Twee weken terug heb ik voor mezelf toch nog verrassend ADHD als diagnose gekregen. Er waren wel wat aanwijzingen en mijn vriendin die orthopedagoog is vroeg af en toe wanneer ik er iets mee ging doen. Ik heb al diverse ernstige depressies gehad waardoor ik door de laatste ook afgekeurd ben. Ik heb al therapie en medicatie die nu aardig zijn werk doet maar er waren nog heel wat losse eindjes uit te zoeken. Nu toch ADHD gecombineerde type. Het centrum waar ik ben geweest was er vrij duidelijk in dat de uitslagen niet voldoende zijn te verklaren uit de restverschijnselen van de depressie en witte stof afwijking in mijn hoofd. Het is echt een puzzelstukje wat op zijn plek valt, de onrust, chaos in mijn hoofd en huis. Me ongemakkelijk in gezeldschap voelen omdat ik erg kan ratelen en vaak de aansluiting mis. Ik ga op medicatie ingesteld worden en ga CGT volgen om wat meer zicht te krijgen op wat ADHD met me doet en hoe ik er beter mee kan omgaan. Heb momenteel vooral last van de chaos in mijn hoofd. Vind het moeilijk om me tot iets te zetten. Hoop dat dat echt wat beter gaat worden. En dat het lukt me mezelf niet voortdurend te veroordelen wanneer ik weer wat vergeet, klunzig ben, gespannen e.d. Meer mensen met de ervaring van ADHD op volwassen leeftijd? Ik merk dat ik het lastig vind om in mn omgeving er over te praten omdat ik niet aan het gebruikelijke ADHD plaatje voldoe ( en de depressie heeft het tijden gemaskeerd)
Ik zelf heb op volwassen leeftijd de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gekregen. Dat is wel iets anders, maar er zijn mensen met wie ik in de groep zat op therapie die ook op volwassen leeftijd de diagnose ADHD hebben gekregen. Wij zaten allemaal in deze groep vanwege depressieve klachten. Ik weet wel dat deze mensen met de juiste hulp en medicatie nu allemaal een heel ander (veel stabieler) leven leiden
Ik heb 2 jaar geleden de diagnose ADHD/ADD gekregen. Ik ging eigenlijk op zoek naar concentratieproblemen voor onze dochter en kwam toen een heel rijtje tegen waarvan ik dacht van dat lijk ik zelf wel. Daarna inderdaad de diagnose gekregen en ook medicatie. Ook cognitieve gedragstherapie maar dat heeft mij niks geholpen..
Bedoel je de therapie of ook de medicatie die niets heeft geholpen. Had jij er last van (zonder dat je wist dat je er last van had) of vindt je er nu je het weet goed mee te leven?
De therapie heeft weinig voor mij betekend. Ik kreeg een boekje met 12 hoofdstukken en iedere week liepen we een hoofdstuk door en na 12 weken was het boek uit dus de therapie ook Nu ben ik een echte chaoot dus mijn huis kan echt ontploft zijn, mijn hoofd stroomt altijd over door alle gedachten die continu door blijven gaan en als ik in mijn hoofd heb dat het anders moet zoals bijv. het huishouden dan bedenk ik de volgende dag dat het ook nog wel een dag kan wachten.. Ik ben wat dat aangaat erg goed in plannen en lijstje maken maar ze daadwerkelijk uitvoeren of het vol blijven houden dat is een tweede. De medicatie werkt voor mij heel goed, veel meer rust in mijn hoofd en een korter lontje naar de kinderen toe. Door mijn eigen chaos in mijn hoofd kan ik erg slecht tegen drukte om mij heen. Dat is erg lastig met twee kinderen om mij heen. Is het voor jou een verassing om de diagnose te krijgen en is er onbegrip om je heen omdat je het er moeilijk met anderen over kan hebben?
