...en ik word er zo moe en verdrietig van. Begrijp me absoluut niet verkeer; ik houd zielsveel van mijn dochter. Maar ze is niet makkelijk. Wij tweeën samen zijn ook als water en vuur. Als ik rechtsaf wil, wil zij linksaf. Als ik A zeg, zegt zij B. En zoals de titel van mijn topic al zegt -> alles, werkelijk alles, is een strijd. En ik ben zo moe gestreden. Ik snap natuurlijk dat het grootste aandeel bij mij ligt. Ik ben ongeduldig en houd niet van getrut en getreuzel. Natuurlijk voelt mijn dochter dat aan en gooit ze gelijk haar kont tegen de krib. Vanmorgen hebben we alweer ruzie gemaakt. Om tandenpoetsen notabene. Ze weigert gewoon mee te werken (mond niet open doen, op de tandenborstel bijten, handen voor de mond, mijn hand wegduwen), dan raak ik geïrriteerd en verlies uiteindelijk mijn geduld waardoor ik mijn stem tegen haar verhef. En ik wil dit niet meer. Ik zou het zo fijn vinden als het eens wat gezelliger was tussen ons. Tips en trucs zijn welkom...
Ik herken het zeker. Ik laat het meestal dan even. En kom een minuut er naar weer terug van kom wat gaan even tanden poetsen. Of ik probeer haar af te lijden.
Hoe lastig het ook is, strijd is een keuze. Ik probeer niet in discussie te gaan met mijn (diva) kleuter. Als iets moet, dan moet het. Met "geweld" indien nodig. Alle andere dingen laat ik gaan. Krijsen, janken ed doen we op de gang. Niet luisteren is ook geen verhaaltje. Ik probeer logische consequenties te hangen aan gedrag. Niet eten = niet snoepen etc Maar ruzie maken met mij kleuter doe ik niet. IK ben mama en dus de "baas" Maar herken wel je verhaal hoor. Dochter en ik zijn ook tegenpolen... dat is lastig.
Heel herkenbaar... zo'n periode hebben wij ook gehad... Uiteindelijk is dit weer over gegaan, mijn zoontje heeft af en toe nog wel eens zijn buien hoor. Bij mijn zoontje helpt het als je duidelijk een opsomming geeft van wat je gaat doen, hem er erg bij betrekken (zelf tandpasta op de tandenborstel doen, liedje zingen tijdens het tandenpoetsen, zelf de tandenborstel laten afspoelen) en obderhandelen (als je nu even lief je tandjes gaat poetsen gaan we straks een samen een boekje lezen of spelen) Maar bedenk...... het is een fase! echt waar!
@ Cygnet: Ja, je hebt ook helemaal gelijk inderdaad. IK ben degene die er een strijd van maakt door 'm aan te gaan. Soms kan ik het ook goed negeren, zeg ik niks en neem ik haar gewoon in de "houdgreep" en poets die tanden. Maar meestal helaas laat ik me toch leiden door mijn irritatie. @ Blike: Fijn om te horen dat ik erop kan rekenen dat het weer overgfaat . Dat weet ik natuurlijk eigenlijk wel, maar de bevestiging is altijd nog even prettig. Dus, het nieuwe credo is: Negeren en gewoon doen wat er gedaan moet worden. En tot 10 tellen...
Enorm herkenbaar met mijn jongste. Ook een heel pittig meisje. Ik heb een boek gelezen: kijk, luister en begrijp van jantine peters. Erg prettig om te lezen en even weer wat milder te worden. Misschien helpt het jou ook?
