Hoi dames, Ik ben 23 november bevallen van een mooie zoon; Ferron. Hij was alleen bijna 5 weken te vroeg. ik ben met 35 weken en 2 dagen bevallen in het ziekenhuis. Na hele lichte ontsluitinsweeen, waarvan ik dacht dat het oefen of voorweeen waren, bleek ik thuis al 9 cm te hebben! Dus hals over kop naar het ziekenhuis toe! na 3 uur werd ons mannetje door middel van een vacuumpomp en een knip geboren! Een helse bevalling die erg lang duurde, mede doordat het hoofdje verkeerd gedraaid was. (sterrenkijker) Ferron woog 2185 gram en was 44 cm groot. Dit noemen ze dysmatuur, te licht en te klein geboortegewicht en lengte voor de duur vd zwangerschap! Hij heeft 12 dagen op de couveuse afdeling gelegen, waarvan 5 in de couveuse, en 2 dagen lichtherapie, en 5 dagen sondevoeding door zijn neusje. Daarna nog enkele dagen in een wiegje op de couv ivm slecht drinken. Op 5 december (sinterklaascadeautje) mocht ons mannetje mee naar huis! Gelukkig gaat alles nu goedmet hem, en mij, maar het was behoorlijk schrikken, vooral omdat die ontsluitingsweeen niet heel erg voelbaar waren, was het voor ons heel erg snel gegaan! Amper tijd om overal aan te wennen. het is erg op ons afgekomen! Ik ben benieuwd of hier nogmeer dames of meiden zijn die ok een premature kindje hebben of prematuur/dysmatuur? Om evt. wat ervaringen te delen. Ik merk aan mezelf dat ik het nog lang niet verwerkt heb, eigenlijk heb ik helemaal gen traan gelaten, en niet erg emotioneel geweest, en ik ben bang dat dit nog moet komen.........graag wil ik andere verhalen lezen. en ervaringen van andere ouders!
Hoi meid, Iman is dysmatuur. Ik ben ingeleidt met 38 weken omdat Iman te klein was voor de zwangerschapsduur. Gelukkig bleek het mee te vallen, ze hadden haar 2300 gram geschat en ze woog 2700 gram. Het was wel een stressvolle periode. Hier: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=14186 staat mijn bevallingsverhaal. Liefs
Misschien een mooi weetje, ik ben zelf prematuur/dysmatuur. Heb na mijn geboorte op 1 november tot 4 januari in het ziekenhuis gelegen, waarvan bijna een maand in de couveuse. Dat was in 1977, er werd gezegd dat ik veel achterstanden zou hebben, lichamelijk en geestelijk. Ik zou te klein blijven, veel afwijkingen houden en nog niet eens de laagste opleidingen kunnen volgen. Ik ben inmiddels 29, 1.70 lang en 68 kilo en heb een HBO afgerond met een geweldige baan. Ik kan je helaas niet helpen met bevallingsverhalen, maar wel te laten zien dat het begin moeilijk was, maar dat er nog een hele wereld open ligt nu! Als ik foto's van mezelf zie in die glazen kist, helemaal nu ik zelf zwanger ben, kan ik me geen nuchtere voorstelling maken van de emoties die door mijn moeder heen moeten zijn gegaan. Ook jij zal een zelfde angst gevoeld hebben. Ik heb heel blij voor je Ferron al snel mee naar huis mocht nemen en ik wens hem net zo'n voorspoedige groei en ontwikkeling als mij is gegeven destijds!
Hier idem dito: zelf ook dysmatuur in 1979. Ook ik zou achterstand krijgen, lichamelijk en verstandelijk en een grotere kans op afwijkingen. Daar waren ze zelfs zo van overtuigd dat ik groep 1 tweemaal heb moeten doen. Bij de geboorte was ik 1910 gram, 3 weken te vroeg en dus ook een mooi tijdje couveuse gehad. Inmiddels 27, HBO afgerond, 1.70 lang, 50 kilo (wel altijd een ondergewicht gehad, maar heeft op geen enkele manier voor problemen gezorgd, maatje 36) en in de tweede ronde zwanger van een meisje!
