Hallo, Ik ben een moeder van een dochtertje van 2 en gelukkig getrouwd. Ik kamp heel erg met zenuwen en angsten. Ik heb dit al vanaf dat ik kind was. Heb al verschillende therapien gehad maar niks mag helpen. Nu hoop ik iemand te vinden die dit herkend en waar ik mee kan babbelen hierover. Men wilt zoveel in het leven maar deze dingen staan je gewoon dagelijks in de weg.
hoi, ik herken het wel.... heb vroeger last gehad van paniekaanvallen en ook een angsttraining gehad... ik heb geen last meer van paniekaanvallen maar wel regelmatig een heel vervelende zenuwachtigheid/ onrust... ik kan er behoorlijk van uit m,n doen zijn.... ik heb een lieve vent al 13 jaar, goede opleiding en een goede baan... schat van een dochtertje... maar echt lekker zit ik vaak niet in mijn vel en ik kan me vreselijk druk maken om dingen ., vooral bij veranderingen waar ik dus gewoon slecht tegen van .soms is een zin voldoende om me helemaal zenuwachtig te maken... achteraf vaak onnodig en voor niets,,,, en ondanks de wetenschap sdat ik me aldoor druk maar om niks (blijkt achteraf )kan ik het geen halt toeroepen... het is heel vermoeidend soms en het weerhoud me ervan om bijvoorbeeld van baan te veranderen... een nieuwe studie te doen etc.... het weerhoud me van van alles en daardoor heb ik vaak het gevoel vast te zitten... en toch voel ik me gelukkig.... ik maak het mezelf gewoon zo moeilijk soms... het lijkt me zo heerlijk om gewoon te kunnen denken fuck it!!! ik zie wel hoe het loopt.... dat kan ik dus echt niet.. gr Jose
Ik heb ook wel zoiets, al denk ik dat jij wat anders bedoelt dan ik heb...Ik heb het vooral sociaal gezien, waardoor ik dus ook niet kan werken (durf het gewoon niet, ga compleet over me zeik). Zolang ik bij mensen ben die ik ken, of bij onbekende maar met een bekende gaat het nog wel oke. Maar zodra ik alleen in een situatie ben waar ik 'moet' blijven (denk aan werk, verjaardag enz) dan word ik angstig, nu gaat de laatste tijd verjaardagen ed wel goed, wat wil zeggen ik ga en probeer een praatje aan te knopen(wat zullen ze wel weer niet van me denken) maar voel me erg ongemakkelijk. Maar werken ga helemaal over mijn zeik. Daar en tegen in de supermarkt lul ik tegen alles en iedereen en kan nog best bijdehand zijn (op een leuke manier dan he) maarja daar ga ik weer weg met een paar minuten en met die mensen heb ik niets te maken.... Moeilijk probleem. Dus een soort paniek aanvallen maar dan mbt sociale contacten Rot situatie want ik ben best een spontane en zeker bijdehante adreme tante (niemand snapt het ook van mij ) Heb ook geen vrienden verder, ja 1tje. Te vaak gekwetst. En nieuwe contacten zijn eng. Daarbij komend kan ik dus niet werken en daar mijn vriend absoluut geen topsalaris verdient is het erg krapjes. Mocht jou verhaal overeen komen met de mijne en je wilt kletsen kan je me pb-en en laat ik je wel mijn msn adres weten (mag sowieso wel hoor )
Das apart joh draak86. Ik heb dat juist af en toe bij onbekenden. En dan ineens weer niet. Daar door word ik dan juist onzeker omdat ik nooit weet waneer het de kop op steekt. En achteraf heb ik dan zoiets van verdomme waarom doe ik nou weer zo dom! Of ik loop me zenuwachtig te maken of het zo zal gaan en dan is er geen wolkje aan de lucht. En dat van veranderingen zoals Joseetje het zegt. Dat herken ik ENORM. Voel me hier soms heel erg alleen mee. En dan lees ik zo ineens op dit forum dat er toch meer zijn en ik niet zo vreemd ben als ik