Ik herken het zeker! Onze zoon is ook ff in zo'n periode aangekomen ... en dat leidt niet altijd tot vrolijke gebeurtenissen hier in huis het begint vaak al met aankleden. Ik maak duidelijk eennafspraak met hem (eerst mama en dan milou en dan jij) en daar is hij het mee eens maar dan toch als het puntke bij paaltke komt, doet hij nog moeilijk met aankleden. Ik kan ook niet tegen dat getreuzel en gedoe en ben dan snel geïrriteerd en laat me dan leiden door dat gevoel en dat heeft hij prima door En de rest van de dag nog meer van dat soort dingen. Een simpel boodschapje doen of naar de speeltuin gaan, begint al ongezellig omdat onze zoon dan weer tegendraads is met allerlei dingen. wat ik nog het meest irritante vind is dat hij altijd het laatste woord moet hebben ... dan ben ik al klaar met de discussie/waarschuwing/consequentie en dan moet hij net weer ff dingen herhalen (nee JIJ moet op de gang ik ga niet op de gang) of weer opnieuw beginnen (ja maar/nee maar) Af en toe heb ik echt van die dagen .... pffff! Merk wel dat hij "ineens" bezig is met letters leren herkennen en schrijven en hij weet "ineens" cijfers en telt een heel ztuk verder dan een maand terug dus misschien dat dat het is? Ik hou het voor mezelf maar daarop anders word ik gillend gek
Ja hier een kleuter die alles tot een strijd maakt.... Vooral met mij. Ik hoop dat de fase weer over gaat...ik ben ook nog eens 4 weken alleen met de kinderen in de vakantie..dus erg pittig is het wel. De baas blijven is mijn tip.
Kan je niet proberen het wat luchtiger aan te pakken? Om uit de spiraal te komen? Hoe leg ik dat het beste uit... Ik heb het gehad met de jongste. Als ik vroeg of ze wilde komen, liep ze de andere kant op. Of als ik haast had en haar jas aan wilde trekken, ging ze met haar armen om haar heen maaien. En zo nog veel meer. De hele dag door. Ik werd echt moedeloos, waarom was alles een strijd? Waarom was ik altijd een boze moeder voor haar? Ik heb eerst bij mezelf een knop omgezet ~zennnnnn~ Ik benaderde haar veel positiever. Ging vaak op mijn knieën zitten om haar even een knuffel te geven en te zeggen dat ik van haar hou. De dingen die ze goed deed, prees ik ook gelijk. Als ze weer eens wegliep als ze moest komen, ging ik gewoon zelf verder ipv boos worden (haar achterna lopen heb ik nooit gedaan). En omgekeerde psychologie: "jij kan écht niet je mond openhouden met tandenpoetsen. Nee, écht niet". ~poets poets~ "Nee waaauuuuw, wat goed, je kan het wél" Grapjes maken werkte ook om het luchtig te maken: "doe jij je jas niet aan? Eens kijken, past ie mij?" Ik heb haar ook met veel dingen laten helpen, zodat ze zich 'belangrijk' voelde. Bijvoorbeeld bij het boodschappen doen haar wat laten dragen en bij het uitpakken haar wat op laten ruimen. En haar ook weer prijzen daarvoor. Sinds ik eindelijk haar 'gebruiksaanwijzing' heb gevonden, heb ik een heel ander kind! Ze luistert en is lief en natuurlijk luistert ze ook wel eens niet maar dat is een keertje helemaal niet erg. Er zit nu eenmaal een kop op maar het is weer gezellig thuis.
