Vroeger zei ik van wel. Alles gebeurde met een reden. Maar dat is langzaamaan gaan veranderen. Veel dingen meegemaakt waarvan ik echt niet kan bedenken waarom die zijn gebeurd bij mij. Het was zo vreselijk. En nee, daar ben ik niet sterker uitgekomen. Of misschien ook wel, maar had het 10 keer liever niet gehad. En toen ik op een gegeven moment een verhaal over baby Brianna las was ik om. De dingen die haar zijn overkomen kan niemand ooit goedpraten met "alles heeft een reden". Daar geloof ik niet meer in. Wel geloof ik dat sommige dingen "passen" in je leven, maar niet dat ALLES voorbestemd is. En ik geloof wel in "what goes around, comes around". Maar niet zozeer in de spirituele zin, maar meer dat als jij goed bent voor anderen dat anderen dan ook goed zijn voor jou...
misschien is het van sommige situaties maar beter dat we er geen reden van weten, het zou het leven er een stuk verdrietiger of zelfs ondraaglijker van kunnen maken. Ik zit er eigenlijk een beetje tussenin. Ik geloof in zekere zin ook wel in het voorbestemde, maar zoals jij ook zegt; van sommige situaties heb je niet gelijk een antwoord waarom iets je overkomt en misschien krijg je dat antwoord ook wel helemaal niet. Je moet er ook niet te hard naar zoeken, dan vindt je het niet (net als bij die prins op dat witte paard) Ik heb een hoop narigheid meegemaakt en op het moment dat het me overkwam dacht iok ook , waarom ik? Nu jaren later en met veel meer levenservaring veel sterker in mijn schoenen, weet ik de meeste "redenen" wel, maar er blijven er nog steeds een aantal onbeantwoord. Toeval is dan weer de andere kant. Een kind of een ouder op jonge leeftijd verliezen, is dat toeval? Onder het mom van: "Ow ik heb mijn kindje "toevallig" verloren." nee dat klopt in mijn ogen ook niet. En het klinkt trouwens ook alsof het niks voorstelt, maar dat is het absoluut niet. Niet alles is toevallig.
Nee, ik geloof niet in een hoger plan oid. Wat mij betreft bestaat het leven gewoon uit een reeks toevallige gebeurtenissen. Het andere idee is fijner en geruststellender, dus het lijkt me prettig als je zo in het leven staat, maar ik geloof hier niet in. Dan houdt het op.
Ik snap ook jouw woorden, zo dacht ik bijna vier jaar geleden ook! En ik lees ook bij veel mensen dat sommige mensen alle ellende niet verdienen en dat de buurvrouw veel meer meemaakt als anderen! Ook ik heb het heel lang oneerlijk gevonden dat ik klap na klap te verwerken kreeg, maar ik ben trots dat ik zo sterk ben dat ik elke klap heb kunnen opvangen, heb kunnen opstaan en al die nare dingen kan meenemen in mijn leven! In mijn familie zijn de verschillen nogal groot, mijn schoonzusje lijkt bijna alles cadeau te krijgen, maar klaagt alsnog over de meest kleine dingen. Ik heb me daar altijd, en zeker na het overlijden van onze kindjes, heel drukom gemaakt! Totdat iemand iets tegen me zei... stel, iemand krijgt zijn hele leven een heleboel stompen en klappen, dan doet elke nieuwe stomp of klap wel zeer maar je raakt er bijna aan gewend, en een ander krijgt nooit stompen of klappen, en dan ineens een niet zo harde stomp, maar die doet extra veel zeer omdat het nog nooit eerder is gebeurd! Daarbij, je kunt je eigen leven pas met iemand anders zijn leven vergeliken aan het einde van die levens, pas dan kun je een balans opmaken! Misschien heb ik mijn klappen nu gehad en moet een ander die nog krijgen! Mijn schoonzusje bijvoorbeeld, leunt gigantisch op mijn schoonouders, en het is niet dat ik het haar gun, maar ik weet zeker dat haar klap komt als zij er niet meer zijn, omdat ze nooit geleerd heeft het zelf te moeten doen. Daarom ben ik er zl van overtuigd dat alles een reden heeft en inderdaad, zoals mutsie al zo mooi beschreef, ik geloof in karma, niet als straf, en in reincarnatie! Mijn schoonzusje zal misschien wat meer nare levenslessen krijgen als ik in een volgend leven. Ik heb ook sterk het idee, omdat ik al heel jong volwassen was, dat ik een veelboudere ziel ben als dat mijn schoonzusje was. En ja, sommige dingen zijn makkelijker te dragen als je hierin gelooft, en op momenten denk ik ook wel eens, f*k dat geloof, waar is dit nu weer goed voor? Maar ik hervind het elke keer weer. Ik had, met alles wat ik heb meegemaakt en de vele verkeerde keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven, er heel veel slechter aan toe kunnen zijn in dit leven, en toch krijg ik elke keer weer in mijn leven de kans om alles goed te maken en weer op het juiste pad terecht te kunnen komen. Ik geloof ook dat mijn tijd waarin ik rustig kan leven en daarvan kan genieten nog wel komt. Misschien komen daarvoor nog wat tegenslagen, misschien ook niet, dat weet ik niet, maar ik ben er wel van overtuigd dat ik op de goede weg zit.
