Dat is ook wel waar. Hoe vaak ik niet met migraine op mijn werk heb doorgebuffeld (omdat ik toen niet wist dat het migraine was, en je gaat toch niet naar huis vanwege ‘hoofdpijn’), en dan thuis te komen en in te storten en niet meer te snappen hoe ik überhaupt de dag ben doorgekomen. Maar heel eerlijk, dit verhaal klinkt als een flink geval van mannengriep. En nog eerlijker: hij had al lang geleden een schop onder zijn kont moeten krijgen. Ik krijg altijd de rillingen van vrouwen die vertellen dat ze van man iets moeten, zoals ts die naar beneden moet komen na een miskraam, of het moeten koken 2 dgn na een bevalling omdat man niks klaar wil maken. Serieus?! Dat soort gasten moeten gewoon flink aangepakt worden, anders wordt dat aanstellerige prinsjesgedrag alleen maar erger. En ik snap dus echt niet dat er vrouwen zijn die dit pikken. En dat bedoel ik minder akelig dan het klinkt, maar ik snap het gewoon echt echt echt niet Ik denk ook dat het in stand gehouden wordt en het gedrag uiteindelijk verergerd, doordat zo’n kerel nooit teruggefloten wordt.
Oh, je bent heus niet alleen. Mijn man is even erg... Als ik er iets van zeg is hij gelijk verontwaardigd Ik erger me er ook dood aan en we hebben er ook geregeld ruzie over. Eigenlijk komt het er gewoon op neer dat mijn man het een hele prestatie vindt dat hij overdag fulltime gaat werken. 's Avonds is hij dan ook gewoon moe en wil hij rustig in de zetel zitten (ten laatste om 19.30 uur). Hij vindt zichzelf de ideale man omdat hij 's avonds het eten opwarmt... Kleine kanttekening: ik ga ook fulltime werken, zorg voor ons zoontje en doe verder het volledige huishouden. Het is al een hele prestatie als ik om 21.00 uur eindelijk even in de zetel kan zitten, maar meestal wordt het snel 22.00 uur. Niet de ideale situatie, maar ik heb er momenteel niet de fut voor om er echt tegenin te gaan. We zijn deze week gestart met het bouwen van ons huis. Ik help mee op de bouw en doe letterlijke al het geregel en de administratie. Pijpje is 's avonds uit. Na dit hele avontuur zal ik proberen mijn man wat bij te werken. Gaat waarschijnlijk mijn grootste uitdaging worden...
Ts, je man is geen hypochonder, maar een aansteller. Tenminste zo klinkt het. En ik denk dat je stevig moet gaan optreden en voor jezelf moet opkomen om hier iets aan te veranderen. En waarschijnlijk betekent dat dat je hem even flink als klein kind moet gaan behandelen, zo gedraagt hij zich tenslotte ook. Ik zou hem niet meer vragen om te helpen, maar gewoon opdrachten geven. Mocht hij moeilijk doen, dan krijgt hij een keuze: of hij voert de opdracht uit of hij kan alles voor zichzelf gaan regelen, want jij gaat in ‘staking’. Dus geen tafel dekken, dan kan hij ook niet aan tafel mee-eten. Niet helpen met jullie kind, dan heeft hij meteen tijd over om wel zijn eigen was te doen, maakt hij rotzooi en ruimt niet oo, zou ik al zijn rotzooi in zijn bed mikken, etc. Ik zou zo creatief mogelijk ermee omgaan en een sport er van maken om hem duidelijk te maken dat ik dit gezeik niet meer accepteer.
Jij houdt dit gedrag zelf in stand... Hij kan van alles van je willen.....maar jij bent degene die er aan toe geeft. Hij kan toch niet verwachten dat je een dag na je bevalling al gaat koken....en jij bent nog zo gek om het ook nog te doen. Het maakt niks uit dat je sterker bent, dit heeft ermee te maken dat hij op zijn wenken bediend wil worden. Hij houdt totaal geen rekening met jou....en waarom zou hij dat ook doen als jij ook geen rekening houdt met jezelf?
