Wij hadden ook havo/vwo aangegeven ondanks vwo advies, maar achteraf zijn we blij dat het een vwo klas is geworden. Dus bij ons geeft school toch echt de doorslag en niet de wens van de ouders. En omdat er niet zoveel Vwo kinderen waren, is dit aangevuld met havo/vwo'ers. Dus het zou wel kunnen alsnog bij elkaar. Verder helemaal eens dat het ook echt voordelen heeft alleen in een nieuwe klas.
Ik snap jouw vragen en zorgen. Het is gewoon spannend de overstap naar het VO. Het is jullie eerste die gaat? Dat is extra spannend Voor ons is dit de 6e keer. En ook nu vind ik het weer spannend. Ik vind het heel logisch wat de school gedaan heeft. Vwo advies is naar vwo en havo/vwo is naar havo/vwo. Dat jullie aan kunnen geven bij wie hij graag in de klas zou willen is voor mij nieuw. Nog nooit die vraag gehad op een aanmeldformulier. Nu is het bij ons wel zo dat een groot deel van zijn klas naar dezelfde school gaat, dus zelfde niveau is in dezelfde klas. Mijn zoon komt nu met 3 of 4 klasgenootjes in zijn nieuwe klas. Als dat niet zo was geweest dan had dat voor ons ook prima geweest. De eerste week is altijd erg spannend, maar er wordt door de school dan echt gewerkt aan groepsvorming, dus voor je het weet gaan ze fluitend naar school en vraag je je af waar je je zo druk om hebt gemaakt Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Heel vervelend als dat bij jouw kind is, maar het gros is zo gewend in de nieuwe klas. Ik zou het dus zo laten, zeker nu je zoon er zelf niet zo veel moeite mee lijkt te hebben.
Wij stonden vorig jaar ook voor die keuze. Introvert meisje onze oudste, vermaakt zich alleen ook prima, op sociaal gebied niet de sterkste. Ze zou naar een school kunnen met een vriendin van de basisschool, de school viel af om meerdere redenen, maar we zouden de school niet om de vriendin en ander oud-klasgenootjes gekozen hebben. Op de basisschool helaas de ervaring gehad dat als je beste vriend/vriendin iemand anders tegenkomt waar het mee klikt, je het nakijken hebt, je kunt vriendschap immers niet afdwingen. Op de basisschool genoeg andere kinderen om op terug te vallen, maar als je samen naar het VO gaat en je komt dan op zo'n manier alleen te staan lijkt me helemaal rot. Hier dus ook alleen naar een nieuwe school gegaan, voor haar pakte dit gelukkig goed uit en heeft ze een gezellig clubje vriendinnen op school. Helaas voor haar wonen die precies de andere kant op van school en is buiten schooltijd afspreken er niet vaak bij. School bood ook een dag aan voor kinderen die het spannend vonden, om zo de drempel wat te verlagen. Dat heeft onze oudste wel geholpen, ze zag direct dat ze het niet de enige was die het spannend vond, daar heeft ze geen vriendschappen aan over gehouden, maar haar wel een duwtje in de rug gegeven.
Ik heb een tijd administratie gedaan op een grote scholengemeenschap (tijdens mijn studie). Daar hebben we toen een klein onderzoekje gedaan. 5 jaar lang is er gekeken naar de uitstroom van de dakpanklassen op 2 scholen tov 2 scholen zonder dakpanklassen. Gemiddeld ging 30% van de leerlingen in de dakpanklas naar het hogere niveau, de rest stroomde uit op het onderste niveau van de klas. In het 3e leerjaar wisselen ongeveer net zo veel leerlingen nog van niveau als op de scholen zonder dakpanklas, ook het aantal zittenblijvers was nagenoeg gelijk. Op die scholen werden kinderen met bijvoorbeeld havo/vwo op het vwo geplaatst, waarbij dus de meeste gewoon vwo bleven doen. Was een reden voor die scholengemeenschap om van de dakpanklassen af te stappen. Er is op de wereld heel veel meer dan een schoolniveau, maar als jullie kind het zelf wel prima vind zou ik het zo laten. In een nieuwe klas maakt hij waarschijnlijk ook wel vrienden en het is echt moeilijker om vanuit een havo/vwo klas door te stromen naar het vwo, dan vanuit een vwo klas.
