Hallo, Ik ben toch benieuwd of iemand van jullie hier ervaring mee heeft, en tips heeft om het wellicht te doorbreken. Mijn dochter, nu drie en halve maand, wil vooral bij mij zijn. Soms vindt ze het totaal niet fijn op schoot bij bezoek en als ik haar pak is ze weer rustig. Ook als papa ´s avonds (laat) thuiskomt en wilt knuffelen, heeft ze daar vaak geen zin in. Ze is dan al aan het eind van haar latijn. Hoe moeier ze is, hoe minder graag ze bij een ander wil zijn. Hoe kan dit? Is het inderdaad een teken van goede hechting, of juist al verwend? Herkent iemand dit? En heeft er iemand tips om dit te doorbreken? Ik zou dit graag met papa willen doen, maar die komt pas om half 8 thuis en ziet ze ziet hem dus niet vaak. Ik moet eerlijk zeggen: ik vind het fijn dat ze bij mij wilt zijn, en ook soms wel logisch (ze is nog zo klein) maar heb soms het gevoel dat ik het 'moet' doorbreken, dat ze anders te snel te afhankelijk blijft. onzekerheid...
Ons zoontje is ook altijd heel erg op mij gericht geweest. Toen hij een week of 6 was, wilde hij al niet meer bij "vreemden" op schoot. Ook bij papa is hij altijd minder tevreden geweest, maar wij zijn er altijd in mee gegaan. Wilde hij niet bij anderen zitten, dan zat hij gewoon bij mij. Hoewel hij nog altijd het hardste naar mij trekt, zeker als hij moe is of niet lekker in zijn vel zit, is hij nu super sociaal, het liefst krijgt hij aandacht van iedereen. Ik zou er dus niet te ongerust over zijn, volgens mij is het niet meer dan normaal dat een kindje, zeker in het begin, vooral bij mama wilt zijn.
Het is echt heel normaal dat je kleintje graag het liefst bij jou is. Proberen dit te doorbreken werkt juist averechts! Een klein mensje moet eerst vertrouwen opbouwen in de wereld buiten hem/haar (en dat ben jij nu vooral) als dat er is (en hoe lang dat duurt, dat verschilt per kindje) gaan ze de wereld verder verkennen. Kleine baby's horen bij hun moeder, (als je naar de evolutie van de mens kijkt en naar de natuur horen baby's eigenlijk de eerste maanden gewoon dicht bij de moederborst). Baby's kan je absoluut niet verwennen (ze hebben namelijk nog helemaal geen 'ik' dus verwennen is niet mogelijk) ik zou eerder zeggen dat ze het 'recht' hebben om dicht bij jou te zijn. Geniet van je kleine mensje dicht bij je, geef haar niet te veel uit handen, want voor je het weet is ze een paar maanden ouder en wil ze helemaal niet meer op schoot! En wat je vriend betreft, misschien wil ze 's avonds wel bij hem in de draagdoek bijvoorbeeld. Je kunt ook zorgen dat hij in het weekend meer tijd met haar heeft op de uren dat ze wakker is. Geloof me.. het komt goed en het is HEEL normaal!
Lijkt mij een normaal verschijnsel! Verwend kunnen ze nog niet zijn hoor met die leeftijd... ze is nog zo jong! Jij bent er het meest en voor haar het meest vertrouwd.. Ook wel goed voor te stellen dat ze juist bij je wil zijn als ze moe is, dan zit je toch zelf ook niet op 'vreemden' te wachten die je vast willen houden. Hier hebben we daar altijd aan toe gegeven en ze is tot nu toe nog nooit eenkennig geweest naar anderen toe. Ze is heel sociaal en vermaakt zich met iedereen... maar nog steeds: als ze moe is, dan zit/ligt ze het liefst bij mama!
Oja trouwens, wat je vraag over hechting betreft. Je kunt nog niet zeggen 'dat ze nu goed gehecht is' haar gedrag is onderdeel van de ontwikkeling van de hechting, de basis wordt nu gelegd en is echt heel belangrijk.
Wat mooi gezegd! Heb ook veel zorgen hier omtrent gehad en veel kritiek maar alles is goed gekomen Alleen bij een volgende zal het vast weer zo zijn.. Kon je maar een knopje omzetten in je hooofd..
Wat fijn om te horen dat jullie allemaal zeggen dat het goed is, en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het voelt ook wel goed, maar, inderdaad, je krijgt commentaar en ik vind het soms 'zielig' voor papa en dochter. Dus ik moet daar dan qua gevoel zelf mee om leren gaan, denk ik. Ik wil haar ook juist heel graag bij me hebben, maar voel soms een soort druk alsof dat niet goed is... Maar dat zal dan wel vooral in me hoofd zitten.. Ook als ik nu terug kijk naar de eerste week, de kraamweek, met al dat bezoek, vind ik dat achteraf gezien wel heel veel geweest. Eigenlijk hoe kleiner ze is, bij hoe meer mensen ze op schoot gaat. Bizar eigenlijk. Alvast bedankt voor jullie reacties. Hoe reageerde de papa erop dan? En wat was het commentaar dat jullie kregen, en hoe ging je ermee om?