Hoi Danili, Ik ben 18 augustus bevallen van Jibbe Jens. Ook hij was dysmatuur en prematuur. Met 32,4 weken zwangerschap is besloten hem te halen, omdat hij niet meer groeide. Hij was bij de geboorte 36 cm en 1395 gram. Erg klein dus... Gelukkig ging het vanaf het begin heel goed. Hij kon zelfstandig ademen en ook zijn voeding (via een sonde) verdroeg hij goed. Hij heeft in totaal 5 weken in het ziekenhuis gelegen. De eerste 2,5 week in de couveuse en daarna in een bedje. Op de verjaardag van mijn man mocht hij eindelijk met ons mee naar huis ! Hij is nu bijna 3 maanden thuis en het gaat echt super! Ik vond het in het begin ontzettend wennen, en ik was heel erg bang dat ik het niet goed deed. Als hij bijvoorbeeld eens huilde dan dacht ik dat hij het niet naar zijn zin had bij ons. In het ziekenhuis huilde hij immers bijna nooit... Ik begin nu steeds meer vertrouwen in hem en mezelf te krijgen. Het is een ontzettend lief en tevreden mannetje, die eigenlijk heel weinig huilt en veel lacht ! Wel kan ik nog steeds erg onzeker worden als hij eens een dagje veel huilt, maar ik denk dat dat gewoon zijn tijd nodig heeft. Ik was ook heel bang dat er iets niet goed zou gaan. Jibbe Jens doet het vanaf zijn geboorte zo ontzettend goed, hij heeft ons en de artsen in het ziekenhuis versteld laten staan. Alleen dacht ik wel steeds dat er dan vast nog wel iets zou komen... Maar niets is minder waar. Hij is zelfs nog niet ziek geweest, op een beetje neusverkouden na dan, terwijl mijn man en ik wel een fikse griep hebben gehad. Het is dus echt niet zo dat hij zo teer en kwetsbaar is als ik had gedacht. Nou, al een heel verhaal... Als je nog iets wilt weten of gewoon even wilt kletsen dan hoor ik het wel. Maar kop op meid! Te vroeg en te klein zegt niet alles... Heel veel succes! Groetjes Minke
Dag Meid, Ook mijn zoon Ruben is te vroeg geboren 34 weken en 5 dagen, hij woog 2136 gram en was 43 cm lang. Dit was te wijden aan dat ik acute zwangerschapsvergifteging heb gekregen. Na 8 dagen ter observatie te hebben gelegen in het ziekenhuis hebben ze toch maar besloten de baby eerder te gaan halen omdat het anders erg gevaarlijk werd voor ons beiden. Ruben moest na de bevalling naar de couveuseafdeling, maar kon gelukkig wel in een warmtebedje liggen. Hij kreeg alleen wel een sonde en een infuus. Ook kreeg hij als gevolg van de medicijnen die ik heb gekregen ongecontroleerde bewegingen die wel weg gingen maar wel in de gaten gehouden moest worden. Ook moest hij blijven omdat hij veel bloed had verloren tijdens de bevalling als gevolg van te vroeg afnavelen omdat de navelstreng om zijn hals gewikkeld zat. Ook had hij problemen met drinken omdat hij dan nog niet echt een zuigbehoefte heeft ontwikkeld omdat hij te vroeg is geboren. Gelukkig hebben we geen complicaties verder gehad en deed hij het echt SUPER GOED... 9 December hebben we hem mee mogen nemen naar huis en we genieten er zo van....dat is echt geweldig..
Hoi, mijn zus had het HELLP_syndroom, waardoor haar kindje 6 weken te vroeg gehaald moest worden. Haar kindje had ook nog eens 6 weken groeiachterstand en woog bij de geboorte maar 990 gram. Ook zij heeft er heel lang over gedaan om het allemaal een plekje te kunnen geven en te verwerken. (Zij heeft er uiteindelijk voor gekozen om hulp te zoeken omdat ze niet nogmaals zwanger durfde te worden.) Ik herken in jouw verhaal dat er zo veel onverwachts is gebeurd dat je de tijd niet hebt om dit te verwerken. Het heen- en-weer rijden tussen ziekenhuis en thuis. Het kindje (en moeder?) die nog in het ziekenhuis liggen, vader die thuis komt, zonder kindje. Ja, dat hakt erin... Uiteindelijk is het fantastisch goed gekomen. Haar dochtertje heeft er wonder boven wonder helemaal niets aan overgehouden en heeft zelfs een ontwikkelingsvoorsprong! Maar mijn zus heeft het er soms nog steeds moeilijk mee...de gemiste kraamtijd, opnieuw durven zwanger worden...etc.... Ik ben blij dat het met jullie trouwens weer goed gaat!