Mijn oudste ging alleen naar een school, had op de kennismakingsdag al contact met een aantal kinderen. De jongste gaat met haar beste vriendin, ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Kan ook dat ze teveel aan elkaar blijven hangen of juist dat een van de twee andere vriendinnen maakt en het contact verwaterd. Dat laatste had ik ook: ik ging met mijn twee beste vriendinnen naar het vo (in dezelfde klas), mijn allerbeste vriendin kwam een meisje tegen dat ze ergens anders al van kende en de vriendschap was (van haar kant) direct over. Ik vond dat toen heel moeilijk en begrijp het nog steeds niet. Maar mijn conclusie is wel dat het echt geen garantie is dat het goed gaat, alleen maar dat het ook juíst voor hele moeilijke situaties kan zorgen. (Het contact met het andere meisje is op het vo ook een aantal jaar veel minder geweest, maar is erna werd hersteld.)
Precies dit inderdaad. Je weet nooit hoe het zal verlopen, zelfs bij echt de allerbeste besties kan het mislopen. Bij elkaar blijven kan ook betekenen dat ze een soort verplichting naar elkaar voelen, wat kan remmen in het ontwikkelen van nieuwe vriendschappen.
Ik lees hier best vaak de vraag waarom wij er vanuit gingen dat onze zoon met zijn VWO-advies uberhaupt in een havo-vwo klas geplaatst zou worden. Even ter verduidelijking: dat is natuurlijk niet het geval. Wij wisten wel dat hij in een vwo-klas zou komen, maar niet dat hij de enige was met een vwo-advies van al die kinderen die naar deze school gingen. Wij wisten dat zijn eigen vriendjes sowieso niet bij hem zouden komen (dat is verder prima), en we proberen al maanden hem een beetje aan te sporen om na te vragen waar de rest heen gaat. Maar dat doet/durft hij dus niet. Voor ons is altijd lastig dat hij op school een heel ander kind is dan thuis: thuis is hij een hele gevatte, scherpe, praatgrage, wat ondeugende jongen, maar op school is altijd een beetje op de achtergrond, rustig en verlegen. Hij heeft een paar vriendjes die hij al jaren kent en heel af en toe na school mee afspreekt en voetbalt graag, dus hij speelt wel veel buiten om te voetballen, maar buiten het voetbal maakt hij vrijwel geen contact met deze (of andere) kinderen. We zien dat de rest wel af en toe wat anders gaat doen, maar hij doet nooit moeite om daaraan mee te doen. We hebben het daar wel vaak met hem over gehad en hij vindt het zelf wel best zo, dus wij maken ons er ook nooit zo druk over. Wij zijn zelf ook allebei redelijk op onszelf, dus we herkennen het wel in hem. Maar ik maak me dus wel redelijk wat zorgen over de overgang naar het VO. Hij doet zelf geen moeite om echt contact te maken met anderen en hoewel hij doet alsof hem dat niet interesseert denk ik dat de waarheid eerder is dat hij het moeilijk vindt en niet zo goed weet hoe hij dat moet aanpakken. Tips van ons vindt hij " zeuren" en wuift hij weg. En dan straks helemaal in zijn eentje opnieuw beginnen en dan ook gelijk op zo'n rotkamp, ik ben er best een beetje bang voor. Maar goed, ik begrijp dat de werkwijze van deze school op zich niet bijzonder is. Ik heb zelf op een school gezeten waarin alle klassen de eerste 3 jaar havo-vwo klassen waren en ik heb de havisten nooit als hele andere kinderen ervaren. Het was bij onze zeker niet zo dat de vwo'ers allemaal serieus en gemotiveerd waren en de havisten ongemotiveerde losbollen. Ik was met kinderen van beide niveaus bevriend. Wij kregen gewoon dubbele cijfers voor alle toetsen, op havo en vwo niveau en aan de hand daarvan werd vanzelf duidelijk waar je heen ging. Dat ging eigenlijk heel natuurlijk.
Mijn oudste ging met 2 vriendinnen en 1 klasgenoot (waar ze wel eens mee om ging) naar de middelbare, kwamen in dezelfde klas. In het begin gingen ze nog met elkaar om, maar dat was snel over. Met 1 van die meiden spreekt ze nu heel soms nog wel eens af, maar de vriendschap is niet meer zo hecht als dat het toen was. Ze zitten nu in de derde.
Hoezo rotkamp? Ik neem aan dat ze de brugklas daar juist mee starten voor de vorming van de groep? En tijdens zo'n kamp lijkt het mij dat docenten sneller zien of iemand buiten de groep valt dan tijdens hun lessen. Onze oudste heeft geen brugklaskamp gehad, maar wel verschillende activiteiten de eerste week die daar echt op gericht waren, en dat was wel geslaagd.
