Ik ben 31, heb ook al verschillende pogingen ondernomen om hier weg te blijven, maar het leest wel gezellig.. (ook tijdens de studie). Vraag me af als wij zo oud zijn hoe we dan hier komen.... 3d/4d?? Misschien hebben we wel een virtueel cafe.. hmm de toekomst hoe zou het toch zijn?
Ben 21 en ben lid geworden toen ik dacht zwanger te zijn. Intussen is t al 1 keer mis geweest, en zijn we erg aan t hopen op een volgende keer...
Ik ben 35 (jeeuujjj, de 3e plaats tot nu toe) en hang hier ook alweer een tijdje rond. Al verscheidene keren mezelf ervan proberen te overtuigen dat het zo zonde van mijn tijd is om hier zoveel te lezen en regelmatig te posten, maar wss vind ik mezelf niet geloofwaardig genoeg
ik ben 26 jaar en ik ben hier ook al een tijdje ben even weg geweest omdat ik toen een mk had gehad en het even niet meer aan kon maar heb al een zoon van bijna 4 en na lange en vele pogingen een dochter van bijna 1 jaar.. de tijd vliegt voorbij en ik blijf hier zeker nog lange jaren hangen als het even kan
24 en blijf zeker nog even hangen ben er nu niet af te slaan haha. maar dat zal in de loop van de tijd misschien wel minder worden. tot nu toe vind ik alle zinnige en onzinigge topics nog veel te gezellig.
Nou, dit vind ik wel een mooie gelegenheid om mijn verhaal even te doen. Ik ben zelf 25 en heb lang getwijfeld of ik wel kinderen wou of niet. Dit komt doordat ik diabetes heb en ook nog borderline. Ik wil niet zeggen dat mensen met borderline geen kinderen mogen krijgen, maar ikzelf ben er wel achter gekomen dat het voor mij en mijn man, hoe graag we het ook zouden willen, geen goede optie is. Een kindje heeft alles nodig, je moet jezelf er voor kunnen wegcijferen, opstaan 3x in de nacht en dan wanneer het kindje wakker is vroeg, dan ook gewoon hup, opstaan. Ook heb ik zoveel meegemaakt met de familie van mijn man, mijn schoonmoeder die bijna dood is gegaan, mijn man zijn neef die kanker heeft, mensen in de familie die wel kinderen hebben gekregen maar er niet voor konden zorgen wat resulteerde in dat de kinderen van tehuis naar tehuis hopte en nu zeg maar niet erg goed terecht zijn gekomen. Ik vind ook dat je je moet kunnen voorbereiden op alles wat er kan gebeuren als je een kindje hebt. Je gaat er natuurlijk vanuit dat het kindje gezond is en dat het een gewonen jeugd en puberteit heeft. Maar wat als het kindje net als mijn man en ons neefje stelsilmatig in elkaar wordt geslagen op school, zo erg dat hij daardoor in het ziekenhuis komt te liggen? Of een kidn wat aan de drugs is? Of als het kindje mijn aanleg voor borderline erft? Ik vind zelf ook dat ik stabiel genoeg moet zijn, en kan ik dat wel? Kan ik mezelf wel dwingen elke avond op tijd naar bed te gaan en op tijd weer op te staan zonder er uberhaupt over na te denken? En dan hebben we het nog niet eens over financieen gehad, mijn man zit nu bijna een jaar thuis met een heftige burn out, Werk, dat is nog een verre verre toekomst. De psycholoog heeft mijn man aangeraden om een jaar lang dagbehandeling te volgen. Mijn man heeft nu een uitkering en hij redt het niet. Gelukkig krijgen we hiervoor hulp, maar dat vinden we nou ook niet zo heel erg tof. Dan komt het huishoudelijke gedeelte, daar zijn zowel mijn man als ik niet zo heel erg goed in. Van een beetje rommel wordt een kindje niet ziek, maar van viezigheid natuurlijk wel. En dan krijgen we ook nog dat mocht ik met de pil willen stoppen dat daar ontzettend veel aan vooraf gaat, ik moet zowiezo veranderen van medicijnen van de borderline, wat als dat niet goed gaat? Bij mij hoeft het echt niet perfect te zijn voor de komst van een kindje, maar ik vind dat er gewoon wel structuur en reinheid moet zijn en dat mijn man in ieder geval een baan moet hebben. En aangezien dit nog lang zal duren en ik niet eens weet of ik het wel ga trekken het moederschap, hebben we besloten om het voorlopig niet te doen. Ik wil niet dat het bijvoorbeeld zo is dat ik toch door psygische redenen het te moeilijk vind om een kindje op te voeden. En ik praat puur voor mezelf hoor, ik ben nou eenmaal zo mensen met broderline zijn perfecte moeders, maar die hebben al die structuur erin zitten. Toch vind ik dit een leuk forum, ik ben dol op kinderen en deze beslissing doet me ook best wel pijn. Er zitten namelijk zoveel leuke kanten aan het ouderschap, dat ga ik niet meemaken. Gelukkig hebben we veel mensen om ons heen die ons veel liefde geven en wij terug. En ik vind het ook heerlijkk om over babietjes te horen en te lezen. Heel verhaal... Heb het er best moeilijk mee.
Ik ben net 40. En als mijn oudste net zo snel was geweest als ik had ik al oma kunnen zijn Ik weet hoe het toen allemaal was met kinderen (zijn nu 20,18 en 16j) en hoe het nu is (2,5 en een half jaar). En wat een verschillen zijn er, echt absurd veel. Geen idee hoe lang ik op t forum blijf hangen, zolang ik mij nog thuis voel denk ik.
Ik ben 36........ Oudste maakte al de opmerking:"Mama als Justin 10 is,ben jij mischien al oma" Kan....dan is ze 23 jaar
Ik ben ook 19, en heel blij met dit forum! Lekker informatief, en fijn om dingen te lezen van de wat ervarener vrouwen. xxx
Hmm, volgens mij is er op het forum niemand ouder dan 45 ofzo... Trouwens dat met dat plakken blijven gaat nog niet op, want zo lang bestaat het forum nog niet. Misschien dat hier over 50 jaar wel omaatjes zijn, hihi.