Dag meiden... Zoals jullie kunnen zien ben ik zo'n 30 weekjes zwanger en met het kindje is alles super goed! Heb ook geen last van de zwangerschap en ik voel me best goed! Nu heb ik namelijk een enorme schrik dat ik zonder mijn vriend verder moet na de bevalling...Het zit namelijk zo dat ik onverwacht ben zwanger geraakt en mijn vriend en ik nog niet zo heel lang samen waren.. Tussen mijn vriend en mij gaat het best goed! we maken plezier samen, denken over veel hetzelfde en we houden echt van elkaar! Nu heeft hij mij in het begin van de zwangerschap wel eerlijk gezegd dat hij liever een abortus had omdat hij bang is niet een goede vader te zijn (zijn vader heeft hem nooit gewilt en ook niet naar hem opgekeken). Nu heeft hij dus een enorme angst om zoals zijn vader te worden. Ik heb hem heel duidelijk gezegd in het begin van de zwangerschap dat hij altijd mocht vertrekken zodat ik hem het leven niet kon zuur maken, maar hij heeft gezegd dat hij bij mij wilt blijven! En nu is het zo dat hij de ene moment wel positief denkt over het kleintje maar op een ander moment heeft hij weer zoiets van: nee, ik wil geen papa worden! Ik besef ook wel dat dit allemaal pas kan verder bekeken worden eens ons kleintje er is, omdat mijn vriend mss dan helemaal bijdraait en superblij gaat zijn met ons kindje, maar anderzijds heb ik een enorme schrik dat het voor hem gaat tegenvallen en dat we zo uit elkaar gaan groeien..Heb er echt moeite mee ik wil hem echt niet kwijt! Mischien nog iemand die zoiets heeft meegemaakt? En zijn er mss sommige meiden waarbij het positief is uitgedraait?
Ik heb hetzelfde meegemaakt, was uit elkaar met de vader van mijn kindje toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik heb hem op de hoogte gesteld en hij gaf aan dat hij er niet klaar voor was en dat ik beter een abortus kon doen. Ik heb vanaf het begin gezegt dat ik mijn kindje zou houden en heb heel lang geen contact met hem gehad uitgezonderd een aantal smsjes en telfoongesprekken. Ik heb alles alleen gedaan woonde destijd nog bij mijn ouders(die altijd achter mij hebben gestaan), heb een huis gekregen en ben alles ALLEEN gaan aanschaffen voor mijn kleine. Ik heb hem hooguit 3x gezien in de zwangerschap om te praten en hij gaf toen aan dat hij er wel voor de kleine wilde zijn maar gaf me nog geen cent. Een maand voor mijn bevalling is hij langs gekomen en helemaal veranderd, sindsdien is het weer goed tussen ons, de dag dat hij onze kleine geboren heeft zien woorden heeft hem doen beseffen dat hij zo fout bezig is geweest en nu gaat het super. Hij is zo blij met de kleine en heeft erg spijt van al die tijd dat hij er niet was in de zwangerschap maar geeft aan dat hij erg onzeker was, had een heel andere levensstijl en dacht dat zijn leven hierbij zou stoppen.. hij ziet nu dat het niet het geval is en geniet elke dag met zijn kleine, Hier dus een positieve wending, ik hoop dat het bij jou ook goed komt en dat hij gaat inzien dat het allemaal zo erg niet is, maar alleen maar erg leuk!
Leuk om te horen dat het bij jou zo goed gelopen is!:d Ik hoop ook dat dat hier hetzelfde gaat zijn...Tussen mij en mijn vriend gaat het super! Hij is echt enorm lief voor mij enzo..Maar hij heeft gewoon bang voor een kleine te krijgen..Hier ook zo dat hij een heel andere levensstijl heeft. Hij is een harde werker en in de weekends moet hij meestal wel lichtjockey zijn in een discotheek hier in Hasselt... Dus volgens mij heeft hij ook bang dat hij dat moet opgeven ofzo, terwijl ik dat helemaal niet van hem verlang! Maar ik kan nu wel zeggen tegen hem van: gij moet helemaal niks opgeven, het gaat alleen maar leuker worden...Maar hij gaat dat zelf moeten inzien eens als de kleine er is. Hoop dat alles goed komt!
Hier weer een ander verhaal! Ik kenden mijn vriend net een maand en ik raakte zwanger hij wilde al gelijk een arbortus , maar door steun van mijn ouders die me zeiden dat het kindje toch wel groot werd wilde ik het graag houden hij acsepteerde dat Gelukkig 2 weken later allemaal en nam het goed op was lief voor me Daarin tegen moesten wel bij mijn ouders wonen, wat we nu nog steeds doen , Omdat we gewoon weg nu geen geld hebben om een huis te kopen of huren , ik werk 2 dagen en mijn vriend werkt sinds kort bij een andere baan , waar hij pas over 1/2 jaar hoger op kan en dan is het de bedoeling dat we een leuk koop huisje nemen , maar Nu ben ik weer in verwachting ZIE BANNER ... wij kunnen dit finaceel niet aan bovendien wonen we nog allebij thuis en hebben natuurlijk al een dochtertje van ruim 8 maanden ... Mijn vriend en schoon ouders zeggen dat ik het meteen weg moet laten halen wat ik eigelijk niet kan , Nu beginnen me eigen ouders ook en ik weet ook dat we eigelijk geen keus hebben dit doet me heeel veel verdriet
Ik was echt verschoten toen ik van je verhaal hoorde...Maar ik begrijp je standpunt, niemand anders kan deze beslissing voor jou maken! Je zal het helemaal op je eentje moeten beslissen er is niemand die voor jou kan uitmaken wat het beste voor je is...JAh oke, mischien ZOU het beter voor je zijn om dit kindje mischien niet te houden, maar mischien ook niet! Een vriendin van mij heeft hetzelfde aan de hand gehad. Zij is was 16 toen ze zwanger was en 17 toen ze bevallen was... Zij en haar vriend hebben het kindje gehouden (haar vriend is 27 en heeft een vaste baan). Ze kunnen enorm goed samen voor hun kindje zorgen maar zij wonen ook bij de ouders... Nu ben ik uitgerekend voor 10 april en ze heeft me in vertrouwen gezegd dat ze ook weer in verwachting was en 2 weken na mij zou moeten bevallen, maar ze had besloten het kindje te laten weghalen omdat dit nu op het moment gewoon financieel en emotioneel niet haalbaar is, maar dat is haar keuze geweest... Ik hoop voor jou dat je een goede beslissing kunt maken, ik weet dat dit helemaaaal niet moeilijk is want heb zelf ook voor die beslissing gestaan. En de gedachten die je dan allemaal hebt, doen gewoon pijn. Een van de moeilijkste beslissingen die je kan maken! *Heel veel succes* xxx