Mee eens hoor. Vroeger deden wij alles samen in het huishouden, maar nu ik niet meer werk vind ik dat absoluut niet eerlijk om van hem te vragen. Ik zorg gewoon dat het huis netjes aan kant is als hij thuis komt, zodat we dan gezellig met zijn allen nog wat tijd hebben. Nu is mijn man gelukkig ook niet de beroerdste, want als hij het zou "vertikken" om nog wat te doen was het een ander verhaal.
Hoi, heb niet alles gelezen maar hier heb ik ook vooral veel in moeten leveren en niet m’n man. Na beide bevallingen ging ik na 6 weken weer sporten maar ze waren beide huilbaby, de jongste 11 maanden lang. Na de geboorte van de jongste heb ik een paar weken gesport en daarna ben ik bijna 2 jaar lang zo goed als alle (!) avonden thuis geweest. Onze jongste sliep in die tijd nauwelijks en ik was vaak de hele avond met m in de weer. M’n man sportte 3-4x per week (en nog steeds). Het was erg oneerlijk verdeeld maar ik kon niet met een gerust hart de deur uit en was er ook veel te moe voor. Toen de jongste 3 was en eindelijk goed sliep ben ik gaan studeren en was ik degene die vaak 3x per week de deur uit was. Dat was niet leuk voor m’n mn man maar nu was ik een jaar aan de beurt. Het is nog steeds niet helemaal eerlijk verdeeld maar wel een heel stuk beter, ik werk tenslotte ook minder uren dus dat is voor nu prima. zoals het nu gaat zijn we beide tevreden en daar gaat het om. Dus: net zo lang praten en overleggen totdat je allebei tevreden bent. En daarna aan de afspraken houden en geen scheve gezichten meer trekken..
Hahaha, even afwachten of zijn kruisbanden een keer gaan scheuren dus Maar dat is hier dus ook, hij voetbalde hoog (betaald zelfs), nu dan middenmoot, wat voor hem al een stuk lager is, maar nog lager daar is hij echt te goed voor, dat wekt alleen maar frustratie op. En echt, ik vind het sporten van hem geen probleem, en die avond nazitten ook helemaal niet. Het is vooral dat ik óók de mogelijkheid wil hebben.
Het lijkt me een vervelende situatie waar je in zit. Jammer ook dat je man het probleem niet ziet. Makkelijkste oplossing is dat jij op dezelfde avonden gaat sporten als hij. En dat jullie dan voor die uurtjes een oppas nemen.
Maar dat moet natuurlijk wel mogelijk zijn binnen een functie. Mijn man zou best minder willen werken. Hij zou graag de vrijdag vrij willen nemen en dan zou ik de vrijdag erbij kunnen gaan werken. Omdat hij vaak in het buitenland zit is dit min of meer onmogelijk. Hij heeft klussen van soms wel 2 weken en die zou die dan niet meer kunnen doen omdat die dan op de vrijdag thuis moet zijn voor onze jongste dochter. Naar school brengen etc, het moet dan wel een dag zijn die vast staat en niet de ene keer wel en de andere keer niet want dan kan ik er ook niet op bouwen als ik die dag de hele dag moet werken en er wordt op het werk op me gerekend.
Hier waren het enkelbanden haha, maar levert hetzelfde resultaat. Maar ik snap je, het is niet dat je het hem niet gunt, maar je mist daardoor zelf de mogelijkheid. Het is lastig en ook wennen.
Hier is t ook zo scheef als t maar zijn kan. Man werkt veel, ik parttime. Ik doe hiernaast nog 80 procent van het huishouden en manlief de rest ( icm oma als die oppast) Mijn man heeft veel meer tijd voor leuke dingen dan dat ik heb. Of neemt daar meer tijd voor terwijl ik pas rust heb als de dingen gedaan zijn die gedaan moeten worden. Ik moet er soms echt om vragen. Ik kan weer niet mee gaan carnavallen. Al 6 jaar op rij, zwanger, miskraam of zwanger.. baal ik stevig van. Maar ik ga hem er niet om thuis houden hoor. Volgend jaar ben ik weer aan de beurt.. Maar je moet wel echt op je strepen gaan staan. Ik zeg zo af en toe ik ben er dan en dan niet dus jij kunt niet weg. Dan is t even zo van oh maar dan weet ie dat ie verder zn mond moet houden. Een gezin hebben is hard werken. Pas als je ze een keer een dag of weekend alleen thuis laat met een lijstje wat jij allemaal doet in die tijd komen ze er vaak wel op terug
Heel begrijpelijk, maar ook in deze situatie zou het fair zijn als hij op zn minst wil kijken hoe sport voor jullie beiden te realiseren is ipv de mogelijkheden die jij oppert afschieten.
