Ik stel die vraag nu omdat ik in een andere categorie dikwijls berichten zie van kinderen die dingen doen die niet door de beugel kunnen, vaak wordt erop gereageerd dat dit de schuld is van de ouders, ze zouden hun geen goede opvoeding geven. Nu is mijn vraag aan jullie, vinden jullie dit ook? Ik vind dat je als ouders echt niet alles in de hand hebt, je kan hen ook niet 24u/24u volgen. Natuurlijk moet je je kinderen normen en waarden bijbrengen, ook ik doe mijn uiterste best, maar ik denk toch dat je dat niet altijd in de hand hebt, wat ze doen, en ben je daarvoor een slechte ouder?
natuurlijk halen kinderen kattekwaad uit, maar vaak ligt het toch ook wel aan de opvoeding. Dingen op straat smijten, overmatig schelden etc. Gister liep ik bij het winkelcentrum en spuugde een meisje van een jaar of 7 op skeelers met een grote boog haar kauwgom op de grond en moeder reageerde niet eens, zou mijn kind echt niet moeten wagen.
Klopt het is niet altijd de schuld van de ouders. Helemaal niet als de kind een (psygische) afwijking heeft. Broertje van mijn vriendin was met 14 jaar echt helemaal ontspoort. Drank, drugs, verkeerde mensen, verkeerde dingen. Uiteindelijk is hij in een jeugd gevangenis terecht gekomen, en de ouders werden overal op aangekeken. Het bleek dat de jongen een erge vorm van PPD-nos had, hij kende o.a. het verschil niet tussen goed en slecht. En hij kon niet inschatten welke gevolgen zijn daden hadden. En toch werden de ouders met de nek aangekeken. Terwijl ze 3 andere kinderen hadden die het allemaal wel goed deden, 2 op het hbo en 1 universiteit. De vader is directeur van een zeer groot bedrijf en heeft zelf een eigen vliegtuigje, de mensen wonen in een prachtig huis. Maar nee volgens sommigen hebben de ouders gefaald.
Uitzonderingen daar gelaten, maar ik vind dat het overwegend de "schuld" is van de opvoeders. En ik vind het zo zwart/wit is, maar als je goed kijkt zie je altijd een link naar de opvoeders.Om maar wat te noemen: Consider, jij noemt een voorbeeld van een jongen met PDD-nos. Je zou ook kunnen bedenken dat ouders eerder aan de bel hadden moeten trekken waardoor het niet zover had hoeven komen. Maar voordat de oorlog uitbreekt over wat ik net als voorbeeld gaf, lees eerst verder Ik denk werkelijk dat wij ouders voor 90%, misschien wel meer verantwoordelijk zijn, MAAR dat we ook maar mensen zijn en niet alles weten en niet alles goed doen. Stel, hypothetisch, dat die ouders van die jongen niet wisten wat er met hem aan de hand was, maar verder ook nooit hadden gehoord van bv PDD-nos, kan je ze dan verantwoordelijk stellen? Ik een ideale wereld wel, maar nu niet. Zij hebben alles gedaan wat hun dachten dat goed was. Dus hebben ze het binnen hun mogelijkheden goed gedaan. Kinderen zijn onze spiegels. Daar geloof ik heilig in. Kind vervelend? Ik ben dan waarschijnlijk ook vervelend. En dat kan door vermoeidheid komen of door mijn stemming, maar een kind reageert daarop. En dat is op zich niet erg, het is gewoon heel menselijk!
heb toevallig net in films/tv/nieuws een art gelezen over een 13 jarige jongen die een vrouw verkrachte. ja, dat vind ik inderdaad schuld van de opvoeding. voor een groot gedeelte vind ik dat het inderdaad aan de ouders ligt. maar er zijn ook kinderen met een onzeker karakter. en als dat kind dat door vriendjes aangespoord word om iets te doen, om er maar bij te horen.. je kunt als ouders zijnde je kind zelfvertrouwen meegeven, maar dit zit niet altijd in je. als ik kijk naar mij en mijn broertje bijv, hij blowt, steelt en werkt niet. terwijl wij wel dezelfde opvoeding hebben gehad. hij wijdt al zijn problemen aan de scheiding van mijn ouders, maar het waren ook mijn ouders die gingen scheiden. het is zijn keuze geweest om daardoor te gaan blowen, terwijl hij zijn problemen en verhalen ook op een andere manier kwijt had gekund.
