Wat dan te doen? Na een heftige periode "relatie over terwijl we in de mmm bezig waren, studie moeten stoppen, niet naar mijn zin op werk, financiele problemen door de breuk, inbraak thuis en niks van de verzekering terug krijgen" Dacht ik dat het vast alleen maar beter kon. Maar nee, val van de trap (gevolg lichte hersenschudding en 2 weken flinke rugpijn), ruzie met nieuwe liefde en een gestolen fiets. Ik zit er momenteel helemaal doorheen. Ben mezelf niet. Emotioneel en labiel. Het enige wat ik doe buiten werken is met mensen afspreken en de kroeg in gaan. Alleen maar om er niet mee bezig te hoeven zijn dat ik me alleen voel en niet doe wat ik graag zou willen doen en financieel dat ook niet kan gaan doen. Vorige week ben ik gebroken. Na een ruzie met de man met wie ik date ben ik midden in de nacht naar huis gegaan en ik huilen uit gebarsten. Om 5uur sochtends is mijn ex op de fiets gestapt naar mij omdat ik hem had gebeld en hij aan mij hoorde dat het echt niet goed ging. Nou had ik de dag ervoor ook een heel heftig gesprek met mijn moeder gehad. Ik kan er niet mee omgaan dat mijn ouders vroeger ons tekort deden en slecht behandelden en nu we allemaal uit huis zijn en het zonder hun kunnen (wat we altijd al hebben moeten doen) opeens een goede band willen. Natuurlijk is het lief dat mijn ex om 5uur sochtends naar mij toe komt en tot 7 uur in gesprek met me is op een doordeweekse dag. Maar ik kan natuurlijk niet eeuwig van zijn schouder gebruik maken. Probleem is dat ik wel goede vrienden en vriendinnen heb. Maar ik was altijd de sterke zelfstandige meid die nooit problemen had. Thuis praatten wij niet over gevoelens. Wat we vertelden werd afgepoeierd met je moet je niet aan stellen. Problemen met ouders werden niet genoemd want dan werd er geweld gebruikt. Laatst heb ik mijn vader geconfronteerd met hoe het vroeger ging en zijn respons was: ik weet het allemaal niet meer. Ik werd geleefd door je moeder en ging maar veel werken om niet thuis te hoeven zijn. Mijn moeder beweerd bij hoog en laag dat zij de perfecte moeder was (maar dan manisch depressief) en dat we ondankbaar zijn. Nu ben ik dus steeds vaker down (wat logisch is na zo veel dingen in zo'n korte tijd) en bang dat ik zoals mijn moeder word.
Wat te doen... sja... Sowieso je een paar dagen ziek melden. En dan alles op een rijtje zetten. Probeer een overzicht te maken van dingen, waar je niks aan kunt doen, die gebeurd zijn, en probeer die een plek te geven. Voor de dingen, waar je wél invloed op hebt, zet ze op een rijtje en maak voor jezelf uit, wat nou écht belangrijk is en wat niet. Zet ze op volgorde van belangrijkheid en begin bovenaan met 'aanpakken'. Qua ruzie... waar kwam dat nou eigenlijk door? Ging dat wel over iets belangrijks, of is de bom gewoon gebarsten, omdat je niet lekker in je vel zit? Was het onderwerp nu echt zo belangrijk om er ruzie over te maken? Zo niet, vertel dat de ander dan ook en dan komen jullie daar samen wel uit. Wat je moeder betreft: Probeer het een plekje te geven. Als zij echt niet toe wil geven, dat ze fout zat, probeer het te accepteren. Jij weet wel beter. En dan nu. Nu kun je proberen om WEL een fijne relatie met haar te hebben, of om het te laten voor wat het is en er weinig energie meer instoppen. Wat is belangrijk? In elk geval moet je je er niet ellendiger door voelen, dus als dat betekent dat je even maar minimaal contact hebt met haar, so be it. Nu. Even. Niet. Dat waren maar even wat gedachtes van mij. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel sterkte
Als eerste wil ik je veel sterkte wensen...!! Daarna is mijn eerste gedachte dat je maar eens naar de huisarts moet voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Je zal veel dingen een plekje moeten geven en een beetje professionele hulp daarbij is nog nooit iemand slechter van geworden...
Ik heb heel veel aan een psycholoog gehad in moeilijke tijden. En nu vind ik het nog steeds fijn om af en toe met mijn psycholoog te praten. Misschien is dat een tip voor je. Wil je verder even heel veel sterkte wensen! Hopelijk word het snel allemaal echt wat beter!
Mijn eerste gedachte is ook stap eens naar de huisarts voor een verwijzing. Professionele hulp kan je hopelijk helpen. Ik wens je veel sterkte.
Wat vervelend voor je dat je er helemaal door heen zit. Maar wat die meiden hier boven ook zeggen ben ik wel met hun eens. Zoek hulp bij een psycholoog. Ik heb er ook heel veel aan gehad om dingen in het verleden een plekje te geven. Veel sterkte en hoop dat het snel weer wat beter met je gaat.
Dan heb ik nog een vraagje. Hoe komen jullie bij zo iemand? De huisarts verwijst altijd wel door naar medewerkers uit het gezondheidscentrum daar. Maar ik weet van mezelf dat ik me niet snel op mn gemak voel bij nieuwe mensen en dan waarschijnlijk na 1x niet meer ga. Ik wil echt ergens komen bij iemand bij het wel meteen lekker voelt. Liefst wel een vrouw.Ik heb ook al wat gezocht op internet maar er staan ook echt hele rare tussen.. En hoe zit het met de verzekering? Ik heb het op 1 na duurste pakket van cz.
Nou ik ben toen met mijn vriend naar de h.a. geweest om een doorverwijzing te krijgen. En toen met de verzekering gebeld, wie er in mijn pakket valt. Daarna heb ik eigenlijk een afspraak gemaakt. Ik kreeg eerst een kennismaking gesprekje en voelde me meteen op me gemak. Ik denk dat je meteen goed moet voelen bij iemand, zo niet dan zou ik weer voor een andere gaan. Succes
Je huisarts geeft geen verwijzing voor een specifiek persoon, hoor. Hij geeft gewoon een verwijzing op basis van je klachten. Dan kun je daarmee naar wie je wilt, mits die een contract heeft met je verzekeraar. Vaak heeft een verzekeraar een lijst met goedgekeurde behandelaars op de site staan.