Ik weet niet of ik meer heb moeten inleveren, want daar ben ik zelf bij natuurlijk. Ben wel minder flexibel geworden. Hier ook de keuze van een man met een carrière. Daar horen wat mij betreft deze dingen bij, en was een hele bewuste keuze. Neemt niet weg dat ik echt gewoon mijn eigen dingen plan als ik daar behoefte aan heb. Je bent er zelf ook bij. Wij hebben een gezamenlijke agenda. Ik zet daar gewoon dingen in, wie het eerst komt.... Nog nooit gezeik over gehad. Ja, soms.. maar dan zeg ik gewoon ik was eerst, regel maar oppas als je weg wil.
Nou ja, het blijft een keuze. Hij kan ook kiezen om dan dat soort klussen niet te doen. Ik zou zelf echt niet kunnen, samen zijn met een man met zo'n beroep (weet niet wat je man doet) Maar misschien ben ik daar te egoistisch voor ofzo. Ook al ben ik 'maar' doktersassistente, ik ben er goed in, vind het leuk, en dat is mijn carriere. Die ik niet minder belangrijk vind dan die van een ander.
Ik denk dat het goed zou zijn om hier eens open het gesprek over aan te gaan. Wat wensen jullie beiden, wat vinden jullie beiden het belangrijkste om te behouden en waar zou je makkelijker op toe kunnen geven? En dan samen tot een eerlijke verdeling komen. Hier is het niet zo dat ik meer heb ingeleverd dan mijn man, maar is het ongeveer gelijk en heeft mijn man eerder iets méér ingeleverd dan ik. Ja ok, mijn lijf is veranderd en dat van hem niet. Maar daar kan hij ook niets aan doen
Tja keuze... als man niet 5 (of 6 dagen) vaart kunnen we wel stoppen met ons schip. Papieren om aan wal een baan te vinden met vergelijkbaar inkomen heeft hij niet. Dus zou ik ook moeten gaan werken maar ik heb alleen een mbo niveau 2 diploma buiten t varen om dus verdien dan ook weinig. Dan zouden we ons huis moeten verkopen. Man wordt ongelukkig van niet varen. Ik van moeten gaan werken buitenshuis. Of optie 2: kinderen van 6 tot 16/18 jaar naar het internaat en samen blijven varen zodat de uren beter verdeeld zijn Dan kan je wel zeggen: keuze. Is het ook maar het alternatief is, in onze ogen, zo slecht dat het geen keuze is. Overigens vinden wij beide dit het beste. Hij blijven varen, ik thuis met de kinderen en vakanties en evt weekenden aan boord. Betekent wel dat man, als er niet gevaren wordt doordeweeks, meer vrijheid heeft. En ik probeer regelmatig oppas te krijgen zodat ik alleen de deur uit kan dan.
Niet helemaal mee eens. Ben zelf 5 jaar lang tbm geweest. Thuis zitten betekent niet dat je zeeën van vrije tijd over hebt. Kinderen die de hele dag door thuis zijn maken de hele dag door troep, vragen aandacht. Dweilen met de kraan open eigenlijk. En de zorg en huishouden stoppen niet om 18.00 uur. Denk als je werken tegen zorg voor kinderen plus huishouden naast elkaar zet je meer tijd kwijt bent aan zorg plus huishouden. Ik heb een lange periode gehad dat zoontje hele dag aan het huilen was, steeds aan me vastgeplakt. Geen seconde voor mezelf over en denk maar niet dat ik veel gedaan kreeg. Ja dan verwacht ik wat hulp 's avonds van mijn man. Uiteraard doet degene die het minste werkt meer in het huis maar uiteindelijk is het belangrijk dat beiden wat tijd voor zichzelf hebben en dat er ook wat tijd voor elkaar overblijft.
Ja ik snap je volledig hoor! En snap anouk ook. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde En ik vind een internaat dan ook de minst goede oplossing eigenlijk. Dan zou ik toch ook bij mn kinderen willen zijn hoor! Mn vriend heeft ook weleens een eigen zaak laten vallen. Maar mooi niet hoor. Dat kan echt het einde van onze relatie beteken, daar heb ik niet voor getekend. Maar ik ben daar ook wel uitzondering in, merk ik in mijn omgeving dat het veel gangbaarder is dat vrouw meer inlevert dan man en dat prima vindt.
