Ik wil graag mijn verhaal even kwijt en misschien zijn er meerdere die zich zo voelen of zoiets hebben meegemaakt. Ben nu bijna 25 weken zwanger. In het begin was het een verrassing voor ons omdat de zwangerschap niet gepland was maar waren er wel meteen heel blij mee. Mijn vriend is vrachtwagenchauffeur en dus veel van huis. Als hij thuiskomt is hij altijd laat of hij is meerdere dagen van huis. Ik heb al een dochtertje uit een eerdere relatie die ik grotendeels alleen heb opgevoed. Mijn dochtertje en vriend zijn twee handen op een buik. Mijn zwangerschap loopt niet zo voorspoedig als ik zou willen en moet verplicht rust houden. Dit is erg moeilijk aangezien ik al wen kleintje heb rondlopen en mijn vriend er bijna nooit is. Voor mijn gevoel sta ik weer overal alleen vooe hij maakt lange dagen. Wil geen tijd vrij maken voor controles of om me te helpen bij de babykamer. Alles komt dus op mij neer. Elke keer zegt hij ik ben er voor je en wil je helpen maar als puntje bij paaltje komt dan is hij weer gevlogen en is weer werken of zijn eigen ding doen. Ik heb hier zoveel verdriet en pijn van. Voor mijn gevoel wordt ik elke keer aan de kant gezet. We hadden met zijn tweeën een weekje vakantie gepland deze heb ik kunnen annuleren omdat hij toch ging werken want hij wilde klaar staan voor zijn baas. Weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Zijn er misschien meer mensen die dit hebben meegemaakt zwanger zijn van een vrachtwagenchauffeur die nooit eens tijd heeft. Als ik dingen wil bespreken over de baby en dingen die geregeld moeten worden geeft hij niet thuis. Hij is of weg of is te moe zoals hij zegt. Ik moet niet zeuren en maar eens vragen aan iemand wat het inhoud om vrachtwagenchauffeur te zijn. Hij wil ook niet praten over hoe het straks moet met ons werk en twee kinderen. Ik werk zelf op de ambulance dat is alrijd mijn droombaan geweest maar ik moet die maar opzeggen oSnap heel goed dat er gewerkt moet worden maar toch niet ten koste van alles? Voel me alleen en in de steek gelaten in deze zwangerschap. Niemand die begrip voor me heeft of eens interesse toont in de zwangerschap of mijn buik omdat hij helemaal in zijn eigen wereldje leeft en zijn werk het belangrijkste is. Hoe moet ik hier mee omgaan of wat moet ik doen? Ik weet niet meer hoe verder
Wat vervelend voor je! Eerlijk gezegd heeft dat niks te maken met het feit dat je vriend vrachtwagenchauffeur is, ik heb een vriendenstel, hij is ook vrachtwagenchauffeur, altijd laat thuis en soms een nacht weg voor zijn werk en zij was ook zwanger. Toch deed hij in zijn vrije tijd echt wel veel voor haar en maakte zeker tijd voor de controle's, hij deed de babykamer in orde maken en zoveel mogelijk. Ik denk dat je eens heel erg goed met je vriend rond de tafel moet gaan zitten en praten, hij kan niet verwachten dat jij alles maar alleen doet en het dan op zijn beroep gooien, als zijn beroep voor alles gaat dan had hij eeuwig vrijgezel zonder kinderen moeten blijven, heel simpel! Hij heeft gekozen voor jou en jullie zwangerschap (ondanks dat die ongepland was) dus dat hij zich nu gedraagt vind ik niet normaal! Dat hij een vakantie annuleert om te gaan werken? Dat heb ik nog nooit gehoord, normaal is iedereen wel blij met vakantie. Ik krijg ergens het gevoel dat er ergens iets niet klopt eigenlijk, weet je zeker dat hij niet vreemd gaat en dat dat de reden is dat hij vaker weg is, geen interesse in jou en de zwangerschap toont en een vakantie ineens gaat werken? Ik bedoel dat echt niet l*llig maar ben zelf flink bedrogen een keer en ben nu wel wat voorzichtiger en bij zoiets gaat er toch in mijn achterhoofd een belletje rinkelen.
De week dat hij ging werken tijdens de vakantie ben ik uiteindelijk maar mee gegaan omdat ik ook vakantie had aangevraagd. Maar heb er wel veel verdriet van gehad. Hij beloofde een andere week vakantie te plannen maar als ik dat nu aan kaart zegt hij ik ga zomaar moet vrij pakken. Heb al vaak geprobeerd met hem te praten maar zodra het over mijn eenzame gevoel gaat dat ik overal alleen voor sta in de zwangerschap en zijn werk wordt hij boos. En krijg ik een reactie van ik zeg mijn baan wel op en kom de hele dag je handje vast houden. Wat moet ik hier nu mee?? Dit doet me zo een pijn. Dat is helemaal niet wat ik bedoel. Ik wil een partner die er voor me is en waar ik mijn zorgen mee kan bespreken en waar ik samen mee kan genieten van het kleine wondertje wat in mijn buik groeit.