Beetje een suf antwoord van het nivuea "duh" misschien, maar ik denk dat je hier een heel serieus gesprek over moet hebben je met man op een moment dat jullie allebei niet emotioneel zijn. Zo te lezen is er sprake van een patroon waar je je al heel lang aan ergert. Hij heeft waarschijnlijk (hopelijk!) niet door hoe oneerlijk zijn gedrag naar jou toe is en/of is teveel met zichzelf bezig om door te hebben hoe de situatie voor jou is. Als je dit niet aanpakt, blijft het de rest van je huwelijk een ding. Tenzij je dit kan accpeteren en hem z'n overdreven mannengriep gedoe laat houden, is een serieus gesprek de enige oplossing. Je moet idealiter dan op een zo min mogelijk emotioneel en aanvallende manier duidelijk maken hoe jij je voelt en wat hij kan veranderen om de situatie voor jou beter te maken. Je zou ook kunnen denken aan een paar sessies relatie therapie, waarbij een onafhankelijke derde je kan helpen met het zo effectief mogelijk overbrengen van je punt.
Klinkt best egoïstisch van hem, al helemaal de situatie na de bevalling. Weinig empathisch ook. Dat zou hier echt heel grote ruzie betekenen. Ik ben in soortgelijke situatie wel eens vertrokken naar mijn ouders voor een paar nachten, maar dat is misschien ook niet aan te raden (we waren net samen toen en woonden ook nog maar net samen, maar goed, we wel ineens duidelijk dat ik zo een gedrag niet trek) Door altijd ja en amen te zeggen tegen je man in zo een situatie heeft hij ook geen enkele reden om te veranderen, het wordt toch wel geaccepteerd. Ik zou echt een beetje harder worden hierin. Ik probeer ook wel humor te gebruiken in zo een situatie om in te laten zien dat het echt overdreven is, dat helpt heel af en toe ook. Sterkte, want met zo een man met mannengriep samenleven is nog erger dan de mannengriep zelf hebben denk ik
Wat een lamlul zeg helemaal als ik het verhaal hoor van na je bevalling en miskraam Ik deed echt niks meer voor hem!
Voor alle duidelijkheid: de kwestie heeft hier inderdaad al tot grote ruzies geleid en op momenten waarop hij niet ziek is, kan ik hier ook wel met hem over praten. Nu zitten we echter al bijna vijf weken in een soort van zieligheidscrisis waarin geen normaal gesprek met 'm mogelijk is. En de reactie van de huisarts heeft hem alleen maar gesterkt in z'n zieligheid. En natuurlijk is z'n moeder/familie ook helemaal aan zijn kant. Omdat hij nog altijd thuiswerkt ben ik zo ongeveer de enige die 'm wel aanpakt. Ik ben ook echt niet aardig voor hem nu hoor (waarover hij dan weer klaagt). En ook de kinderen beginnen hem uit te lachen. Ik ga er straks (na m'n werk) weer met frisse moed tegen aan. Bedankt!
Ik denk dat ‘niet aardig’ zijn niet genoeg is. Ik zou er ook geen ruzie meer om maken, want dat kost energie. Maar hem laten ervaren wat er gebeurt als hij niks doet. Zeker gezien wat je schrijft over zijn gedrag na je miskraam en bevallig, lijkt me dit iets wat al lang speelt en waarin hij vaak zijn zin in heeft gekregen. Dan maakt het blijkbaar niet uit of jij daarbij irritatie toonde. Dus ik zou hem zeggen wat ik verwacht en als dat niet afdoende is (waar ik nu wel vanuit ga) gewoon niks meer voor hem doen en voor de rest in huis alleen nog het hoog nodige ivm jullie peuter. En daar mee bespaar je je energie van het geruzie en je bespaart energie omdat je minder werk hebt. En hij zal vast gaan klagen en zeiken, maar dan zou ik tegen hem zeggen als hij daar genoeg energie voor heeft, dan heeft hij dat ook om zijn steentje bij te dragen in huis.
Jeetje mijn mond valt echt open als ik lees wat hij flikt qua kraamzorg en jou laten koken na een miskraam. Ik ben echt zo benieuwd wat zijn reactie was in die ruzie/na die ruzie?
