Dat zei ik tegen de (vrouwelijke) gyn ook; als mannen moesten baren waren we allang uitgestorven De gyn had vorige keer voor ons 3 A4-tjes met info uitgeprint. Vraagt ze aan mijn vriend of ze voor hem het apart moet uitprinten zodat hij zijn eigen heeft. " Mwa nee hoor" zegt hij nog (hij leest niks) Maar ze printte het toch. Ik zeg " is dat een mannenversie?" " Ja speciaal voor de man" lacht ze. " Dan staan er zeker maar 3 regels in" Gyn en ik kwamen niet meer bij hahaha vriendje zat er beteuterd bij. En heeft het idd NIET gelezen gggrrrr maar gaat er gewoon vanuit dat ik alles 12x lees en dan aan hem vertel. En dat is ook zo
Ik krijg nu toch een naar gevoel door deze opmerking en dat lijkt me niet jouw bedoeling, dus ik spreek het maar even uit. Het is niet dat mijn man niks doet. Maar het is natuurlijk niet niks als jij op je 26e te horen krijgt dat je onvruchtbaar bent en je dus je vrouw geen kinderen kan geven. Je ziet je hele toekomstbeeld verdwijnen. Goed, voordat ik verder ga om mn man te verdedigen (want dat gevoel krijg ik dus) kan ik beter vragen hoe je die zin bedoelde. Dus bij deze: op welke manier bedoelde je die zin Elmo?
Oh, ik bedoel dat helemaal niet vervelend! Ben alleen heel blij dat wij geen extra wrijving hebben gehad door de diagnose: ICSI (en anders niet). Wij zijn (en waren toen dus ook) erg jong. Juist dan zie je vaak dat mannen nonchalant kunnen doen. De mijne stopte meteen met roken (etc. etc. zie paar berichten terug). Ik was toen erg trots op hem en nu des te meer, als ik andere berichten lees. Niks ten nadelen van jouw man, maar ten voordelen voor mijn man (vind ik uiteraard). Dat mag toch? Het was echt niet vervelend bedoeld.
Je hoeft je ook niet te verantwoorden, ik vroeg alleen om een uitleg van je antwoord Ik vatte hem verkeerd op. Zoals ik al schreef, het lijkt me niet de bedoeling dat je iemand anders naar beneden wil halen ermee, maar dat gevoel kreeg ik wel. Vandaar dus dat ik vroeg hoe je het bedoelde. Het kwam op mij over als mijn man is beter dan die van jullie. Snap je? En ik kon me niet voorstellen dat je het zo bedoelde. En dat heb je net uitgelegd dat je het idd niet zo bedoelde.
Moeilijk altijd dit. Ik dacht in eerste instantie ook dat het alleen aan mij lag met mijn onregelmatige cyclus. Toen kwam de klap dat mannetjes zwemmers ook niet optimaal zijn. Wij zijn beide gestopt met roken al vanaf januari dit jaar. Maar mannetje en ik drinken op een feestje gewoon lekker allebei een borreltje (met mate), dat moet gewoon kunnen vind ik anders kan ik hem alles wel verbieden. Hij slikt wel braaf elke dag zijn Zink en Vitame pillen. Verder is het wrang dat ik alle onderzoeken moet ondergaan dat heb ik ook weleens tegen hem gezegd. Hij begrijpt dat heel goed maar zegt wel dat ik zijn gevoelens ook niet moet onderschatten. Voor hem is het niet leuk te zijn dat ik pijn heb of me schaam omdat ik weereens met de billen bloot moet. Mannetje gaat braaf mee naar de ziekenhuisbezoeken en was ie in het beginstadium van de molen nog weleens nonchelanter en minder bezorgd dan ik, dat is steeds meer gaan zakken en hij is nu soms nog bezorgder dan ik ben. Tsja, en het blijft natuurlijk een feit dat ik verder 'gezond' ben maar een beetje hulp nodig heb. Mannetjes zaad is niets aan te doen. Dus uiteindelijk ligt het probleem meer bij hem. Maar zo zien wij dat helemaal niet. Het is 'ons'' probleem en niemands schuld, hij heeft ook niet om slechte zwemmers gevraagd. Misschien heb ik hierin wel 'makkelijk'praten omdat er voor ons nog de weg van IUI en IVF open ligt. Maar dit is mijn gevoel. Ik weet dat mannetje mocht het ons niet lukken geen KID wil en dat hebben we ook afgesproken, we gaan zover we kunnen, maar geen KID als hij dat niet wil. Dat respecteer ik, ik hoop niet dat we ooit voor die keuze komen te staan. Verder voor jullie allemaal heel veel sterkte, ik hoop dat onze droom ooit uitkomt. Liefs Zora