Ik herken je verhaal wel, mijn broer en ik leven ook niet hetzelfde leven Maar niet elke opvoeding is voor iedereen hetzelfde. Elk kind heeft z'n eigen individuele aanpak nodig denk ik. Een kind dat heel braaf van zichzelf is en rustig, hoeft niet steeds tegen geroepen worden dat ie rustig moet zijn en niet zo stout zeg maar
idd en.... de scheiding heeft mogelijk meer invloed gehad op je broertje dan op jou. Ieder individu reageert anders op situaties, ieder kind reageert anders. Juist dit soort heftige gebeurtenissen zoals een scheiding!
ik heb over dit onderwerp in een ander topic al gereageerd. ik ben van mening dat je kunt proberen je kinderen fatsoenlijk op te voeden en er erg je best voor doen. maar dat je niet alles in de hand hebt. toen mijn kinderen net geboren waren zat ik ook vol idealen, inmiddels zijn sommige van die idealen al dikke illusies. ik heb 2 kinderen met een autisme spectrum stoornis en er zit heeeeeeeeeeeeeeel veel energie in zoveel dat ik een levensbedreigende burnout heb gekregen. ik zal niet op de details ingaan. mijn zoon heeft er ook adhd bij. hij heeft in een psygiatrische kliniek gezeten en op een mkt. mijn dochter heeft dagbehandeling gedaan. van alle betrokken instanties heb ik complimenten gekregen over de manier waarop ik mijn kinderen opgevoed heb en normen en waarden bijgebracht heb. de prognose voor kinderen met adhd pddnos zijn niet rooskleurig. de zijn verslavingsgevoelig en hebben heel erg de neiging tot meeloopgedrag door de dat meeloopgedrag komt 60! procent uiteindelijk in de gevangenis omdat ze in de problemen komen door toedoen vaak van anderen.. ik wist dat vanaf zijn 4 en ben daar heel erg mee bezig geweest. eigen mening vormen en niet klakkeloos doen wat pietje zegt. zelf nadenken wil ik dat, wil ik dat iemand dat bij mij doet. zulke soort dingen. het is inmiddels allemaal tevergeefs. ik heb een topic staan bij de pubers over hem. hij is 13 nu. hij rookt heeft een grote mond en loopt verschrikkelijk mee met verkeerde vrienden. zijn leraar stopt bergen energie in hem ( speciale school ) en ook hij moet lijdzaam toezien dat zijn vrienden meer macht hebben. tot nog toe is er niks gebeurd wat niet door de beugel kan. behalve wat overlast voor andere mensen waarvoor ik me vreselijk schaam.en dat hij blijft zitten en waarschijnlijk een nivo naar beneden gaat. ik voel me een waardeloze moeder terwijl ik heel goed weet dat ik meer dan mijn uiterste best heb gedaan. dat het letterlijk bijna mijn leven heeft gekost qua gezondheid. omdat ik zoveel energie ik erin gestoken heb. 20 uur per dag. kinderen emt adhd slapen bijna niet namelijk en moeten elke minuut van de dag aandacht of in de gaten gehouden worden. en wat is de kortzichtige reactie van vreemden. "het ligt aan de ouders" dat kwetst me dieper dan diep. dieper dan welke woorden ooit zullen kunnen uitdrukken. als het mijn kind was zeggen ze dan...ja wat dan? wil je het eens proberen een maandje? nee dat hoeft dan ook weer niet.............
oh zeker. mijn ouders hebben echt wel geprobeerd mijn broertje wat assertiever te maken (en mij wat rustiger, maar dat terzijde..) maar ik lijk op mijn vader, ik trek mijn bek open als mij iets niet zint. mijn broertje lijkt op mijn moeder, en durfde vroeger amper zn eigen kont af te vegen inmiddels is hij wel wat sterker geworden, maar hij is nog steeds wel makkelijk beinvloedbaar door zijn omgeving, zoals foute vrienden etc. daarom vind ik dat het gedrag van kinderen te maken heeft met de opvoeding IN COMBINATIE MET het karakter. sommige dingen (zoals mijn temperament..) zijn aangeboren, anderen aangeleerd. kinderen met een psychische beperking vind ik overigens een heel ander verhaal.
Ja maar Yinte, jouw kinderen 'mankeren' toch ook iets (klinkt zo rot, maar je snapt het vast wel).. je zult inderdaad vast heel veel opmerkingen krijgen over de opvoeding van je kinderen, maar zou echt de eer aan jezelf houden en bedenken dat je nog meer je best dan je kunt en thats it.
klopt umm, maar de pijn blijft. je voelt jezelf falen terwijl je dondersgoed weet inmiddels door alle therapieén dat het niet jou schuld is. en als mensen je dan op je zwakke punt aanvallen doet het dubbel pijn. je wil niet dat je kind zo wordt. of hij nu wél of niet iets mankeerd en je wilt niet dat je kind ontspoort. de pijn die dat doet is niet te beschrijven.
Ik snap precies wat je bedoeld. Maar met die jongen was echt vrijwel niks mee aan de hand, hij reageerde wel eens vreemd, maar verder niet. Toen hij 12 was (en ging puberen) kwam alles tot uitting.
