Is dit normaal gedrag?

Ah sneu zeg! Ik herken het (gelukkig) niet. Lijkt me ook helemaal niet leuk voor jullie. Misschien kun je eens op een moment, dat hij wel goed in zijn vel zit, eens aan hem vragen hoe hij daar bij komt. Waarom hij zichzelf dom en stom vindt. Want dat is natuurlijk helemaal niet zo en jij word daar verdrietig van, als hij zichzelf niet leuk vindt (of is dat laatste niet pedagogisch verantwoord?)

 

Denk inderdaad dat dat laatste niet zo handig is Voelt ie zich al naar (en stom) krijgt ie daar nog een schuldgevoel van ook! Dubbel ellende.

Ik weet overigens ook niet hoe je het dan wel moet oplossen

 

Sneu...

Misschien benadrukken dat je in het laatste geval hem zeker niet dom of stom vindt, maar dat je zijn gedrag niet zo leuk vindt.

En inderdaad met hem praten waarom hij zichzelf zo ziet.

 

hier is er een jongen, net 5 jaar, deze zomer is het vastgesteld dat hij faalangst heeft. nou, hij is juist super goed in allerlei dingen. maar daar komt het van volgens de expert. hij is gewend dat hem alles snel lukt en weet niet hoe hij met faalervaring om moet gaan.
wij begeleiden hem in nieuwe dingen die hij nog niet ken en kan, om hem faalervaring rijker te maken, zodat hij met steun en herhaling over dat gevoel heen kan komen. en dat in balans met dingen die hij super goed kan. steeds net een stapje buiten zijn comfort gebied laten opereren.

en we moeten nooit iets vragen of hij iets 'kan', we zeggen dus 'probeer maar eens'.

op zo een moment bedoelt hij 'ik voel me dom'. niet dat hij daar in wel gelooft. juist niet. hij denkt 'ik ben slim, handig dus ik moet dat wel makkelijk kunnen, maar dit laat me stom voelen.'
met begeleiding is het veel beter geworden in de laatste tijd.
hij durft ook dingen te laten zien die hij niet %100 onder de knie heeft.
het is niks dat je veel aan kan doen. bij ons is de opvoeding, sfeer, materieel helemaal goed gekeurd, maar zoontje had het ook dus als een baby. pfff.

het is het gevoel dat hem overkomt op zo een moment. niet dat hij niet snapt dat oefenen kunst baart, dat het niet meteen hoeft te lukken etc etc(dat soort dingen zegt hij zo vaak op andere momenten)maar op het moment, haat hij het gevoel van falen.
6 maanden geleden was een puzzelstukje uit 100 stukjes verkeerd leggen, al een groot probleem. maar nu niet meer.
het gaat dus beter.
een van zijn 2 beste vrienden heeft het ook. als ze hier komt spelen moet ik ook haar een half uur knuffelend troosten, wanneer ze een leterje bijvoorbeeld lelijk schrijft, anders wordt zij niet rustig. ze is bijna 7 jaar oud(ook super slim en erg eigenzinnig net als mijn zoontje)

 

Hier ook een jongetje dat zo op dingen reageert. Heel erg sneu. Hij vindt zichzelf ook altijd dom (is hij juist helemaal niet) en is altijd bang dat hij dingen fout doet. Het is al verbetert sinds hij groep 2 nogmaals heeft gedaan en hij met voetbal is begonnen (voor hem helpt dat omdat hij daar goed in blijkt te zijn).

 

het is niet iets heel ernstigs in de zin van dat hij gelijk proffesionele hulp nodig heeft. Het is niet heel raar gedrag, het komt vaker voor. Het is wel heel vervelend voor hem en het is wel wenselijk om hier met hem mee aan de slag te gaan.

Ik bedoel hier dus heel simpel mee dat je hem leert dat hij helemaal niet dom en stom is en dat het helemaal niet erg is wanneer er iets niet lukt. Een beetje lastig bij deze leeftijd is dat je vaak niet precies kan inschatten waar dit gevoel vandaan komt, is hij voor zichzelf zo perfectionistisch of heeft hij het gevoel dat hij voor jullie alles goed moet doen??? Dat laatste hoeft overigens niet te komen doordat jullie hem dat gevoel geven hoor, dat kan hij ook helemaal zelf verzonnen hebben.