Het is ook zo dat dingen te snel gaan... Waarschijnlijk heb ik daardoor een postnatale depressie gekregen. Bij ons hadden ze ons een week helemaal voorbereidt op hoe het zou gaan na de geboorte, couveuse enz... En opeens mocht Iman de dag erna al mee naar huis... Ik hoop dat jullie het niet verkeerd opvatten, want natuurlijk was dat geweldig! Maar ik was er helemaal niet op voorbereidt en het overviel me ontzettend... Daar kwam ook nog eens bij dat Iman een huilbaby was... Ik heb zelf het idee dat ze zich pas sinds een maandje of zo prettig voelt op deze wereld.
Nog 1 die zich geroepen voelt te reageren: Mijn dochter Sibel kwam op 6 juli 2006 ter wereld, slechts 3,5 weken te vroeg, maar dysmatuur, want ze woog 2070 gram bij 47 cm. Ik had (geen acute) Hellp en lag op moment van bevalling al 2,5 weken in het ziekenhuis. Sibel lag in stuit en is zo ook geboren. De bevalling ging godzijdank heel erg snel (ik was er zo bang voor) ondanks dat haar hoofdje al wel een normale omtrekmaat had. De gyn noemde me een natuurtalent, en voorspelde bij een eventuele tweede weer een stuit en een nog snellere bevalling. Sibel heeft bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen, 1 dag in de couveuse. Alles ging eigenlijk goed (teperatuur, geen zuurstof nodig, geen andere rare dingen), maar ze snapte echt niet hoe ze moest drinken, en haar gewicht heeft lang onder het geboortegewicht gezeten. Wat ikzelf vooral als 'traumatisch' heb ervaren, was de tijd na haar geboorte in het ziekenhuis. Weg roze wolk, weg kraamtijd...Geen beschuit met muisjes gezien in het ziekenhuis... Ik zie mezelf nog staan, 1 dag na de bevalling in de deuropening van 'mijn' ziekenhuiskamer, wachtend op de verpleegkundige om mij naar de kinderafdeling (andere eind van de gang, maar ik kon dat eigenlijk nog net niet lopend halen) te brengen om Sibel te voeden. Er kwam nooit iemand...Ben er zelf (achter een rolstoel) naar toe gelopen en werd ter plekke daar (door de warmte) beroerd. Of die nachten waarin het kindje van mijn 'buurvrouw' gebracht werd voor de voeding, en ik wakker werd van een huilende baby (met het gevoel dat het Sibel was), maar met lege handen achterbleef, omdat mijn meisje nog niet van de afdeling af mocht. En als ik dan 's nachts ging voeden, had ik echt het gevoel 'weggekeken' te worden. Of die dag in het ziekenhuis, toen het eindelijk goed ging met Sibels voedingen, en er weer een ander kindje naar huis bleek te mogen, maar weer niet het mijne.... Het zijn relatief kleine verdrietjes, maar als kersverse mama raakt het je allemaal zo diep! En wat had ik me alles anders voorgesteld (thuis in mijn eigen bedje, met mijn moeder als kraamhulp). Als ik ooit nog eens zwanger raak, hoop ik zo op een mooie kraamtijd! Tja en dan komt de tijd erna. Het besef van hoe ziek ik ben geweest. De gedachten van: jeetje, het had ook fout kunnen gaan. De boosheid en frustratie op de VK die mij alleen maar doorstuurde omdat ze in stuit lag, niet vanwege mijn andere klachten (terwijl de gyn mij na 1 blik al opgenomen heeft). Een heel klein hulpeloos kindje wat veel krampjes blijkt te hebben, en veel behoefte om heel dicht bij mij te zijn. Een kindje wat ik in beginsel nog niet helemaal begrijp, en wat daardoor veel huilt.... Natuurlijk zijn er ook wel dingetjes die bij een 'normale zwangerschap ook voorkomen hoor, ik schrijf maar ff wat er in me opkomt! Maar gelukkig is er ook veel vreugde. Vreugde omdat ze zich normaal ontwikkelt! Vreugde omdat ik haar nu supergoed aanvoel, en ze het daardoor ontzettend goed doet. Vreugde om al die leuke en mooie dingetjes die ze heeft en doet.... Het moedergevoel is iets prachtigs...ook al begint het niet altijd even goed!
