Aw bedankt voor alle lieve reacties Fijn die herkenning...niet voor jullie natuurlijk! En fijn om eerlijk te kunnen zijn over wat je voelt en denkt. Gisteren weer bij de osteopaat geweest en ik mag voorzichtig zeggen dat mn ventje zich voor zijn doen rustig houdt sinds die tijd... Maar vrees weer voor dat moment dat het weer begint...zo bang ben ik voor dat geluid geworden. Bedankt voor heel veel ervaringen en tips. Mocht hij weer onrustig worden ga ik direct naar ha voor een doorverwijzing. Zo fijn om te lezen dat ze kindjes dan willen opnemen, de ouders tot rust kunnen komen en er bijna altijd een rustiger kindje weer thuis komt
Ik kan je eerlijk zeggen: dat huilen is bij mij een blijvend trauma. Dochter is nu 2,5 jaar, en ik krimp nog steeds ineen als ze dat specifieke pijnhuiltje bovenhaalt. Gelukkig is dat nog maar zelden het geval Het wordt beter.
Me too... en niet alleen van huilen van dochterlief Laatst werd ik ingewerkt op m'n nieuwe werk, met een dag geblinddoekt lopen, (ik begeleid blinden en slechtzienden, vandaar: dagje voelen hoe het voelt, zeg maar). En toen waren we ergens wat drinken in de stad, waar een krijsende baby was. Oh my.... ik kon niets zien en dus ook voor geen meter bepalen of dat kind (goed) geholpen/getroost werd. Dat machteloze kwam direct weer boven drijven en ik werd echt zo onrustig en gestrest gelijk weer
Herkenbaar. Dochter was een enorme huilbaby. Is toen ze 3 en 6 maanden oud was in het ziekenhuis opgenomen. Ze huilde soms 16 uur per dag. Uiteindelijk bleek ze ook nog verborgen reflux te hebben en had ze veel last van krampjes. Wat een ongelooflijke heftige tijd. Dit heeft een jaar geduurd. Toen ze 22 maanden was ging ze eindelijk doorslapen. Daarvoor waren we elke nacht meermalen op. Soms ook uren achtereen, elke nacht maanden achter elkaar. Zoek hulp. Regel elke week een nacht dat je ongestoord kunt slapen. Vraag familie om dan een nacht op je kindjes te passen en ga slapen. Echt, je hebt het allebei nodig om deze periode door te komen. Ga af en toe samen uit eten zodat je elkaar niet uit het oog verliest. Je moet het echt samen doen Deel de nacht op in delen zodat je allebei een deel kunt slapen. Ga naar de kinderarts en laat alles goed nakijken. Laat je niet wegsturen. Het is normaal dat een kindje huilt, maar het is niet normaal dat een kindje zoveel huilt en dat jullie er zo doorheen zitten. Ik heb echt een trauma overgehouden aan het gehuil van m'n dochter. Zo erg dat ik ws binnenkort hulp bij krijg om dit te verwerken. Ik heb lang gedaan alsof het wel meeviel, maar ik begin te trillen als ze dat geluid weer maakt. Kan niet meer helder denken, raak in paniek. Gelukkig doet ze het bijna nooit meer. Maar zo diep zit het. Ik ben blij dat ik er hulp bij krijg. We verwachten ons tweede kindje en ik wil er voor die tijd vanaf zijn. Lieve meid, ik wens je alle sterkte. Pas op jezelf, neem de ruimte om te slapen, voel je daar niet schuldig over. En praat erover. Je mag altijd pb-en als je daar behoefte aan hebt. Sterkte, dit gaat gelukkig weer over. Maar wat is het heftig als je er middenin zit
Username, respect dat je dan nu toch weer zwanger bent! Hier komt er waarschijnlijk geen 2e meer. Naast alle moeite die wij ervoor moeten doen zie ik als een giga berg tegen die 1e periode op. Laatst zag ik een filmpje waarin ze begon te huilen, als klein babietje. Nou, heb het snel uitgezet. En dan hadden wij geen huilbaby, maar ik vond het zo'n onzekere, zware periode, ik herkende mezelf niet meer.. Wel ontzettend knap dat je hulp gaat zoeken!
