Pfff moet het even kwijt: Ik werd net gebeld door mijn oudste dochter, zij en haar vriend gaan trouwen Ik uiteraard helemaal blij voor hun (en dat is zacht uitgedrukt, ik vind het superleuk) Maar nu komt het: Ja, zegt ze, maar we doen geen feest, ik ga in een zwarte broek met een blouse.....Dus ik vraag haar of dat is wat zij wil. Nee, was haar antwoord, ik droom al zolang van een echte bruiloft met een feest en een witte jurk Iets wat ik natuurlijk ook wel weet. Héél misschien doen ze een klein feestje met een buffetje en het heel kleinschalig, voornamelijk ook om de kosten te drukken, ze trouwen meer vanwege het huis en de zwangerschap van mijn dochter. Leuk natuurlijk als je dat beiden ook wil, dan zul je mij zeker niet horen, maar JUIST omdat ik weet dat zij al haar hele leven droomt van een echte bruiloft. Iets wat ik haar uiteraard gun. Heb haar ook gezegd dat als ze er niets aan doen ze daar waarschijnlijk enorme spijt van krijgt. Ik heb zelf een bruidswinkel aan huis, en na overleg met mijn man (2 sec ) hebben wij besloten dat ze haar bruidsjapon en wat daarbij hoort van ons krijgt. Maar hoe verder? Vinden jullie dat ik mijn mond er verder over moet houden en het ze zelf moet laten "uitzoeken" (ik vind eigenlijk dat ouders zich wat de relatie van hun kind betreft een beetje op de achtergrond horen te houden ) Of vinden jullie juist dat ik in het belang van mijn dochter het er met ze over moet hebben? Wie van jullie verschilden ook in opvatting over hoe de bruiloft gevierd zou worden en hoe hebben jullie dit opgelost? Zij wil heel graag een feest(je) met wat fam/vrienden, hij wil eigenlijk gewoon trouwen op het gemeentehuis met de ouders erbij en meer niet.... Dames, jullie horen het: GRAAG advies!
Kunnen ze niet nu klein en goedkoop trouwen en over een paar jaar alsnog een groot feest geven? Ik ken het probleem. Ik wil wel trouwen (niet perse groot, maar zou het wel willen vieren en een leuk jurkje willen dragen) en vriend niet. Hij wint voorlopig. Maar wie weet verandert dat nog eens.
Je kan dingen aanbieden maar zij zullen samen moeten beslissen wat ze willen.. zelfs als dat betekent dat zij meer inlevert dan hij en daar misschien spijt van krijgt. Klinkt lullig maar zo bedoel ik het absoluut niet, maar als ze oud genoeg is om te trouwen en een kindje te krijgen is ze ook oud genoeg om daarin zelf keuzes te maken en daarvoor op te komen als ze dat de moeite waard vindt...
Je hebt gelijk: je dochter moet ZELF beslissen. Maar ik denk dat je als moeder ook best aan mag geven dat ze geen beslissingen moet nemen waar ze spijt van gaat krijgen. Haar leven lang spijt hebben is misschien wel rotter dan een confronterend gesprek met verloofde. En moeders moeten de bruiloft niet zelf in de hand nemen, maar zijn er wel voor om dat soort waardevolle adviezen te geven. Daarna kan ze zelf beslissen wat ze ermee wil doen. Mijn man en ik verschilden in de eerste instantie van mening over het huwelijk: hij wilde niet trouwen, ik wel. Maar dat was bijna 10 jaar geleden, en nadat hij wist dat ik wel wilde trouwen is hij langzaam aan het idee gaan wennen, tot hij het op een zeker moment wel zag zitten. Die tijd lijkt jouw dochter niet te hebben. Tenzij ze natuurlijk besluiten om te gaan trouwen zodra ze het eens kunnen worden. Huis valt te regelen met een samenlevingscontract, kind valt te erkennen. Maar dat is misschien een te grote beslissing.
Ik vind het al super dat jullie haar een trouwjurk geven en alles wat daar bij hoort. En zou eens in overleg gaan naar de mogelijkheden want ook voor weinig geld kun je een leuk klein feestje geven, zaaltje huren, ze,f drinken verzorgen en eten zelf maken. Een mooi feest hoeft niet speciaal met honderden gasten te zijn maar met je naaste familie en vrienden is zelfs een bbq al super mooi.
Dat weet ze nog niet hahaha Ik weet wel dat zij daar heel blij mee zal zijn, maar goed, stel nu dat hij in zijn spijkerbroek en shirtje wilde trouwen dan kan dat natuurlijk ook niet als zij in bruidskleding gaat
Ik zou het er gewoon met haar over hebben, dat je dit voor haar wilt doen. Misschien willen ze allebei wel graag wat grootser trouwen maar hebben ze daar het geld niet voor (omdat ze ook een kindje krijgen). Dadelijk laat je ze het zelf uitzoeken, en dan blijkt idd achteraf dat ze het graag grootser aan hadden gepakt... Dus; ik zou het gewoon aanbieden en dan hun reactie afwachten.