Ik bedenk me dat ik een lijstje moet maken en vergeet het dan weer. Fijn om te horen dat medicatie wel werkt. Ik heb ook nog andere therapie dus dat vangt het ook wel op. Met m'n moeder bijv. kan ik er niet over praten, die vindt dat hele adhd bij kinderen al vaak onzin. Terwijl ik het niet van een vreemde heb . Ik verdenk haar ook en uit alle verhalen mijn oma, haar moeder ook. Ik vindt het al zo lastig om afgekeurd te zijn vanwege de depressies. Het is net alsof ik er weer een probleem bij maak. Terwijl ik zelf nooit bedacht had dat het adhd zou kunnen zijn. Wil er nu ook niet van alles opschuiven.
Hoi chrystel Ik ben een beetje verbaasd om dit topic van je te lezen. Had daar bij jou nooit aan gedacht! Maar ik heb zelf twee weken geleden ook een extra diagnose gekregen (persoonlijkheidsstoornis nao), dus kan me je gevoel er weer een probleem bij te krijgen goed voorstellen. Ik zit nu nog in de ontkenning, wil er het liefst zo min mogelijk mee bezig zijn, maar als ik het objectief bekijk, hebben ze geloof ik wel gelijk. Hie is het voor jou persoonlijk om deze diagnose te krijgen, afgezien van wat je omgeving er eventueel van vindt? Je zegt dat er puzzelstukjes in elkaar vallen. Heb je er hoop op en/of vertrouwen in dat het opnieuw instellen van medicatie je gaat helpen? Hoe kijk je aan tegen het proces van de cgt hiervoor? Ga je dat bij je eigen therapeut doen, of bij een ander?
Ik schrik hiervan, dit ben ik!! Waar kan ik het beste hier meer informatie over vinden of kun je wat meer vertellen over de adhd gerelateerde gedragskenmerken?
Lia er zijn diverse sites waar je een test voor volwassenen kunt doen. Ik heb zelf een onderzoek bij Adhdcentraal gehad. Weet je in een dag waar je aan toe bent. @ Janna. We moeten weer pm-en! Kan me voorstellen dat je nog een beetje in de ontkenning zit Diagnose pers.stoornis nao heb ik al langer naast de recidiverende depressie maar dat moest bij mij echt indalen... en nu dus ADHD. Ik heb altijd gedacht dat ik maar beter mn best moet doen en nu is er veel meer een verklaring en lukt het misschien beter om mezelf niet steeds zo af te branden. Zou ik zomaar minder snel weer depressief kunnen worden.... Ik ga ergens anders cgt doen. 12 sessies. Met m'n eigen therapeut ga ik verder met schematherapie , wel minder intensief. Zij heeft het idee dat de medicatie me wel verder kan helpen.
Ik heb ook mijn diagnose bij adhd centraal gekregen maar zou toch adviseren om ergens anders te laten testen. Bij mij was die therapie dus helemaal niks en ze declareren uren die je er niet geweest bent. Ze proberen er voor hunzelf zoveel mogelijk geld uit te krijgen. Ik loop nu bij een ggz instelling die hun manier van werken ook betwijfelen.
M'n ggz heeft diagnostiek voor volwassenen met ADHD eruit gegooid en m'n behandelaar adviseerde me dit. Instellen op de medicatie gaat via m'n eigen psychiater. Het concept van 1 dag vond ik wel prettig. Nou ja halve dag. Proefmedicatie durfden ze niet aan omdat ik al van alles slik.
