Dat is wel heel kort door de bocht! Jij herkent het niet. Wil niet zeggen dat een ander dat ik moet hebben. Vind het juist heel goed dat eea afgewogen wordt. Je zet een nieuw leven op de wereld.. het is nogal niet wat!
Ik denk dat het vaker voorkomt, het is heel normaal dat je over zulke veranderingen nadenkt. Het heeft nogal impact op jullie leven. Ik vind daarentegen angst wel een slechte raadgever. De enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat er eens een einde aan komt, de rest kun je slechts inschatten. Als je los van de angst jezelf de vraag stelt of je een kinderwens hebt, wat is dan je antwoord?
Stel je je leven eens voor over een jaar of 15 wanneer jullie geen kind zouden hebben. Denk je dat je dan het gevoel hebt iets gemist te hebben? Ik las hierboven een paar keer ‘bij twijfel niet doen’. Ik zou juist eerder zeggen dat je bij twijfel de sprong moet wagen. Op (te) late leeftijd beseffen dat er iets ontbreekt in je leven lijkt me loodzwaar en moeilijk, terwijl je maar zelden hoort dat iemand spijt heeft gekregen van de beslissing om een kind te nemen. Een kind is zwaar, verandert alles in je leven en vergt veel energie, maar desondanks is er zo goed als niemand die een kind wat er eenmaal is niet gehad zou willen hebben. Je angst om spijt te krijgen lijkt me dan ook vrijwel zeker ongegrond, zeker omdat je aangeeft dat ‘het gevoel’ er bij vlagen zeker is. Alle praktische bezwaren, tja, die zijn allemaal terecht. Een kind beperkt je in, nou ja, zo’n beetje alles . En dat is soms echt wel lastig en je zit daar heus niet altijd zen en tevreden onder te wezen. Daarom lijkt het ook zo’n vreselijke grote beslissing om te nemen als je geneigd bent om dingen te veel te overdenken en erover te twijfelen. Een ‘gewoon’ voors- en tegenslijstje heeft geen nut, omdat je tegenover alle ‘tegenpunten’ eigenlijk maar 1 hele grote ‘voor’ kan zetten: niemand heeft spijt van een eigen kind. Die liefde is zo groot en allesoverheersend, daar wegen de praktische bezwaren zelden tegenop. Maar dat maakt het doorhakken van de knoop niet minder eng. Ik zou dus vooral proberen na te denken over je toekomst en hoe je die ziet. Heb je vrede met een toekomst samen en denk je dat het gemis van een kind niet iets is wat zal gaan knagen, dan zou ik gewoon genieten van je leven samen. Twijfel je hierover en ben je toch bang later spijt te krijgen van een beslissing om het niet te doen, dan zou ik persoonlijk de sprong wagen. De kans op spijt van het niet doen lijkt me dan vele malen groter dan de kans op spijt van het wel doen.
Ik denk dat mensen vooral spijt krijgt van de dingen die ze niet hebben gedaan. Achteraf zeggen ‘had ik toch maar...’ en dan kan het niet meer. Dat laat ik toch altijd wel meewegen in mijn beslissingen.
Dit inderdaad. Ben het ook met @Adje eens dat je vaak eerder spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan.
Ik kan niet zeggen of je het wel of niet moet doen. Ik wilde zelf nooit totdat ik 33 was. En dan ééntje. Het werden er toch 2 . Regelmatig ben ik jaloers op mensen zonder kinderen, hoe relaxed het is om iedere dag tijd zat te hebben. En dat ik dan niet ziek was geweest nu... Maar ik wil ook niet terug. De liefde voor mijn kind(eren) is met geen pen te beschrijven. Hoe mijn toekomst er uit ziet weet ik niet, maar ik heb wel 2 fantastische kereltjes
Spijt heb je van dingen die je niet doet. En waar je geen rekening mee houdt, is dat het krijgen van een kind jou/jullie verandert. Dan ben je niet meer wie je nu bent en heb je andere prioriteiten. Dus eigenlijk kun je nu niet weten hoe het dan gaat zijn. Succes met de keuze!
