ach de mijne doet ook altijd net alsof die dood gaat. En echt niet dat ik ‘m daar in steun ofzo hoor. Ik pak bijv niks te drinken voor ‘m behalve als ik toevallig zelf wat pak. Slapen mag die alleen in bed doen en ik wil geen geklaag horen over hoe ziek die zich voelt. Als die echt ziek is (1x per jaar) dan gedraagt die zich heel anders en behandel ik ‘m uiteraard heel anders. Dat moet je overigens niet aan hem vragen, volgens hem ben ik altijd erg hard en bot edit: N is nu ook al zo’n man.. Die wilt het liefste onder een kleedje en vraagt dan alles aan me. Doodvermoeiend Gelukkig is die bijna nooit ziek.
Het is een algemeen gegeven https://www.trouw.nl/leven/de-mannengriep-aanstelleritis-of-lijdt-hij-echt-meer-dan-zij~b4e00d949/ https://www.etos.nl/advies/ziek/mannengriep/ https://www.manners.nl/waarom-mannengriep-onzin-is/ https://www.gezondheidenco.nl/griep-waarom-mannen-denken-dat-ze-doodgaan/ Mensen doen er onderzoek naar, cabaretiers schrijven er nummers over, er worden blogs over geschreven door zowel mannen als vrouwen, bedrijven maken er grapjes over of leuke memes/marketing uitingen, The Best Social Media pakt het op…. niet zo raar dus dat veel vrouwen het hier herkennen en er “haha” over doen
Toevallig zitten wij thuis in dezelfde situatie. Normaal ga ik gewoon door met griep, moet ook wel met kinderen maar nu hebben we beide Corona en ik ben er zo ziek van maar mijn man heeft enkel milde klachten. Ik lig nu bijna een week op de bank of in bed en als ik naar het toilet loop voelt het alsof ik de marathon heb gelopen en hoest de longen uit m’n lijf. Wat ik wil zeggen is..misschien voelt ie zich echt heel beroerd. Een longontsteking is best pittig,
Sluit me hierbij aan. Heeft te maken met patronen en bepaald gedrag accepteren als je het mij vraagt (en ook respect: de kraamhulp wegsturen en jou het uit laten zoeken vind ik behoorlijk ver gaan…) Ik zou dus kijken naar waar jij invloed op hebt en je eigen grenzen. Voor mij persoonlijk hebben de voorbeelden (over bv de kraamhulp) weinig van doen met hypochonder gedrag en/of de mannengriep waar vele dames hun partner in lijken te herkennen. (Ik niet overigens).
Gelukkig geen stervende zwanen hier. Als man ziek is dan verteld hij me wat vaker waar hij last van heeft maar meestal ligt hij ergens in een hoekje te verstoffen en hoor en zie ik hem weinig. Prima. Andersom ook. Bij echt ziek ziek dan runt hij de boel en ga ik m'n bed in. We weten het van elkaar. Nu zijn wij beide ook vrij simpel hoor. Nie neute, nie pleuje. Bij dramagedrag trek ik al snel mijn mond open, daar kan ik echt niet tegen.
Ik vind zijn gedrag om hoe hij zich voelt voor een deel wel onder mannengriep vallen. Dat gemekker en gezeur dat hij niks kan omdat hij zo ziek is. Maar de rest valt voor mij onder puur egoïsme en het totaal absent zijn van ook maar enig vorm van inlevingsvermogen voor zijn partner. En dat maakt zijn ‘mannengriep’ natuurlijk extra zuur voor ts. Want hoe kan hij nu zo verschrikkelig zielig zijn, terwijl hij haar geen enkele vorm van hulp en rust gunde toen zij het nodig had. Dat laatste zou voor mij overigens echt een reden voor een relatiebreuk zijn. De kraamhulp wegsturen omdat het eten niet goed is?! Absurd! Dan had ik hem opgedragen dat onmiddellijk terug te draaien en anders kon hij zijn koffers pakken en zorgde ik zelf wel dat ze terug kwam. Het toelaten en inderdaad een maaltijd voor zo’n lamzak maken, vind ik echt ondenkbaar. Ik vind het heel verdrietig dat er vrouwen zijn die zich zo laten behandelen.
