Ik weet het ... ik weet het.... het klinkt cliche...... 8) maar het is echt zo.... Dit is onze eerste en dus mijn allereerste zwangerschap, het lijkt wel gisteren dat ik een positieve test in mijn handen had en nu... nog maar heel eventjes te gaan! Ik ben die laatste loodjes dan ook helemaal zat en kan ook niet wachten om die kleine eindelijk te zien en vast te houden. Maaaar... voordat dat kan hebben we natuurlijk eerst de bevalling! Ik probeer er ook zo positief mogelijk tegenaan te kijken, het is iets van moeder natuur en je moet het maar laten komen zoals het gaat, gewoon over je heen laten komen, ik weet dat het geen pretje wordt en dat het pijn gaat doen... ik ben me van alles bewust en ik zeg ook altijd heel stoer tegen iedereen: wat erin komt, moet er ook weer uit! Maar inwendig... sla ik soms doodsangsten uit! Ik heb tijden, vooral 's nachts, als ik amper mn draai kan vinden in bed, harde buiken heb, om het uur naar de wc moet, lichtelijke krampen krijg .. kortom, je kan niet slapen terwijl je toch best moe bent, dan heb ik vaak zoiets van: ja, kom nu maar hoor! Dan voel ik me toch al moe, pijnlijk en chagerijnig. Maar als ik dan de volgende dag wakker ben en ik denk aan bevallen.... dan gaan mn nekharen weer overeind staan! Ik weet ook dat miljarden vrouwen me voor gegaan zijn, anders was deze wereldbol aardig onbewoond geweest ik weet dat ik er, net als al die miljarden vrouwen, heus wel doorheen kom.. (je moet wel!) en dat ik het zwanger zijn echt wel ga missen na de bevalling, maar op dit moment wil ik er gewoon nog echt niets van weten! En dat wordt toch wel een probleem aangezien ik tegen de 38 weken aanloop.... Het komt steeds dichterbij, zelfs zo, dat het nu zelfs kan gebeuren bij wijze van spreken... en als ik daar dan weer aan denk... krijg ik het al benauwd! Het is zo dubbel af en toe.... aan de ene kant kan ik niet wachten tot die kleine er is... en aan de andere kant, sla ik het liefst die bevalling helemaal over! Wie kent dat gevoel?
hier nog eentje, iedere dag krijg ik steeds meer angst naar de bevalling toe terwijl ik dat van te voren helemaal niet heb gehad Ik ben eigenlijk eerder bang naar het onbekende/ niet wetende wat er allemaal op je af komt en hoe of wat met weeën maar niet zozeer naar die pijn zo stom
Ik vind het eigenlijk wel heel erg prettig dat dit mijn eerste keer is en ik dus (tja, op verhalen na, maar verhalen zijn verhalen en iedereen beleeft het weer anders) niet weet hoe het zal zijn. Ik laat het allemaal over me heen komen. Ik heb er natuurlijk wel over nagedacht, maar ja, hoe kan je je voorbereiden op weeenstormen, ontsluiting die maar niet verder wil gaan, etc. etc., er is toch niks dat je nu al kan doen om alles vlot te laten verlopen.
Dat is normaal hoor . Het enige advies dat ik je mee kan geven is: blijf rustig en denk in jezelf een positief zinnetje in het ritme van je puffen (heeft bij mij heel goed geholpen). Ik hoop dat je een mooie bevalling krijgt! Veel succes Groetjes Willes
Ikke ook wel een beetje om eerlijk te zijn. Zeker nu ze hebben gezegt dat het een groot kind wordt Idereen heeft wel een spook verhaal ...mislukte keizersnedes, uitscheuren van voor naar achter, baby gebroken sleutel been... bleh! Stomme mensen! Het is idd het onbekend dat gewoon veels te spannend is ik doe dit ook voor het eerst en iedereen is anders net als alle babys anders zijn...
Het is ook mijn eerste kindje .Ik denk dat je alles maar op je af moet laten komen . Niemand kan voorspellen hoe het verloopt . De adviezen die ik heb gekregen robeer je te ontspannen .
Oh joh, volgens mijn moeder voelt het alsof je heel erg aan de diarree bent... Maar dan 1000 keer erger! Toch heeft ze het 4 keer gedaan en is het altijd goed gegaan (geen scheuren/knippen/tangen en andere narigheid). Dus als ik naar haar kijk, dan maakt dat me wel kalmer. Maar sjoh, kan ik die kleine er niet gewoon een keer uitniezen met 38 weken? Dus meid, je bent echt niet de enige, we zijn allemaal (en beetje boel) bang!
