Inderdaad! Gelukkig zit ik zelf in het onderwijs en ik heb lesgegeven aan de middelbare school hier in het dorp. Dat wil ik weer gaan doen als er een vacature vrij komt, dus dan heb ik daar iig korte lijnen. Maar ik ga ook kijken wat ik thuis kan aanbieden of juist hoe ik hem kan begeleiden/motiveren bij het doen van werk op school. Want ik wil wel dat ie daar ook leert en zo. Ik zelf (en mijn man ook) ging uiteindelijk onderpresteren door verveling, dus daar moeten we snel bij zijn. En dan ook maar die plus-klas, als hij daarvoor in aanmerking zou komen. Maar goed, first things first: donderdag gesprek pedagoog, augustus school en maar zien hoe dat allemaal loopt...
Ik heb niet alles gelezen dus misschien dat het al een keer genoemd is maar kan je niet met hem naar een gezins therapeut? Bij ons in de regio zit een instelling die gespecialiseerd is in gezin en kinderen. Ik ben hier vroeger als kind heen geweest omdat ik hoe jong ik was altijd heel boos reageerde en ook verdrietig was. Hier kan jij ook met je verdriet naartoe en samen als gezin hierover praten en kijken hoe je hier mee kan omgaan.
Gisteren inenting gehad en totaal van streek. Verder ging de afspraak op CB daarvoor wel heel goed. Arts zag ook meteen dat hij veel 'ziet' en 'hoort' Nog twee nachten tot de afspraak met pedagoog. Vannacht moets ik er weer even uit, maar nieuwe benadering werkt echt snel en doeltreffend. Heb daarna dus weer goed geslapen en hij ook!
We hadden hem zaterdag voor het eerst rustig één keer gemeld dat alle kindjes van bijna 4 een prikje krijgen om niet heel ziek te worden. Yondagavond vroeg hij er nog naar en toen heb ik het hem nog eens rustig uitgelegd. De hele afspraak ging goed (samen met zus van ruim 2) en hij gaf goed antwoorden en deed wat hem werd gevraagd. De ogentest vond hij fantastisch en toen ze Femke haar motoriek wilde zien, mochten ze lekker even samen voetballen. Maar toen kwam toch die prik. Ik vond hem heel stoer, want hij is normaal gesproken panisch als ik alleen al zeg dat ik misschien even de dokter moet bellen... Maar dat prikje was hem uiteindelijk toch te veel. Ik moest hem na een kwartier ook op KDV brengen (helaas) en daar heeft hij nog minstens een kwartier sippig en totaal van slag op schoot gezeten bij leidster. Gelukkig ging het de rest van de dag goed. Hij wil nu alleen echt NIET dat het pleistertje eraf mag....
Kun je niet de pleister vervangen door een zalfje? Zalfjes doen het hier ERG goed en hij wordt er ook niet continu aan herinnert. En dan alleen smeren als hij er echt zelf om vraagt. Hier duurt het meestal tot je echt niks meer ziet en dan nog heeeeel eventjes langer Ook na vallen, stoten of andere pijn trouwens.
Jij hebt een meisje hè? .... "Smeren (zalfjes en cremes) is voor meisjes, niet voor jongens...." hihi! Gelukkig denkt ie er nu niet steeds aan hoor, want het zit heel hoog en dus ver onder zijn shirt, maar ik wilde het gewoon eraf halen.... Maar dan laten we het maar gewoon zitten...
Ahja, hier komt het zalfje van de vallen-stoten-gel die ze lekker vind ruiken. Elk excuus is een goed excuus wat dat betreft Gebruik zelden pleisters.. Op een schaafje gaat altijd betadine (tenzij we net naar de kinderboerderij of zandbak gaan oid) Dus ze weer niet beter dan dat zalfjes altijd helpen tegen de pijn. En verder van die hele goedkope (slecht plakkende) pleisters anders mag hij er inderdaad niet meer af
Als het echt hooggevoeligheid is, dan is het misschien een idee om een plekje aan te bieden in huis waar weinig prikkels zijn. Als hij al de hele dag door al die indrukken, zintuigelijke prikkels en stemmingen moet verwerken dan is het de kunst om thuis te zien als oplaadbasis. Ik ben zelf een HSP'er en als kind heb ik mij altijd onbegrepen gevoeld. Praat veel met hem, laat weten dat je er voor hem bent en biedt een vaste structuur aan in het dagelijks leven. (zul je vast al doen) Ik wens je oprecht heel veel succes en sterkte met alles!
