Hey meiden, Ohhhh, ik had dit stukje geschreven kunnen hebben, hoe dichterbij D-day kwam, hoe banger ik werd, en ik ben echt geen schijterd hoor, maar het idee dat ik daar lag met mijn allesie ten toongesteld en knippen, scheuren en ontlasting , ohhhhhhh, ik zag er zo tegenop.... vreselijk. Op het moment supreme, was ik juist superrustig, heb geen vreemde dingen gezegd en ben zelfs geknipt én gescheurd en heb er NIKS van gevoeld! (Najaaaaaaaa, snap ik nog niet moet ik eerlijk zeggen). Ik heb de bevalling echt in een roes meegemaakt, achteraf moest ik aan mijn man en moeder vragen hoe et ook alweer precies was gegaan.... Maar echt, ik snap HEEL goed hoe je je voelt, ik had namelijk exact hetzelfde en als die cliche's; er is er nog nooit 1 blijven zitten, en; miljarden zijn je voor gegaan... Ja, dat zal allemaal wel, maar nu moet JIJ het doen... . Ik denk, achteraf gezien, dat het bij mij meer de angst voor het onbekende is geweest als echt voor het bevallen zelf.... Heel veel sterkte met de laatste loodjes, ik hoop dat jullie een mooie bevalling zullen hebben en ben erg benieuwd hoe jullie er achteraf op terug gaan kijken. Liefs van mij
Het is heel goed dat je weet wat je wil, maar hou er ook rekening mee dat dat niet altijd kan..... Soms moet je echt wel op bed bevallen, bijvoorbeeld als je kindje het te zwaar krijgt. Ik zat op de baarkruk, maar moest gaan liggen omdat Eva's hartslag daalde en niet snel genoeg weer omhoog ging. Dan kan je wel van alles willen, maar het is dan natuurlijk belangrijker dat het goed gaat met je kindje. Als je thuis bevalt, is het de bedoeling dat er ook een kraamhulp op het eind bij is, nog voordat je gaat persen. Soms ook wel erg wenselijk, ik had een verloskundige, stagaire en kraamhulp aan mijn bed (en mijn vriend ) en er waren echt wel 2 mensen nodig (3, als ik mezelf meereken ) om Eva eruit te krijgen. Dus als er geen stagaire was geweest, had de kraamhulp op mijn buik moeten duwen en de verloskundige Eva eruit moeten trekken. Ik zou niet weten hoe dat zou moeten zijn gegaan als er maar 1 verloskundige was geweest... Ook kan het soms zijn dat je niet in bad mag bevallen, ook al ben je gewoon thuis. Probeer er rekening mee te houden dat het misschien niet zo gaat zoals je voor ogen hebt. Anders schiet je straks tijdens de bevalling nog in de stress (als je bijvoorbeeld op bed moet gaan liggen om te persen) en dat is natuurlijk niet goed. Verder moet je het inderdaad maar over je heen laten komen. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan verder, je weet inderdaad ook niet wat je moet verwachten en dat is eigenlijk wel lekker. Het is me heel erg meegevallen, alleen vond ik het behoorlijk overweldigend en allesomvattend, je wordt er echt door overvallen. En het moeilijkste vond ik, dat je niet even tussendoor pauze kan nemen , het gaat maar door. Maar probeer er dan gewoon in mee te gaan, je hebt toch geen keus en het houdt een keer op en dan heb je je kindje in je armen... en toen had ik zoiets van: was dit het nou? (ik heb ook wel erg veel geluk gehad met maar 5,5 uur echte weeen) En over inknippen of uitscheuren.... er valt zo weinig over te zeggen. Eva was best groot (4350 gram) en ze kwam er ook niet al te makkelijk uit, maar ik ben 'gewoon' thuis op bed bevallen en ik heb ook geen knip of scheur gehad. Ik heb me van tevoren nooit druk gemaakt over bevallen, wel op het eind opeens soms zo'n siddering van, oh jee, het moet er straks ook nog uit! Maar de laatste weken waren door jeuk erg zwaar, waardoor ik alleen nog maar naar de bevalling uitkeek. Dat is echt een groot voordeel van het zwaar hebben op het eind, je wil nog maar 1 ding .