Hoi, Ik ben zelf 2 maanden te vroeg geboren. Dit omdat mijn moeder een voorliggende placenta had die eruit kwam, waardoor ik met spoed met een keizersnede gehaald moest worden. Dit was in 1978. Ik heb verder als kind en volwassene nooit gezondheidsklachten gehad, ben kerngezond!
Als ik het zo lees, zou mijn zoon ook dysmatuur zijn, ze hebben het nooit zo genoemd, alleen premature. Hij is met 36 weken en 5 dagen geboren woog 2310gram en was 43cm. Hij heeft 2 dagen in een warmtebedje gelegen, omdat hij moeite met zijn temperatuur had, de derde dag lag hij al in een gewoon bedje, fles enzo mocht ik gewoon geven en dag 4 mocht ie naar huis.
goed om meerdere reactis te mogen lezen van jullie, meiden! ben ik erg blij mee. Vooral het verhaal van Kiz doet me heel erg terug denken aan die 2 weken in het ziekenhuis en hoe dat voor mij voelde. Idd vond ik ook dat er voor de moeders die een couv kindje hadden weinig omgekeken werd. je moest het best zelf zien te redden allemaal. Er werd wel tegen me gezegd , mevrouw we komen u zo halen om u naar de couv te rijden met een rolstoel, maar neehoor, na een half uur en op de ble drukken om te vragen of ze me nog konden brengen naar mijn zoontje, nog steeds niets. Op een gegeven moment heb je er ook geen zin meer in om op ze te wachtten, en ga je met een lading hechtingen van onderen zelf maar op stap naar de couv afdelingom je zoontje te kunnen zien. En iedere avond je man naar huis zien gaan door de gang vh ziekenhuis, alleen zonder jou en je kleine ventje, goh wat een tranen! Gelukkig was het dan bij mij niet zo dat er "normaal bevallen' vrouwen op dekamer lagen, maar dat lijkt mij helemaal een hel. ik hoorde dan wel vooral s'ochtends de babytjes huilen die in de kamers naast mij lagen bij hun moeders. En dan biggelden ook vaak de tranen over mijn wangen, van jij mag wel je kindje troosten, en ik kan dat hier niet, dat wordt door andere verzorgsters gedaan. ook van die dingetjes... En voor je eien gevoel ook hoor, dat je te vroeg bevallen bent, dat je dan niet hebt kunnen "genieten" van je verlof, je laatste weekjes Jezelf zijn, alleen nog, zondr kidje. Of alleen met je man/vriend nog iets te kunnen doen voordat je kindje eris. Ik ben blij dat het met Ferron nu goed gaat, maar er zij idd nog altijd dingetjes waar je onzeker van word. Quaziek zijn,verkouden, wat kan en mag hij allemaal aan qua visite en prikkels. Kun je al met hem naar een winkel, of tuincentrum zonder dat hij teveel indrukken krijgt en s'avonds bekaf de hele avond huilt. dat soort dingetjes.
NOu die kleine van mij was met 26wk en 6 dagen geboren hij is nu 3 maar echt een lekkerding je ziet er niets meer van, alleen jammer dat hij 7 maanden in het zh heeft gelegen 3 verschillende nog wel, zo kon ik niet echt van de baby tijd genieten.. veel liefs sofaan
Ik voel inderdaad met je mee Danili! Natuurlijk ben ik superblij dat met onze kleine meid alles goed gaat, maar het is gewoon heel anders begonnen dan gedacht en verwacht. Het is best even slikken als je in het ziekenhuis wordt opgenomen en ze zeggen: 'Je gaat niet meer zwanger naar huis', terwijl je eigenlijk nog 5 weken te gaan hebt. Ik heb ook lang het gevoel gehad een stuk gemist te hebben. Ik kon het een niet afsluiten voor ik het ander al moest beginnen. Als ik een heel erg mooi verhaal lees over een kraamtijd, kan ik nog tranen in mijn ogen krijgen. Niet direct uit jaloezie, maar puur vanwege verdriet om een gemiste kans. En er zijn ergere dingen op de wereld natuurlijk, gelukkig realiseer ik me ook wat ik WEL heb....Maar het blijft een gevoelige plek....voor mij althans.
