan gedragen naar mijn leeftijd maar was ik me ook niet zo bewust geweest van mijzelf als dat ik dat nu ben. Zonder mijn vriend die de bak indraaide had ik niet geweten hoe eerlijk ik tegenover een ander kan zijn. (in de zin van; beide kanten van een verhaal weten voor een oordeel te trekken) Zonder het verliezen van mijn baan, het mijn huis kwijt zijn op een week na, de schulden die ik opgebouwd had, ook weer afgelost heb en alle oordelen die ik gehoord/gelezen/gevoeld heb had ik niet geweten hoe veel kracht er in mij zit. Had ik ook niet het gevoel gehad zoals ik nu heb; leef met de dag. Problemen één voor één aanpakken en niet alles tegelijk willen doen. Niet altijd alles perfect willen doen; je hebt niet alles in de hand. Zonder die belachelijke ellende in ongeveer twee jaar tijd had ik geen zelfkennis gehad. Dan was ik nog steeds een overarige-party-puber die te veel streeft naar perfectie en daarin faalt om vervolgens dat rotgevoel weer weg te willen feesten. Zonder dit was mijn vicieuse circel niet doorbroken en had ik nog een aantal jaren in die scheve relatie met mijn ex blijven hangen. Gebeurde dit allemaal met een reden? Denk het wel. En zo niet; dan ben ik erg dankbaar voor de lessen die ik er van heb geleerd en zie ik die lessen maar als reden. Heb ik ergens spijt van? 1 ding. Spijt dat ik te vaak heb geluisterd naar anderen in plaats van naar mijn verstand en hart. Ben ik ergens trots op? ook 1 ding. Dat ik mijn spijt nu ook kan zien als iets waar ik van heb geleerd. Die ene keer dat ik naar mijzelf luisterde was de keer dat ik achter mijn huidige vriend bleef staan. En mijn god wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, elke keer weer als ik hem zie
Ik geloof hier ook in, waarom? Omdat ik een hoop vervelende dingen heb meegemaakt en het anders soms lastig dragen was. Door na een gebeurtenis te denken wat voor positiefs die ervaring mij gebracht had zag ik in dat het altijd wel ergens goed voor was geweest en het dus altijd met een reden gebeurde.
Alles gebeurt met reden oke wil dat best wel geloven. Idd het leven is een soort van leer proces. Het is alleen balen voor de geen die meer heeft moeten dragen dan de buurman/vrouw maar ja. Het maakt je idd sterker op de een of andere manier. Maar of je blij van woord als je leven zwaarder is dan het geluk., Ach ja beter dragen dan klagen of klagen en dragen weet nooit precies wat fijner is. Soms is het drager fijner dan het klagen maar klaag je nooit dan woord het dragen zo zwaar dat je toch moet klagen om de rest weer te dragen. Zo ben ik duidelijk. pff.''
No offense, maar dan ben ik liever een minder sterk mens met minder tegenslag. Immers, zonder tegenslag had ik ook niet zo sterk hoeven zijn. Ik geloof niet dat mensen die het geluk vinden na een leven vol tegenslag echt gelukkiger zijn als de mensen die het cadeau hebben gekregen. Sommige tegenslagen draag je de rest van je leven mee. En het knokken kost je ook een hoop tijd van je leven die ik toch echt liever zorgeloos door was gegaan.