Dit is heel herkenbaar, ik moest ook van alles, alles was heel strikt en netjes. En mijn ouders schepten mijn eten op en ik moest alles opeten, ook als ik het echt niet lekker vond. Heb daardoor wel eens moeten overgeven. Ook kon er nooit gelachen worden als ik stout was geweest. Ze (vooral mijn (stief)moeder) werden alleen maar boos. Zo heb ik een keer m'n gezicht geverfd met waterverf en boos dat mijn moeder was! Als Eva het zou doen, zou ik eerst heel hard gaan lachen om vervolgens te zeggen dat ze het niet meer moet doen, want dat ik dan boos wordt. Bereik je hetzelfde mee uiteindelijk plús dat je kind jou nog gewoon helemaal leuk vindt . Wij doen het dus heel anders en dat botst weleens met mijn ouders, maar ze weten hoe wij erover denken. Maar je had m'n moeder moeten zien toen Eva een maand of 11 was en we bij hun aten. Er belandde heel veel eten op de grond en mijn moeder zei er iets van. Dat mocht ze niet van mij, want hoe meer je het ging verbieden, hoe leuker het was. Ik heb zoiets van, laat ze lekker, er mag wel lekker geleefd worden, het is ook zo weer schoon. Gelukkig vond ze het toen op zich wel prima. Moet ook raar voor haar zijn, ze heeft nooit een baby gehad. Een baby geeft toch meer rommel dan een kind van 7 En Eva is ook erg sociaal en gul, grappig dat je dat aanhaalt. Eva wil alles delen, zelfs een chocolaatje (wat ze echt haast nooit krijgt). Zonder te vragen krijg je een stukje en als je dat niet wil, moet je haar echt overtuigen dat het echt niet hoeft. En bij alles wat ze eet vraagt ze of Lisa het ook mag ('nee, Lisa is nog een beetje te klein voor walnoot' ) Ik vind het heerlijk om Eva zo vrij en blij te zien, maar ik besef ook wel dat ze het karakter heeft om haar zo op te voeden.
Grappig is dat hè, hoe opvoeding werkt. Ik ben zelf helemaal niet vrij opgevoed maar ben erg tevreden over mijn opvoeding (dit geldt ook voor manlief en een behoorlijk vergelijkbare opvoeding genoten). Het is maar wat je zelf ervaren hebt. Het is dus niet zo dat het één per definitie beter of slechter is dan het andere...het is maar waar jij je als ouder prettig bij voelt. Maar onder aan de streep: wat ben ik blij met de opvoeding die ik heb gehad... geen negatieve ervaringen en een prettig referentie kader voor mijn kinderen (al doe ik dat wel met de oogkleppen OPEN want mijn kinderen zijn niet MOI of papa!) Dat sociale gulle herken ik meer als een typische peuter / kleuterkwaliteit dan verbonden aan opvoeding maar goed, dat kan i mis hebben. Mijn zoontje doet hetzelfde maar wordt zeker niet 'vrij opgevoed'...
O Snoopy wat herkenbaar allemaal, het doet haast pijn! Veel mensen denken dat je met een vrije opvoeding een losgeslagen, brutaal, lui of verwend kind krijgt, maar wij zien nu al hoe makkelijk en creatief en gelukkig ons zoontje is, dat schept vertrouwen in onze opvoeding.
Ze wil nooit ontbijten met een koekje . Het is altijd fruit, beschuit, brood, of helemaal niets (en dan wil ze een half uur later wel). Als ze een koekje zou willen, zou ze dat niet mogen inderdaad. Maar ze weet blijkbaar dat het geen keuze is. Helemaal gezellig is het niet als we niet allemaal tegelijk aan tafel zitten. Maar soms loopt het nou eenmaal zo. Als Lisa wakker wordt, heeft ze honger. En ik ga Eva niet wakker maken om 7:30 terwijl ze meestal tot na 9 uur slaapt. En soms is ze dan wel om 8 uur wakker, dan zijn Lisa en ik net klaar met eten. Tja, het zij zo, volgende keer beter . Meestal ontbijt Eva als Lisa haar fruit (2e eetmoment) krijgt. Voorheen werd Eva net wakker als Lisa weer ging slapen . Eva kiest als tussendoortje meestal walnoten, fruit en rijstwafel/soepstengel (ook in die volgorde). Vind ik dus prima. Ze krijgt ook weleens een koekje of wat anders lekkers en als ze er teveel van wil beperk ik haar wel daarin (uiteraard).