Ik was ook bang. Maar zo gauw de weeen begonnen waren kwam ik in een bepaalde stemming en was de angst weg, heel gek. Daar heb je hormoontjes voor geloof ik
Oke ik ben nog lang niet aan bevallen toe, maar het helpt mij om te denken dat inderdaad miljarden vrouwen mij al zijn voor gegaan. Vrouwen in Afrika bevallen vaak zelfstandig, maar wij hebben hier alle instrumenten om in te grijpen als het mis gaat. Daar kun je naar kijken zoals je wilt: bang worden van al die instrumenten of bang worden van die vrouwen in Afrika die helemaal in hun uppie bevallen. Zie je, angst is heel relatief. Nou goed ik weet niet hoe ik het er straks vanaf ga brengen natuurlijk Maar ik zorg ervoor dat de omstandigheden waarin ik beval, perfect zijn. Ik wist al vrij vlot dat ik in het water wil gaan bevallen. Als ik naar het ziekenhuis moet wordt dat moeilijker, maar ik weet al dat ik absoluut niet op bed wil bevallen. Dan maar de baarkruk. Ik zal er alles aan doen om de omgeving zo ontspannen mogelijk te maken. Dat betekent voor mij: thuis, alleen mijn vriend en VK erbij, gedempt licht, kaarsjes of een rustig muziek en lekker in een (speciaal) bad. Ik vertrouw gewoon op mijn lichaam, dat doe ik de hele zwangerschap al. Tot nu toe is mijn lichaam gewoon hartstikke gezond, ik heb geen klachten. En vertrouw erop dat dit zo blijft en dat het precies weet wat het moet doen tijdens de bevalling. De laatste loodjes zullen zeker zwaar zijn, maar vertrouw maar op je lichaam en de natuur. Je kunt het aan, wij vrouwen zijn erop gebouwd !
Tsja ik ben pas 8 weken zwanger dus waarschijnlijk kan ik me er minder een beeld bij vormen dan jullie met je hoogzwangere buiken Maar ik zie er zelf helemaal niet tegenop eigenlijk. Ik weet wel dat het ongelofelijk zwaar zal zijn en ontzettend pijnlijk en ik heb al meerdere bevallingen op TV gezien waarbij ik het kind er uit zag komen, maar ik heb tot nu toe een instelling van 'het is maar een dag en daarna is het ook gewoon voorbij'. Je moet er doorheen, maar je krijgt er wel iets geweldigs voor terug. Op moment zelf zal ik waarschijnlijk de hele boel bij elkaar schreeuwen, maar ik kan me daar gewoon niet druk om maken. Maar goed, ik kan me voorstellen dat ik daar met pakweg 37 weken heel anders over denk Als ik eenmaal voel hoe groot dat kind wel niet is in mijn buik
Ben blij dat ik niet de enige ben... Wist het ook wel, maar is toch fijn om te weten dat je niet de enige ben... En dit forum is ook zo fijn omdat we met zn allen in hetzelfde schuitje zitten! Vind het dan ook zo erg als vriendinnen (die nog geen kinderen hebben) tegen mij zeggen: Joh... dat komt wel goed... maak je niet druk.... Ik weet ook wel dat ze het goed bedoelen, maar op dat moment denk ik dan... Joh... als je er zo makkelijk over denkt, zullen we even ruilen? Haha, weet dan ook wel dat mijn hormonen praten hoor... maar het komt inderdaad door het onbekende.... niet weten wat er gaat gebeuren... en omdat ik een persoon ben die niet graag hopeloos aan iets word overgelaten, is dit waarschijnlijk de reden van al die doodsangsten. Ken je die attractie in een pretpark, waarbij je op zo'n stoel zit, vast, en dan ineens heeeeeeeeeeeel hoog naar boven gaat... waarbij ze je aan de top nog lekker even laten hangen, wetende dat je ieder moment naar beneden kan storten? Alleen niet wetende wanneer? Daar ben ik dus 1 keer in geweest, maar oh oh wat vond ik dat vreselijk! Niet zo zeer het naar beneden storten, maar dat je daar boven hangt... je weet wat er gaat gebeuren, alleen je weet niet wanneer en hoe? Nou.... zo denk ik dus ook over de bevalling..... 8) En inderdaad, ik ben er ook wel van overtuigd, dat als het eenmaal zover is.... dat ik er anders over denk en me gewoon laat meesleuren in de gebeurtenissen... maar op dit moment, voelt het dus alsof ik nog bovenin die attractie hang.....