Dit klopt helemaal! De ontsluiting verloopt het beste als je je er helemaal aan over kunt geven. Je moet denken: laat de pijn maar komen. Als je bang bent voor de pijn, gaat het vaak alleen maar langer duren.
Mijn eerste bevalling is goed verlopen. Ik ben nog maar net zwanger dus ik moet nog wel even maar de bevalling is niet iets waar ik tegen op zie. Ik heb meer angst voor een ruggenprik
Hallo meiden! Hier nog een angsthaas hahaha.. ik zag enorm tegen de bevalling op, ben ook echt een schijtluis en dacht dat ga ik nooit kunnen. De bekende horrorverhalen van iedereen stonden me levendig in mn geheugen (mensen houden blijkbaar niet van happy endings) maar ik vond het 100% meevallen.. mn bevalling was echt geen snelle en ook niet super makkelijk maar vanaf het moment dat je de weeen herkend (en echt ook die herken je) zoek je een manier die voor jou werkt om op te vangen en dan leef je van wee naar wee en je wordt kalm.. vond het echt een suoer ervaring en zou het zo weer doen (en dat zei ik 5 min na de bevalling al hahaah) probeer je rust te vinden en denk als je in paniek raakt dat je kindje onderweg is.. ik dacht steeds, jeetje nog even en dan ben ik mama.... en dat moment dat de kleine op je borst ligt is zoooooo mooi! succes met de laatste loodjes meiden!
hallo, al voor we aan zwanger worden begonnen, was ik al bang om ooit te moeten bevallen. Tijdens m'n zwangerschap heb ik er niet te veel bij stil gestaan en mezelf ook gesust met de miljarden moeders die me zijn voorgegaan. Maar nu ik weet dat het een stevige baby is en hij (nog steeds) een sterrenkijkertje is (wat hopelijk nog veranderd) krijg ik toch af en toe een kleine paniekaanval. Hoe dan ook, we zullen erdoor moeten en ik probeer er gewoon niet te veel bij stil te staan!
Zo herkenbaar! In eerste instantie was ik jaren bezig met zwanger "kunnen" worden. Toen ik het eenmaal was dolgelukkig met de bevalling nog ver weg !(9 mnd) De tijd is voorbij gevlogen en nu ik met zw.verlof ben ben ik er steeds meer mee bezig. Ik probeer er niet teveel over na te denken, maar als controle-freak zijnde (en het eerste kindje idd ...dus geen ervaring nog) ...moet ik oppassen dat ik er niet teveel tegenop ga zien! Als ik erover nadenk dan gaat door m'n hoofd: Stel dat het kindje te groot is!? Of stel dat ik niet weet hoe ik moet puffen, de weeen niet op kan vangen!? Of stel....etc etc Nee Mirre spreek jezelf toe en zeg: Je kunt het! Net als al je voorgangsters! Waarom zou ik het niet kunnen!?.. Maarre beetje angstig ben ik wel hoor! Mirre
Hier hetzelfde, groot kind en sterrenkijker. Beide wisten we van tevoren niet . Toen ik mocht gaan persen, bleek Eva dus verkeerd te liggen en moest ik op de baarkruk, toen is ze goed gedraaid. Ik zou even overleggen of dat bij jou ook mogelijk is, volgens mij kan het niet altijd, ik heb er in ieder geval nog nooit over gelezen. En een groot kind, mijn verloskundige zei dat daardoor de ontsluiting vaak sneller en makkelijker gaat, omdat er meer druk op staat door het gewicht. Dus dat is best positief. Komt best goed!
De kans dat je kindje echt te groot is, is zo klein, daar zou ik me niet te druk om maken. Ik moest op een gegeven moment anders gaan puffen, omdat de manier waarop ik pufte op het laatste niet meer haalbaar was (lang inademen en lang uitademen). De verloskundige zei toen dat ik lang moest inademen en in 3 korte pufjes moest uitademen, maar ze zag aan mijn wanhopige gezicht dat ik even niet meer wist hoe dat moest , die eerste ademhaling zat er zo ingebakken na 3 uur weeen... Toen deed ze het voor en ben ik mee gaan puffen en toen lukte het wel. Mocht het puffen eerder al niet goed lukken, als de verloskundige er nog niet is, dan kan je ze altijd bellen om hulp te vragen. Maar meestal zijn de weeen dan nog niet zo heftig dat het lastig is.