Maar ik zou beginnen met hem te laten verwoorden waarom hij nu zo verdrietig wordt: ja het lukt niet, maar wat vindt hij daar dan precies zo erg aan. En maak hem duidelijk dat jullie (jij, papa, de juf) het helemaal niet erg vinden wanneer iets niet lukt, dat je het alleen belangrijk vindt dat hij zn best doet. Het resultaat doet er niet toe. Maar dat je wel begrijpt dat het voor hem heel vervelend is dat het niet lukt. Probeer samen tot een manier te komen waarop je hem eventueel een beetje helpt.

En als je hem naar de gang stuurt maak in je bewoordingen heel duidelijk dat je hem als persoon niet afwijst maar zijn gedrag. Misschien even op een wat kinderlijke manier. Bij peuters doe ik het altijd zo: Ik vind jou heel erg lief, maar ik wil niet dat je..... (bv een kindje slaat)

Nu is jouw zoontje al wat ouder, dus mag het wel iets minder oetsiekoetsie maar kijk of je zelf een manier kunt vinden daarin. bv: " je weet dat mama je een grote schat vindt maar hiervoor mag je toch echt even gaan nadenken op de gang". (ik ken jouw kindje niet dus weet niet of dit precies wat is, maar zo doe ik dat bij mijn dochter van 6. En als hij terug komt ook goed benadrukken dat je hem hartstikke leuk en lief vindt, maar dat sommig gedrag gewoon niet geaccepteerd wordt.

 

Beetje herkenbaar. Onze zoon van bijna 6 doet het ook weleens. Hij is ook nest snel gefrustreerd als iets hem niet lukt, misschien juist omdat hij niet op zijn achterhoofd is gevallen
Buiten dat ik het ook meteen ontkracht, en benadruk dat hij best fouten mag maken, laat ik hem ook boelen dat hij boos mag zijn en benoem ik dat ik zie dat hij het niet leuk vindt als iets niet lukt. Meestal helpt erkenning al in de frustratie om hem rustig te krijgen.
Daarnaast heb ik af en toe ook ene beetje het idee dat het aandachttrekkerij is. Hij weet dat ik niet wil horen dat hij stom en dom is en ik krijg soms het idee dat hij het dan expres zegt om geholpen te worden...? Herkenbaar?!

 

Het klinkt alsof je zoontje een sterke prestatie orientatie heeft. Je moet hier niet per se iets mee, maar je zou wel eens kunnen nagaan of er dingen zijn die jullie thuis doen die dit wellicht versterken. Prijzen/ belonen jullie hem veel voor goede prestaties? Hiermee bedoel ik niet per se dat je hem geld heeft voor een goed rapport , maar bijvoorbeeld ook dat je hem (veel) prijst als hij een puzzel af heeft gemaakt, een mooie tekening heeft gemaakt of een hoge toren heeft gebouwd. Er is redelijk wat ondzoek dat laat zien dat kinderen, die veel beloond worden voor prestaties (in vergelijking met het doen of leren van iets an sich) een sterke prestatie orientatie ontwikkeling en soms ook hun zelfvertrouwen koppelen aan hun prestaties. Dit kan leiden tot een negatiever zelfbeeld, wanneer het kind voelt dat het faalt of heeft gefaald.

 

ja het zal bij jouw zoontje ook een stukkie karakter zijn...herken mijzelf erin en wat je benoemt is goed, dat het niet erg is....het zal alleen voor hem niet altijd zo voelen, want hij vindt het wel erg dat het niet lukt. Het is een proces dat hij zal moeten leren, en dat kost wat jaartjes Maar het helpt iig wanneer jullie hem goed bijbrengen dat het niet om het resultaat gaat, maar om de weg er naar toe.

Het mooiste voorbeeld uit mijn jeugd: mijn zusje en ik kwamen beiden thuis met ons rapport. Ik met een 5 voor rekenen en zij met een 7 voor iets. Ik kreeg een overweldigend compliment en een gebakje, zij op haar sodemieter.
Uitleg van de situatie, ik heb dyscalculie dus een 5 was al een wereldprestatie en mijn zusje is vreselijk intelligent, haalde voor alles zonder ook maar iets te doen 8en en 9 ens...ze wisten dus allang dat ze zomaar wat had zitten doen.

Ik heb werkelijk nog nooit op mn donder gehad voor een onvoldoende. Alleen wanneer ik mijn best niet gedaan had. Zolang mijn ouders wisten dat ik alles had gedaan wat ik kon was het goed.

 

Klinkt een beetje als perfectionisme wilt het perfect doen maar dat lukt niet. Weinig geduld ect ect.