Ik denk dat als je nu problemen hebt met je zwangerschap, nu niet het moment is dat er iets per direct veranderen moet, dus misschien is het juist nu een goed moment om zo'n 'keukentafelgesprek' te hebben over hoe jullie het straks gaan doen als de baby er is. Ik zou het ook echt aankondigen, er goed voor gaan zitten, zodat jullie beiden "aan" staan en het niet een losse-fladders-discussie-ruzie wordt. Benoem wat je nodig hebt, ik vind thuis sporten echt onzin; als je al veel aan huis gekluisterd bent (muv werk) dan heb je het nodig om even weg te zijn, zonder verantwoordelijkheid naar kinderen, even alleen zijn met gedachten. Of dat nou sport is of dat je het nodig hebt om even alleen te wandelen, koffie te gaan drinken od. Het gaat niet alleen om fit zijn. Dus: Hoe gaan jullie dat bereiken? Jij gunt hem zijn sport en momenten, maar jezelf ook. Wat is dan volgens hem een oplossing waar hij wel mee kan leven? Ik krijg een beetje het gevoel dat hij een ouderwets beeld heeft van vrouw-man-rolverdeling. De vrouw is verantwoordelijk voor het gezin, de man voor het geld? Hoewel het dan wel handig is dat jij ook geld levert ik zou toch even duidelijk maken dat zijn ouders niet jullie voorbeeld zijn, en dat jij verwacht dat jullie samen de kar trekken, niet alleen in werk maar vooral ook in verantwoordelijkheid. Dat jullie een team zijn, die samen voor het geluk en de (mentale) gezondheid van jullie kinderen én van elkaar verantwoordelijk zijn. Ik ben zelf voorstander van zo'n 'zakelijk' gesprek om te evalueren elke x weken, maar het moet je ding zijn.
Je hebt ALTIJD een keuze. Maar welke keuze je maakt bepaalt of het een goede, slimme of nodige keuze was of dat je er gelukkig van wordt. Hier ben ik voornamelijk tbm geweest totdat ik aan huis kon werken met een eigen bedrijfje. Het levert ons wat extra op naast mijn man zijn loon. Nu heb ik wel pas een gesprek gehad want hoewel ik na de geboorte van de 2e zeker wil blijven werken is dat wel lastiger met mijn man zijn 3 ploegen. En die ploegendiensten kunnen ook opeens zomaar veranderen. Van bv nacht -> late -> vrij -> vroege -> nacht etc. naar iets heel anders. Ik heb aangegeven dat als hij wilt dat ik wat extra binnenbreng hij moet zorgen dat er toch echt wat meer vastigheid in zit want ik heb dus niet alleen onvoorspelbare werkdagen maar ook moet ik mijn dagen soms 3 maanden van te voren inplannen. Als hij dan elke zoveel weken opeens veranderd zitten we met de kinderen en we werken beide niet vast genoeg om vaste dagen opvang te regelen. (Buiten dat dat ons klauwen vol geld zou kosten omdat mijn bedrijfje nog groeiende is en ik dus geen vaste werkdagen heb) Ik ben dus vrij kort geweest, jij wilt iets, je zult er ook voor moeten inleveren anders gebeurd het niet. Hij denkt er nu nog zo zo over maar dat zal wel veranderen wanneer ik dus de knip dichthoud omdat er minder inkomen is omdat ik minder of niet kan werken.
Ik vond inleveren op vlak van werk totaal geen probleem. Ik werk halftijds en doe het huishouden en de grootste hoop van de afspraken met en voor de kinderen en ben mama taxi op woe en vrijdag ivm sport. Maar bij mij staat dit ook los van het opgeven van vrije tijd. Het kan niet zo zijn dat de 1ne veel vrije tijd heeft en de andere niets. Of je nu thuisblijft met uw kinderen of je gaat werken, als je behoefte hebt aan eens een momentje voor jezelf, dan moet dit kunnen.
Mee eens! Ik vind het ook onbegrijpelijk. Op basis van persoon, karakter (introvert/extravert), energie en humeur, maken wij overwegingen. Dat staat los van een vader- of moederrol of man of vrouw zijn. Ik kan er heel slecht tegen als dat als excuus gebruikt. Ik ben bijvoorbeeld meer outgoing dan mijn man. Maar dat staat toch totaal los van moeder of vader zijn? En dan iemand, de man van ts, in zo’n rol duwen en je laten aanpassen.. brrr!