bij mijn man werd vorig jaar ook geconstateerd dat hij 0 zaadcellen had. wat voor hem, mij en zijn familie ongelooflijk was aangezien hij uit een groot gezin komt die erg vruchtbaar zijn . In mei heeft hij toen de tese ondergaan en helaas daar kwam ook weer niks uit. Dit was een hele grote klap voor ons beiden aangezien de uroloog toch wel redelijke kansen zag door zijn goede bloeduitslagen. maar helaas. En toch steeds heeft hij nog hoop af en toe dat het goedkomt. Vanuit zijn hart als moslim zijn zegt hij dan": allah is nooit hopeloos. Want er zijn mensen waar het nooit meer bij werd verwacht en ineens waren ze ook zwanger. dan denk ik ook wel eens je bent jezelf wat wijs aan het maken dat het ooit goed zal komen. maar als hem dit kracht geeft waarom dan niet? Hij was / is ook vaak bang dat ik hem hierdoor zal verlaten wat absoluut niet mijn gedachte is . Want net als belle schreef ik had ook geen kinderwens totdat ik mijn man leerde kennen. we zijn nu heel vaak aan het wikken en wegen wat we nu willen doen. Maar alles zal wel goedkomen. Ook wilde ik er ff bij zeggen dat mijn man er ook alles aan probeerde te doen, toen we nog niet wisten van het probleem, om zoveel mogelijk tabletten met vitamines e.d te slikken. Niet te roken. meiden ooit komt het goed knuffel lana
Fairy Tale: Inderdaad. O.a. zo'n stukje tekst ja We hebben via pb ook nog even contact gehad, dus het misverstand is uit de wereld hoor
Hoi meiden, Wel herkenbaar hier alle verhalen. Mijn vriend is helaas ook de oorzaak van alle 6 de miskramen die ik al gehad heb. Dat klinkt natuurlijk niet leuk en hij kan er natuurlijk ook helemaal niets aan doen! We zijn er een paar jaar geleden achter gekomen na mijn 2e miskraam na een bloedonderzoek. Mijn vriend heeft een gebalanceerde translocatie van zijn 11e en 22e chromosoom. Hij heeft daar zelf geen last van, hij kan het alleen ongebalanceerd doorgeven aan ons kind waardoor ik dus ook een verhoogde kans heb op een miskraam. Dat we dit bericht hoorden, schrok mijn vriend natuurlijk enorm, maar hij is toch vrij nuchter hieronder en leest er verder ook niets over. Ik ben dan diegene die dan alles wil weten hierover en het hem dan vertel, misschien is dit ook mannen eigen Ik vind het ook erg moeilijk allemaal. We hebben inmiddels al 2 ivf pgd behandelingen ondergaan en mijn vriend is gelukkig wel erg lief voor me en steunt me waar hij kan. Hij heeft het er wel moeilijk mee dat ik al die pijn moet ondergaan, vooral met de punctie. Ik denk dat hij zich dan ook best schuldig voelt, al zegt ie van niet, maar ik zie het aan hem! Als het echt niet met zijn zaad wil lukken, zou ik wel open staan voor KID. Hij vindt dit helemaal niks. Aan de ene kant respecteer ik zijn mening, maar aan de andere kant denk ik dan, dat ik alles geprobeerd heb met zijn zaad, miskramen gehad, ivf pogingen gehad. Dan moet hij dit toch ook overhebben voor mij? Waar ligt de grens dan, vraag ik mij af. Ik ben nu ook 33 en al 4 jaar bezig met zwanger raken. Op een gegeven moment wil je dit hoofdstuk eens afsluiten....... Liefs Floor
Zo Floor, jullie hebben ook niet weinig mee gemaakt zeg! Bij ons waren alle onderzoeken goed, kan dus niet echt met jullie mee praten. Maar weet wel zeker, dat ik nooit bij mijn partner weg zou gaan als het aan hem zou liggen. Zou ook absoluut geen donor gebruiken.. Het is van ons samen of helemaal niet.
