Ik zit me heel erg druk te maken. Al maanden (nee jaren) hik ik tegen dit moment aan. Over 50 minuten heb ik een afspraak bij de huisarts en ik vind het doodeng. Ik wil mijn kop in het zand steken, ik heb er geen tijd voor, ik wil niet, ik durf niet. Bij mijn tante is begin dit jaar een tumor gevonden. Goedaardig gelukkig, maar wel met vergaande gevolgen. Bij mijn zusje is dezelfde tumor ontdekt. Nu moeten we allemaal onderzocht worden gezien het de erfelijke variant is en we binnen onze familie elk 50% kans hebben op deze tumor. Ik heb alle symptomen en 1 van mijn zoons ook ik voel al zolang dat er iets mis is, maar mijn vorige ha was nogal uhm niet zo behulpzaam (understatement). Ik weet niet zo goed wat ik met dit berichtje wil. Herkenning misschien? Pfff ik wil niet mijn kinderen, onze toekomst?! Ik ben even heel erg bang.
Ik hoop dat je snel zekerheid hebt, veel sterkte bij de huisarts. Weet de ha dat het in de familie zit?
Pfff wat ontzettend eng, snap je gevoelens heel goed. Om welke ziekte gaat het? Ben zelf een hypochonder geworden doordat om me heen een aantal mensen ziek zijn geworden en ook een paar overleden. Ben doordat ik mezelf veel te druk maak bang dat ik dingen voel die er niet zijn, maar dat er misschien dan juist wel iets is en ik niet naar de dokter ga omdat ik denk dat het door de hypochondrie komt...
Het gaat om een zeer zeldzame ziekte, tumor op de bijnieren en mogelijk dna defect. Ik ben op zich geen hypochonder, maar omdat ik in het verleden vaak niet serieus ben genomen hebben de diagnose van mijn andere ziektes te lang op zich laten wachten. En daardoor ben ik wantrouwend naar artsen toe. Ik heb bv 6 weken doodziek in bed gelegen met meerdere longembolieen. 6 artsen gaven de foute diagnose. Ik pluk daar nu nog de wrange vruchten van. Mijn reuma kwam pas na 19 jaar aan het licht. Iedereen had immers weleens rugpijn. Tot ik aandrong op een mri en de arts geschrokken was van de schade en ontstekingen. Mijn zoons wist ik meteen: ze hebben autisme. Ik werd nog net niet uitgelachen en zie hier, allebei autisme. En om over de fouten omtrent het overlijden van onze dochter maar te zwijgen. Dit is allemaal gebeurd/ontstaan voor mijn 23e. Het kan niet zo zijn dat we simpelweg pech hebben. Er is iets heel erg fout.
Je klinkt inderdaad niet als een hypochonder maar iemand die heel goed aanvoelt dat er iets echt niet goed zit. Hoop toch voor je dat jullie gewoon pech hebben en je die ziekte niet hebt.
Ondanks dat je gigantisch wantrouwen hebt door het verleden, hoeft het echt niet mis te zijn. Sta jezelf dat ook toe om daarop te hopen ipv direct van het allerergste uit te gaan. In mijn geval: melanoomkanker uitgezaaidt bij mijn oa mijn broertje. Ik heb dezelfde huid, veel moedervlekken. Opeens een slechte moedervlek en ik was er van overtuigd dat ik ook melanoomkanker zou hebben. Gelukkig niet.
Je angst is heel begrijpelijk. Je hebt al zoveel meegemaakt, en die nare ervaringen leg je helaas niet zomaar naast je neer. Ik kan alleen maar hopen dat er nu niets aan de hand is, en wens je dan ook veel sterkte met afwachten!