Ik heb altijd een kinderwens gehad. Altijd zag ik mezelf als moeder. En toch... toen we ervoor gingen dacht ik: “oh God.. wat als ik het helemaal niet kan? Wat als ik mijn kind niet leuk ga vinden?” Dat sport gedachtes. Misschien ook, omdat je niet terug kunt. Ja, als blijkt dat je niet zwanger bent.. maar eenmaal wel zwanger kun je niet terug. En nu.. mijn kinderen zijn oprecht het mooiste wat me is overkomen. Als ik ‘s avonds naar bed ga spiek ik altijd even in hun kamertjes en als ik ze zie liggen dan smelt ik elke avond opnieuw. Natuurlijk is het heftig, natuurlijk heb je 24/7 zorgen over je kind en natuurlijk is het echt niet elke dag regenbogen en eenhoorns. Maar het is het (naar mijn idee) echt allemaal waard. Ik ben echt enorm dankbaar en zou dit voor geen goud willen missen. Ik denk dat lichte paniek/angst/twijfel/zenuwen er echt wel bij horen. Succes met jullie besluit.
Wij hebben jarenlang het gevoel gehad dat ons gezin compleet was met 1 kindje. Tot het ruim 2 jaar opeens bij ons beide toch begon te kriebelen voor een 2e. Maar ook angst. Trekken we dat qua gezondheid? Is het financieel haalbaar? Hoe gaat we dit, dit en dit doen? We hebben nu een bepaalde flow met z'n 3tjes, wat halen we daarin overhoop? Maar uiteindelijk was de doorslag de vraag die we onszelf stelden: gaan we spijt krijgen als we er niet voor gaan? Antwoord was voor ons beiden volmondig JA! Inmiddels is de tweede bijna 14 maanden en geen moment spijt gehad. Ondanks dat het mega pittig was ivm complicaties aan het einde van de zwangerschap en een jaar vol zorgen vanwege gezondheidsproblemen van de kleine. En verder? Qua gezondheid trekken we het goed, financieel is het geen probleem, de flow is vanzelf veranderd naar een fijne flow met z'n 4tjes en vooral wat een genot en liefde is zo'n extra klein wezentje erbij! Dus mijn advies aan jou en je man. Stel jezelf dezelfde vraag: ga ik/gaan we spijt krijgen als we er niet voor gaan? Succes met jullie beslissing!
Ik herken het. Ik heb nooit zeker geweten of ik moeder wilde worden. Maar ook niet of ik dat niet wilde. 50/50 zeg maar. De beperking in vrijheid, mijn veranderende lichaam, de verantwoordelijkheid. Mijn vriend, nu mijn man, had wel heel jong al een hele sterke kinderwens wel. Zo sterk dat hij daarvoor een relatie zou verbreken. Ik denk dat dat mijn gevoel heeft beïnvloed om de stap wel te maken. Ook de omgeving, vrienden die kinderen kregen, maakten dat de tijd rijp was. Maar voor mijn gevoel was ik er nooit helemaal klaar voor of zo, ook praktisch gezien. Je moet toch iets loslaten. Een kindje in je buik/ in je leven iets iets wat niet valt te plannen. Iets wat te maken heeft met loslaten. Elke stap opnieuw. En als je perfectionistisch bent èn alles weloverwogen overdenkt is dat best een uitdaging. En voor mij zou die twijfel nooit zijn verdwenen. Maar toch in het diepe gesprongen en oh jee, wat ben ik veranderd. Gegroeid als mens. Alle praktische ‘beren op de weg’ vallen in het niet bij het moederschap. Ik werd een soort moederleeuw, wilde mijn kindje dicht bij me. Vond dat gelijk ook heel heftig, maar ik kon niet anders dan mijn instinct volgen. Het is prachtig om deze richting in mijn leven te hebben gevonden. Het veranderde mijn visie en wereldbeeld compleet. Het is niet perfect, heeft veel uitdagingen/emoties/hoogtepunten/dieptepunten. Het is prachtig/heftig/rauw en puur tegelijk. Als ik “bij twijfel niet doen” altijd zou volgen in mijn leven, bleef ik rondjes draaien in mijn comfort zone. Daar buiten durven stappen, is doodeng soms, maar het maakt mij wel tot het mens dat ik nu ben. Daar ben ik erg blij om.