Dat weet ik. Maar ik ben een kerngezonde meid en ik heb absoluut ontzettend veel vertrouwen. Ik wil graag in bad, dat zal ook gebeuren. Ik ken de situaties waarin men niet in bad mag bevallen en de verloskundige adviseert ook een bed in de buurt te hebben. Ik vind het alleen asociaal dat men vrouwen op bed laat bevallen aangezien dit het meeste pijn doet en de meest onnatuurlijke houding is om te bevallen die je je maar kunt bedenken. Dat zonder verdoving en mijn koppige karakter maakt dat ik er voor kies om lekker in bad te gaan. Waterbaby's komen zoveel meer ontspannen ter wereld. Dat gun ik mijn kindje en ik zal er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen. Ik heb een erg sterke wil in dit en daarom vertrouw ik erop dat ik kan bevallen zoals ik het wil. En ja misschien moet ik naar het ziekenhuis. Zie ik tegen die tijd wel weer. Ik weet dat ik in een situatie van pijn dingen gemakkelijk over me heen laat komen dus ik maak me er niet druk om. Ik heb ooit een blindedarmontsteking gehad en das ook geen pretje. Zit je daar op de EHBO kan je niet rechtop zitten of staan, spugen....nou dan laat ik iedereen zijn ding maar doen zolang ik me maar niet al teveel met pijn hoef bezig te houden
Meid, wees alsjeblieft niet te koppig... Dat kan het straks alleen maar moeilijker voor jezelf maken... Als jij dingen in je hoofd hebt, die niet blijken te kunnen, gaat dat echt tegen je werken. Stress zorgt ervoor dat je weeen minder krachtig worden en de ontsluiting/het persen moeizamer gaat. Misschien is liggend bevallen onnatuurlijk en doet het het meeste pijn (ik heb geen pijn gehad, maar goed), maar als je kindje het te zwaar krijgt, zal je wel moeten. Het is vaak echt niet asociaal dat ze vouwen op bed laten bevallen, maar vaak echt nodig, het gebeurt best vaak dat de hartslag van een kindje te laag blijft. En als ik in bad had willen bevallen, had dat best gekund, maar had ik er toch uit gemoeten op het laatst, terwijl Eva's hoofd er al uit was. Ze kunnen nu eenmaal niet onder water je kind eruit trekken en op je buik duwen. En misschien gaat het ook allemaal precies zoals je graag wil, en dat hoop ik ook voor je, maar hou er sterk rekening mee, dat het anders kan gaan lopen. Het enige wat ik wilde, was thuis bevallen, meer niet. En ik heb heel veel geluk gehad dat dat is gelukt en daar ben ik ook erg dankbaar voor!
Trouwens, ik wilde zelf tijdens de weeen echt niet onder de douche (de verloskundige bleef het maar zeggen, maar ik wilde ECHT niet ) en in bad gaan had ik al helemaal niet aan moeten denken...
Voor mij is het ook al bijna zover. Maar ik zie er echt niet tegenop. Wat mij betreft mag het beginnen. Wij willen onze kleine graag in onze armen hebben.
Als ik jou was zou ik maar niet zulke vaste ideeen hebben over hoe jouw bevalling gaat lopen. Dat weet namelijk niemand. Een tip: Houd rekening met onvoorziene gebeurtenissen. Er is een grote kans dat het niet gaat lopen zoals jij dat zou willen. Maar ik neem aan dat je alles voor je kindje over hebt? Zelfs je koppigheid?
Ook ik zie enorm op tegen de bevalling.Ik heb dan nog wel even (14weken ong.) maar het komt ook nu voor ons langzaampjes dichterbij. Dit is mijn eerste bevalling , en ik hoop dat ik het net zo snel doe als mijn moeder (beviel van mij binnen 3 kwartier , mijn zusje half uur , mijn oudste broertje ook zoiets en me jongste broertje kwartier, twintig minuten.) maar ik heb mega schrik van spuiten en naalden e.d. En ben ook zo bang dat ik elk scheurtje (mocht ik uitscheuren of geknipt worden) ga voelen. Maar ik weet mezelf er nog goed mee te houden ik bedoel wat er in kon , moet er ook weer uit , alleen dan met iets meer moeite en pijn. En we ijn er tenslotte op gebouwd toch ?
