Hoe kan ik dit loslaten?

Kan me heel erg goed voorstellen dat je je zo voelt, een vrouw heeft die moedergevoelens gewoon heel erg maar een man veel minder.

Ik kan het standpunt van je vriend ook begrijpen, een uitkering is vervelend en als je dan moet verhuizen en nog een mondje erbij hebt om te voeden is dat niet niks.

Wij hebben ook gewacht totdat mijn vriend weer aan baan had, hebben nog geen kinderen, want we hebben een appartement met 1 slaapkamer dus als we zwanger mogen worden moeten we ook verhuizen en dat is gewoon duur.

 

Misschien helpt het je als je vriend concreet aangeeft wat er in de situatie moet veranderen wil hij voor een tweede willen gaan. Dan weet jij ook beter waar je aan toe bent. En wellicht kunnen jullie dan nu al dingen veranderen.

Verder zou je voor jezelf de voordelen op een rijtje kunnen zetten van nog even wachten. Bijvoorbeeld dat je nu je onverdeelde aandacht voor de eerste hebt, die is ook maar 1 keer zo klein! Of dat je kunt sparen voor kinderdingen voor de tweede (maak bijvoorbeeld een leuk potje waar je geld in kunt doen speciaal daarvoor). Of bedenk wat er leuk is aan als jouw oudste wat ouder is en dan een boertje of zusje krijgt (dan kan hij de stoere grote broer uithangen bijvoorbeeld).

Ik denk dat jij een bepaald beeld in je hoofd hebt van hoe je jouw gezin er uit wil hebben zien en het kan heel moeilijk zijn om dat beeld los te moeten laten. Daar mag je ook best een beetje verdrietig om zijn, maar vergeet niet wat je wel hebt en krijgt. Probeer het beeld in je hoofd bij te stellen en je voor te stellen hoe het zal zijn als je niet nu al voor een tweede gaat.