Ook ik heb als volwassene die diagnose gekregen. Voor mij was het geen verrassing, ik had de diagnose al min of meer zelf gesteld. Eigenlijk ging ik voor een professionele seconde opinion. Wat ook wel meehelpt is dat ik wel een redelijk 'blije' ADHD-er ben. ADHD heeft een aantal lastige kenmerken, maar ook veel handige kenmerken. Ik denk dat ik in een andere fase van acceptatie zit dan jij. En ik gun het je van harte om zo snel mogelijk in diezelfde fase te komen. Want ja: ik ben een vreselijke chaoot. Maar ik ben ook ontzettend flexibel. En ja: ik kan van de hak op de tak springen en onwijs afdwalen. Maar ik kan ook heel creatief denken en met originele oplossingen komen. Ja, ik ben ook af en toe vreselijk druk maar dat noem ik dan gewoon 'enthousiast' endan klinkt dat ook alweer heel anders. Verder scheelt het voor mij ook dat ik ben opgegroeid in een gezin met veel structuur en nu een man naast me heb met veel structuur. Hij regelt bijvoorbeeld al onze financiën. Moet je mij gewoon niet laten doen. Ik heb mijn intelligentie ook mee, dat compenseert ook veel. Ik heb dus veel factoren die compenseren. En ik heb zelf ook echt wel veel bijgeleerd sinds een jaar of 15 geleden bij mij het besef doordrong dat ik wel eens ADHD zou kunnen hebben. Dus tegen de tijd dat ik het zeker wist, had ik al best veel stappen gezet. Als je kunt terugkijken en ziet dat je al best vooruitgang hebt geboekt, maakt dat acceptatie natuurlijk ook wel makkelijker. Neemt niet weg dat ik onwijs van mezelf kan balen als mijn hoofd weer eens overloopt, mijn huis eruit ziet alsof er een bom ontpolft is, ik allerlei belangrijke afspraken vergeet en ik natuurlijk ook nog eens mijn sleutels kwijt ben. Of m'n trouwring. Soms kan ik zo kwaad worden op mezelf dat ik wel kan janken. Maar gelukkig kan ik inmiddels vrij goed relativeren. Sinds een jaar of wat durf ik dat ook duidelijker uit te spreken naar belangrijke mensen om me heen (bijvoorbeeld mijn man en collega's) "Sorry, ik loop over. Het gaat even niet vanzelf, ik heb je hulp nodig." Ik vind hulp vragen nog steeds onwijs moeilijk. Ik 'moet' alles zelf doen, zelf kunnen. En dat is stom, want van een ander verwacht ik ook niet dat die alles zelf kan en doet. Als iemand mij om hulp vraagt, sta ik ook klaar. Dus ik heb -met moeite- geleerd om zelf ook af en toe om hulp te vragen. (Natuurlijk pas als het voor iedereen al volkomen duidelijk was dat ik het even helemaal kwijt was, maar toch). En ik weet inmiddels ook wel -ook al zit ik in zo'n kwaaie periode- dat het allemaal niet hopeloos is. Er zijn namelijk ook veel en best lange periodes dat ik het allemaal wel kan bolwerken. Dus in zo'n chaotische periode moet ik mezelf als het ware weer even zien te resetten en met een schone lei starten en de structuur terugvinden. Dat lukt niet altijd in 1 keer, maar het gaat steeds beter. En nu realiseer ik me al tikkend: deze tekst is al veel te lang voor een ADHD-er. Sorry. Knap als je het tot hier hebt volgehouden, er is nog hoop voor je. (Of je hebt toch geen ADHD )
Mijn vriend loopt momenteel ook in een traject via de huisarts om te laten testen op ADHD. Bij mijn vriend is het vaak "hollen of stilstaan". Heeft totaal geen geduld nergens voor, alles moet snel snel. Kan enorm ratelen (inclusief drukke handgebaren) laat mensen niet uitpraten. Chaotisch en vergeetachtig. Kan moeilijk in slaap komen door de drukte in zijn hoofd. Ook impulsiviteit en verslavingsgevoelig. In zijn jeugd is het niet ontdekt, terwijl hij als kind enorm druk en vaak onhandelbaar was. Hij heeft toen zelfs in een heropvoedingskamp gezeten. Zo jammer, want door zijn ADHD heeft hij een hoop kansen verspeeld .