Bedankt voor je lieve berichtje! Ja hij loopt nu ook bij een psycholoog, vooral om zijn opvoeding, ze hebben thuis nooit hun gevoelens mogen en kunnen uiten en ruimte om te praten is er totaal niet, dus wat dat betreft heb je dat heel goed gezien.
Liefde kan ook niet zomaar over zijn als het werkelijk ineens over is, maar als hij nu ineens compleet anders is, is hij dan eerder wel eerlijk tegen jou geweest? Hij geeft duidelijk aan niks meer met je te willen en zelfs jullie kindje lijkt hem niet te interesseren? Dat heeft niks meer te maken met opgeven of niet willen vechten voor een relatie, hij heeft zijn keuze gemaakt en jij hebt je daar helaas dan bij neer te leggen, hoe pijnlijk dat dat ook is. (ook al snap ik dat jij wel zou willen vechten) Hopelijk krijgt hij er later heel erg veel spijt van! Die laatste zin van je is niet echt logisch, dus in jouw ogen moet iedereen maar verplicht trouwen als er een kindje op komst is en voor de kinderen samenblijven ook al ben je samen niet gelukkig? Dan krijg je alleen maar mensen die vreemdgaan en elkaar het leven zuur gaan maken, daar schiet niemand wat mee op en de kinderen zeker niet!
Ik twijfel inderdaad aan zijn oprechtheid destijds, maar gezien het feit dat zijn vrienden hem al minimaal 20 jaar kennen zo hij was met mij, ga ik ervanuit dat wie hij nu laat zien juist niet de echte hij is, maar dat ga ik natuurlijk nooit weten... Nee dat is niet wat ik bedoel bij iedereen, maar ben wel van mening dat voor sommige, vooral mannen, het even doorbijten en niet zomaar weg kunnen lopen beter is. Het is nu zo makkelijk om weg te lopen, terwijl ik er van overtuigd ben dat bij veel gevallen (zeker als er BEWUST gekozen is voor een kind) het beter is even door te zetten en het weglopen vooral uit angst voorkomt.
Wij zijn idd kort samen verder gegaan, maar dat was veel moeite van mijn kant en weinig van de zijne. Wat ik vooral bedoelde, was dat hij ook echt heel anders opeens was en niet meer ( in mijn ogen) zichzelf is geworden. Hij heeft zich ook van alle vrienden afgekeerd op 1 na, contact verbroken met familie. Nog steeds onbegrijpelijk, maar na 1,5 -2 jaar ben ik maar gestopt met me af te vragen waarom. Op sommige vragen krijg je helaas geen antwoord. Jij en je kindje zijn nu het belangrijkst! Sterkte.
Wel super van je dat je zo bent blijven vechten, soms kun je misschien beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt dan je altijd maar afvragen 'wat als...'. Maar dat is waar, misschien moet ik er maar gewoon in berusten. Bedankt in ieder geval!
wow dit is echt ziek.. ik zou mijzelf en mijn kind volledig afsluiten van deze gekke mensen.. focus je op je kindje, dat is het belangrijkste.. Ik snap dat je nog af en toe flabbergasted bent.. maar ik zou zo'n man niet eens in de buurt willen hebben.. niet eens laten erkennen, wat een patiënt zeg! (sorry met alle respect voor jou, maar zeker niet voor hem!!) afsluiten en doorgaan voor jou en je kind..
Bah, wat een vervelend verhaal. En al helemaal omdat je het toch geregeld hoort. Zelfs dat mishandeling vaak begint tijdens een eerste zwangerschap. Ik kan daar met m'n hoofd echt niet bij... Ik denk dat alle mannen toch een soort van shock te verwerken krijgen. En dat ze dat allemaal op hun eigen manier doen. Dat heeft echt helemaal niets met jou te maken en met de manier waarop jij de dingen hebt aangepakt. Ik heb er zelf gelukkig niet echt ervaring mee, maar mijn vriend heeft helaas ook een periode gehad waarin ik het echt even de verkeerde kant op zag gaan. (En dat is ook echt een zachtaardige goedzak.) Gelukkig ondertussen helemaal weer bijgedraaid, helaas geldt dat blijkbaar niet voor alle mannen. Ik zou je ex even lekker in zijn sop laten gaarkoken. Ik vind het heel knap dat je hem op de hoogte houdt van alle ontwikkelingen, denk niet dat ik dat had kunnen opbrengen. Maar laat de rest van het contact maar van hem uit komen... Heel veel sterkte meis!