Ons huilende zoontje had geen eczeem, spuugde niet, dronk goed, groeide goed maar na van alles geprobeerd te hebben (manueel, osteopaat, inbakeren, medicatie voor reflux, bed schuin, draagdoek, allerlei middeltjes tegen krampjes) waren we ten einde raad en hebben we bij de drogist Pepti gekocht. Het hielp hier zo dat we van de arts van het CB een verklaring hebben gekregen voor vergoeding van Pepti. Of het KMA was of dat hij pepti beter kon verwerken, we zullen het nooit weten, maar het hielp wel! Het gaat niet altijd gepaard met die symptomen. Misschien een bus pepti waard om het te proberen?
Eerlijk gezegd, als dit ons niet overkomen was (zwanger door voorbehoedmiddelen heen) weten we ook niet of we het nog wel aan hadden gedurfd. Daar waren we juist over aan het nadenken en toen was het ineens zo ver. We zijn heel blij dat het zo is, maar vinden het ook heel spannend. Daar komt bij dat ik letterlijk niks kan momenteel. Ik heb een heftige vorm van reuma, gebruik mijn reguliere medicatie niet en kan mezelf niet douchen, aankleden etc. Laat staan dat ik voor m'n dochtertje kan zorgen. Ik hoop dat ons nu een relaxtere start is gegund, dat we kunnen genieten van ons kindje in plaats van alleen maar stress en ellende. Als ik kijk naar onze dochter dan is het het waard geweest, ze is een grote uitdaging, maar zo'n ontzettend lief meisje. We gunnen onszelf nog zo'n lieverd, en een meer ontspannen start
Herkenbaar! Ik krijg letterlijk hartkloppingen als hij 's nachts een keer geluid maakt. Het gaat al zo lang goed, maar die tijd heeft indruk gemaakt. Foto's van toen krijg ik tranen in mn ogen, enerzijds omdat ik me zo rot voelde, anderzijds omdat ik gewoon echt amper heb kunnen genieten van hem als baby. Het heeft bij ons ook echt invloed gehad op 'een tweede willen', ... en nu krijgen we een tweeling en ik hoop zo dat het deze keer rustiger gaat, ookal zijn het er twee *please, geen huilbaby's*.
Heb nog niet alle reacties gelezen, maar had hier een mannetje met verborgen reflux.. Hij gilde het uit, echt heel zielig.. sliep ook vaak het liefst rechtop tegen 1 van ons aan.. zo had hij minder last.. Ik ben toen begonnen met dragen in de draagdoek.. lekker dicht bij mama, rechtop dus minder terugloop en als ik dan door het huis liep (handen vrij!) dan viel hij door het schommelen binnen 5 min in slaap.. sliep op die leeftijd soms wel 3 uur achtereen in de doek.. En nu nog.. hij is nu 11 maanden, huilt nauwelijks en heeft geen reflux meer, maar slaapt nog zeer regelmatig een uurtje in de doek.. Ik kan gewoon tv kijken of lezen als hij "aan me hangt".. hij vindt t fijn, dicht bij mama (of papa, mijn man doet nl gewoon mee!) Indikken van de voeding deden wij ook tegen de terugloop..
zo herkenbaar getraumatiseerd door het huilen. brrrr ze was vorige week ziek en huilde ze weer als te voren,kriebels kreeg ik ervan. en mn andere dochter heeft verborgen reflux en vertraagde maaglediging gehad tot 4 jaar. en pas toen ze bijna 5 was durfde ik aan een baby te denken.de jaren daarvoor moest ik niks van babys hebben.
Hier ook heel herkenbaar! Ook getraumatiseerd door het huilen, mijn dochter stopte met het vele huilen toen ze 3 maanden was. Soms huilt ze nog wel eens en dan gaan mijn nekharen rechtop staan! Hier zijn we 4 keer naar de Osteopaat gegaan voordat het wat hielp. En daarnaast inbakeren en zorgen voor zo min mogelijk prikkels en vaste regelmaat. Zoek een manier om te troosten! Hier was dat uiteindelijk de draagdoek. En zorg voor jezelf, hulp accepteren en af en toe de kinderen ergens anders onderbrengen zodat je kan slapen. Sterkte! Ik weet nog precies hoe zwaar het was. En helemaal een peuter en een tweeling lijkt me erg zwaar!