@ Charmed: Ja, dat is zeker een goede aanpak. Ik probeer dat ook zeker te doen, maar soms wil ik gewoon dat ze luistert, hahaha
Een kind hoort te luisteren. Punt. En dat ging bij de oudste prima, nooit problemen mee gehad. Maar de jongste is een ander verhaal. Vergt een hele andere aanpak, heel ander karakter. Neem je tijd ervoor en heb (tijdelijk) wat meer geduld en pak het anders aan. Maar als het lukt, en je bent uit die neerwaartse spiraal, luistert ze ook daadwerkelijk (meest van de tijd) en wordt het gewoon weer leuk in huis. (pfff, lijkt wel een halleluja verhaal, hahaha)
DIT! Ik denk dat ik een beetje hetzelfde karakter heb als TO. En meestal ligt het probleem niet bij het kind zelf, maar hoe je je kind in bepaalde situatie gaat benaderen. Daar ben ik ook enorm de fout in gegaan. Sinds ik onze dochter anders benader, is er (bijna) geen strijd meer. Soms ligt het gewoon aan hele kleine dingen die men kan doen. Gisteren wou onze dochter absoluut niet in bad en gooide zichzelf de grond op. Ik ben op mijn knieen gaan zitten en heb gewoon gezegd "kom even naar me toe" en heb haar een hele dikke knuffel gegeven en ondertussen uitgelegd dat ze zich echt moet wassen omdat anders het zand bij haar in bed ligt. ZONDER KNUFFEL en enkel toespreken zou dit niet gelukt zijn. Onze dochter heeft meer lichamelijk contact nodig bvb. We zijn dan hand in hand samen naar het bad gelopen en is erzelf ingekropen. Het wassen heb ik dan heel snel afgewikkeld met snel inzepen en afspoelen en ze was compleet afgeleid. Er is ook geen enkel woord meer gevallen over de situatie. Zoek dus een goed boek uit met dit thema en je zal merken dat je inderdaad niet alleen met deze problematiek te maken hebt. Je kan er echt hele goede tips uithalen! ( en deze tip komt van een niet-lezerstype )
Er staan al veel nuttige antwoorden bij, mocht je echt een moment van frustratie hebben kan je nog dit proberen: Oh, je wilt je niet aankleden? Nou, dan niet! Daag. En dan gewoon weglopen. De verbazing wint het dan van de koppigheid en ze willen dan ineens maar wat graag dat je niet weggaat en helpt.
Hahaha, nou dat helpt echt niet helaas. Als ze in de stad ineens besluit niet meer mee te willen lopen en ik loop gewoon door, gaat ze vrolijk naar me zitten zwaaien. Echt niet dat ze achter me aankomt .
Herkenbaar, als ik tegen mijn zoontje zeg dat we iets NU gaan doen, slaat hij dicht en wordt hij enorm gefrustreerd. Als ik er inderdaad gewoon even de tijd voor neem om te vertellen waarom hij dit of dat moet doen lukt het meestal wel!
oh hier ook regelmatig erge strijd op het moment.. Ook echt over onzin dingen. Vandaag. Wes zegt: pff het is 29 graden in huis ( gaf de termometer aan ) zegt ze : Nee hoor 28 graden.. WTF NEE het is 29 graden wat weet zij er nou van... het is gewoon strijd om de strijd.. Moe wordt ik daar van.. ! En ja afleiden, het anders brengen, onverwachte antwoorden geven er een grapje van maken.. het helpt allemaal ( meestal ) maar soms heb ik daar ook even geen zin in en is het gewoon zoals het is en daar wordt dan niet altijd gezelliger van helaas..
Nee, in de stad werkte dit bij mij ook niet. Maar als zij boven is en ik naar beneden ga en doe alsof ik gewoon met de oudste ga ontbijten etc, gaat ze uit haar stekkertje hoor. Dan wil ze ineens wel aankleden en luisteren.
Trust me...dat werkt hier echt niet. Ze wordt wel boos, maar dan wil ze vervolgens nog steeds niet wat ik wil . Ze is best koppig ...
Lastig he.... hier vandaag weer anderhalf uur over gedaan dame in bed te krijgen en houden... pfff. Moet ook wel zeggen dat het bij mij ook geen blijvende oplossing was hoor, de strijd begint telkens weer opnieuw. Elke verse morgen
Aankleden en naar bed gaan gaat hier gelukkig meestal prima. Ik probeer er nu geen strijd meer van te maken, gewoon te doen wat moet gebeuren en als het echt te gek wordt negeer ik haar en probeer het later opnieuw. Negeren vind ze echt het ergst.