Ik denk dat je me daar verkeerd begrepen hebt. Ik heb geen vaste ideeen. Ik heb een ideaalbeeld. Mijn vertrouwen en geloof is groot, dat dit kan. Dat dit mag en dat mijn kindje dat als prettig ervaart. Met vertrouwen echter geef ik al aan dat ik natuurlijk niet zeker weet dat het zo gaat lukken. Dus, zou ik zeggen, zijn de mogelijke andere manieren van bevallen ingecalculeerd. Een grote kans, daar ga ik niet vanuit. Maar tuurlijk de kans is er wel degelijk. Ik wil me echter blijven focussen op positieve gedachten en uitgangspunten en ben heel bewust bezig me niet door de angst te laten grijpen. Dat is moeilijk maar ik vind het ook heel prettig om zo bewust er mee bezig te zijn. Wie weet mot ik straks ook niks van dat water hebben. Maarjah, dat geloof ik dus niet zo, maar het kan wel. Nouja dan staan het bed en de baarkruk tot mijn beschikking. Ruime keuze Koppigheid in deze zie ik niet als negatief. Een kind loopt een groter trauma op bij een 'drooggeboorte' dan bij een watergeboorte. Dit is met meerdere onderzoeken aangetoond. In deze vind ik een waterbevalling geschikter. Water werkt ontspannend. Ik heb mijn leven lang al veel met water, ik vind in bad gaan en onder de douche heerlijk. Als klein kind zocht ik graag het zwembad of de zee op. Voor mij 'klopt' de waterbevalling dan ook helemaal. Voor zowel mijn kindje als voor mij. Das natuurlijk voor een ieder weer anders. En goh moet ik dan toch dat in mijn ogen ellendige bed op, so be it. Zie het maar zo: waar voor de 1 het bed een standaard bevalplek is, zo is dat voor mij nu het water. Toch blijf ik erbij dat een bevalling op bed een onnatuurlijke pose is. Een baarkruk is al natuurlijker omdat je dan de zwaartekracht mee hebt. Ach ieder zijn eigen manier toch ? Ik probeer heel erg de kracht uit mezelf te halen en te vertrouwen op mijn kindje. Ik benader de bevalling ook wat spiritueler in zijn geheel misschien dan anderen. Daarom wil ik ook leren bewust contact met haar te maken op het moment dat ik bezig ben, om te begrijpen hoe ze het heeft en of haar hartje het allemaal aan kan.
ik heb nu sinds vrijdag verlof, maar begin het idee van een bevalling nu toch wel heel spannend te vinden, maar ja dat zal er wel bij horen
@ Melloncollie, Toen ik zwanger was had ik redelijk het zelfde idee als jij, inclusief koppigheid In bad leek me optie 1 en baarkruk optie 2. Nu werd in bad erg moeilijk omdat je hier niet thuis kan bevallen en om van alles overhoop te halen in het ziekenhuis... Maar idd, op bed liggen leek me verschrikkelijk. Ik had ook een perfecte zwangerschap tot het einde toe alles kunnen doen. Ben geen moment 'bang' geweest voor de bevalling. Had er nu ook niet direct zin in maar dacht och elke idioot kan het dus ik ook. Uiteindelijk is het wel heel anders gelopen, ik heb wel van de 24 uur iets van 16 uur in de douche gezeten want op bed met die weeen was echt een drama. En uiteindelijk lag Lena verkeerd waardoor het opeens een boel paniek was met toeters, bellen en een knip. En afschuwelijk het enige waar ik bang voor was geweest (met mijn benen in van die steunen arhhhggg) gebeurde. Maar uiteindelijk is dit, het laatste uur (of twee) van de bevalling wel het deel waar ik het meest positief op terugkijk. Maar als je zelf gewoon kracht haalt uit het idee hoe je het wilt doen is dat stukken beter dan je 400 rampscenario's in je hoofd te halen. Zo te lezen heb je in elk geval vertrouwen in je eigen lijf en heb je het beste voor met je kindje. Zou alleen de optie openhouden dat het ook anders kan lopen zodat je niet teleurgesteld bent als het niet gaat zoals het wil. Maar wat ik al zei wat je schrijft zou ik geschreven kunnen hebben en juist door zo'n instelling zat de vk zich te verwonderen dat ik bleef lachen tussen de weeen door en kwam de gyn later zeggen dat ik zo lekker rustig was gebleven toen het paniek was en dat anderen dan nogal eens helemaal in paniek raken. Ben blij dat ik altijd een redelijk vast idee gehad heb over mijn bevalling en er (daardoor) ook niet bang voor ben geweest. Hierdoor heb k het gewoon heel goed vol kunnen houden. En (mocht ik het ooit willen) bij een tweede wil ik gewoon weer 1) waterbevalling of 2) baarkruk.. En oh ja, dat blindedarmding heb ik ook gehad en idd das erger vooral omdat de pijn niet weggaat zoals met weeen... En voor blindedarmen heb je niet van die leuke kleertjes.