Ik vraag me af... En dat is een serieuze en volkomen open vraag, zonder enig oordeel... Als je in je hart al voelt dat je moeder bent, als jij en je vriend zoveel liefde delen dat er meer dan genoeg overblijft voor een kindje, zou die liefde er dan niet zijn wanneer het kindje biologisch van een ander was? Als jullie samen een hele zwangerschap meemaken, als hij je hand vasthoudt bij de bevalling en als hij de navelstreng doorgeknipt heeft... Zou het dan niet evengoed het kind van jullie allebei zijn? Natuurlijk, een kind van twee mensen die heel veel van elkaar houden is prachtig. Maar wanneer je als twee vrouwen of twee mannen samen een kind wilt, of wanneer één van beide of misschien zelf wel allebei de partners onvruchtbaar zijn, dan heb je die keuze nu eenmaal niet. Mijn man en ik bijvoorbeeld, wij zullen nooit een kind van ons samen krijgen. Mijn eerste gedachte was: 'Niet van hem, dan ook niet van mij, dan adopteren we wel een kind.' Helaas is dat met de huidige adoptiewetgeving voor ons zo goed als onmogelijk, dus hebben we al snel gekozen voor een spermadonor. Maar ik vraag me dus echt serieus af wat het reusachtige verschil zou zijn tussen een biologisch en een niet-biologisch kind. Misschien kun je me dat uitleggen? Belle, is oprecht nieuwsgierig.
bij ons ligt het ook aan mn mannetje.. wij zijn nu 2 jaar bezig en hebben nu 37% kans op een zwangerschap. zowel 37% spontaan als 37% met een behandeling. dus ze gaan voorlopig niet behandelen. in nov 09 mogen wij terug komen voor een behandeling. een jaartje rust dus.. maar mochten die behandelingen niet gaan ofzo dan zou ik wel open staan voor een donor. mijn vriend staat hier nog niet echt voor open. is ook wel begrijpelijk. maar tegen die tijd, als t zover moet komen, zal ik het er echt wel eens goed met hem over hebben..
Hoi Belle, Je hebt het heel mooi beschreven en heb absoluut respect voor mensen die het alsnog proberen om op een andere manier zwanger te raken. Of dat 2 vrouwen of 2 mannen zijn maakt niet uit. Er zal natuurlijk liefde over blijven voor een baby, ook al is hij niet helemaal van jou. Hoe kan je nou niet van een baby houden? Alleen is dat geen optie voor ons. Wij zullen geen donor accepteren, dat staat gewoon vast. Daarnaast zal ons geloof dit ook niet accepteren. En ons geloof speelt in onze leven een hele grote rol. Wij zullen alles op alles zetten en alle mogelijkheden via het ziekenhuis proberen. Het is voor ons gewoon erg belangrijk dat een kind van ons samen moet zijn en anders niet. Natuurlijk is dit moeilijk om voor andere aan te horen, dat kan ik heel goed begrijpen. Maar wij denken er zo over.. Hoop dat ik duidelijk ben geweest..
