@Do, ik begin nu te wennen aan 2 kids en krijg mn huishouden ook weer aardig gedaan. Oudste gaat 2 dagen naar go en vanaf deze wk 1 ochtend psz. Baby slaapt gelukkig nu goed overdag dus kan die dagen mooi wat doen en wandelen/speeltuin werkt hier ook goed als ze wat vervelend zijn.
Ja weet je... je bent moeder maar je bent ook nog gewoon een mens. Een mens met fouten en gebreken en als je dan moe of ongesteld of weet ik veel wat bent.. tja. Dan gebeuren die dingen. Je kunt eventueel achteraf uitleggen waarom je zo deed maar ik zeg dan altijd: "jij wordt ook weleens boos". En natuurlijk is het niet de bedoeling en kun je het beter niet doen maar als je over het algemeen maar lief bent zie ik nooit zo'n heel erg probleem in dat soort dingen.
+1 Mijn moeder had dat ook. Van de keren dat ze al boos werd heb ik het echt te bont gemaakt. Als ik dat nu nog weet te onthouden dan moet het wel erg zijn geweest ik kan ook heel slecht tegen huilen, dreinen en miepen, maar probeer zo veel mogelijk controle over mezelf te houden. Is niet altijd makkelijk. Ik heb ook weinig geduld en heel af en toe ben ik ook gewoon even goed boos!
vandaag had ik het met mijn zoon. Hij was vanaf dat hij thuis kwam vanaf het kdv, tot dat hij verplicht naar bed moest van mij, echt helemaal uit zijn huisje. Schreeuwen, krabben, schoppen en zijn kamer overhoop halen. Ik ben in zijn bui ook een keer mijn geduld verloren, heb hem op de gang gezet en heb mijn stem verheft. Dit hielp natuurlijk niet en werkte alleen maar averechts. Maar je bent inderdaad ook maar een mens. Ik hoop dat hij morgen weer wat vrolijker is. pfff Ik heb niet eens zo'n erg schuldgevoel, maar ben dan wel verdrietig. 2.5 jaar geleden lag hij nog lekker in mijn armen, hij wijst me steeds vaker af en dat vind ik erg moeilijk. Soms denk ik dat hij iets heeft, maar als ik dan informatie ga opzoeken, blijkt het toch normaal te zijn.
Wat fijn om alle reacties te lezen. Herken veel. Als eerste wil ik graag rechtzetten dat het zeker niet om slaan gaat!! Ik schreeuwde tegen hem.. Mijn vader heeft nogal een kort lontje,en ik heb vroeger heel wat op mijn tenen moeten lopen,vreselijk gevoel. Dit wil ik absoluut voorkomen voor mijn zoon,zeker omdat ik het ongeduld van mijn vader heb meegekregen,en mijn zoontje weer van mij.. Toch wil ik niet de strenge onrechtvaardige mama zijn door te schreeuwen,schreeuwen doe je uit onmacht en is oneerlijk. En juist nu deed ik het toch. Ook het schuldgevoel herken ik,ik ben alleenstaand,werk noodgedwongen 32 uur en als we dan thuis komen en hij heeft een driftbui dan voelt het als afwijzen,afwijzen voor mijn gevoel omdat ik er niet altijd voor hem ben. En tegelijkertijd bedenk ik me dat hij zich bij mij veilig voelt,en dus zich durft te ontladen bij mij.. Positief denken dus. Al valt het niet mee soms! En ook al is het normaal om als mens soms (onterecht) uit te vallen,ik wil het gewoon niet. Dit moet ook op een andere manier kunnen. Maargoed,wijze les wat helaas nog weleens vaker zal gebeuren,maar probeer er toch iets aan te doen! Ohja,de tip om geen excuses te maken naar kind toe vond ik ook goed. Al deed ik het uit reactie,ben het wel met jullie eens dat een kind mag leren dat je je frustratie mag tonen. Opkroppen hoeft niet. Nu nog de manier vinden hoe we dat op een fijne manier kunnen doen.
Ik vind het knap als moeders (en vaders) dit nooit hebben, dat lijkt mij onmenselijk! We zijn allemaal mensen, en omdat je wilt dat je kind gelukkig en vrolijk is (100% vd tijd) en dat helaas niet realiseerbaar is kan je soms je geduld verliezen. Heb ik ook gehad toen hij nog echt jong was, hij huilde zo veel en sliep zo weinig en ik was zo moe, allemaal geen excuus natuurlijk. Maar ik ben toen tegen hem uitgevallen en "geschreeuwd" dat het toch echt tijd was om te slapen en niet om te huilen... Daarna zelf ff een potje gejankt (om mijn gedrag) en mezelf gekalmeerd, want ik kon echt het geduld niet opbrengen om hem rustig te troosten. Weet iemand waar je engelengeduld kunt kopen?
Ik doe dat ook weleens hoor.. (veel meer dan 1x) omdat er anders simpelweg geen land mee te bezeilen is. Ik voel mij daar absoluut niet schuldig over Ben vroeger ook broodjenugter en met een straffe hand opgevoed en ik ben er niet minder van geworden. Ben zelf ook niet zo van de softe aanpak. 3x vraag ik iets normaal en wordt er niet geluisterd dan ga ik mijn stem verheffen. Zou ook niet weten hoe ik het anders aan moet pakken want meneer (3 jaar en een paar maanden) neemt anders gewoon een loopje met mij of zijn papa. En hij is niet de baas in huis, dat zijn wij nog altijd En als hij helemaal buitensporig loopt te klieren en niet luistert dreig ik zelfs met een tik op zijn billen Goh wat zal ik een slechte moeder gevonden worden nu En ik ben zeker niet de enige, want ik ken veel mensen met kids en een stem verheffen doet iedereen op zijn tijd weleens als het nodig is. Moet ook altijd lachen om die moeders die hopeloos hun kids proberen te corrigeren (bv in de supermarkt) 'schatje dat mag niet hoor alsjeblieft dan maak je mama heel verdrietig wil je dat ALSJEBLIEFT niet meer doen ' Yeah right.. Sterkte ermee denk ik dan als die kids vervolgens gewoon doorklieren
MamaPeetje,met dat laatste ben ik helemaal mee eens! Maar er is wel een verschil tussen inconsequent soft zijn of consequent maar wel rechtvaardig zonder je kind bang te maken en/of te slaan. Er zit zoveel verschil in allemaal. Maar onterecht schreeuwen terwijl het anders opgelost kan worden hoeft naar mijn inziens niet.
Ik verlies mijn geduld ook wel eens tegenover mijn dochter, zeker met een jaar slaapgebrek (zware BI in mijn zwangerschap en mijn zoontje die veel huilde en slapen niet nodig vind/vond). Ze kan zulke theatershows geven, dat ik daar af en toe echt moe van word.