Bedankt voor je reactie! Ik ben echt heel blij voor jou dat het goed is afgelopen. Alles in mij schreeuwt al maanden dat ik geduld moet hebben en hem idd in zijn sop moet laten gaarkoken. Het gekke is dat er geen sop is, zijn vrienden en familie staan achter hem terwijl ze nooit hebben gevraagd naar mijn kant (de waarheid..) dus hij word alleen maar gestimuleerd lekker op stap te gaan, flink naar de sportschool en vooral geen contact met mij te zoeken. Lekker op wintersport, hij is volgens velen écht het slachtoffer..... En dat is heel zwaar, elke dag weer hopen op een telefoontje of dat hij langskomt het klinkt misschien wanhopig en dat is het ook maar kan er niets aan doen. Normaal als een relatie verbroken word zoek je afleiding in sporten, hobby's, uitgaan en dergelijke maar dat is nogal lastig als je zwanger bent haha
Het gaat toch altijd knagen, daar ben ik zeker van. Zeker als hij jou straks met je dochter ziet. De waarheid zal eens boven tafel komen. Tot die tijd zal je geduld moeten hebben. En gewoon lekker leuke dingen blijven doen hoor! Goed, je zal je een beetje moeten aanpassen en je kan je niet vol laten lopen of de hele nacht de hort op gaan, maar er zijn nog genoeg andere dingen die je kan doen! Lekker een bioscoopje pakken met vriendinnen of gezellig uit eten. Dan mag je misschien niet alles eten en drinken, maar het kan alsnog heel leuk zijn! (De vorige keer heb ik tijdens een etentje al mijn vriendinnen dronken gevoerd. Ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden om als enige niet te kunnen drinken, maar het was eigenlijk wel grappig om zoiets een keer nuchter mee te maken.) Of zie dit als een moment om je horizon te verbreden en ga op zoek naar activiteiten voor zwangere vrouwen. Dan leer je misschien ook nog wat andere meiden kennen die min of meer in hetzelfde schuitje zitten. Nu gaat het even helemaal om jou en je beeb, dus probeer je niet teveel zorgen te maken om de rest. Dat komt later wel weer!
Wat een nare ervaring! Het klinkt alsof zijn ware aard nu pas naar boven is gekomen. Komt op mij behoorlijk psychisch gestoord over, ook de leugens die hij over jou verteld om voor zichzelf het mooie plaatje van zichzelf in stand te houden. Ik herken het helaas. Mijn ex-man is bij onze scheiding ook als een blad aan de boom omgedraaid (hij is ook bekent met psychische problemen als depressie en borderline). Sindsdien hebben mijn 4 oudste kinderen geen vader meer aan hem gehad (geen contact meer mogelijk, ondanks verwoede pogingen van mijn kant). Terwijl hij altijd zo'n lieve betrokken vader leek te zijn. Ik kan je maar 1 advies geven en dat is alle moeite die je voor hem doet te investeren in jezelf en je kindje. Ik heb er 1,5 jaar aan opgeofferd en ben er bijna aan onderdoor gegaan. Totdat ik voor mezelf dacht: en nu stop ik ermee! Meid heel veel sterkte!
Ook al zo'n heftig verhaal, kan er alleen maar kwader om worden dat mannen dit hun vrouwen maar vooral hun kinderen aandoen. Bedankt!!
Ik vind het moeilijk je advies te geven, zo te lezen was het een weloverwogen keuze van beide maar krabbelt meneer nu terug. In zo'n verhaal spelen ook altijd gevoelens mij, jouw gevoelens.. Voor het kindje van jullie beiden zou ik toch willen dat jullie er samen voor gaan maar als meneer van terug blijft krabbelen dan heb je er weinig aan. Heb er totaal geen ervaring mee, gelukkig maar eigenlijk.. Kan je alleen heel veel wijsheid en kracht toewensen!