Hoi Kiz, Wat jij zegt over die gevoelige plek... dat heb ik idd ook. Als ik nu mensen hoogzwanger zie, of inderdaad leuke kraamverhalen hoor, dan wil ik het liefst een potje huilen... En het is geen afgunst, maar ik had het zelf ook zo graag gehad Wat bij mij ook heel erg meespeelt is dat het heel abrubt is geëindigd. Ik was nog niet eens 32 weken zwanger toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Ik zat nog vol plannen wat ik allemaal zou gaan doen, begon net een beetje te genieten van mijn dikke buik, en toen was het alweer voorbij. Als ik dan nu mensen hoor over hoe zwaar het is zo'n zwangerschap en dat het kindje nu echt wel mag komen, dan kan ik me zo verdrietig voelen... en soms ook best een beetje boos over worden Maar het heeft zijn tijd nodig, denk ik. Toen ik bij de gyn. was voor de nacontrole, en ik al mijn vragen had gesteld, vroeg hij of ik het boekje nu kon sluiten. Maar ik denk niet dat dat me gaat lukken. Want elke keer als ik naar mijn zoontje kijk, komt het weer boven... Ik hoop alleen dat ik het steeds beter een plaatsje kan gaan geven. Want ach... het is dan anders gelopen dan ik had gehoopt, ik heb er toch wel iets heel moois voor teruggekregen! Liefs Minke
ik lig nu nog in het ziekenhuis. Ben afgelopen maandag met 30 weken via keizersnee bevallen ivm hellp enzware zwang. vergiftiging. ik voel me echt heel zielig, mijn hele vehaal komt van de week thuis wel. aar ik wil mijn meissie zo graag in mijn armen hebben en dat mag nog niet. gr daphne (banner pas ik nog aan)
selam tamer is met 34 w en 2 dagen geboren, dus premature. ik had smorgens wat bloedverlies dus ik ben naar de vk gegaan. ze had me onderzocht en zei dat er niets bijzonders was, maar stuude me toch naar het ziekenhuis voor en echo, voor de zekerheid. ik had de dachte dat ik daarna gewoon naar huis ging. ik moest aan de monitor en kreeg daarna een echo. alles was goed. de arts ging me nog toucheren want ze had het gevoel dat ik ontsluiting had. Ik had dus ook ontsluiting 4 cm al. Zonder enige kramp of wee. Ik schrok nog al. Ik moest ook gelijk blijven. Ik werd dus op genomen en vond het helemaal niets want ik had helemaal geen kramp of weeen. rond 12 uur kreeg ik wat kramp en moest gelijk aan de monitor. De kramp duurde rond 18.00 uur en was daarna over. ik dacht dat ik dan naar huis mocht. Ik verveelde me heel erg en liep maar wat rond. Rond 00.00 uur kreeg ik weer kramp en moeset weer aan de monitor voor 45 minuten. Daarna kreeg ik wat slaapmedicatie en dat hielp want ik had erg veel slaap. ik had al 2 dagen niet geslapen. Maar dat duurde niet lang want rond 02.30 uur werd ik wakker want ik had het gevoel dat ik in mijn broek had geplast. ik ging dus naar de wc maar het was vruchtwater. ik zei dat ook tegen de arts ass. Ik ging teurg naar mijn kamer en toen begonnen die weeen. Ze kwamen ook heel snel nog voor dat ik in mijn bed lag kwam de 2e wee al. Ik ging aan de monitor en werd naar de verloskamer gebracht. Alles ging heel snel. Mijn man kwam half slaperig naar de verloskamer. Na 2 uur de weeen hebben op te vangen is tamer geboren. Hij was klein en paars. Hij had het wat moeilijk in mijn buik want hij was premature en de bevalling was binnnen 2 uur voorbij. Maar hij was 44 cm en 2420 kg. Hij was klein maar zijn gewicht was super en daar was ik erg blij mee. De bevalling was niet makkelijk en de weeen kwamen erg snel achter elkaar. kon ze ook moeilijk opvangen. De ene wee was net weg dan kwam de volgende al weer. Tamer heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen. 3 dagen in de couvause en 2 dagen in het