@Yinte, wij hebben al eens eerder gebabbeld in je topic hierover. Ik begrijp je helemaal. Alleen heb ik in de loop der jaren een redelijk dikke olifantenhuid gekweekt over t commentaar van mijn 2 auti kids. Wat ik wel geleerd heb door mijn eigen ervaringen is dat ik zelf niet te snel moet oordelen over anderen en hun opvoeding. Voordat ik kinderen had maakt ik mij daar ook schuldig aan, dacht ook...die kan d'r kinderen niet opvoeden. Totdat ik zelf kinderen kreeg die anders waren dan de rest..... Nu hoop ik dan maar dat al die schreeuwers zelf ook kinderen krijgen die iets "mankeren", dan piepen ze wel anders. on topic; ik vind dat het erg aan de situatie ligt. Ik ken een aso gezin hier in t dorp en die ouders zijn trots op hun kinderen als ze rottigheid uithalen. Tja...wat wil je met een pa die regelmatig in de bak zit voor vanalles en nog wat en met t halve dorp op de vuist gaat. Dus in dit geval is het zeker de schuld van de ouders. Ik ken ook een heel keurig gezin, eigen zaak, meerdere trouwens, dikke auto's voor de deur, vet mooi huis, echt keurige mensen. Hun oudste zoon komt al 8j hier over de vloer, is een vriend va mijn oudste. Die krijgen een nette opvoeding daar. Maar zijn broertje....zit op t moment vast voor lange tijd. Heeft pa en ma al regelmatig bedreigd en geslagen. Dealt in drugs en gebruikt t zelf ook. In dit geval vind ik t niet de schuld van de ouders.
ja opvoeding speelt een grote rol maar vaak als ze wat ouder worden en ze krijgen verkeerde vrienden kan de opvoeding die je hebt gegeven helemaal weg gaan. Ik zie dat namelijk bij verschillende meisjes waar ik vroeger mee ben omgegaan. Ze hadden echt een goeie opvoeding en waren nette meisjes en door verkeerde invloed door vrienden zijn ze totaal veranderd en zitten ze aan drugs en alcohol en leven niet echt verantwoord. Als je kind heel erg beïnvloedbaar is kan een zogenaamde "vriend"zijn gedrag verpesten
Een ouder zijn en daarbij hun opvoeding is niet zaligmakend in mijn beleving. Er kunnen allerlei externe factoren aanwezig zijn die dusdanig van invloed zijn dat de opvoeding hieraan 'ondergeschikt' komt te staan.. Maar ben wel van mening dat de opvoeding wel degelijk van grote invloed is op hoe kinderen opgroeien met alles wat daarbij komt kijken. Het hebben van een mooi huis, geld, auto's etc is echt geen graadmeter of de ouders wel/niet in staat zijn tot het degelijk opvoeden van hun kinderen.. Jammer is dat mensen dat vaak wel al interpreteren als: die hebben t voor elkaar, dus ook met de opvoeding..
Het is wetenschappelijk bewezen dat de invloed van de ouders na 8 jarige leeftijd sterk afneemt. Op 14 jarige leeftijd is de invloed van de ouders nog maar 50% of minder. De rest wordt ingevuld door de omgeving, en die kun je als ouders nu eenmaal niet zelf kiezen. Je kunt (moet) als ouder je uiterste best doen om je kind tot goede burger op te voeden, maar niet elke misstap is een ouder te verwijten. Ik heb in mijn pubertijd ook dingen gedaan die niet door de beugel konden (niet strafbaar ofzo hoor), maar dat was absoluut een combinatie van peer pressure en mijn eigen karakter. Daar had mijn opvoeding niks mee te maken.
over pubers kan je niet zeggen dat ouders de schuld van hebben denk ik , ze maken eigen vrienden , willen stoer doen , zelfs de liefste persoon zou rare dingen kunnen doen door invloed van zijn vrienden ik denk in kinder jaren bedoel tot 10 ofzo heb je als ouders wel invloed van hoe je kind is/zijn dan bedoel ik niet kinderen met verstandelijk handicapt ,maar over algemeen ik zie in mij omgeving nu al zo gek . de ene moeder wou al heel graag jongetje kreeg een meisje , nu is de meisje ook heel anders , geen poppen , geen rokjes ,geen roze echt een jongen-meid mij dochter netals ik toen klein , liefste met poppen , liefste is alles roos, echt meisjesachttig
Oh sorry dan heb je me verkeerd begrepen, mijn ouders zijn niet gescheiden. Maar mijn broer heeft veel problemen (veroorzaakt).. Ik bedoelde maar dat de ene aanpak bij het ene kind wel prima werkt, maar dat je het bij de ander anders moet aanpakken.
Nee, het ligt niet aan de ouders, maar zij dragen wél de verantwoordelijkheid. Kinderen worden sterk beïnvloed door hun omgeving. Dit is niet alleen de ouders! Daarnaast zit het in de aard van de mens om de grenzen op te zoeken. Dus ook de grenzen van wat mag en niet mag van papa en mama. Ik vind het pas slecht van de ouders als zij niet goed omgaan met een kind dat zo'n grens overschreden heeft...
Nee hoor tuurlijk niet, toen ik 16 was en een lippenstift jatte was dat echt niet de schuld van mijn ouders.