@Sjirafje: jij dus (ook) HSP'er? Ik herken mezelf er dus ook in en denk nu: had ik dat maar als kind geweten... Ik voelde me dus ook vaak niet begrepen... Hij zoekt thuis nu zelf af en toe de rust op, maar misschien is het bewust aanduiden van een rustig plekje inderdaad wel iets voor hem. Dank! Ben overigens wel benieuwd hoe zijn zusje daar mee omgaat, want die wil altijd bij hem zijn. Wat ik wel merk, is dat hij als zuslief 's middags in bed ligt, dat hij dan echt even de tijd benut om dingen 'na te spelen' of gewoon even helemaal niets doet. Hij lijkt dus zelf goed te snappen dat hij dan even rust nodig heeft... De HB is hier ook nog steeds in beeld, dus met name de combi HB/HS....
Nou, afspraak met pedagoog is goed gegaan. We hebben direct al goede tips gekregen, maar we zijn ook goed doorverwezen naar de zorgconsulent van de basisschool. Die gaat binnenkort samen met ons bespreken hoe we Siem goed kunnen voorbereiden en begeleiden met zijn schoolgang, maar ook hoe we dit samen met de leerkracht en de school gaan oppikken. Daarnaast gerichte doorverwijzing naar pedagoog voor tips voor opvoeding/begeleiding thuis, ook in combi met Femke... Beiden kunnen tzt ook adviseren/doorverwijzen voor onderzoek en diagnostiek. Maar in eerste instantie worden HB en HS nu serieus genomen, als 'waarschijnlijke mogelijkheden'.... (erg vaag dus, maar het is in zijn dossier vaag opgenomen met de aantekening "zorgleerling". Dit klinkt misschien negatief, maar het is positief bedoeld: zo wordt er vanaf het begin goed op hem gelet en weet men ook waar ze op moeten letten... Wij hebben hier goed over nagedacht en willen het zo...) We kregen ook een compliment dat we al heel goed bezig waren en dat we het beste willen voor onze zoon. En we werden ook zeer serieus genomen met mijn eigen problematiek en hoe moeilijk dat ook voor ons kan zijn, ook in de opvoeding. Ik ben echt zo blij dat we het gedaan hebben!
Goed om te horen dat alles begint te rollen nu Ben ook heel benieuwd wat hij straks van school vind. Het is in ieder geval hoop nieuwe uitdagingen maar ook hoop drukte en een hele andere sociale omgeving bovendien.
heb alleen de openingspost gelezen (sorry geen tijd voor de rest), en kan alleen maar zeggen: herkenbaar.... ons kereltje is inmiddels 4,5 en wij zien nu wat er zoal mis kan lopen op school en hoe hij de aansluiting mist bij andere kinderen ook hier de zoektocht naar hoe krijgen we 'm weer lekker in zn vel en hoe pak je dingen rondom eten aan, hoe vermijd je eindeloze discussies, etc. etc. hier overigens ook waarschijnlijk HB en zowieso hoogsensitief, best een lastige combinatie. mocht je er graag eens over willen praten dan is msn evt. een optie? (stuur me dan maar ff een pb)
We zijn gisteren bij de zorgcoördinator van de basisschool geweest om te bespreken hoe we er nu mee naar school omgaan: vertellen of niet, en wat dan etc.? Het is nu wel officieel in zijn dossier vastgelegd dat hij een zorgleerling is in de bovengrens: hij is zo goed als zeker (hoog)begaafd. Dat gaan we, indien nodig, pas testen wanneer hij 7 is, want ons is verteld dat alle testen die je daarvoor kunt doen niet nauwkeurig genoeg zijn. Ze zijn vaak non-verbaal en kunnen een onterechte hoge of lage uitslag geven. We zijn goed ondersteund bij de stappen die we zelf kunnen/moeten zetten voordat de school begint en we gaan nog ondersteund worden bij het gesprek dat we met de leerkracht en de zorgadviseur (die zal er ook weer bij zijn) gaan hebben in de eerste weken van school. In het gesprek was ook ruimte voor het uiten van zorg, maar ook voor het setllen van vragen. En uiteindelijk zat ik bijna huilend aan tafel om de symptomen bij kleuters, het verschil tussen jongens en meisjes en ook hoe meisjes hier doorgaans mee omgaan en wat voor problemen daarvan kunnen komen. Ze had het echt gewoon over mij... Wat een confrontatie! Maar ook weer heel duidelijk waarom ik bepaalde dingen van Siem helemaal niet goed snap. Dat is gewoon het verschil tussen de uitwerking van jongens en meisjes. Jongens worden vaker druk en onhandelbaar (niet allemaal) en meisjes meer teruggetrokken en depressief... Volgende week woensdag een gesprek met een pedagoog voor ondersteuning thuis. We zijn er druk mee en ik vind het behoorlijk heftig, maar het gaat de goede kant op!