Ik vind het een hele rake vraag Belle. Voordat wij de pil de deur uit deden heb ik gezegd: mocht 1 van ons onvruchtbaar zijn, dan is het gewoon klaar. Ik wil een kind van ons samen of anders niet. Adoptie is hier ook geen optie namelijk. Sja, dan ben je een hele tijd bezig en groeit je wens groter en groter. En dan krijg je te horen dat er idd iemand onvruchtbaar is... *slik* Omdat het voor ons nog niet 100% zeker is durf ik er nog niet overna te denken. Maar ik weet wel dat ik nu niet meteen nee zou zeggen. Ik zou goed, heel goed moeten nadenken over kid en mijn man ook. Ik weet er nog maar heel weinig vanaf en heb daardoor heel veel vragen. Vragen die beantwoord kunnen worden en vragen die onbeantwoord zullen blijven. Er zit ook veel angst bij. Zal mijn man kunnen houden van een kindje dat niet uit zijn zaad is ontstaan? Wat als het kindje veel op de donor lijkt, hoe ga je daarmee om? Wat zou dat met mijn man doen? Hoe ga ik ermee om dat het kindje niet van mijn man zijn zaad is? Wat zal het met het kindje doen later? (misschien herken je wel wat vragen/angsten?) Je vraag is dus voor mij moeilijk om pasklaar te beantwoorden. Maar ik weet wel dat het gezegde zeg nooit nooit op mij van toepassing is. En je weet pas hoe je ermee omgaat als je zelf ooit in die situatie verzeilt raakt. Daar ben ik nu wel achter!
Hey girl, Bedankt dat je geprobeerd hebt je visie uit te leggen. Als ik het goed begrijp, laat je levensovertuiging geen ruimte voor een donorkind. Tja... Da's een vrij duidelijke grens dan, en daar valt ook helemaal niets tegenin te brengen. Ik kan er alleen maar respect voor opbrengen dat jij en je partner ook in deze moeilijke situatie trouw blijven aan dat waar jullie in geloven. En ik hoop van harte dat het jullie dan op één van de andere manieren gaat lukken. Succes! Belle.
Wonderlijk genoeg hebben die vragen bij mijn vriend en mij eigenlijk helemaal niet gespeeld. Mijn vriend heeft in een vorige relatie al een paar jaar voor een jochie gezorgd dat niet van hem was, en hij heeft dus de ervaring dat je ook van een kind kunt houden als het niet je biologische kind is. En ik heb vanaf mijn tienerjaren eigenlijk altijd al open gestaan voor adoptie (al wist ik toen nog niet hoe achterlijk conservatief de Nederlandse adoptiewetgeving is), dus voor mij was het ook niet echt een issue. Tja, ons eventuele kind zal qua uiterlijk hoogstwaarschijnlijk niet op mijn man gaan lijken. Maar het wordt wel door ons samen opgevoed, en dus zal het heel veel van ons beiden meekrijgen. Ik kan me voorstellen dat het opgroeit met een voorliefde voor auto's en computers (dat zijn echt dingen van mijn lief) en dat het daardoor qua karakter en hobby's wel degelijk op hem gaat lijken. En uiteindelijk... Weet je, uiteindelijk wordt een kind toch wie hij of zij is, en daar zul je gewoon ruimte voor moeten laten. Net zoals mijn zusje, mijn jongste broertje en ik alledrie dol zijn op koken, terwijl onze moeder daar helemaal niet van houdt. En ik ben de enige uit ons gezin die verpleegkundige is geworden en de enige met groene ogen. Het is allemaal zo relatief, denk ik dan. Belle, zal het allemaal wel zien als het zover is. (Kan niet wachten! ) P.S. Ik wil hier trouwens niet mee zeggen dat onze manier de enige juiste is, of dat ik anderen veroordeel die er anders tegenaan kijken. Dit is hoe wij het doen, en wij doen ook maar wat joh.
Hoi Belle, Bedankt voor je begrip Hoop ook dat het ons gaat lukken, het lijkt mij onwijs moeilijk om kinderloos door het leven te gaan..