Heb vorige week al een topic geplaatst over wat te doen met een 14 jarige! Nu heb ik een 'probleem' met de jongste! Als je tegen haar zegt dat ze iets moet doen (zoals het eten met een vork bij het avond eten, niet recht voor tv staan, kleding aan houden die ze aan heeft en nog zoveel meer) dan barst ze echt in tranen uit en raakt ze compleet over stuur! Ik heb zelf eigenlijk zoiets van laat maar huilen, maar doe ik dit dan wel goed?
Gewoon laten huilen en vooral niet haar zin geven! Ze probeert er naar mijn idee een machtspelletje van te maken en die moet je vooral niet met haar aangaan.. En als ze nou niet stopt met huilen, gewoon even op de gang zetten tot ze weer normaal kan doen... Weet ze in ieder geval waar ze aan toe is
gelukkig, dan ben ik niet te streng! was daar een beetje bang voor! Ze wil in alles haar zin krijgen (net ook melissa (14) zit op de bank en Destiny (die van 3 dus) wil daar zitten en begint te jengelen, gevolg melissa gaat aan de kant, ik wil dat niet maar goed thuis wordt dat denk ik zo gedaan!)
ja want er wordt gezegd dat ze een emotioneel kind is! Als er ruzie gemaakt wordt met de middelste (10 jaar en jongen met wie ze eigenlijk op 1 kamer slaapt) krijgt hij automatisch de schuld! Gaat lekker daar! Ze blijft best een behoorlijk een tijd en daarom wil ik niet over me heen laten lopen! Maar ga zo maar eens naar de speeltuin. Kan ze wat energie kwijt!
Als je iets gedaan wil hebben zoals het eten met een vork het misschien anders brengen, als een soort spel en er geen strijd van maken. Vooral helemaal uit je dak gaan als ze het wel doet Voor de rest eens met de rest, ze is je lekker aan het uitdagen! En haar grenzen aan het opzoeken.
het enige wat ik tegen haar gezegd had (nadat ze al met een vork gegeten had), kom destiny met de vork eten en niet met de handjes! Toen was het brullen! Na een paar minuten op de kamer was ze rustig en heeft ze netjes haar bord leeggegeten met een vork! Maar van vandaag denk ik dat ze niet lekker in haar vel zit, ze huilt echt om alles!
Dat herken is erg goed. Isabella is ook 3 en doet hetzelfde. Overal snel om huilen. Ook zelfs wat je schrijft over ergens op de bank zitten doet Isabella ook. Vooral als onze hond ergens zit. Dan moet ze er ineens ook zitten. Als ze gaat huilen zeg ik dat ze moet stoppen met huilen of maar verder moet huilen op de gang. Dan houdt ze snel op ( het aapje, ha ha)
Zou haar idd ook laten huilen,is waarschijnlijk gewoon een manier om haar zin te krijgen.. Ze zal toch moeten leren dat ze bij jullie dingen mogen die thuis niet mogen en andersom.
heel herkenbaar... lekker laten huilen.. tis puur haar nieuwe grenzen opzoeken en kijken wanneer mama knakt....dus niet knakken.. volhouden..tis een fase..tis een fase!!!!!
Kan het niet zijn dat ze zo moeilijk doet omdat ze heimwee heeft? Kleine kinderen kunnen dit niet onder woorden brengen en uiten zich dan door te stieren of overal de strijd om aan te gaan. Betekent niet dat je haar haar zin moet geven natuurlijk. Maar geeft jou misschien wat meer begrip en rust om de situatie omdat je weet waar het eventueel aan ligt en misschien kan je dan het probleem van daar uit aanpakken. Jij kan als volwassenen nml wel dat soort dingen ter sprake brengen op een rustige manier en eventueel als jullie saampjes wat anders aan het doen zijn en het gezellig is. (dus niet haar roepen om zo'n gesprek aan te gaan want dan denkt ze straks dat ze zich zo niet mag voelen)
dat ze heimwee heeft, dat weet ik eigenlijk wel zeker! Als ze huilt roept ze ook vaak om mama.... helaas is het zo dat ze nog niet zo goed praat... ze praat wel maar heeft een behoorlijke achterstand! (ong. niveau van 2 jarige) Als ik haar moeder aan de telefoon heb raakt ze ook overstuur dus dat doe ik niet meer! (moeders is trouwens op het moment onbereikbaar aangezien ze bewust haar gsm uit heeft staan!) Ik hoop eigenlijk dat ze snel weer naar huis kan want dit is voor haar zo niet goed!