Hihi, zo dacht ik dus ook toen ik 8 weken zwanger was..... Maar dan weet je in je achterhoofd van: het duurt nog wel even voordat het zover is........ daarom maakte ik me ook minder druk. Maar nu WEET ik... dat het maximaal nog maar 4 weekjes is.... waarschijnlijk minder, maar hooguit 4.... en dan krijg ik toch echt wel "plankenvrees" hihi. Maar je hebt wel gelijk en die gedachte probeer ik er ook in te houden: het is maar een dag.... wat is nou 1 dag uit je hele leven? en je krijgt er inderdaad iets wonderbaarlijks voor terug.. Weet zeker dat als ik eenmaal bevallen ben en ik kijk terug op dit topic, dat ik denk, waar heb ik mezelf zo gek om gemaakt....
Pff, ik ben pas 8 weken. Heb eigenlijk nooit zo nagedacht over bevallen, ik denk het komt wel op me af. Maar zat vanochtend een blad te lezen over bevallen en toen drong het een beetje tot me door. Ik zat te lezen over verschillende manieren van bevallen, tegenslagen, pijnbestreiding. Kreeg het opeens helemaal benauwd en misselijk, heb het blad maar snel dichtgedaan haha. Weet niet of het door mijn ochtendmisselijkheid kwam, maar wou er opeens even helemaal niks van weten . Ik ben bij de bevalling van mijn zus geweest en geen trauma opgelopen ofzo, dus zo erg zal het ook wel niet zijn met mijn angst. Denk ik, hoop ik
Ik ken het gevoel gelukkig niet. Ik denk dat je je zelf ook niet gek moet gaan maken. Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Probeer te bedenken dat je met je angsten jezelf niet makkelijker maakt maar alleen maar moelijker. Hoe verkrampter je de bevalling ingaat hoe moeilijk de bevalling zal verlopen, dat is een feit. Ik weet zeker dat als jij vanaf nu leert te ontspannen, je bevalling je echt zal meevallen. Het is voor een groot gedeelte echt geestelijk, volgens mij. 1 ding blijft een feit: je kunt zo bang zijn als je maar kan, maar de bevalling komt er echt aan, je moet er echt aan gaan geloven. Ik denk dat het dan ontspannender is als je het over je heen laat komen. Want nogmaals, hoe verkrampter en banger je er ingaat, hoe moeilijker het zal verlopen.
ik ben totaal (nog niet!) bang voor de bevalling. ik woon in belgie en hier kan je op elk tijdstip van de dag een epidurale krijgen als je denkt dat je het niet meer trekt... dit helpt al veel tegen de angsten! ook is het zo dat je hier in belgie kan bevallen zoals jij het wil, al liggend, al staand, al in het bad.. wat je maar wil. ik kijk er alleen maar naar uit om eindelijk mijn babytje vast te houden en eidelijk met zijn 3tjes te zijn en een "echt" gezinnetje te vormen!
In Nederland krijg je ook steeds vaker de ruggeprik hoor als je het niet meer trekt. En ook hier kun je liggen, staand, hurkend en in bad bevallen.
Ik ben juist bang voor de ruggenprik, en voor andere naalden.. Daarom wil ik ook thuis bevallen.. Erg he? Ik ben niet bang voor pijn, ik kan het meestal ook wel aardig opvangen (heb 2 knieen uit de kom gehad, en nog meer van dat soort ongelukjes) maar ze moeten echt niet met infusen ed aankomen...... Maar toch ben ik nu ook al een beetje bang voor het bevallen, omdat je niet weet hoe het precies gaat. Maar ja, het is inderdaad maar 1 dag (hoop ik)
Ik ben nu ik op het eind loop ook wel een klein beetje zenuwachtig hoor, maar ik denk dat dat normaal is! Ik probeer me zoveel mogelijk te ontspannen en het straks gewoon over me heen laten komen. En ondanks dat ik weet dat het geen pretje zal zijn, zou ik het voor geen goud over willen slaan, want wij vrouwen zijn echt bevoorrecht om zoiets bijzonders mee te mogen maken, dat willen we toch niet missen meiden? Groetjes van een juni-mama