Het ligt bij mij aan meer factoren dan een strenge opvoeding. De eerste jaren van mijn leven werd ik erg weinig opgevoed, toen werd ik verwend en erg vrij gelaten om vervolgens weer heel streng opgevoed te worden, tot aan het onredelijke toe soms (daarbij doel ik dus op het overgeven na het eten). Heeft hier alles te maken gehad met de ziekte van mijn moeder en de scheiding van mijn ouders. Maar ik kan me voorstellen dat er ook ouders veel te streng zijn en niet naar hun kindje kijken. Dat werkt dus niet. Maar zo doe jij het geloof ik niet en zo te lezen jouw ouders ook niet . Dat sociale gulle heeft inderdaad niet persé met opvoeding te maken geloof ik. Al heb ik wel het idee doordat Eva wel veel mag, ze het ook weer makkelijk afstaat, maar dat weet je natuurlijk nooit helemaal zeker.
Ik heb dat ooit eens geprobeerd maar het "probleem" is: Ons meisje eet heel graag als ze eten ziet! Maar ze kan ook gewoon een paar uur zonder eten en roept er niet om.... Wordt ook niet vervelend ofzo als ze honger heeft..... Daarom dus toch maar een vast schema! Slapen dat doe ik wel op "verzoek" maar eigenlijk zijn dat toch vaak wel de "vaste" tijden waar ze steeds op uit komt...
@ snoopy: weet je, ik denk dat we het uiteindelijk allemaal niet eens zo heel verschillend doen Jij en ik niet althans Walnoten trouwens, ik heb ze mijn zoontje nooit gegeven. Zal binnenkort eens uitproberen of die hem bevallen
Echnie! De meeste peuters zijn hartstikke gierig en kunnen helemaal niet delen, niet hun koekje, niet hun speelgoed etc. Ik irriteer me daar soms echt aan. Mijn zoontje is gek op kaas en krijgt bij de biowinkel een blokje. Loopt dan op een vreemd kind van 3/4 jaar ouder af en geeft zijn blokje kaas weg. Je begrijpt hoe ongelooflijk trots ik dan ben! Hij weet dat hij als tussendoortje best eens een blokje kaas mag, dat is lekker meer niet. Sommige kinderen mogen dat nooit en houden dat lekkernijtje angstvallig voor zichzelf. Ofzo? Tuurlijk is eea ook genetisch bepaald.
Ook met een vrije opvoeding stel je natuurlijk wel grenzen en het ligt ook aan je kindje hoe scherp die grenzen moeten zijn. Mijn ouders en schoonouders hebben op precies de tegenovergestelde manier opgevoed: mijn ouders dus heel streng, mijn schoonouders (soms iets te) vrij. En daar leren wij nu van, we hopen het nu perfect te doen
mijn zoontje deelt alles hij geeft zijn laatste chippie nog weg hij kan ook al echt samen spelen, zooo leuk om te zien,
Ik denk inderdaad dat het wel meevalt. Het ligt ook erg aan je kindje, sommige kinderen hebben meer sturing nodig dan andere. Eva eet al ruim een jaar walnoten geloof ik, gewoon eens geprobeerd en ze vindt ze heerlijk! En ik vind het een prima tussendoortje.