Hier ook een huilbaby'tje gehad. De kraamweek was ze heel rustig maar daarna begon het.....het werd steeds erger! Ook een verwijzing naar de kinderarts gevraagd en deze ook gekregen maar de kinderarts kon niets lichamelijks vinden. Rond 12 weken stopte het eigenlijk meteen. Zomaar ineens.... Achteraf denk ik dat ze een erg gevoelig meisje is en gewoon heel erg moest wennen aan 'op de wereld zijn' Wat mij heel erg hielp was haar 1x per week naar opa brengen, dan had ik een dagje rust en dat was precies genoeg om niet helemaal gek te worden
Wauw, zijn er echt mensen bij wie het na een paar maanden inderdaad stopte? Ik lees dat altijd in die boekjes maar ik heb het hier nooit meegemaakt....dacht altijd dat dat een soort fabeltje was eigenlijk... Bij de oudste kon ik pas toen ze ruim 3 was zeggen dat het écht beter ging (maar dat wilde je vast niet horen).
Maar tegen die tijd kan je kind toch gewoon zeggen wat ze scheelt? Dat heb je als baby maar het raden naar.
TS: knuffel voor jou! Ik heb zelf ook een huilbaby gehad die ook nauwelijks sliep (letterlijk alleen maar huilen.. half uurtje slapen tijdens het wandelen en dan weer opnieuw) en dat is me ontzettend zwaar gevallen. Ben de wanhoop nabij geweest.. niks maar dan ook niks hielp. Bij mijn zoontje ging het gelukkig geleidelijk over na 4 maanden, maar zoals lovely123 en horselover etc ook al aangaven je hebt zelf nog wel een nasleep nadat de echte nonstop huil-periode voorbij is. Ik reageerde ook erna nog een hele tijd ontzettend sterk erop als mijn zoontje eens huilde. Ben zelf toen de periode net voorbij was nog een tijdje heel verdrietig geweest.. ik ben aan't overleven geweest ipv genieten. Kan alleen maar zeggen hang in there! En probeer evt familie af en toe in te schakelen om even op te passen zodat je even een momentje voor jezelf hebt zonder het gehuil te horen. Ik had die mogelijkheid niet, maar denk dat het je goed zou doen!
Herkenbaar hoor Kan me ook niets voorstellen bij baby's bij wie het na 3 maanden zomaar ineens over was. Hoe ouder ze werden, hoe duidelijker wel werd wat er speelde/welke signalen ik zag. En de jongste kan inmiddels goed aangeven waar ze last van heeft, (bijna 2,5 en maakt onderscheid tussen oorpijn, keelpijn en buikpijn. Enkel bij algeheel niet-welbevinden kan ze niet goed aangeven wat er is, maar geeft dan dus ook eigenlijk niets verbaal aan, dan is ze enkel huilerig en hangerig en snel boos).
Krullie85: Ik wil je dikke virtuele knuffel geven! Ik hoop dat het snel beter gaat met je zoontje Eerlijk waar, onze zoon was/is geen huilbaby en wij vonden het al zwaar de eerste weken met nachtvoedingen/slaaptekort. Wat bij ons, vergeleken met wat ik hier lees, nog maar mild was. Meiden met huilbaby's, mijn respect voor jullie allemaal!
Mijn dochter was ook een huilbaby. Heb er toentertijd een pnd aan overgehouden. Mijn zoon is een lief goedzakje, huilt nauwelijks. Maar, als hij huilt komt het trauma weer naar boven. Wat kan dat er inhakken! Zo'n huilbaby. Ik kan niet anders zeggen dan dat het écht écht écht overgaat! En bij mijn dochter was dat rond haar eerste verjaardag. Hou vol meid!
Onze eerste was ook een huilbaby, met 4 mnd kwamen we er (niet dankzij de medische wereld, die zeiden gewoon een huilbaby laat maar huilen) dat ze een koemelk allergie had, dieet aangepast en het was over! Onze jongste een makkelijke baby, maar als hij huilt schiet ik volledig in de stress en kan ik niet meer nadenken. Het doet zoveel met je. Ik was mega blij met mijn moeder die veel bij ons was en mij steunde, ik was zelf ook een huilbaby (ook koemelk) en mijn moeder weet dus precies hoe het voelt. Zelfs langer verlof gehad omdat ik echt niet in staat was weer te werken. wens je heel veel sterkte en laat je niet afschepen bij artsen als jij zelf denkt dat er iets mis is!!