Dit! Nu heb ik altijd al moeder willen worden, maar na de geboorte van onze zoon bleek het allemaal niet zo'n roze wolk. Het zwanger worden ging niet van harte, de zwangerschap vond ik echt zwaar en tja een bevalling is nou eenmaal niet pijnloos. Ook de eerste jaren waren echt heftig. Ik heb ook heel lang geroepen dat er géén 2e komt! Terwijl mijn man al eerder een 2e wilde. Ook Bij mij heel veel praktische redenen. Tijd, geld, vrijheid etc etc... Maar uit eindelijk heeft het verlangen en de liefde ervoor gezorgd dat ik mijn praktische angsten aan de kant hebben gezet.
Ik ben het kind van zo'n moeder. Ik was een verassing op haar 41e. Ze had nooit echt over kinderen nagedacht en het alsmaar voor zich uitgeschoven, en toen was ik er ineens. Midden in haar drukke reislustige bestaan. Ze is geen super moederig type (of in ieder geval niet het coochie coochie coo tekenfilmtypetje dat ik me daarbij voorstel), maar wel de allerleukste en meest betrokken moeder die ik me kan wensen. Ik denk niet dat je super into het idee van "moederschap" hoeft te zijn om van je kinderen te houden. Ik heb me altijd heel erg geliefd gevoeld en heb een heel goeie band met mijn ouders. Misschien heb je daar wat aan.
Ik heb lang gezegd nooit kinderen te willen. Heb geen goeie jeugd gehad, wist niet dat ouders hun kinderen graag zagen, moeder die psychisch ziek was en op jonge leeftijd is gestorven.. ik dacht dat ik het niet kon, een goeie moeder zijn, had immers nooit het goeie voorbeeld gezien. Tot een vriendin zwanger was. Toen begon ik erover na te denken en plots was dat gevoel er, natuurlijk wil ik kinderen, die onvoorwaardelijke liefde voelen. Bij mij was het dus ook angst, en die werd ver weg in een hoekje geduwd toen het gevoel er kwam. Is het angst om jullie leventje zoals het is vaarwel te zeggen. Of angst dat jullie over 10 jaar alsnog een enorme kinderwens zullen krijgen. Of misschien de "maatschappelijke druk" om te voldoen aan het standaard ideaal? Niemand kan jullie zeggen hoe erg jullie leven zal veranderen of hoe jullie er mee om gaan gaan. Maar wat ik wel kan zeggen: als je ervoor gaat, ga er dan voor de volle 100% voor. Ieder kind verdiend een warm en liefdevol nest.
Als we ervoor gaan, gaan we er zeker voor 100% voor, daarom denken we er nu zo goed over na. We hebben een hoop liefde te geven, maar we hebben beide ook onze problemen. Daarmee bedoel ik dat ik psychisch niet heel stabiel ben, ik heb niks, maar ik kan snel in de put raken. Mijn vriend is depressief geweest. Zijn angst is dat dat gaat gebeuren, dat ik straks een avonddienst heb en hij zich rot voelt en dan niet voor een kindje kan zorgen. Ook is mijn moeder heel jong overleden, dat brengt ook een angst met zich mee die wellicht niet iedereen heeft. Kortom; wanneer we naar 'nee' neigen is dat vanuit angst, diverse soorten angst.
Dus eigenlijk denk je al als een moeder. Je maakt je nu nl. al zorgen over hoe er voor een evt. kindje gezorgd wordt. Die zorgen zullen er altijd wel zijn en niemand kan je vertellen dat alles altijd goed zal gaan. Maar iets niet doen uit angst dat er onvoorziene zaken kunnen gebeuren, zal in de lange termijn denk ik niet de juiste beslissing zijn.
Ik heb altijd geleerd dan je beter spijt kan hebben van dingen die je wel hebt gedaan dan spijt van dingen die je niet hebt gedaan.
Dat vindt ik met het krijgen van een kind toch niet opgaan. Dat is niet onomkeerbaar, die heb je voor altijd
Dit en dit. “Bij twijfel niet doen” is perfect als je twijfelt over die nieuwe jas. Snel weer vergeten. Maar als je zoiets belangrijks als een kinderwens zó aanpakt, heb je straks voor altijd spijt. Zo’n beslissing heeft invloed op de rest van je leven.
De vraag is vooral: is de kans op spijt van kind echt groter dan de kans op spijt van geen kind? Komt het voor dat mensen spijt hebben van wél een kind krijgen? Nu ik mama ben, kan ik me daar heel slecht een voorstelling bij maken.