mezelf af en toe voel. Ik kan me soms al druk maken over OF ik me er druk om zal gaan maken Had ik vroeger nooit toen was ik gewoon wel ooit zenuwachtig en verlegen. Vooral als puber. Maar sinds ik n depressie gehad heb ben ik bang dat dat gevoel van onzekerheid etc op komt borrelen en nouja dat is gewoon een self fullfilling prophecy dan (zelf vervullende voorspelling). En dat komt misschien ook door dat ik sinds mn depressie nogal moe word van sociaal zijn. Dat klinkt erg verkeerd maar bedoel dat t me met tijd en wijle erg veel energie kost...niet dat ik t beu ben ofzo
Heey dames, Het is echt niet te geloven, maar deze verhalen van jullie heb ik allemaal bij elkaar. zoals joseetje schrijft het mezelf altijd zo moeilijk maken, draak 86 sociaale angsten want ik werk ook niet alleen maar door dit gedoe zeg ik maar altijd, en wat Wilma schrijft ook voor onbekenden en net voor onbekenden situaties. Jeetje ik zit hier dolgelukkig achter mijn pc omdat er toch vrouwen zijn die dit ook hebben en herkennen. Ik zag het echt niet meer zitten allemaal pfff. Het is en blijft gewoon moeilijk. maar nu heb ik dit al vanaf ongeveer m'n 8ste en het heeft mijn studie's belemmerd,mijn werkplekken,vriendschappen,mensen die om je geven maar pijn doen met woorden,en nu willen we dolgraag voor een 2de kindje gaan en dan vraag je je af of je dan geen ravenmoeder bent. Maar ik erger me dan altijd van wat anderen kunnen dat kan ik toch ook verdorie. Jeetje, het is me wat.
Zie je dat nou meiden? Ze is dol gelukkig omdat wij ook angsten hebben Nee geintje, ik heb dat dus ook dat ik me soms afvraag of ik de enige ben. Al weet ik best beter. Maar omdat iedereen assertief is en lekker hun leven op orde lijkt te hebben ga je dat toch af en toe denken. Nou ken ik het gegeven "ravenmoeder" niet. Maar ik heb denk ik het zelfde met mijn kinderen. Ik ben bang dat ik mijn "angst" op hun over breng. En dan is de vraag "is mijn sociale onhandigheid (zo zal ik het maar even noemen) over erfbaar?" En dan krijg je als eerste kindje eentje met PDD-NOs. En als tweede kindje eentje die emotioneel een stuk jonger is als zijn leeftijds genootjes (en waar dat dan aan ligt?) En dus niet zo makkelijk aansluiting vind. Bovendien hebben ze een niet al te best begin gehad door allerlei omstandigheden (mogelijk heeft de jongste daar zijn probleem van). Dus zijn ze allebei idd niet zo handig met sociale contacten. En dan trek ik me dat toch persoonlijk aan (ondanks dat t misschien wel helemaal niet aan mij ligt want voor ik depressief was had ik elk weekend vrienden op bezoek en te logee etc.. Alleen jammer dat ze me hebben laten stikken tijdens mn depressie..) En dan krijg je een klein meisje zoals ik nu heb en dan ga je je weer afvragen...zal deze wel lekker los in het leven staan en veel vriendinnetjes hebben? Ik kan er soms wel om janken... Heb toch altijd wel vriendinnen gehad en heb altijd gezworen dat ik niet zoals mn moeder zou worden (mensen schuw, dicht klappen als ze "vreemden" spreekt en geen vrienden hebben alleen je man) Daar ook erg hard aan gewerkt en het was redelijk gelukt. En nou zit ik hier met n eerste verjaardag van mn meisie waarop geen vrienden komen. Heb al n maand niemand gezien van mn vrienden. Gelukkig wel gesproken dan. En ik ventileer mn gevoel naar 1 vriendin en nu heb ik ruzie omdat ik haar n rot gevoel gaf dat zij niet op de verjaardag van mn eerste komt. En dan ben ik toch stiekem bang mn moeder te worden....