Missluke: ben het helemaal met je eens hoor, daarom weet ik ook niet zo goed tot hoever ik me mag/kan bemoeien. Maar trouwen doe je meestal maar 1 keer en ik wil dat ze beiden op een fijne dag terug kunnen kijken, niet dat de een het gevoel heeft iets in te leveren vanwege de ander. Maar ook niet dat mijn dochter achteraf denkt: "had ik maar".....Dat zou ik best heel jammer voor haar vinden, ze klonk er ook een beetje verdrietig over, zo van "het moet dan maar" Mistiek: Ja, zoals jij het verwoord, zo voel ik dat ook een beetje.
Dat zou jammer zijn! Maar hij kan ook gewoon een pak voor 60 halen bij de Vd. Staat toch netter Verder, ik zou het wel met je dochter over hebben, maar niet opdringen. Er over praten mag wel, bemoeien niet. Ik hoop voor jouw dochter dat ze er samen aan uit komen. Misschien een voorstel. Voor het huis gratis trouwen en eten. Half jaar later bijv, trouwen in jurk,pak feestje. Maar niet meer 'officieel' Gefeliciteerd met het huwelijk van je dochter!
Ik denk dat je er gewoon rustig met haar over moet kletsen als moeder tot dochter. En gewoon zeggen dat je het zo jammer vindt voor haar.. En dan komen julie er vanzelf uit
Eerlijk? Ik vind dat je voordat je allerlei dingen gaat aanbieden eerst moet proberen uit te vinden of het wel een geldkwestie is. Het kan ook zijn dat hij gewoon echt echt echt geen grote bruiloft wil. Je wilt je relatie met je schoonzoon toch niet in de waagschaal stellen door je meteen 'op te dringen'? Zo te lezen ben ik de enige die het zo ziet, maar ik wilde het toch even melden.
Is prima dat je het even meldt Hij wil voornamelijk trouwen om het huis en de baby. Meer zodat het allemaal "wettelijk geregeld" is, zeg maar en geeft dus weinig om het trouwen op zich. Dochter wil het misschien ook uitstellen en hem het kind laten erkennen/samenlevingscontract voor het huis en dan volgend jaar trouwen, maar aan de andere kant vinden ze het makkelijker om het gewoon nu, in een keer te doen.
Ik denk dat je er van moeder tot dochter best over kan praten, maar meer ook niet. Het zijn idd volwassen mensen die prima zelf kunnen beslissen wat ze wel of niet doen. Maar ik begrijp je helemaal. Wij zijn ondertussen bijna 7 jaar samen, hebben 2 prachtige kindjes en een leuk huis. Voor mij zou het het plaatje afmaken om te trouwen en dan idd met een jurk en een feestje, niet eens groot. Maar ja, hij heeft niet zo'n haast helaas. En hij zou gerust op maandagochtend trouwen zonder feestje. Als het op die manier moet, dan doe ik het liever niet. Ik vind het gewoon iets heel bijzonders wat je maar 1x in je leven doet, dus ja, dat mag best speciaal zijn. Maar die beslissing kan ik prima zelf maken, daar heb ik mijn moeder niet bij nodig
Zoals bovenstaande moet je het dus bij hun ook zien. Maar goed, ik merkte de teleurstelling dus wél bij haar, dat zij het dus eigenlijk niet op die manier wil. En dat doet mij natuurlijk ook wat..... Vandaar dat ik ook vraag: tot hoever kan/mag ik me ermee "bemoeien" en dan bedoel ik uiteraard niet dat ik ze ga vertellen wat ze moeten doen, maar wel dat ik mee wil denken dat ze allebei met een fijn gevoel terug kunnen kijken.
Denk wel dat je het met je dochter er over mag hebben. Maar het is aan hun hoe ze het willen. Vraag je schoonzoon een beetje naar zijn wensen. En kijk of je wat tips kunt geven om de trouwerij meer de keuze van beide te maken zij in het mooie wit hij in een mooi pak. Ze krijgt van jullie de jurk hij misschien het pak? Ook en stel een receptie voor met goede vrienden familie. Of een leuk etentje met elkaar? Kom achter hun beide wensen. Als het hem om het geld is en je kunt het missen dat jullie het aanbieden om wat mee te betalen of idd wat de andere zeggen voor de wet trouwen en later een groter feest? Gefeliciteerd in elk geval.