warmetebed met blauwe lamp want hij werd geel. En de rest van de dagen in een gewoon ledikantje. Tamer had infuss, neuszonde, hart monitor een zuurstofmonitor. Maar alles ging heel snel er vanaf. Alleen de hartmonitor duurde lang want hij had ofen toe nog brady's. Tamer dronk in het begin niet goed. Hij dronk zijn flesjes wel leeg maaraan de borst werd hij snel moe en viel hij in slaap waardoor hij na eehalf uur weer wakker werd en weer honger had. Maar na 3 weken dronk hij beter en mocht hij naar huis. Net zoals bij Kiz was bij mij het zelfde. Ik had geen kraatijd, had 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en had geen beschuit met muisjes. Voelde gewoon heel anders. Ik ging naar husi met legen handen, ik voelde me gewoon leeg. ik miste ook die dikke buik van mij. Die was gewoon op de een of andere dag weg, en dat vond ik erg jammer. Ik was minstens 8 uur in het ziekenhuis omdat ik tamer niet alleen wilde laten en wilde bij hem zijn. Wat moest ik thuis doen helemaal alleen zonder mijn kind. Toen hij dan eindelijk naar huis mocht was ik zo blij en ik ging wel 20 keer op een dag naar hem kijken hoe zo lekker sliep. Ik rende altijd naar hem toe als hij huilde want ik wilde hem zo graag vast houden. Nu is tamer 5 mnd gepasserd en het gaat goed met hem .Hij heeft weel een achterstand. Hij zou nu 4 mnd zijn en zo is zijn gedrag ook maar hij is wel slimmer dan een kind van 4 mnd. Hij heeft meer mensenkennis zegt de kinderarts. Hij is dus geen 5 mnd maar ook geen 4 mnd. Beetje een lang verhaal geworden, sorry
ja raar evengoed he dat je zulke emoties krijgt. En ook vaak nog zo lang na je bevalling. gelukkig is het bij jullie allemaal goed gekomen. Sommige mensen begrijpen je verhaal en je emoties niet helemaal, dat zijn vaak mensen die geen ervaring hebben met t vroeg geboren kindjes om hen heen. Die snappen niet dat jij je "jaloers" voelt omdat iemand die op alldag loopt nog een dikke buik heeft, en jij niet. Geen inlevingsvermogen eigenlijk om het zo maar te zeggen. Ik denk dat bij mij de echte grote klap nog moet komen, ik merk ook dat ik nog steeds niet echt heel erg van mijn mannetje kan genieten zoals ik eigenlijk juist wel zou willen. en ik kan er nu gewoon nog niets aan doen. Ik hoop dat dat moment wel snel komt, want ik vind dat heel erg. er zijn op het moment gewoon te veel dingen tegelijk gebeurd en zo opeens dat ik het gewoon nog geen plekje heb kunnen geven. het moet eerst maar weer s rustig worden in mijn hoofd en lijf. dan komt het echt genieten pas denk ik.
Mijn meisje is dmv keizersnede geboren op 36W. ZE kwam niets meer bij... ze woog bij de geboorte 1kg 830 en mat 41,5 cm. Ze is nog 3 weken op de neonatologie gebleven...dus hele dagen van 's morgens tot 's avonds bij me meisje gebleven zoveel ik kon. Was later wel teleurgesteld dat ik geen gewone bevalling had meegemaakt en allemaal zo gehaast en gerept mst... telefoontje gekregen en reppen dat we ih ziekenhuis waren...maar op die moment gaat het beebje gewoon voor en doe je er alles voor om je kleintje gezond en wel te zien.. Neem de tijd om even bij te komen van dit alles want het vergt wel even heel wat van je energie. Ondertussen is mijn meisje al een grote meid van 6 die al 20 kg weegt... Kleine kindjes worden snel groot ! Liefs xxx
wat een herkenbaarheid allemaal meiden... ik merk dat vele meiden nog heel erg met hun gevoelens zitten... hebben jullie zelf ook nog in het ziekenhuis gelegen terwijl je kindje op de couv lag, en jijlf eigenlijk al naar huis mocht? Ik heb nl tot dagen in het huis gelegen, alleen om bij de kleine in de buurt te zijn.