Dankjewel, het zal allemaal zijn weg wel gaan als ze er eenmaal is. Maar dat is het grote onbekende en juist dat vind ik op het moment lastig, dat ik niet weet wat er gaat komen het kan alle kanten op, daar word ik onrustig van.
Ik heb niet alle reacties gelezen maar wilde toch even reageren... Ik ben alleenstaande moeder en heb ook de zwangerschap zo goed als alleen doorgemaakt. Bij ons was de baby wel een ongelukje en hadden we niet zo'n stabiele relatie als jullie. Wel 1,5 jaar samen maar woonden allebei in ons eigen huis. Afijn, ook hij wilde een abortus dat was beter voor de baby en vooral voor hem want wilde niet nog een kind. Toch bleef de relatie half aan. We zagen elkaar nog wel al was het contact vele malen minden dan voorheen. Ik heb ook weken zelf geen contact gezocht en het van hem af laten hangen. Hij zou bij d bevalling zijn en ik wilde dat om precies dezelfde reden als jij. Toch voor de zekerheid een vriendin gevraagd of ze erbij wilde zijn. En ja hoor op het moment dat het begon had meneer andere bezigheden. Toch heb ik een hele mooie bevalling gehad en vind ik het helemaal niet erg dat hij er niet bij was. Nu 3 maanden later wil hij zn zoon eindelijk erkennen en draagt hij financieel bij in de opvoeding. Ook vind hij het met de keer leuker worden om zn kind te zien. Zeker nu onze baby steeds meer contact gaat maken en lachen. Ik begin nu heel voorzichtig de hoop te krijgen dat R. Ook zijn biologische vader in zn leven zal hebben. Een tip die ik je kan geven. Plan je eigen toekomst vraag je moeder of een goede vriendin bij de bevalling en zoek tot de baby er is geen contact meer met de vader. Als hij contact wil weet hij je te vinden en heb geen verwachtingen. Dan kan het uiteindelijk alleen maar mevallen. Overigens vind ik wel dat je alimentatie kan eisen.
Bedankt voor je reactie. Had het jou uiteraard niet gegund maar toch fijn om een reactie te krijgen van iemand die er ook een beetje 'ervaring' mee heeft. Ik zoek inderdaad geen contact meer, en als de bevalling begint beslis ik dan of ik hem bel of dat ik dat niet doe. Gister met een vriendin over gehad en zij wil wel mee, en anders staan altijd mijn moeder en zus/broer voor mij klaar, dus alleen zal ik niet hoeven tenzij ik dat wil. Hoe is de relatie tussen jou en de vader, is er nog een kans dat je het gezinnetje gaat krijgen, of is het puur dat je hoopt dat hij een vader voor je kindje is? Alimentatie ga ik zeker vragen, ik heb toen wij uit elkaar gingen gezegd dat dat niet hoefde als hij normaal tegen mij zou blijven doen, maar na al die leugens en dergelijke vind ik dat hij 'normaal doen' toch wel ruimschoots heeft overschreden, denk alleen dat ik dat pas na de geboorte kan regelen?
De vader van ons kindje is nog getrouwd. Dwz hij zegt dat ze al jaren uit elkaar zijn maar ze wonen wel nog in eens huis. Voor zn werk moest hij vaak elders overnachten dus ik ben er gewoon ingetuind 😒 Hij wil wel door zoals het was maar ik weiger zo lang we niet op zn minst samen gaan wonen en hij mij en de baby voorsteld aan zn familie. Plus dat er nog flink aan het vertrouwen getimmerd moet worden want ondanks dat ik nog vreselijk veel van hem hou vertrouw ik hem voor geen meter wat dat betreft. Ik sluit het niet uit maar acht de kans vrij klein om die redrn probeer ik aan een relatir te werken dat we niet samen zijn maar wel een goede verstandshouding behouden ten behoeven van de kleine.