Mijn man kan slecht omgaan met pijn en ziekte, maar hij is verder heel anders dan de man van TS: huishouden en kinderen doen we zeker 50/50 , als ik me niet lekker voel doet hij rustig 100% zonder klagen. Toch als hij ziek is kan hij zich er niet bij neerleggen, blijft er maar over praten en filosoferen wat het zou zijn, hoe het zou komen. En vooral in bed liggen ook. Mijn theorie is dat vrouwen al jong veel beter leren om door te gaan bij pijn , omdat ze menstrueren. Dan moeten ze ook gewoon doorgaan.
serieus dit gedrag heb je met 1 simpele vergelijking toch de kop in gedrukt. Jij met long ontsteking kan werkelijk niks en jij verwachte wel dat ik na me bevalling ga staan koken. En nou heel gauw t vuilnis weg brengen de was vouwen en stofzuigen voor ik je naar t hospita breng! mafklapper...
Ik las je theorie ook ergens. Dat vrouwen inderdaad meer bewust zijn van hun lichaam door oestrogeen/hormonen/menstrueren en dat zij dus makkelijker over pijn “heen stappen” (niet echt maar we denken sneller ok, en door) Mannen zijn zich minder bewust van hun lichaam en als ze dan pijn hebben denken ze: oh nee! Pijn! Ik heb een lichaam! Dat doet pijn! Waarom! Dus er schijnt een kern van waarheid in te zitten over het verschil van mannen en vrouwen bij pijn.
Op je foute titel hoef ik niet meer te reageren, want dat is inmiddels wel bekend. Maar je man is wel een rare en ik herken het totaal niet gelukkig. Mijn man heeft migraine en is dan echt ziek. Hij ligt in zijn bed te slapen en zeurt helemaal niet. Andersom ook niet, als ik ziek ben dan neemt de ander het huishouden en de kinderen over. En zo hoort het ook gewoon. Ik zou zeggen lekker naar je bed en zoek het daar maar uit. Ziek is in bed, mijn kinderen waren dan ook vaak ineens niet meer “ ziek” , want dat is ongezellig. Hopelijk heb je geen tv boven anders werkt het vast minder.
Klinkt als een vervelend mannetje. Wat een idioot, sorry maar na je miskraam vertellen dat je naar beneden moet komen want zijn vader is er. En een dag na je bevalling moeten koken omdat hij de kraamzorg haar eten niet lekker vind. Egoïstisch, mannetje met een vervelende houding. Ik denk dat ik hem met een koekenpan had geslagen als hij überhaupt zoiets had durven voorstellen aan mij. Ik zou hem gewoon een stripje paracetamol geven en een fles water een moven uit mn woonkamer, doeiiii ga maar lekker in je bed liggen als je zo ziek bent maar dan houd je ook je mond en klaag je ook niet. Ga daar zo slecht op, dat negatieve gepiep de hele dag.
Hier geldt ziek is ziek en dan ook geen werken. Maar goed hier een man die echt zich pas ziek meldt als het eigenlijk al te ver is. Als ik ziek ben, doet hij alles en andersom. Hij zal nooit klagen of zeuren tijdens zijn ziekzijn, eerder te snel weer gaan werken. Wat anderen ook schrijven vind ik best erg, geen gesprekken aan durven gaan, want er veranderd niets, je hoort er gewoon voor elkaar te zijn; iedereen heeft recht op een fijne avond, als alles klaar en gedaan is, niet de een meer dan de ander? Ik denk dat het evenwicht in de relatie van to en haar man ver te zoeken is, naast het feit dat zij alle zorg voor de kinderen in de nacht op zich neemt (waarom is dat) ook nooit ondersteunt word door haar man, vind ik echt heel naar en kwetsend. Ik zou dikke ruzie maken en als eerste beginnen met zijn werk te bellen dat hij een longontsteking heeft en ziek is en niet kan komen werken.
Oké. Even een ander geluid. Als het zo is zoals jij schetst. Not done! Maar is het daadwerkelijk zo ook gegaan of is het deels je ervaring ook. Als voorbeeld: hier wordt gezegd; wat een idioot en vervelend mannetje dat je na je miskraam naar beneden moet komen omdat je schoonvader er is en je partner wordt echt volledig afgebrand in dit topic. Hoe is dit gegaan. Na mijn miskramen kwamen ze ook. Mijn vriend kwam ook naar boven om te zeggen; schat mijn ouders zijn er, mocht je puf hebben. Als dit ook maar iets anders gezegd was geweest had dat natuurlijk heel anders opgevat kunnen worden. Er zit een boel frustratie geloof ik en dan stapelen de dingen zich op. Wat ik wel wil zeggen en wat mij vooral stoort ook bij de rest van de reacties is dat er een verschil zit in mensen. Wat jij als normaal ervaart ( doorgaan ondanks ziek zijn dat soort dingen ) is voor iemand anders niet te doen. Het is niet zo dat om iets wat jij doet, je partner of wie dan ook het ook zo moet voelen of ervaren. De ene gaat met mega koppijn door en de andere ligt plat bij wijze van. Dat is het verschil in mens, karakter, lichaam noem maar op. Maar je kan iemand dat niet percee verwijten lijkt mij toch? Nogmaals. Ik wil het absoluut niet goed praten. Alleen een ander geluid laten horen. Ik denk dat je vooral in gesprek moet gaan met elkaar om al je irritaties en zorgen te bespreken want het blijft zich zo opstapelen.