Hier dit jaar getrouwd en geen groot dansfeest, maar een barbecue met nadien een kampvuur. Héérlijk basic en ons ding. Ook geen trouwjurk, want dat interesseerde mij echt niet. Ik draag al van mijn 14de geen rokken en jurken meer, ik sta er doodsimpel niet mee. Met financiën had dat weinig te maken, wel met onze zin. Wij wilden er onze dag van maken. Mijn kleding heb ik zelf gekocht (samen met mijn moeder gaan shoppen - het werd uiteindelijk een blauwe tuniek met wat glitters op en een witte legging), de sandalen en handtas en juwelen heb ik van mijn moeder gekregen. Niks duurs, dus had het perfect zelf kunnen betalen op zich. Maar mijn moeder wou zo graag ... Mijn partner droeg ook geen kostuum, maar gewoon een zwarte broek, een wit hemd en zijn beige blazer die hij al jaren heeft. Mijn enige voorwaarde voor zijn kleding was dat het geen gescheurde jeans zou zijn (met een normale jeans had ik geen probleem). Wij zijn overigens enkel voor de wet getrouwd. Geen ceremonie, geen kerk. Alleen 's avonds dus een grote barbecue en na de wet om 11 uur met de 20 man die er toen was in ons lievelingscafeetje in 't stad iets gaan drinken. Waar ik heel lang over heb getwijfeld is wie ik allemaal ging uitnodigen. Manlief heeft namelijk 10 man familie. Ik 140. En dan wilden we eigenlijk collega's (ik 25, hij 30 + partners) er nog bij. Uiteindelijk heb ik wel mijn tantes en ooms en nichten en neven uitgenodigd, maar niet hun kinderen. En geen collega's (maar wel een drietal goede vrienden). En we waren uiteindelijk met 50 à 55 personen. Mijn ouders wilden overigens persé een stuk van 't feest betalen. En dat "stuk" was in begin een "klein stukje", maar werd telkens maar groter naarmate ons huwelijk dichterbij kwam. Maar ik kon het hen moeilijk verbieden. Toen zij trouwden 34 jaar geleden hebben de ouders héél hun huwelijk betaald en het is bij ons in de familie dus eigenlijk nog altijd traditie. (We hadden er overigens wel voor gezorgd niet van hun centen afhankelijk te zijn. We konden het wel gewoon betalen dus.) Mijn zus krijgt overigens hetzelfde bedrag als ze ooit trouwt. Iedereen vond de locatie overigens zo leuk dat er denk ik volgend jaar 3 nieuwe feesten doorgaan . We hadden een klein hoevetje midden in de velden, met buiten plaats zat om te barbecuen, om een kampvuur te doen en om desnoods te kamperen. En met een speeltuintje voor de kinderen. En als 't moet zet de eigenares een grote tent en kan je er met 200 man feesten doen. Alles wordt verzorgd qua eten en drank, werkelijk alles is ook bespreekbaar en de prijs is heel schappelijk. Toen we begonnen dromen over 't feest was dat echt mijn droomlocatie . En aangezien we het hier in de buurt iets soortgelijk niet vonden en ik wist dat dat in de buurt van mijn ouders zat (3 kwartier rijden van hier) zijn we maar ineens voor die locatie gegaan .
Maar in haar geval is dit totaal anders he? Zij was best verdrietig erom, dat merkte ik aan haar. En behalve dat ik het merkte heb ik het haar gevraagd, of het haar keuze was om zo te trouwen.... En als ze dan zegt dat ze dat eigenlijk niet wil, altijd heeft gedroomd van een bruidsjapon en een groot feest (Letterlijk HAAR woorden) vind ik het dus voor HAAR (heeft dus niets met mij te maken) niet leuk en een beetje sneu. Maar haar vriend wil dus geen feest, gewoon gemeentehuis en klaar, zeg maar.
Hoi wij wilden ook geen feest geven, maar uiteindelijk wel een feest gegeven na `aandringen` / hulp van schoonfamilie, ik was er wel heel blij mee dat we dat wel gedaan hebben.
Mijn moeder heeft zich er ook mee 'bemoeid'. In eerste instantie wilde wij beide snel voor de wet trouwen, en daarna iets gaan eten met de fam. Mijn moeder vroeg toen of ik daar geen spijt van zou krijgen. ik wilde echt geen groot feest in zaal etc met alles erop en eraan. Ouders hebben toen hun tuin aangeboden. Zijn getrouwd ( ik in 2e hands jurk), leuke maar ook goedkopere fotograaf erbij. Daarna bij ouders lekker koffie met gebak gehad. Rond 5 uur broodje met soep, en vanaf 8 uur feest met een lekkere bbq. Achteraf heel blij dat moeder vroeg of ik er geen spijt van zo krijgen.