Ik kan niet veel typen, zit op mijn werk maar ik heb het heel erg gehad. Paniekaanvallen en angst om de deur uit te gaan. Gelukkig ben ik er door de juiste therapeute en therapie helemaal vanaf Voor vragen ofzo staat mijn pb open
Heey Wilma, Ja,het klinkt idd niet zo fijn als ik schrijf blij dat ik mensen heb gevonden die dit ook hebben is idd ook niet zo bedoeld als het er staat. De angsten en al die dingen kun je wel overbrengen op je kinderen zeggen ze,maar als 1 van je ouders depressief of een andere psychische aandoening heeft of heeft gehad zou dat niet erfelijk zijn. Want in dat schuitje zit ik. Ravenmoeder bedoel ik mee een slechte moeder te zijn het komt van duitse oorsprong eine rabenmutter zeggen ze daar vaak haha. Ja,en dat gedoe met vrienden is me ook wat op zulk moment kom je er idd pas achter wie je echte vrienden zijn,en die zijn tegenwoordig ver te zoeken. Ik zeg altijd de maatschappij is naar de klote er word zoveel verlangd van de mensen niet normaal en dan krijg je zulke toestanden. Maar mag ik vragen Wilma ben jij daarvoor in behandeling (geweest) en neem je medicijnen hiervoor? Ha voel me sinds gisteren een beetje een ander mens dat je ook eens van anderen hun verhaal hoort. Nou,ik moet vanmiddag naar Riagg en dan ben ik benieuwd welke therapie ze willen gaan starten. Wish me luck!!
Hoi Dees, Fijn om te horen dat je Therapie baadt heeft gehad Super!! Ik ga vanmiddag naar het Riagg en dan krijg ik te horen wat ze met me willen gaan doen. Het is verdorie moeilijk allemaal. Even een (schaam,schaam,) vraagje. pb is prive bericht neem ik aan? Ik ben zo a-technisch verder met de computer echt erg haha.
Ik heb de laatste tijd last gehad van zenuwen en angsten, ik kreeg ook paniekaanvallen, van de huisarts proxenetine gekregen, en dat hielp! maar ik ben er toch mee gestopt. Ik voel mij nu wel wat beter,maar vind medicijnen nog ja iets te veel van het goede. Wil ookzwanger worden dus vandaar.
oh wat is dit herkenbaar zeg...lees mezelf.. en idd we weten wel dat we niet de enige zijn, maar wat wij zien is een buitenkant die heel sociaal overkomt en dan hoor je ineens dat diegene ook 1 en ander mankeert...wel fijn om te horen, maar toch blijf je met deze zenuwachtigheid zitten.. had het laatst weer, stond met een moeder van de peutschool te kletsen en in 1 keer voel ik die onzekerheid weer opkomen en kom gewoon niet uit me woorden en wil dus alleen maar weglopen en kap het gesprek dan af omdat ik dan verder niks zinnigs meer kan zeggen, ben dan gewoon leeg van binnen en denk alleen maar aan wat voor stoms ik allemaal heb gezegd, en voel aleen maar schaamte.. en dan achteraf ken ik mezelf echt voor me kop slaan en denk ik waarom kan ik niet es een spontaan gesprek voeren, altijd maar erbij nadenken wat er gezegd wordt en de ene keer gaat het beter dan de andere keer en als het goed gaat dan vind ik mezelf best "tof" haha, maar dat komt dus ook niet zo vaak voor..om gek van te worden.. hier dus ook een angst dat ik niet op me moeder wil lijken,maar me moeder is juist tegenovergestelde, die zegt juist alles wat ze denkt en dat is ook niet goed natuurlijk, want daardoor ligt heel de familie uit elkaar en dat is dus niet wat ik wil....ook ik heb een zoontje met een stoornis en die is dus ook slecht in contacten..pfff hoe los je dit op als je zelf al moeilijk contacten kan maken?? als je keer zin heb om erover te kletsen mag je me pb-en hoor.. liefs elies