Wat fijn Juud dat jullie een goede weg aan het bewandelen zijn! Ik kan me voorstellen dat het confronterend is, maar uiteindelijk worden jullie er allemaal sterker van. Veel succes! Ik vind het trouwens goed om te lezen dat jullie is geadviseerd om pas vanaf 7 jaar te testen. Ik heb het al eens vaker op het forum gezegd dat testen bij kleine kinderen nog niet zo betrouwbaar zijn, maar het valt me op dat die testen toch heel vaak worden uitgevoerd. Met inderdaad een te groot risico van een onjuiste uitslag als gevolg. Misschien goed om te weten dat jullie blijkbaar geadviseerd worden door iemand die goed door heeft hoe het zit.
tcoh wel fijn dat het voor jezelf ook "een feest" avn herkenning is. volgens mij vallen nu langzaam maar zeker voor jezelf OOK de stukken veel meer op hun plek. hier weer een dramaqueenmiddag.. stofzuiger maakte te veel lawaai, radio moest uit (ondanks k3), mevrouw MOEST perse alleen buiten spelen (voor op straat dus.. en no way jose dus) niet slapen, wel mopperen.. drammen, nagellak, helpen schoonmaken, boos huilen en dan op schoot uithuilen.. ging echt lekker. ik was doodop einde van de middag normaal mag ze altijd helpen koken maar tegen die tijd had ik even tijd nodig om zelf te koken geloof ik.. en om half 7 wilde ze een verhaaltje.. "als je naar bed gaat" "ok dan wil ik nu naar bed" en om 7 uur lag ze er "geknipt en geschoren" in. En heb dr ook niet meer gehoord... (normal roept ze nog 3x.. beker, poep, dekbed). Blijkbaar was ik niet als enige bekaf
@Yukl: ja, dat gevoel had ik ook, dat ze echt serieus is en weet waar ze het over heeft. We hebben er dus veel vertrouwen in. @Saskia: waarom laat je haar niet even alleen buiten spelen, maar dat je duidelijkafspreekt wat de regel is: mama gaat hier staan/zitten en kan je wel zien? Wij doen dat zo en uiteindelijk komt ie dan toch heel vaak naar me toe, maar hij vindt het ook stoer dat hij alleen buiten mag! Ik doe dat als Femke slaapt. Het voorkomt driftbuien en voedt zijn zelfvertrouwen. Tevens: wees je er dus van bewust dat meisjes veel meer geneigd zijn dan jongens om zich aan te passen aan de massa. Daarom wordt bij hun de HB/HS vaak laat opgepikt en zijn veel emotionele problemen al gevormd. OOk worden ze dan gezien als dromerig, ongemotiveerd, niet geconcentreerd en woren hun capaciteiten lager ingeschat. Omdat ze hun gedarg aanpassen aan de rest van de klas, vallen ze niet zo op, maar dat dromerige en ongemotiveerde is een uiting van innerlijke strijd met die aanpassing; ze droomt letterlijk weg in een wereld die haar beter ligt. Houd je Anne goed in de gaten? Tis niet gezegd dat het zo gaat, maar vaak zijn het dus lieve meisjes, die uiteindelijk helemaal onderdompelen in emo-stress. Dat herken ik iig bij mezelf. Hoop natuurlijk dat Anne beter kan worden begeleid. Hoop dat het vandaag beter gaat.
