Alsjeblieft help!

Ik red het nét met 16 uur, maar ik heb daar bovenop uiteraard wel voor 2 kinderen alimentatie, kgb en kbs. (En mijn kinderen zijn ouder, en ik hoef dus ook geen luiers te kopen )Sparen zit er niet in.
Het meest ideale zou voor mij 24-28 uur zijn, maar dat is door omstandigheden even niet haalbaar nu.
Het is van een hoop dingen afhankelijk uiteraard, wat zou je maandloon worden, wat is de hoogte van de alimentatie, je vasten lasten, de kinderopvang?
Het zal hoe dan ook erg krap zijn! Misschien dat je een klein gedeelte aanvullende bijstand kunt krijgen, dat kun je ook onderzoeken.

Uiteraard weet ik de omstandigheden verder niet, maar hou je er wel rekening mee dat vrijwel ieder stel met een jonge baby dit soort struggles heeft en je ook nog aan het ontzwangeren bent? Uiteraard zijn er grenzen, maar zijn er opties om nog wel op een lijn te kunnen komen over een tijdje?
Dat is iets waar je alleen zelf op kunt antwoorden, dus ik zou dat ook goed gaan uitzoeken voor jezelf.

Sterkte!

 

Sluit me hierbij aan. Heb oude berichten van ts gelezen dat ze er een jaar over hebben gedaan om zwanger te worden, en nu dan 4 maanden na de geboorte uit elkaar om dingen die al langer spelen? Ik zou het sowieso nog even aankijken, al weet ik niet alles natuurlijk wat er speelt.

 

Is het een optie om terwijl je je aan het oriënteren bent samen in therapie te gaan? Dan hou je beide mogelijkheden nog open zeg maar!

Ik zou mocht je besluiten om weg te gaan, als eerste zorgen dat je ingeschreven staat bij een woningbouw en een advocaat en een maatschappelijk werker zoeken. Die laatste heeft mij echt het eerste jaar door gekregen en weet ook precies waar je recht op hebt en hoe dat aan te vragen.
Uiteraard heb je de toeslagen, bijzondere en/of aanvullende bijstand, en volgens mij is de rest per gemeente verschillend dus dat vind ik lastig om te zeggen.
Als je kindje wat ouder is heb je stichting leergeld die helpt bij schoolkosten en bijvoorbeeld zwemles. Sommige gemeentes hebben een meedoenregeling, dan krijg je per jaar een budget voor sport/cultuur. Een maatschappelijk werker kan je daar meer over vertellen wat er in jouw gemeente precies geregeld is!
En (wanneer je dat nog niet hebt) ik zou op zoek gaan om je aan te sluiten bij bijvoorbeeld een centrum voor (alleenstaande) moeders, die zijn essentieel in je netwerk!

Ik hoop dat je daar iets aan hebt, maar ik hoop vooral dat jullie er samen nog uit kunnen komen. Het is niet makkelijk..

 

Even op je vraag voor 16 uur werken. Ik werk 24 uur en kan het daarmee redden.

Zoals degene boven mij is therapie misschien iets om te overwegen. Kan je misschien tijdelijk bij je ouders terecht? Om te kijken hoe het dan gaat tussen jullie.

Hier bijna hetzelfde verhaal. Wij dachten ook dat het met ontzwangeren te maken had en met hormonen. Daarom ben ik tijdelijk naar m'n moeder gegaan maar nu blijkt toch dat bij beide het gevoel weg is. We kunnen als vrienden super goed overweg ook wat betref de kleine maar als een stel niet.
Wij hebben al het mogelijke geprobeerd.

Mijn tip ga in therapie en praat goed met elkaar. Wij hebben zelfs punten opgeschreven waar we ons aan irriteerde en wat er beter kon maar ook de dingen die goed waren en absoluut niet veranderd hoefde te worden.

 

Misschien niet realistisch in ieders situatie, maar voor mij een helder advies is, is om de eerste duizend dagen van je kind niet uit elkaar te gaan.

Niet dat dat hier aan de orde is, maar meer als houvast dat de eerste duizend dagen het meest pittig zijn

 

In je berichtje schrijf je dat je voelt dat hij ook niet happy meer is. Is dit dan nog nooit uitgesproken naar elkaar? Praten jullie nog echt met elkaar of ligt de focus alleen op jullie kindje?
De eerste maanden met een nieuwe baby zijn ontzettend zwaar. Je bent aan het ontzwangeren, zit vol hormonen dus reageer je overal net wat anders op dan normaal, bent waarschijnlijk moe en daardoor sneller geïrriteerd, moet wennen aan de nieuwe situatie en het ook mama zijn in plaats van alleen partner etc.
Als de nachten slecht zijn is je partner ook moe, moet hij ook erg wennen aan de situatie, mist hij misschien de tijd samen etc.
Ga eerst eens een goed gesprek aan. Samen of met hulp van een therapeut.
Na de geboorte van onze oudste wilde ik ook graag bij mijn man weg. Ik was hem helemaal zat en we waren elkaar even helemaal kwijt. Nu 3 jaar later kan ik me geen leven zonder hem voorstellen.
Geef het een kans en kijk wat er samen mogelijk is. Succes!