Oh absoluut! Mijn zoontje krijgt van mij soms zomaar een blokje kaas of tweede rijstwafel omdat ik vind dat hij daaraan toe is. Maar zomaar de koelkast opentrekken dat mag niet. Ik weet het niet zo goed te benoemen, maar ik mocht vroeger maar twee tussendoortjes op een hele drukke zaterdag en dat was dan altijd een dropje en een appel en dat dan niet meer na een bepaalde tijd want we aten altijd om 18.30 uur. Zo strikt en strak allemaal! Ik wil dat niet. Ik denk trouwens dat een heel strenge opvoeding averechts werkt. Ik ben nooit compleet losgeslagen ofzo, maar hield wel van een feestje en kon geen goede keuzes maken, dacht altijd wat zouden mijn ouders ervan vinden? Pas op mijn 30e durfde ik voor die creatieve opleiding te gaan, die ik altijd al had willen doen. He, dit word wel een heel betoog zeg! Wat ik wil zeggen is dat ik een beetje vrijheid voor een kind juist heel gezond vind!
Ik kan me hier helemaal in vinden. Ik heb door mijn ouders de verkeerde studiekeuzes gemaakt. Het heeft dus helemaal averechts gewerkt, want ik heb na mijn gymnasium geen vervolgopleiding meer afgemaakt, precies het tegenovergestelde van wat mijn ouders hadden gewild. Ik had het zelf ook graag anders gezien, maar goed. En ik heb op zich wel lieve ouders hoor, maar enorm eigenwijs, prestatiegericht en meestal een groot bord voor hun kop
Ik denk dat een goede balans belangrijk is. Hier lang niet alles op verzoek (tenzij je het verzoek om begrenzing meerekent natuurlijk) maar ook niet alles strak! Als ik zin heb om te stoppen bij de bakker omdat mijn kinderen om een halve kaasstengel vragen doe ik dat. Mijn zoontje vraagt dat altijd zo lief en ik kan het niet altijd weerstaan. Gelukkig weten mijn kinderen heel goed dat je op een vraag ook nee kan krijgen en dat we dus niet steeds op hun verzoek een bezoekje brengen aan de bakker. En op verzoek eten/slapen etc is hier ondenkbaar want dan maakt de ene de ander wakker. En als de ene een peuter-ik-eet-lekker-nietbui heeft steekt ie mijn andere kleine aan met zijn driftbui. Grenzen stellen zorgt voor veiligheid, geborgenheid. Een kind die steeds maar zelf 'moet' bepalen wanneer hij wat gaat doen kan behoorlijk 'lost' raken. Er zijn maar weinig kinderen op langer termijn tegen bestand.
Nogmaals: ik stel heel duidelijke grenzen. Het is hier one big safe haven. Op verzoek is iets anders dan alles van je kind maar toestaan of overal maar aan toegeven. Ik maak hier de dienst uit, maar mijn zoontje mag eten en slapen op verzoek, dat is het beste voor hem.
Dat klinkt erg leuk maar jullie hebben beide 2 kleine kinderen die nog niet op school zitten, op voetbal zitten, zwemles hebben enz. Ik vrieg het me af hoe dat moet als je kindjes hebt in 2 heel verschillende fases in hun leven. Ik kon de jongste makkelijk voeden op verzoek maar moest toch ook wat plannen want op het voetbalveld of het schoolplein of onderweg in de auto is voor mij toch echt geen optie. Toen de jongste net geboren was was ons middelste kindje ook nog thuis. Leuk om ze naar bed te brengen als ze moe werden maar stel dat het nu net zo uit komt dat er 1 moe werd terwijl de oudste uit school gehaald moet worden? Je kan ze onmogelijk alleen thuis laten. Het klinkt erg mooi maar ik was gewoon benieuwd hoe deze dingen in d epraktijk dan opgelost worden.
Oh ik reageerde op niemand specifiek, alleen op de ts. Was te lui om alle pagina's door te worstelen...