@juud: tja probleem is dat ik hartje stad woon En dat ik dus sowieso liever niet heb dat ze op straat speelt.. Maar ze wilde perse op het fietsenrek klimmen zegmaar Dus afgesproken dat ze voor het huis mocht spelen EN naar het rekje mocht lopen. (onze voorgevel is van glas.. dus naar buiten kijken is niet echt een probleem) En uiteindelijk is ze denk zo'n 10 minuten buiten geweest waarbij ik afwisselend door het raam of de deur heb staan kijken (raam kan ze niet zien.. deur wel) Aanvankeiljk wilde ze overkant van de straat maar dat mocht dus echt niet omdat ik niet wil dat ze oversteekt alleen. Er is in onze straat relatief weinig verkeer.. maar als er dan iemand rijdt, rijden ze wel meteen keihard ondanks dat we in een 30km zone wonen. Dus het kan zomaar 100x goed gaan.. maar ik ben nog niet 100% overtuigt van het veilig oversteken van mijn freubeltje En qua hb/hs.. ik hoop stiekempjes dat het niet van toepassing is en laat het dus ook nog beetje zichzelf uitkristaliseren. Maar dat gedoe met lawaai is echt best lastig. Laatst gevraagd of ze dan nooit zere oren heeft op het kdv.. (veel kindjes tenslotte) en daar heeft ze het ook wel zegt ze. Wat betreft aanpassen.. merk bij mezelf dat het ook soort van luiigheid is. Als je nooit moeite hoeft te doen om mee te komen.. waarom zou je die moeite dan doen? Misschien ben ik onwijs ambitieloos.. maar ik hebn ooit de behoefte gehad echt "uit te steken" boven de massa. Weet neit precies hoe dat bij jou zit?
Die behoefte heb ik inderdaad niet direct, maar dat komt grotendeels ook uit schaamte. Ik heb namelijk wel eens het geveol gehad dat ik er moeiteloos bovenuit stak op bepaalde gebieden (taalles, geschiedenis, topo: zonder enige inspanning 10-en halen) en de reacties daarop waren niet direct leuk voor een kind: stuud, professor, robot. Dus daarom ben ik me gaan aanpassen. En niet eens heel bewust, maar achteraf kun je dat wel zo noemen. Dat komt er een keer uit. Bij mij al verschillende malen, maar nu is het echt goed mis gegaan. Ik loop al maanden bij een psycholoog en ben sinds 1 november in de ziektewet. En nu zien we dat alle problemen echt te maken hebben met het voortdurend aanwezige 'gevoel' raar, anders en apart te zijn. Niemand leek mij (mijn gedachtengang en denksprongen) echt te begrijpen. Niemand zag dat ik niet dromerig was, maar me gewoon verveelde in de standaard schoolse setting. Daarom wil ik er wel bij zijn met Siem. Ik ben docent Nederlands, en ik wil hem desnoods thuis al gaan helpen met AVI-boekjes voor groep 2 en 3. Als hij maar een uitdaging blijft hebben. Maar ik vind het ook belangrijk dat hij het sociale proces op school, met leeftijdsgenootjes, goed doormaakt en leert hoe de maatschappij werkt. Want er kan wel aandacht zijn voor HB/HS, in de meeste situaties zal hij toch moeten leren dat de maatschappij bepaalde dingen van mensen verlangt, die hij misschien nie leuk of overbodig vindt. Dat hij er wel anders over mag denken, maar dat meedoen vaak toch beter werkt. Gister in mijn therapie heb ik echt een heel heftige, verhelderende sessie gehad. Ik begrijp nu iig goed waarom het met mij gaat zoals het gaat. Nu pas, ik ben bijna 35 jaar, ga ik er dus echt mee leren dealen... Maar men is nooit te oud... En ik wil het zeker niet wegstoppen, maar juist positief benutten: thuis, op mijn werk, in de vriendenkring en overal waar mogelijk....