Oh ik snap je echt heel goed. Jouw zoon klinkt echt heel erg als mijn zoon… die doet ook echt geen moeite om andere kinderen te leren kennen, zegt dat hij liever alleen is, maar het breekt je moederhart toch een beetje om hem zo te zien.. Mijn zoon ging dus ook als enige naar een school en begon ook meteen met een kamp. Dat was wel even pittig voor hem, maar het is uiteindelijk wel goed afgelopen. Ik vond dat ook moeilijk hoor… voor sommige kinderen is zo’n kamp met allemaal vreemden echt 10 stappen te ver. Ik snap ook niet waarom het meteen zo gek moet. In groep 8 ken je elkaar al jaren, dat is heel anders, dan is het veel leuker.
Dit lees ik dus ook heel vaak, ook hier op forum. Ik was een totaal ongemotiveerde losgeslagen VWOer in een havo/vwo klas, waar de meeste uiteindelijk havisten een leerhouding hadden waar ik een voorbeeld aan kon nemen. Wij blijven er dus ook bij; onze VWOer gaat naar een havo/vwo klas die haar 100% beter gaat passen om diverse redenen. Verder ben je echt niet de enige ouder die zich zorgen maakt hoor, maar er zijn veel meer kinderen met de houding van je zoon. Ik denk dat het toch goed gaat komen. Spannende fase voor iedereen dit!
Hier was dat kamp aan het begin juist heel fijn! Natuurlijk is het spannend, maar ze maken daar over het algemeen makkelijker en beter contact dan in de klas. Zo’n kamp is daar ook voor bedoeld. Vaak gaan ze dus ook met meerdere klassen, dus wie weet ook met de havo/vwo-klas en dus ‘gewoon’ met een paar kinderen die hij kent. De docenten zijn gewend het te begeleiden, juist ook op het sociale gebied. Ik zou proberen er toch een beetje vertrouwen in te hebben.
Ik zie bij mijn dochters, hun vriendinnen en ook op scholen waar ik kom, gemiddeld genomen wel een andere instelling bij kinderen die havo doen en kinderen die vwo doen. Dan gaat het niet direct over losgeslagen en enorme studiebollen oid…
Dat is ongetwijfeld de bedoeling, maar ik vind een kamp ‘om elkaar te leren kennen’ een soort exercitie in wreedheid als ik heel eerlijk ben. Ik vond dat zelf ook echt verschrikkelijk en maakte op die manier juist helemaal niet makkelijk contact. In een klassikale omgeving kun je rustig met iemand praten of samenwerken en op die manier een beetje ‘gedwongen’ leren kennen. Op een kamp is er toch altijd weer een groep kinderen die voorop loopt en het hoogste woord heeft en een groepje dat daarbij eerder onder sneeuwt. Ik vind het ook totaal voorbij gaan aan het feit dat ieder kind (mens) anders is en dat er ongetwijfeld een deel heel enthousiast zal zijn, maar ook een deel dat juist verlamd wordt door zenuwen en heimwee. Ik begrijp dan ook echt niet dat hier voor wordt gekozen. Geef die kinderen even de tijd om rustig te wennen en elkaar te leren kennen.
Hier was er overigens ook een meisje wat het vooraf heel spannend vond. Liep huilend over het schoolplein de bus in (mentor begeleidde haar overigens wel, ze werd niet aan haar lot overgelaten oid). Na het kamp kwam ze vrolijk lachend de bus uit. Zo kan het ook gaan. En in een klassensituatie heb je toch ook dat er kinderen zijn die erg aanwezig zijn en het hoogste woord voeren ed en een groep die dat niet doet? Ik zie het verschil niet echt.
Jij ziet het verschil echt niet tussen als (net) 12-jarige 3-5 dagen en nachten volledig uit je vertrouwde omgeving weg zijn en moeten eten, slapen, douchen enzv met een grote groep kinderen en volwassenen die je helemaal niet kent, waarbij je je dus ook niet kwetsbaar op durft te stellen als je het moeilijk hebt, en een situatie waarin je iedere dag een aantal uurtjes naar een nieuwe school gaat, waar je rustig de nieuwe kinderen leert kennen en aan het einde van de dag je weer even kunt ontspannen in je eigen huis, met je eigen gezin, slapen in je eigen bed, opladen voor morgen een nieuwe dag? Overigens ging ik ook lachend de bus in en kwam er lachend weer uit, en gedurende het kamp deed ik keurig opgewekt mee aan alle activiteiten. Maar thuis was ik gesloopt en emotioneel van het mezelf in de hand houden en dwingen me over mijn heimwee heen te zetten. Ik heb er nog nooit een vriendin gemaakt, daar voelde ik me veel te ellendig voor. In de klas wel: een beetje praten in de pauze, ontdekken met wie je raakvlakken hebt, dat werkte voor mij. Een kamp is prima (al hoefden ze van mij echt niet), maar doe dat dan lekker na een paar maanden of zo. Mijn zoon is een binnenvetter en zet een laconieke houding op. Maar ik zie aan hem dat hij gespannen is sinds de brief met de groepsindeling bekend is geworden. Ik heb gemerkt dat over de leuke groep 8-activiteiten aan het einde van jaar, zoals de musical, een beetje een schaduw hangt. Dat vind ik gewoon jammer en onnodig.