En zo neemt iedereen dingen mee uit de jeugd in de hoop het zelf beter of net zo goed te doen.. Mijn ouders zijn allebei heel streng opgevoed, hebben beide weinig liefde gekend en hebben besloten het helemaal anders te doen. Met als gevolg dat mijn ouders naar mij toe soms onverschillig overkwamen als ik hun hulp nodig had. Ik geef mijn kind geen strenge of vrije opvoeding, ik geef geen opvoeding op verzoek of volgens een schema, ik voed mijn zoon op zoals ik denk dat dit het beste is. Als baby was Boaz erg snel overprikkeld, ik keek dus goed naar zijn behoeften en speelde daar naar mijn idee erg goed op in, ik geloof dat hij zich mede daarom ook ontwikkeld heeft tot de vrolijke dreumes die met iedereen contact wil maken, omdat hij zich veilig voelt, maar ik geloof ook dat het een stukje karakter is. In principe slaapt hij nu nog steeds op verzoek, maar kan hij nog niet praten, dus gaat naar bed bij de eerste gaap/wrijven in ogen etc. niet op vaste tijden dus. Eten krijgt hij niet op verzoek maar wanneer ik het wil geven omdat ik vind dat het belangrijk is dat er een bepaalde regelmaat in het eten zit. Ik geloof ook niet dat de meeste kinderen zelf grenzen aan kunnen geven wat betreft eten, en als het je kind duidelijk is wat er wanneer ongeveer gegeten wordt, dan heb je het blijkbaar niet allemaal op verzoek gedaan. Overigens hoeft mijn zoon echt niet door te eten als hij vol zit, maar als hij stelselmatig eten zou laten staan, dan zou ik wel zeggen; '2 happen en de rest mag je laten staan'. Als mijn kind het verzoek indient om een kaars van tafel te gooien dan voel ik mij zo vrij om hem dit niet toe te laten, hier komt het stukje grenzen stellen om de hoek kijken, iets dat elk kind nodig heeft. Het punt dat ik wil maken is dat iedereen het doet zoals hem of haar het beste lijkt, ik doe sommige dingen op verzoek, maar vind grenzen en duidelijkheid bieden(ook door mijn opvoeding) erg belangrijk.
Ik ben totaal met jou eens over die eerste zin, het gaat om een gezonde balans. Een kind totaal 'los' laten omdat de ouder bang is grenzen te stellen of omdat ie bang is dat het kind hem dan iets kwalijk zou nemen, vind ik hartstikke fout. Dat is gewoon een teken van onmacht. Maar een kind bepaalde keuzes geven om (binnen gestelde grenzen) zijn eigen weg te volgen vind ik een hele sterke opvoedingswijze. Wij proberen die ook te volgen. Overigens kiezen wij wel voor een aantal dingen die keuzevrij zijn (zoals tijdstip ontbijt, slapen, drinken (ook 's nachts als ze willen), en straks nog wat meer als ze groter zijn. ECHT ALLES op verzoek vind ik te ver gaan voor een kind. De vetgedrukte zin werkte hier overigens helemaal andersom. Toen ik probeerde om mijn 3 kinderen op dezelfde tijden te laten slapen overdag (omdat we anders geen kant op konden) was ik vreselijk gestressed persoon. De ene wilde wel slapen, maar de ander niet op dat moment en ik moest er voor zorgen dat ze elkaar niet wakker hielden/ wakker maakten. Het werkte hier vanaf ong. 9 maanden totaal niet meer. Toen hebben wij het slapen losgelaten en helemaal op verzoek gelaten. Het komt voor dat ze alle drie op andere tijden slapen, en het komt vaak totaal niet uit. Maar ik ben veel relaxter en als we ergens heen moeten slapen ze maar in de wagen of de auto als ze moe zijn. Gelukkig kunnen mijn kinderen prima slapen 'onderweg' dus dat scheelt. 's avonds gaan ze ook op wisselende tijden naar bed. We houden 21.00uur een beetje als max. tegenwoordig omdat ze zelf daarna helemaal hyper worden van vermoeidheid en dat is ook niet de bedoeling.