Mja zou niet erfelijk zijn maar mensen met PDD-NOS hebben makkelijker depressie. En ze krijgen er toch wel wat van mee hoor. En het feit dat jij al bang bent een ravenmoeder te zijn zegt al genoeg over dat je wel een goede moeder bent. Anders zou je er ook niet om malen denk ik Ik heb 2 jaar aan de xerox gezeten (vraag me niet hoeveel mg ik had...ben allang blij dat ik nog weet wat er in die tijd gebeurt is) En daarna heb ik langzaam in 4 tot 6 maanden afgebouwd. Daarna had ik nog wel n depressie maar die kwam langzaam opzetten en werd niet zo hevig dat ik medicatie wilde nemen. Maar was ook niet mild genoeg om ermee te functioneren. Dus heb ik daar n hele tijd mee lopen kloten (was erg zwaar voor mn man maar hij heeft me enorm gesteunt toen ondanks dat we elkaar nog geen jaar kenden) En toen ben ik bij toeval kira forte tegen gekomen wat me ENORM heeft geholpen. Dat kan je gewoon zonder recept kopen en een tijdje nemen als t nodig is of laten liggen als het niet nodig is. je merkt het verschil pas na 5 tot 10 dagen maar het gaf mij net dat steuntje in de rug wat ik enorm nodig had. En ineens kon ik weer redelijk functioneren. En sinds ik zwanger ben is mn depressie als sneeuw voor de zon verdwenen. Al ben ik telkens als ik n (gewone) dip heb bang dat hij er weer is. Oja heb ook n blauwe maandag bij een psycholoog gelopen maar naja...heb zo'n lange voorgeschiedenis aan ellende dat tegen de tijd dat we door de gedeeltelijk vergoede behandelingen heen waren we nog alleen bezig waren met de intake. En helemaal alleen kon ik het niet betalen van mn uitkerinkje toen. Schoot dus niet zo heel erg op Heel veel geluk bij het Riag! Enneuh...pb= prive bericht inderdaad Hej eliesja, ERG herkenbaar dat praten met n ander. Ik kan er gewoon n maand of wat geen last van hebben en asertief en spontaan zijn. En dan ineens POEF! Net alsof er een kortsluiting komt en dan hakkel en stuntel ik verder door dat gesprek. En dan voel ik me 2 dagen rot omdat ik als n idioot over kwam en blijf ik malen over wat er gezegd is en hoe de ander reageerde om te kijken of ze er wat van merkten. Kan me ook (merk ik zelf) heel makkelijk dan aanpraten dat ik gewoon over kom als n freak. Terwijl de ander misschien helemaal niks door had. Daar ben ik nu op aan t letten Wil best PB-en of misschien msn-en?
Ik zal vanavond reageren op je pb lely. Op het werk mag ik eigenlijk niet internetten Ik heb geen medicijnen gehad, nou ja, wel Seroquel en Prozac en later Citalopram. Dit was meer tegen de paniek en depressies. De therapie die ik heb gevolg was o.a. bij het GGZ maar dit hielp niet voldoende. Pas bij een lichaamsgerichte psychotherapeute in NB ben ik 100% veranderd . De gegevens geef ik je wel via PB. EFT (een techniek die ik heb geleerd en kan toepassen bij mezelf en anderen) kan ook erg goed helpen bij paniek. Google maar eens op Emotional Freedom Technique
Hebben jullie ook een arbeidsongeschiktheid uitkering? @ Dees86, slik je nog steeds citalopram? Ik slik het inmiddels een jaar of 6 en het helpt erg goed bij mij. Heb ook kort seroquel gebruikt maar daar werd ik super depressief van.
Ik niet. Ga ik ook niet krijgen omdat mn mannetje de kost winaar is. Zou ook best wel ergens willen werken aan de eene kant. Als mn meisie straks 2 is en naar de peuterspeelzaal kan. Maar het ligt er maar net aan welke dag het is of ik dan durf zeg maar. Ben met tijd en wijle eentje die overal maling aan heeft en dan ineens durf ik ineens niks meer.