Heeft ze die achterstand ook mentaal? Want dan kan je beter niet zo reageren als je nu doet (en anderen adviseren...die uiteraard toen niet wisten van de achterstand) Als kinderen van rond de 2 zo moeilijk doen (Wendy bvb is nu bijna 2) dan probeer ik ze af te leiden van het geen er verkeerd gaat. (nee niet je kleertjes uit trekken! Kom we kunnen beter een boekje lezen of tekenen of....) Of ze iets aan te bieden waardoor het beter gaat. Lukt het eten met een vorkje bvb niet dan nemen we een lepeltje of kopen we (niet al te duur) speciaal een vorkje voor haar. Denkt het ukje misschien iets speciaals te krijgen maar het is en blijft een feit dat ze met bestek eet. Beetje gek doen als ze eet en grapjes maken over dingen enzo en dan zit t eten er zo in en met vork! Of gewoon reverse psychology. Als ze bvb dr schoentjes niet aan wil dan maak ik dr een heel verhaal van waarbij we eindigen met dat ze uit zichzelf vind dat die schoentjes aan moeten. Dat werkt overigens met 3 jarigen ook prima! Of je begint een heel verhaal over iets heel anders en leid haar zo af van het geen je aan het doen bent (schoentjes aan doen) Beetje creatief worden (Wendy is mn derde dus heb makkelijk lullen misschien) en dan lukt het allemaal best. Negatief doen met kinderen rond de 2 dan heb je kans dat ze zich af gaan zetten tegen je en juist de kont tegen de krib gooien = peuterpuberteit!
ik denk niet dat ze die achterstand mentaal ook heeft aangezien ze bv een spelletje memorie met gemak wint en ze weet dingen dondersgoed! Het is alleen een emotioneel kind vanwege wat ze al meegemaakt heeft en ze kan dus een nee niet verdragen, ook niet als je het leuk inpakt.... (heb ik nl al geprobeerd!)
Moet eerlijk zeggen dat ik een heel groot verschil vind zitten tussen een emotioneel kind en een verwend kind (lees: een kind die nooit gewend is om 'nee' te horen). Het zal ongetwijfeld zo zijn dat ze haar moeder mist en daar kan je natuurlijk ook best op inspelen. Haar eens lekker knuffelen en leuke dingen met haar doen, zodat ze een beetje afleiding heeft. Maar nee blijft natuurlijk nee, ook als ze verdrietig is! Heb hier zelf 3 dagen in de week een jongetje van 2 rondlopen. Als hij begint te huilen om niks (om zijn zin te krijgen dus), zet ik hem op de logeerkamer met de mededeling dat hij terug mag komen als hij stopt met huilen. Verder geen heisa, geen stemverheffing, geen negativiteit en hij begrijpt het donders goed. Nu hoef ik eigenlijk alleen nog maar te zeggen: 'je gaat stoppen met huilen of even alleen zitten' en dan krijg ik een knuffel en gaat ie weer lekker spelen Maar denk idd dat het wel belangrijk is dat je zelf rustig blijft en niet tegen haar gaat schreeuwen oid. Ben van mening dat schreeuwen hoe dan ook geen effect heeft, uiteindelijk leren ze dan alleen maar om terug te schreeuwen en creëer je een chaos in huis.
schreeuwen doe ik niet (dat hoort ze thuis al genoeg...). Gelukkig gaat het vandaag tot nu toe al wat beter alleen wil ik dat ze zo nog even gaat slapen! hoop dat het goed gaat komen (want dat is dus vooral drama iedere keer)... haar niet in bed leggen (wat ik ook al geprobeerd heb) werkt ook niet want uiteindelijk gaat ze dan rond 5 uur zelf op bed liggen en slapen!
Misschien helpt het te benoemen wat je denkt dat haar dwars zit als ze zo moeilijk doet met iets? Dat werkte bij mn middelste goed. Die was ERG snel met lichaamlijke dingen maar niet zo snel met woorden. En dan ging het nogal eens fout op communicatie gebied. Maar wat hij niet kon zeggen maar wel voelde dat kon ik wel. En zo kwamen we er samen ook uit EN leerde hij de woordjes die hij nodig had om te vertellen wat er was. Kan erg frustrerend zijn voor n kind als er wat is of je moet wat en je kan zeggen wat je dwars zit er over. Als ze daarna nog vervelend doen kan je altijd nog straffen.