Probeer er op een andere manier aandacht aan te schenken.

Van niet iedereen lukt iets in een keer en oefenen maakt je niet dom soms is het lastig om iets te leren. Leg het even naast je neer en probeer het een andere dag weer. Kost ook veel inspanning veters leren strikken.

Wat ik nu wel eens doe als ik mijn kind niet echt kan helpen of zelf weinig geduld hebt stuur ik ze door naar mijn moeder die heeft engelen geduld met kinderen. Zo heeft ze mijn dochter leren ( pesten) Vroeger was ze niet zo hoor maar hoe ouder ze word hoe rustiger ze iemand wat kan leren. Ik stuur mijn dochter dus door naar mijn moeder. Iemand die er de tijd voor neemt omdat ik zelf een en al ongeduld ben. Om dingen uit te leggen. Ik werk nu met verstandelijk beperkte en daar lukt het mij wel maar dan moet ik rustig blijven. ..

 

Herkenbaar, onze zoon reageert alsof de wereld vergaat als iets niet lukt. Hij noemt zichzelf niet dom, maar reageert het meer op de omgeving af. Het is de schuld van mama / papa / het veterstrikplankje / zijn vingers, whatever. Hij uit het de anders, maar het komt er op neer dat hij ook niet zo goed om kan gaan met de frustratie als iets niet lukt.

Als je kind zo reageert als iets niet lukt, wil je natuurlijk graag bereiken dat hij gaat voelen "Ach, het is geen ramp, ik probeer het later nog een keer." Ik kan me best voorstellen dat je dus zoiets tegen hem zegt. Maar: als jij heel erg boos / verdrietig / teleurgesteld bent over iets dat jij echt oprecht heel erg vindt... Hoe voel jij je dan als iemand tegen je komt zeggen "Ah joh, maak je niet druk, zo erg is het toch niet?" Ik zou me dan niet echt serieus genomen en begrepen voelen. Ik voel me er in ieder geval niet beter door als ik zo'n reactie krijg terwijl ik net -voor mijn gevoel- een persoonlijk drama heb meegemaakt.

Dus ook al is dat wel het punt waar je hem naartoe wilt brengen, zou ik dat op het moment zelf niet zo zeggen. Althans... Als ik een beetje uitgerust ben en mijn hoofd er op dat moment voldoende bij heb en er niet vlak daarvoor al zes andere dingen mis gegaan zijn. Maar in een ideale situatie probeer ik te gaan benoemen wat ik zie / denk. Bijvoorbeeld:
Ik zie dat je erg boos / verdrietig bent.
Komt dat doordat het niet lukte?
Waarom vind je het zo erg dat het niet lukt?
Kunnen we iets doen om het op te lossen?

Ik vind het soms wel moeilijk hoor. Voor de vakantie (drukke / spannende tijd op school natuurlijk, met Sint en Kerst. En privé hadden we het gewoon ook druk.) Man, dan kan hij drie keer op een dag zo'n 'aanval' hebben en dan ben ik er wel klaar mee en vind ik het heeeel moeilijk om zo geduldig te blijven. Dan vraag ik me wel af of zo'n gesprekje met een hele boze, dwarse kleuter het allemaal beter maakt. Want ik kan ook niet altijd iets met de antwoorden die ik krijg. Hij gaat er dan ook nog eens allemaal extra dingen bij halen die totaal niet relevant zijn (in mijn ogen dan hè.)
Bijvoorbeeld een drama omdat de hagelslag op is ofzo. Probeer je dat pedagogisch verantwoord op te pakken, krijg je:"En vorige week toen we naar oma gingen was opa ook al niet thuis en daar was ik toen ook al heel verdrietig om en daar moet ik nu nog om huilen." Pffffff!

Maar goed, als ik dan zelf ook weer wat gekalmeerd ben, denk ik toch dat deze aanpak wel beter werkt op de lange termijn dan zeggen van "Joh, valt wel mee." Want zo voelt hij het op dat moment niet, dus komt dat ook totaal niet binnen. Eerder in tegendeel, ik denk dat hij zich niet gehoord voelt en nog bozer wordt.