Ik geloof dat ieder op een moment zijn nare dingen me maakt. De een al vroeg in zijn leven, de ander pas later. Als je geen verdriet kent, ken je ook geen ultiem geluk. Soms vraag ik me ook af waarom het mij niet gegund is nu zwanger te zijn, maar ik blijf geloven dat het goed komt. X
Dus als jullie kids kanker krijgen en dood gaan heeft dat een reden. Onzin! Niet alles heeft een reden sommige dingen overkomt je gewoon
Yep, dezelfde. Vreselijk. Ik had het op twitter gelezen maar niet bedacht dat dat kindje bij ons uit de buurt zou komen, was immers delft. Plots klaps is het over en uit
Momenteel is het afscheid.Ben zojuist even naar buiten gelopen om haar in stilte te herdenken.In gedachten ben ik bij haar ouders en broer en allen die haar lief waren. Rust zacht en wees gelukkig lief meisje.
Okay, dan vraag ik me af.... Iemand heeft door een gebeurtenis in zijn leven iets geleerd, namelijk; mijn zwager... Zijn vader was al behoorlijk oud toen mijn zwager geboren werd (ik meen in de 60). Toen mijn zwager rond de 18 was, is zijn vader overleden aan een hartstilstand. Mijn zwager heeft door dit verlies behoorlijk veel problemen ondervonden in zijn leven en heeft altijd gezegd dit zijn kinderen niet aan te willen doen en koos er bewust voor om jong(er) vader te worden. Dus hij heeft lering getrokken uit de keuze van zìjn vader.. Zo gedacht, zo geschied.. Hij werd rond zijn 30e voor de eerste keer vader en 3 1/2 jaar later nog een keer... Mooi toch, dat dat hem gegund was.. Ja, maar vervolgens overlijdt hij 4 dagen voor hij 52 zou zijn geworden, na 7 jaar geknokt te hebben tegen slokdarmkanker en uitzaaiïngen daarvan... Zijn zoons waren respectievelijk 18 en 21 jaar oud. Dus hij heeft geleerd uit een situatie, leeft daarnaar en vervolgens staan zijn zoons evengoed met lege handen rond diezelfde leeftijd als hun vader.... Tsjaaa... Nog 1. De jongste van diezelfde zwager (mijn neefje dus) krijgt ongeveer een half jaar na de dood van zijn vader een brommer ongeluk. Hij breekt zijn been op 3 plaatsen, wat in principe goed te helen was. Alleen door allerlei fouten en complicaties raakt hij na 8 weken (en echt na gruwelijke pijnen te hebben doorstaan ivm een compartiment syndroom) zijn onderbeen kwijt. Afgezet net onder de knie.. Dan ben je dus 19 en ben je binnen nog geen jaar je vader èn je been kwijtgeraakt.. Wat voor wijze levenslessen moet hij hieruit halen??? Ja, dat het leven af en toe bijzonder kut is, dat hij moet leren leven met het feit dat zijn moeder weduwe is geworden op haar 44e, dat hij als jongen van 19 van de 1 op de andere dag gehandicapt is en dat hij bijzonder moeilijk aan de bak komt vandaag de dag... Wat voor reden is er te bedenken dat dit soort dingen je overkomen?? In mijn ogen; GEEN!!!! Het overkomt je, het is ongeluk in je leven dat niemand voorziet.. Niemand leert hier iets van, ja dat het leven betrekkelijk is, telt dat ook? Maargoed, ik geloof ook niet in God, misschien dat dat ook een verschil maakt? Als mensen aankomen met de woorden, "alles gebeurt met een reden", dan voel ik me ook bijzonder gekwetst. Er is geen enkele reden te bedenken waarom het gezin van mijn zus zo enorm getroffen is, zo intens in elkaar is geroffeld door verdriet. Als je dit van dichtbij meemaakt, doet het echt pijn als mensen zeggen dat er altijd een reden achter dit soort gebeurtenissen zit...
Ik geloof er niet in dat alles met een reden zou gebeuren. Ik geloof niet in één of andere hogere macht die het universum bestiert.
dit vroeg ik me dus ook af! wat is daar dan de reden van? wat is de reden van dit leed en de reden van mishandeling, verkrachting, verwaarlozing, ontvoering, moorden, ziektes, handicaps en dan vooral bij kinderen? daardoor geloof ik er niet meer in. ik geloof dat de keuzes die je zelf maakt wel een reden hebben maar de gebeurtenissen die ik hierboven beschreven heb,...nou daar kan ik geen reden inzien, vooral bij baby's en kinderen niet, die zijn onschuldig en leren daar niks van, maakt hun ook niet sterker
alles gebeurd met een reden, daar ben ik het totaaaal niet mee eens. vind dat echt de grootste bull die er is waarom laat ik maar achterwege, Net als dat het zo heeft moeten zijn...vind dat echt een stomme uitspraak maargoed ieder zn mening verder hou ik hem voor me want dat soort opmerkingen maken mij vaak wat prikkelbaar/woest
Nee. Ik geloof daar niet in. Lijkt me wel een heerlijke gedachte, want dan kan je altijd over vrede mee hebben. Dat heb ik ook bij mensen die gelovig zijn, volgens mij kunnen zij veel sneller rust in iets vinden, omdat het van hogeraf komt. Ik ben daar helaas te nuchter voor...
Ik ben zeer gelovig maar wij geloven niet dat God deze dingen veroorzaakt. Meer: tijd en toeval treft een ieder, zoals de bijbel zegt. Dus is er geen 'reden'.
ik geloof er echt niet in !!!!!!!! Een forumdinnetje van me heeft vorige week haar dochtertje van 16 maanden verloren , en dan zou alles een rede moeten hebben....... dan zou ik die rede wel eens willen weten ...........................
Idd! Ik zag het topic over deze mama die haar kindje plotseling is verloren en denk dan echt wat een onzin dat alles een reden heeft. Dit is het ergste wat je ooit kan overkomen en ik zie daar dus echt geen reden voor..