pril 2017, een positieve test in handen op onze verjaardag. We waren zwanger van ons tweede kindje. De eerste echo was goed, goede groei en een mooie hartklopping. Alles ging goed. Ik was misselijk en geen bloedverlies. Elf weken, een echo. Van buitenkant niet goed te zien dus toch inwendige echo. Met 7 weken is het gestopt met groeien. Ons kleine wondertje is verloren... uit eindelijk gekozen voor abortus, dit omdat mijn lichaam na 4 welen nog niks had gedaan. 31-5 is de kleine weg gehaald. Ik heb de dag van de echo en de dag van de ingreep flink gehuild. Daarna eigenlijk niet meer. 18-12 was ik uitgerekend, ook geen moeite gehad met die dag dat zelfde jaar. Mijn man wilde de kleine een naam geven, ik zag daar nut niet van in, we hadden niks in handen gehad maar allen Op zwart wit beelden gezien. Mei 2018 mocht ik bevallen van ons 3e kindje (1 sterretje). Ook nu geen moeite gehad met verlies van het tweede kindje. Tot de laatste maanden. Ik voel me beroerd, intens verdrietig en denk steeds vaker aan hoe hij of zij geweest zou zijn. Als we hem Of haar niet wAren verloren hadden we ons prachtige zoon niet gehad maar steeds vaker zie ik de echo voor me. Herleef ik het moment van het slechte nieuws. Ik zit de laatste tijd Ook niet lekker in mijn vel. Ineens behoefte om deze pagina te bezoeken en mijn verhaal van me af te schrijven... hoop dat het snel Beter gaat...
Wat naar dat alles nu weer boven komt. Meestal komt rouw of verdriet bij mij met golven. Ook, miskramen gehad en een sterrenmoeder. Ik wil je veel sterkte wensen.
Het is ook niet niks. Begrijp ik goed dat je al een sterre kindje hebt? Wat vreselijk lijkt me dat. Bij ieder komt rouw op zijn of haar manier en tijd. Kun je er met je man over praten? Zou je de kleine toch een naam willen geven? *knuffel*