Dit gaat wel iets verder dan mannengriep.. het is algemeen bekend dat mannen vreselijke aanstellers zijn tijdens een griepje ,sorry not sorry daar waar ik door blijf lopen en een paracetamol naar binnen gooi, omdat ik nou eenmaal niet in mijn bed kan liggen met 2 jonge kinderen om mij heen, ligt mijn man gerust de hele dag in bed met een snotneus bij wijze van.... Maar in je verhaal komen nog veel meer dingen naar voren. Het komt op mij over dat er niet meer veel waardering voor elkaar is, in ieder geval van zijn kant. Ik zou echt op je strepen gaan staan als ik jou was, want zonder tegenspraak zal er zeker niks veranderen.. ik hoop voor je dat hij zal inzien dat dit gedrag niet kan en dat hij best wat vaker de handen uit de mouwen mag steken... Succes en sterkte ermee
Ik weet niet wat ik pijnlijker vind: het verhaal van TS, of de herkenning (van delen van het verhaal) bij sommige leden hier. Maar misschien ben ik wel ontzettend verwend want hier is nooit sprake van de zogenaamde ‘mannengriep’, of een onevenwichtige relatie en de (zorg)taken in huis zijn goed verdeeld. Ook bij ziek/griep/verkoudheid.
Oh vreselijk!!! Wel smakelijk gelachen om jullie reacties allemaal. Heb hier net een week corona doorgemaakt. De zielige stervende zwaan lag op de bank, jankend kind en zelf ook zo ziek als een hond. Kan dat zielige gedrag ook 0.0 verdragen. Er zijn bijna doden gevallen hier. Alhoewel één deed alsof hij echt dood ging. Wat is dat toch met mannen haha. Maar dat andere gedrag is wel een serieuze scheur in jullie fundament hoor! Over je kraanweek en miskraam. Dat is misschien toch wel verstandig om te gaan bespreken. Ik heb zelf heerlijk de zielige zwaan uitgehangen in mijn kraamweek. Dat is je moment om je eens lekker ordinair te laten verwennen als je dat wilt..
Mijn mond valt ook regelmatig open van wat ik hier allemaal lees over mannen. Ik herken het totáál niet en kan me er dus – gelukkig – ook niks bij voorstellen dat het er in sommige relaties echt zo aan toe gaat. Lijkt me heel rot als het zo gaat.
Jouw man is een aansteller en een slappeling. Maar daar komt hij mee weg door jouw gedrag. Tijd om harder en duidelijker te zijn. Kom eens voor jezelf op. Dat gedrag tijdens jouw kraamperiodes (meervoud ook nog) kan absoluut niet. En ik heb het vermoeden dat dat zeker geen incidenten waren. Dit speelt al vele jaren. Je slaapt niet samen omdat je het zo gezellig hebt. En een arts gaat natuurlijk af op wat de patiënt aangeeft. Dus natuurlijk reageren ze anders als hij daar een mooi toneelstuk op gaat voeren. Tijd voor jou om beter je grenzen aan te geven. Spreek hem aan op vervelende opmerkingen en gedrag. Als hij echt ziek is stuur je hem naar bed. Hij was toch ziek? Dan lig je in bed en kunt zeker geen zware maaltijden aan. Hier is soep met brood (terwijl jij en de kinderen normaal eten). Ook zou ik zeker geen rekening houden met geluid, de tv etc. Immers zieke mensen liggen toch in bed? Draag hem niet alles aan. Als hij achter de laptop zit kan zelf wat drinken pakken prima. Vraag jezelf af of je in zo'n situatie oud wilt worden. Hij komt niet respectvol over.
Ik pik jouw reactie er even uit en het is niet persé naar jou gericht. Maar de zin ‘wat is dat toch met mannen haha’, die snap ik dus gewoon niet, plus ik herken het niet. Ik vind het ook niet ‘haha’ Ik lees hier sowieso dat veel mannen ‘mannengriep’ hebben of half dood gaan als ze verkouden zijn. Vrouwen herkennen elkaar in het generaliseren van de ziekte/griep/verkoudheid bij hun mannelijke wederhelft lijkt wel. Het is zelfs ‘algemeen bekend’ begrijp ik. Hmmm, ik vraag me dan af: staan vrouwen dat dan toe dat hun man zich zo kan gedragen? Krijgen die mannen dan juist een kans óm dat gedrag te vertonen? Is het bij velen algemeen geaccepteerd? Vragen, vragen, vragen die bij me opkomen. Ik ga niet zeggen: dat accepteer ik niet! Hij doet maar normaal! Vaak is zoiets een sluipend proces geweest, al dan niet ín of vóór de huidige relatie. Wat ik wel zeg is dat ik echt heel erg blij ben dat ik het niet herken. Ik ben heel erg blij dat als ik me zwaar beroerd voel, ik m’n bed in kan duiken en mijn C de boel wel regelt. En ik ben nog blijer dat ik dit andersom ook voor hem kan doen. Dat noemen wij ‘in balans’ hier thuis.