Op andere momenten praat ik wel met hem over dit soort dingen. Soms kom ik na een uurtje nog eens erop terug. Maar vaker praat ik meer algemeen over dingen die moeilijk zijn en niet lukken. Wat denk je dan? Is het dan echt zo erg? Wat gebreurt er dan? Wat doe je dan? Hoe kun je het ook oplossen? Bijvoorbeeld naar aanleiding van een verhaal. En als ik van te voren al verwacht dat iets niet gaat zoals hij wil of dat iets zou kunnen mislukken, bereid ik hem daar echt op voor. En dat werk vaak wel.

Bijvoorbeeld:
We gaan straks bij opa en oma eten. (Zoon rekent dan op patat, ik verwacht dat we deze keer gewoon aardappels, vlees en groente gaan eten.) Hij juicht al: lekker, patat
Ik: Dat kan, maar het kan ook zijn dat oma een keer zelf kookt.
(Reactie zoon is geen compliment voor oma's kookkunsten Ligt niet aan haar: patat is gewoon altijd beter, haha.)
Ik weer:
Zou het voor oma leuk zijn als je zij jou dat hoort zeggen?
Wat gaan we dus doen als we straks iets anders eten dat patat?
En tot slot het magische: "En ze heeft vast een lekker toetje voor je!"

Dan is hij voorbereid en eet hij zonder mopperen zijn bord leeg. En is blij met zijn toetje. Anders was de kans groot geweest dat hij geen hap had gegeten en flink had zitten huilen tijdens de maaltijd.
Winst tijdens die maaltijd, maar ik denk / hoop dat hij daar dan ook weer wat van leert. Als we het vaak genoeg zo oefenen, dat hij op den duur ook die reactie kan oproepen als hij er niet vooraf al op voorbereid is en heeft geoefend hoe hij kan reageren.

Het zijn maar een paar tips met wat ideeën erachter. Misschien kun je er voor jullie zoontje ook wat mee.

 

Herkenbaar. Hier ook een dame die er gevoelig voor is als dingen niet lukken. Liet bij de start dit jaar in groep 3 ook niet zien wat ze echt kon. De juf dacht dat ze een hele serie letters nog niet kende, terwijl ze hier thuis al behoorlijk wat las.
Complimenten geven voor wat ze echt goed doet helpt hier goed, in combinatie met hervertalen op de momenten dat iets niet lukt. Dus ipv "ik ben stom" "het lukt me nooit" naar: je hebt het geprobeerd en je moet gewoon nog even oefenen. We merken hier dat dat steeds verder doordringt, dat ze nu ook meer uit zichzelf dingen dan toch nog eens en nog eens probeert, zonder direct gefrustreerd te raken.
Ook hier trouwens het 'probleem' dat de meeste dingen in 1 keer goed gaan, (de dingen die haar interesseren dan, een hoop dingen die minder goed lukken, liggen ook niet echt op haar interessegebied, zoals allerlei motorische vaardigheden, en die doet ze dan gewoon niet). Ze moest dus echt leren dat je soms moeite moet doen om dingen te leren, en dat dat niet betekent dat je dom bent of dat je het niet/nooit kunt.

 

Ik probeer hier trouwens een midden te vinden tussen serieus nemen en ook duidelijk maken dat als ze maar doorgaat en doorgaat, dat uiteindelijk gewoon gezeur is en dan is er echt een grens. Ik vind het persoonlijk heeeeeeeel gezond als een kind op een gegeven moment ook merkt dat als het maar door blijft gaan en in dingen blijft hangen, dat de omgeving er dan uiteindelijk wel klaar mee is.
Dat probeer ik wel rustig duidelijk te maken, dus ik kap het dan af: maak duidelijk dat ze echt gesnapt heeft wat ik haar duidelijk wilde maken, dat ik dat niet blijf herhalen en dat als zij dan zelf kiest om te blijven sippen, ze dat moet doen, maar er anderen dan niet mee lastig moet vallen. We gaan hier niet eindeloos mee in de drama's, omdat ik denk dat dat ook de boodschap afgeeft dat dingen eindeloos belangrijk zijn en dat de wereld dan dus zou draaien om haar en haar drama's. Wat niet zo is
Serieus nemen dus, maar ook relativeren en begrenzen

 

Hier ook zo'n piepert die maar blijft piepen en huilen (lijkt wel half hyperentileren soms)tot we er gewoon boos van worden.Dan merkt hij wel dat we er echt klaar mee zijn en snapt ie dat het geen zin meer heeft om verder te blijven janken. Wat we tegenwoordig ook doen is hem diep in en uit laten ademen zodat zijn jankende piepstem weer verdwijnt en hij rustig(er) kan praten en wij hem kunnen verstaan.