Idd Evelieveling, dan was het een heel ander verhaal geweest. Dan was er geen enkel probleem geweest en hadden we leuk iets kunnen doen met zijn drietjes. We zijn er iig gelukkig uitgekomen samen (moest eens zijn dat dat niet het geval was ), gisteravond was toch nog betrekkelijk gezellig geweest. De nacht was helaas iets minder, want ik heb weer harde buiken/weeën sinds 1 uur vannacht... heb het idee dat Henk nu met zijn hoofd tussen mijn knieën hangt .
Doe lekker rustig aan. Stress en emoties brengt ook altijd wat voor je buikinhoud mee! Rust heerlijk uit zodat je wellicht komend weekend samen wat leuks kan doen. Enne... je vent is geen uitzondering hoor. Geen enkele man begrijpt zwanger zijn. Net zoals wij veel dingen van hun niet begrijpen. En dan worden mannen botte ***len en wij worden zeikwijven Maar dat is ook weer de aantrekkingskracht!
Nou, geen enkele man.... wat een onzin. De vader van mijn eerste kindje begreep het prima ( te jong bij elkaar , daarom lang geleden al heel goed uitelkaar). En Nu ik 12 jaar later weer zwanger ben heb ik ook een vriend die het wellicht niet allemaal begrijpt ( hij heeft geen kind in zijn buik), maar echt nooit nooit nooit zoiets zou doen, en daar hoef ik niet om te vragen. Zelfs onze gezamelijke sporten ( Xtreme biken en snowboarden) heeft ie een jaartje aan de kant geschoven, ja hij overdrijft een beetje , maar hij vind het veel minder gezellig zonder mij en wil niet dat hij in het buitenland zit terwijl ik misschien wel in het ziekenhuis wordt opgenomen. Hij is verre van perfect ( gelukkig maar) maar de dingen die hier worden beschreven zouden bij mij alle stoppen doen doorslaan. Je kiest samen voor een kind, dus je bent samen verantwoordelijk. zowel voor de verzorging als voor de zwangerschap. ( als voor het huishouden) Zo niet, dan kan het ook prima alleen ( 6 jaar gedaan, met ft baan, was prima te doen), in jouw geval was ik opgestapt, en niet alleen voor een avondje, maar dan moest er echt heel wat veranderen. ( ik ga er vanuit dat dit niet de eerste keer was) succes, want na de bevalling gaat je kindje pas echt tijd kosten.
Sja, dat is mijn mening... dat geen enkele man het echt begrijpt. Het is ook nooit goed te begrijpen. Net zoals wij nooit zullen begrijpen hoe het is om met een stijve rond te lopen. Het lichaam functioneert gewoon anders. En je kan alles nog zo goed beschrijven en ze kunnen er zo goed rekening mee houden en zich inleven, maar vaak weet je toch pas hoe iets is als je het zelf meemaakt. Ik vind dit wat kort door de bocht. Als buitenstaander kan je nu alleen afgaan op wat zij hier schrijft. Maar is het niet zo dat de verwachtingen ook anders op elkaar afgestemd hadden kunnen worden. Moet je door zoiets gelijk echt opstappen? Maar goed, daar is gelukkig iedereen anders in. Maar... ik zou hem wel even heel goed duidelijk maken dat je toch samen in de zwangerschap zit en zeker wel steun verwacht.... wat zeg ik... eist!
nee hoor ook hier in het hoge Noorden weten we dat dat betekent, hoewel het niet bij iedereen bekend is, het is ook niet echt een logisch Nederlands natuurlijk Voor Lellebel: ze is niet aangereden als een ongeluk, ze bedoelt dat ze de auto gepakt heeft en weg is gegaan Gelukkig dat jullie het opgelost hebben, ik kan me heel goed voorstellen hoe rot je je gevoeld hebt door deze actie van hem, erg egoistisch, maar hopelijk blijft het bij deze ene keer
Iedereen maakt fouten, dus dan lijkt me jou reactie harstikke gepast en ben je er prima uitgekomen. Hij zal wel behoorlijk geschrokken zijn dat je je spullen pakte. En Evelieveling. ik zou alleen echt opstappen als dit de zoveelste keer was uiteraard. Natuurlijk blijven er "geheimen" voor elkaar, maar daarom kun je nog wel rekening met elkaar houden. Het equivalent van zijn stijve heb ik ook, dus kan me wel enigszins inleven toch.
Ik denk dat er mannen (en vrouwen) zijn die nou eenmaal meer inlevingsvermogen hebben als de ander. Mijn man was relatief jong tijdens mijn eerste zwangerschap, maar voelde zich o zo verantwoordelijk. Hij kon gaan en staan waar hij wilde, maar vond dat vervelend voor mij. Als ik dus weleens iets te doen had op een avond maar te duf was om te rijden bracht en haalde hij mij! Deze houding merk je nu dus ook tijdens nu ons kind er is. Hij zal altijd met mij overleggen, zal de taken gelijk verdelen en voelt het ook echt als zijn verantwoordelijkheid dat iedereen in huis zich prettig voelt. Ik kan me dus ook absoluut niet voorstellen dat mijn man zoiets zou doen. Maaaaar, ik kan me wel voorstellen dat iemand die nog zo lief is en zo zijn best doet van nature wat minder dit inzicht heeft. Soms moet je dat als partner dus net even wat duidelijker aan elkaar uitleggen dan in andere situaties. Geen enkel stel heeft op alle gebieden de perfecte aansluiting met elkaar, toch? Maar voor mij blijft het nog wel iets wat je als zwangere vrouw van hem mag verwachten. Fijn dat je dat hebt 'afgedwongen' en dat het hierdoor is uitgepraat...