Wat een nare situatie! Zoals ik het lees, ben je (logischer wijze) erg veel met hem bezig. Je hebt heel veel pogingen gedaan contact te zoeken, waardoor je hem misschien onbewust verder van je hebt weggeduwd. Als je heel erg trekt aan iemand(hoe goed ik je ook begrijp) ben je minder 'aantrekkelijk' om moeite voor te doen. Ik zou je adviseren hem helemaal los te laten, op alle gebieden, ook financieel. Laat zien dat je hem niet nodig hebt, dat je het zelf kunt en dat je gelukkig bent zonder hem. Laat je sterke kant zien, niet je 'aanhankelijke of afhankelijke', hou hem op afstand, niet op onvriendelijke manier, maar laat zien dat je hem niet nodig hebt, ook niet voor geld of voor de bevalling of wat dan ook.. sterk zijn, los laten, voor je zelf en je kind gaan staan. Persoonlijk denk ik dat dat de beste manier is om hem, over een tijdje, als je dat dan überhaupt nog wilt, voor je terug te winnen. Laat hem maar eens moeite doen.. zo niet, laat hem dan los, het heeft geen enkele zin iemand aan je te willen binden (of aan de baby) die dat zelf niet wil. Ik denk dat alle pogingen juist averechts werken. Misschien heb je er wat aan.
Ik ga nu in ieder geval tot de bevalling begonnen is sowieso geen contact meer zoeken. Ik hou jullie op de hoogte. Hoop dat ie bijdraait, voor ons kind, en klinkt lekker naïef maar ik mis de (ik denk échte?) hem..
Wat een rot situatie jou achterlaten met al die vragen en jullie kind waar hij niets mee te maken wil hebben. Hoe moeilijk het ook is laat hem gaan, wees sterk, zoek geen contact en wees niet afhankelijk van hem. Ik wens jou veel sterkte en geluk en ik weet zeker dat het goedkomt. Ik heb gelukkig niet zoiets meegemaakt maar een vriendin wel, ze waren bezig samen een huisje te kopen, geen vuiltje aan de lucht. Vrijdag stond er een bezichtiging bij een woning en de avond ervoor maakt hij het uit
Jeetje wat een rot situatie!! Heel begrijpelijk dat je de 'oude' man mist waarmee je zo'n fijne relatie had en waarmee je een gezinnetje wilde stichten. Maar hij IS er niet meer. Van hem moet je afscheid nemen, hij bestaat niet meer. Er is een andere man voor in de plaats gekomen, 1 die jouw tijd nu niet waard is! Hij weet dat je zwanger bent. Hij weet dat hij de vader is. Hij weet waar je woont. Hij weet je telefoonnummer. Hij weet dat je verdrietig bent. Hij heeft alleen geen flauw benul over hoe sterk een moeder kan zijn voor haar kind! Hij heeft geen flauw benul wat voor een ontzettende fout hij nu begaat. Hij heeft geen flauw benul hoe een goede vader is! Dat is ZIJN ding om uit te vinden. En jan-en-alleman kan dat zeggen tegen hem - maar als hij het niet wil zien zal hij het ook nooit inzien. Dat lichtje moet aangaan, maar hij zit nu nog in het donker. Laat hem daar. Blijf zelf wel in het licht. Vecht voor de goede dingen die nog komen, niet voor de verloren dingen! Vecht voor je dochter. Niet voor haar vader.....dat moet hij zelf doen, dat is zijn gevecht en dat kun jij niet voeren voor hem. Steek je energie in de toekomst van jou en je dochter. Of hij ooit deel gaat uitmaken van JULLIE toekomst - dat is aan hem. Maar maak het een mooie.....met of zonder hem! Hij - die je mist - is er niet meer. Zoek hem niet, maar neem afscheid op jouw manier. Mocht hij er ooit weer zijn dan weet hij je te vinden. Heel veel sterkte! Het klinkt allemaal zo makkelijk, maar dat is het niet. Maar anders was het ook niet een gevecht geweest...