Oh wat grappig dat jij reageert zeg De naam die we hebben uitgekozen voor onze dochter scheelt 1 letter met die van jouw dochter. En haar 2e naam is nagenoeg hetzelfde op de spelling na! Mooie keuze Wat je zegt, kan inderdaad ook bij mij gebeuren. Maar dat zie ik dan wel weer. Die beugels en bedden haha. Ik kan best nuchter blijven op het moment van paniek zelf. En heb dan veel vertrouwen in de mensen om mij heen en in mijzelf. Pas daarna krijg ik altijd 'de schok' te verwerken met dergelijke panieksituaties. 't Lijkt een soort overlevingsmechanisme. En ja ik zit heel erg in m'n lichaam, ik heb een heel sterk lichaam dat tot nu toe bijna nooit ziek is en een heleboel kan verdragen. Ik luister er ook heel goed naar. Ben zelf hooggevoelig en weet dan precies wanneer het teveel is en ik even moet rusten. Poeh en als mijn meisje het nodig heeft nou dan knippen drukken en pompen ze maar een eind weg hoor met die bevalling! Ik ben er gewoon niet bang voor. Je vat het in de kern samen: positieve gedachten bewerkstelligen in mijn optiek meer dan die 400 rampscenario's Ik lees ook bewust niet op het forumdeel over bevallingen. Daar staan vaak de verhalen over moeilijke bevallingen. Ik denk dat mamma's die dat meegemaakt hebben onderling ook de beste steun aan elkaar kunnen bieden. Een soort van geboorteplan maken/ weten hoe je de ideale bevalling voor je ziet, kan je ook helpen te focussen op de bevalling en op je angsten. Die kun je onder ogen zien en proberen zo los te laten. Das mijn aanpak zeg maar. Wat leuk zeg dat we dezelfde visie min of meer delen.
Ik snap je helemaal hoor, je kwam alleen wel heel erg koppig over in je andere stukjes . Niets mis mee om te weten wat je wil. Gelukkig besef je zelf ook goed dat het ook anders kan lopen. Dat is het enige wat ik duidelijk wilde maken, anders kan het zo'n teleurstelling worden. Hier kan ik me echt heel erg in vinden! Toen Eva's hartslag erg daalde aan het eind van de ontsluiting en bij het persen, en ik daardoor veel (pers) weeen moest wegpuffen, dacht ik aan mijn kindje, dat het nu zwaar had en dat ik er voor hem/haar (wist ik toen nog niet ) moest zijn. Ik voelde dat ik heel erg mijn best moest doen, zodat mijn kindje er zo min mogelijk last van zou hebben. En ook speelde mee dat ik graag thuis wilde blijven, maar dan moest het natuurlijk wel goed blijven gaan met ons kindje. Ik pufte op het laatste trouwens in 3x uit, met in mijn hoofd 'kind-je-lief'. Werkte perfect! Toch vond ik het soms moeilijk om dicht bij mijn kindje te blijven, je wordt zo bevangen door de pijn, dat je bijna zou vergeten dat je bezig bent een kind op de wereld te brengen, je bent voor je gevoel op dat moment echt bezig met overleven. Dat is iets waar ik nooit bij stil had gestaan. Eerlijk gezegd was het na alle inspanning ook heel raar, om 'opeens' een kindje op je buik te hebben liggen. Toen kwam pas echt het besef dat ik bezig was geweest met bevallen.