Onze zoons zouden volgens mij sowieso broertjes kunnen zijn, jouw oudste heeft toch ook zo’n heftige dinofase gehad vroeger? Maar ik ben het met je eens, het groep 8-kamp vond hij best spannend, maar ook heel leuk, omdat hij iedereen zo goed kende. Op kamp moeten met alleen maar mensen die je niet kent, op een leeftijd dat veel kinderen toch nog grotendeels beschermd hebben geleefd (hij is nu nog 11 en wordt vlak voor het kamp 12, dus echt nog jong, en ook jong in zijn doen en laten), dus überhaupt een paar nachten van huis zijn nog wel spannend vinden, vind ik echt heel vervelend.
@EdN: Dat verschil zie ik wel, maar niet het verschil wat je eerder beschreef. Ik begrijp heel goed dat je je zorgen maakt. Je had iets anders in je hoofd en je zoon vermoedelijk ook. Toch zou ik ondanks al je zorgen proberen er iets opener in te staan. Je kunt deze situatie waarschijnlijk niet veranderen. En je weet ook niet of die andere situatie echt brengt wat je hoop. Je kind voelt jouw spanning ook, ook al denk je dat je het niet laat merken. Ik zou zelf proberen te kijken hoe je je zoon handvatten kan geven met dit soort situaties om te gaan (ook mbt zichzelf uiten bv. - wat je misschien ook al doet!) en daarnaast proberen er beste van te maken. En daarnaast dus ook vragen of al bekend is met welke klassen ze op kamp gaan. (Hier dus niet alleen met de eigen klas (zowel bij de oudste als bij de jongste niet (verschillende scholen)). Wie weet is dat bij je zoon ook en zijn zijn oud klasgenoten er dus gewoon bij op kamp. Scheelt misschien weer zorgen als je/hij dat vooraf weet.) Bij mijn kinderen gaan dingen ook niet altijd even makkelijk, juist met dat in mijn achterhoofd schrijf ik bovenstaande. Mijn oudste ging met 9 na een schoolwissel met haar nieuwe klas vier dagen op schoolkamp en in de brugklas gingen ze na twee weken oid op kamp. Dat was allebei spannend, maar is dus goed verlopen. De jongste wordt ook pas in de eerste 12 (in het voorjaar), maar die school gaat aan het eind van jaar op kamp (met alle brugklassen samen!). Ook dat zal spannend zijn, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Niet alle situaties in het leven zijn makkelijk, maar over het algemeen leren en groeien ze ervan. Je kunt niet alles voorkomen en ook niet alles voorzien. Soms lopen dingen anders dan verwacht (positief dan wel negatief). Ik ben daarin (helaas) door schade en schande wijs geworden en probeer me daarom bewust te richten op de positieve kanten en te kijken hoe ik mijn dochters kan helpen dingen toch te doen. Zeker in het geval van dingen die ze lastiger vinden. Dat vraagt soms een flinke investering, waar soms jaren overheen gaan, maar ik ga ervan uit dat het uiteindelijk z’n vruchten afwerpt’ en ze er de rest van hun leven profijt van hebben. Soms hoort iets doen wat je spannend vindt daar ook bij. En dan hoop ik altijd dat het een positieve ervaring wordt, zodat dat ook weer een leermoment is (dat iets wat spannend is, ook mee kan vallen en soms zelfs leuk kan zijn). En soms valt iets (verwacht of onderwacht!) enorm tegen. Dat is moeilijk, maar hoort er ook bij. Ook dan probeer ik het aan te grijpen als leermoment. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel… Ik kon (en kan…) me ook vreselijk veel zorgen maken. Dingen veranderen er alleen niet door. Door de jaren heen heb ik (kei)hard gewerkt daar op een andere manier mee om te leren gaan, omdat het me enorm veel energie koste en ik er uiteindelijk niemand mee hielp.