 

Fijn om te horen!
Ik weet niet of je dat al doet, maar misschien kun je wanneer therapie niet bij jullie past wel vaste dagen prikken waarin je echt bewust tijd voor elkaar vrij maakt. Met een kleintje schiet dat er vaak bij in, terwijl het wel enorm belangrijk is om te blijven investeren in je relatie.

 

Dat is een goed begin, fijn!
Misschien kun je af en toe samen een avondje uitgaan of inderdaad date-night doen thuis? Geen tv aan of telefoons etc maar echt even op elkaar focussen? Succes!

 

Ik ben al een hele tijd alleen met mn dochter, heb eigenlijk nooit een relatie gehad met de vader en zeker geen financiele steun.

Ik doe alles alleen dus. Ik werk 28 uur ( wel HBO opgeleid) , krijg kindgebonden budget, zorgtoeslag, huurtoeslag en uiteraard 190€ per kwartaal kinderbijslag.
Daar koop ik elk kwartaal schoenen en eventueel een jas en kleding voor, dus dat is echt haalbaar! Sparen is moeilijk, maar ik probeer elke maand minimaal 20€ op mijn dochters spaarrekening te zetten.

Het is echt geen vetpot, en vakantie zit er vaak niet in... maar het is te doen. Mijn dochter komt niks te kort

 

Ik werk 28u (ene week 24 in 3, andere week 32 in 4) per week. Incl alle toeslagen hou ik bijna 1000€ over per maand, daar is echt alles al vanaf. Ik krijg geen alimentatie. Ik heb een duur huurhuis (710€), maar verder lage vaste lasten. Ook boodschappen niet meer dan nodig.

Dus, nee met 16u zou ik het nu niet meer redden. Maar er zijn genoeg regelingen enz om het wel te redden! Ik begon 4 jaar geleden met 24u en 900€ per maand exclusief toeslagen.

Ik ben trouwens toen ze 5 maanden was weggegaan. Echter zijn wij gevlucht en was de situatie niet veilig. Anders zou ik inderdaad eerst wachten tot de heftige tijd voorbij is.

 

Fijn om te horen!

Ikzelf zit niet in deze situaie maar een kennis van me wel. Met alimentatie, toeslagen en KGB redt ze het net. Maar ook haar kinderen zijn al uit de luiers en eten met de pot mee, dat is goedkoper.

Het andere advise van de eerste 1000 dazen niet uit elkaar gaan is super goed. Tenzij het niet veilig is natuurlijk. Maar er gebeurt zo ontzettend veel en het is zo heftig, je lijf zit vol hormone, je leven verandert en je moet nu vooral veel met elkaar blijven praten over hoe je je leve inricht en wat je van elkaar verwacht. Het klinkt alsof het begin er is.

Maar nu even heel streng: Jullie hebben nu een kind. Jullie zijn een gezin. Jullie hebben verantwoordelijkheden die groter zijn dan alleen jullie eigen behoeftes. Dat jij je niet lekker in je vel voelt zitten en al zo ver bent dat je reeel mogelijkheden onderzoekt om weg te gaan en de financien uit te zoeken zonder dat je dit zelfs maar naar je partner hebt uitgsproken is natuurlijk niet okee. Ouders worden betekent ook volwassen zijn en je behoeften soms even opzij zetten. Blijf met hem praten, overleg met elkaar, vindt continu een nieuwe modus om weer met elkaar verder te gaan. Een relatie is het continu opnieuw uitvinden van hoe je met elkaar omgaat. Dit verandert steeds omdat je zelf verandert, je parner verandert of je omstandigheden veranderen. Weglopen is daarbij de laatste optie die je wat mij betreft pas moet doen als je ofwel niet veilig bent ofwel werkelijk alles met elkaar hebt gerpobeerd en je er niet uit komt.

**preek modus uit**

Fijn om te horen at jullie weer in gesprek zijn en volhouden! Neem ook tijd voor elkaar. Je bent niet alleen maar papa en mama maar ook partners.