Dit herken ik ook totaal niet als één iemand altijd maar doorgaat is het mijn man wel, tot irritatie van mijn kant aantoe. Hij heeft zich 6 maanden geleden voor het eerst in 15 jaar tijd ziek gemeld voor een paar dagen. Ik stond nog net niet te klappen.
Aan mij had hij een goede gehad. Heb je “misschien” een longontsteking. Kut voor je! Zolang je niet 24/7 met hoge koorts doodziek op bed ligt en je handen en benen niet in het gips zitten kun je me gewoon helpen in huis en met de kinderen. Liggen de kinderen in bed kun jij er ook op tijd in duiken en je rust nemen. En vooral lekker veel paracetamol en ibuprofen slikken naast je ab kuur zodat je je wat lekkerder voelt om mij te helpen.
Deels ben ik het hier wel mee eens. Je bent niet allemaal hetzelfde en in de OP zie ik vooral het gedrag van TS als een probleem. Namelijk: over eigen grenzen gaan en laten gaan. Dat bepaal je zelf. De man doet precies wat hij belangrijk vindt. Egoïstisch, zeker! Maar hij komt wel aan zijn trekken. Hij zou zeker minder egoïsme laten zien als TS haar grenzen en verwachtingen aan zou geven. Een vb wat mij te binnen schiet is dat mijn man bij een MA aan me vroeg om het nemen van de pillen die de miskraam verder in gang zou zetten een week later te doen vanwege plannen die hij had. Nou, als je ooit een vrouw ruzie hebt horen maken met haar man, was het die dag. Woedend was ik! Wat een egoïst! Hoe kon hij. Toen ik kalm was, legde mijn man geschrokken uit dat hij dacht dat we de miskraam 3 weken ervoor hadden. Hij had geen idee dat ik gewoon 'zwanger' was gebleven inclusief de misselijkheid. Ja, hij merkte wel dat ik verdrietig was, maar dat was logisch toch. Een miskraam is niet niets. Hij voelde zich erg rot en heeft zijn afspraken afgezegd, oppas voor de kinderen geregeld en me de hele dag verwend. Ik heb geleerd hem beter op de hoogte te houden. Stel dat ik de miskraam idd een week had uitgesteld, dan had ik mijn man als een grote klootzak gezien terwijl het een eerlijke situatie van volledig onvermogen tot inleven was. En hoe kan een man zich hierin inleven als het hem niet verteld wordt? Hij zal het immers nooit zelf ervaren. Dus de mannengriep is misschien goede zelfzorg, terwijl wij vrouwen onszelf te makkelijk verwaarlozen en dan boos worden op onze mannen?
Ik ben hypochonder en dit is aanstel gedrag, als ik het zo mag fomuleren. Hypochonder is dat je bij een klein bultje of plekje denkt dat je kanker hebt en nog maar een paar maanden te leven hebt zonder aanwijsbare reden of diagnose en je dus voor elk wissewasje bij de huisarts zit (even overdreven). Gelukkig ben ik daar vanaf, naar de huisarts gaan dan. Maar in mijn hoofd speelt het riedeltje nog wel af. Denk dat de beste tips al zijn gegeven. Hoop dat je er wat mee kunt of iets op volgt. Denk dat dit alleen met harde hand, veel tegenwerking van hem, maar daarna acceptatie op te lossen valt. Natuurlijk wil je conflicten vermijden maar bedenk wanneer je gedrag wilt veranderen van je partner je eerst op heel veel tegenwerking stuit maar als hij te vormen valt lost dat ook wel weer op. Succes♥
Nou ja precies. C is ook zo. Ik zeg dan ook vaker tegen hem of hij zich niet ziek moet melden. Ik ben dan ook bezorgd. En andersom is het hier ook zo hoor. Ik loop vaak ook te lang door. Maar dat kunnen we prima tegen elkaar zeggen. Het in de praktijk brengen is alleen wel een klein aandachtspunt
Zelfs jij, die zó van koken houdt, maakt geen maaltijd voor een labbekak Waarmee ik dus niet indirect zeg dat de man van TS een labbekak is per definitie, al denk ik er wel wat van; namelijk dat z’n vrouw zwaar tekort schiet op basis van de tekst