Hier liep hij er zelf ook veel mee! Vond ie wel fijn. echt veel tijd voor elkaar hadden we niet al helemaal geen sex. maar ons relatie is zo sterk dat dat evne naar de achtergrond verdwijnt en vanzelf weer opduikt. Als je toch van elkaar houd en nu iets hebt wat haast nóg meer waard is!?
hier ook echt een mama kindje. Ik heb hier altijd aan toegegeven ook al heb ik "geprobeerd" dit te doorbreken. Nu is ze 15 maanden en begint nu eindelijk naar papa te trekken! Ik moet zeggen dat ik het ook wel eens lekker vindt en heb u pas echt het gevoel dat ik tijd voor mezelf kan nemen. Geef haar het vertrouwen dat ze bij terecht kan want dat is toch wat je uiteindelijk ook wil bereiken met je kindje, toch?
Ons ventje is sowieso nooit op veel schoten geweest, ook niet in de kraamweek en de weken erna. Buiten de directe familie vond ik het gewoon niet nodig. Toen hij met een week of 6 ook hen tijdelijk niet zag zitten (wilde enkel bij mij, mijn man en moeder op schoot voor een aantal weken), vond ik dat in alle eerlijkheid dan ook niet echt erg. Nadien heb ik hem altijd zelf laten beslissen, vond hij iemand leuk, dan mochten ze hem pakken, maar zocht hij zelf geen contact, dan niet. Papa vond het wel eens jammer dat hij vooral naar mij trok, vooral als hij hem niet kon troosten. Maar dat hij niet vaak door anderen op schoot werd genomen heeft hij ook altijd achter gestaan. Van commentaar van anderen heb ik me nooit iets aangetrokken moet ik zeggen. Daar ben ik Oost-Indisch doof voor.
Gek is dat eigenlijk hè, daar heb ik ook veel over nagedacht. Ze zijn ook nog zo klein en kunnen niet aangeven of ze het wel/niet leuk vinden bij iemand op schoot (behalve door te huilen dan). Nu mijn zoon 5 maanden is zit hij niet vaak meer op schoot bij andere, hij vindt er niks meer aan op schoot. Ik vond het ook zo vreselijk als mijn schoonmoeder hem op schoot wilde houden als hij huilt ('ik kan hem ook wel troosten hoor'). Ik kon dat echt niet aanzien, bij mij was hij meteen stil. Jij bent de moeder en jij weet/voelt wat goed is voor jou kindje, de rest lekker laten kletsen.
Het is op deze leeftijd idd normaal dat je dochter alleen bij jou wil zijn. Zij ziet zichzelf nog steeds als een geheel met jou. Pas na ong 9mnd, als het verlatingsangst begint gaan kindjes zichzelf als iemand anders zien. Ik vind het wel kwalijk dat onze ouders daar blijkbaar niks van af wisten, anders roepen ze niet dat een baby van 3 mnd 'verwend' of 'afhankelijk' gemaakt wordt. Het is wel belangrijk dat je dochter de komende maanden steeds meer een band opbouwt met haar vader. Deze is ook van wezenlijk belang voor haar hechting. Gun ze tijd samen, laat hem haar in bad doen, mee douchen, masseren, mee gaan zwemmen ed.
Precies, die band met Papa is ook heel belangrijk, maar helaas is hij oko niet zo actief. IN bad doen, en dat soort dingen laat hij liever aan mij over. En als hij haart troost, is hij ook niet zo actief (met praten/zingen/rondlopen/andere oplossingen), maar dat probeer ik maar los te laten. en @ bloembloem: Ja dat andere mensen hem dan willen troosten, zoals mijn oma bijvoorbeeld. Aargh! Geef me dochter toch hier, dan is ze inderdaad stil... Vind dat ook zo moeilijk. Elke keer weer de afweging: gaan we er doorheen? Mag iemand het proberen, of meteen terug naar mij? Achja..
Zelf zou ik me hier niet zo druk om maken. Mijn man deed ook best weinig met ons zoontje toen hij zo klein was, nu dat hij echt actief is en dergelijke, doet mijn man er veel meer mee. En mijn zoontje trekt nu ook vanzelf meer naar hem. Zoals ik al eerder typte, trekt hij voor te troosten en zo wel heel erg naar mij, maar voor de rest maakt het hem niet meer zo uit. Natuurlijk moeten papa's wel een beetje betrokken zijn, maar je kan ze toch niet forceren om "anders" te doen.
Een van mijn beide zoontjes had dit ook heel sterk, de andere vond het bij veel mensen wel prima. Mijn man had daar heel veel moeite mee, en wilde mijn zoontje dus vaak ook tegen zijn zin in gaan 'troosten'. Dit terwijl we beide wisten dat hij stil en tevreden zou zijn zodra hij bij mij was. We hebben toen afgesproken dat mijn zoontje die alleen bij mama wilde, zoveel mogelijk bij hem zou zitten als hij tevreden en blij was. Zodra hij begon te huilen, mocht hij weer bij mij. Zo leerde hij dat niet alleen mama, maar ook papa voldeed aan zijn wensen. En dan kun je papa ook vertrouwen en je veilig bij hem voelen: dan is het dus ook leuk bij papa. Overigens heb ik me ook regelmatig dood geërgerd aan mijn man hoor. Wel klagen dat mijn ene zoontje zich zo veel op mij richtte, maar vervolgens nooit eens snel opstaan als ze begonnen te huilen. En vaak te lui zijn om iets met of voor ze te doen behalve voor de tv op zijn kont met ze te knuffelen/liggen.