Iedereen wil zo'n partner en zo hoort het toch ook? Ik snap dat je dit heel erg kwetst en vindt het niet normaal dat je niet eens normaal met hem kan praten. Is het een mogelijkheid dat je met je dochtertje eens een paar dagen ergens anders kan gaan slapen / logeren? Bij je ouders of zo? Dan kan je de dingen eens eventjes op rij krijgen en dan kan je vriend misschien ook eens nadenken over wat hij fout doet. Denk dat je dit zo ook niet lang meer gaat volhouden wan zo'n vriend zou niemand willen, dit verdien je gewoon niet!
MammieN, ten eerste een hele dikke knuffel van mij en al is het al 25 weken, toch gefeliciteerd met het mooie wonder wat er in jou groeit Ik vind het verdrietig om jouw verhaal te lezen over de reactie van jouw partner. Het maakt je zwangerschap er niet leuker of makkelijker op. Zoals andere dames al zeiden denk ook ik dat je samen met je partner om de tafel moet gaan zitten en dit uit moet spreken. Hij maakt daar gewoon maar tijd voor. Deze situatie is niet goed voor jou, niet goed voor je kind, niet goed voor het kind op komst maar ook niet goed voor je partner. Ik wens je heel, heel veel sterkte en ik vind het goed van je dat je dan in ieder geval hier je ei kwijt kan.
Hoe oud is je vriend? Ik vind zijn manier van reageren namelijk erg onvolwassen klinken. Hij moet niet zo lullig reageren, maar hij moet snappen dat je samenleven ook samen moet vormgeven. Een deel van hem en een deel van jou. Daarbij kan het nooit volledig gaan op de manier zoals maar 1 van beiden wil. Hij moet luisteren en open staan voor wat jij nodig hebt en jij moet open staan voor wat hij aangeeft. En dan kun je er samen uitkomen. Als hij alleen maar in uitersten reageert, dan is er geen ruimte om het compromis te vinden. Heel veel sterkte!
Ik ben het helemaal eens met Drieka! Wat een lapzwans, sorry dat ik het zeg. En je moet echt je droombaan niet opgeven hoor! Mijn man is bakker en werkt 's nachts, dus straks sta ik er doordeweeks vooral alleen voor. Maar hij doet nu al veel, gaat ook de babykamer alleen in orde maken. En die neemt in het weekend dan een hoop van me over. En dat verwacht ik ook van een man. Kom op zeg, hij is ook verantwoordelijk toch?
Ik sluit mij aan bij de rest, op dit moment heb ik niet veel goeds te zeggen over jouw vriend. Wat een slappe hap dat hij er zo onderuit probeert te draaien en wat een rare snoeter dat hij totaal geen tijd voor jou vrij wilt maken, waar heb je anders jullie relatie voor? Zodat jij klaar kan staan met eten op de dagen dat hij wel thuis is? Wijs hem er op dat je een volwassen gesprek wilt aangaan en dat hij zijn emoties maar even onder controle moet houden, hij is toch geen 18 meer? Het moet mogelijk zijn om hier gewoon als volwassenen over te praten, het kan niet zo zijn dat jij volledig alleen staat in jouw zwangerschap terwijl je een partner hebt.
Gister was hij vroeg klaar met werken gaat hij op de zaak nog allerlei dingen aan zijn truck veranderen en laat mij niks weten dus uiteindelijk is hij weer laat thuis. Hij zou vandaag overnachten maar zei gisteravond ik ben morgen thuis dan kunnen we samen dingen in huis doen voor het weekend want dan hebben we verjaardag. Krijg ik net telefoon kom toch niet thuis. Ben zo boos en voel me zo weer in de steek gelaten nu. Heb verder niks gezegd en maar opgehangen om te voorkomen dat ik hem weer uitflip. Krijg ik een app zo hoeft het voor mij niet en ik weet het niet meer. Ik kan er niet meer tegen zit er helemaal doorheen. Zit de hele dag te huilen. Heb echt het gevoel dat ik er dadelijk weer alleen voor sta. En dan ook nog met een baby erbij.
Ik ben bang dat jullie écht even een ernstig gesprek over jullie relatie moeten aangaan, want dit klinkt niet goed. De boel staat op springen en dat terwijl je zwanger bent. Probeer het zo te doen dat jullie allebei even stil staan bij jullie relatie. Waarom/waardoor klikte het en zijn jullie eraan begonnen, wat is er verandert waardoor het nu niet meer werkt. Was wat jullie in het begin hadden belangrijk voor jullie beiden? Is dit genoeg reden om te bedenken of jullie dit weer 'terug' kunnen halen. Blijf niet aan hem hangen alleen omdat je zwanger bent, hoe zwaar het ook zal zijn zonder partner. Je bent het aan jezelf en jullie allemaal 'verplicht' om uit te zoeken hoe jullie verder willen met deze relatie.
Mijn vriend is internationaal chauffeur en ik herken dit helemaal niet. Ik mag van de gyn niet meer zwaar tillen ed dus mijn vriend is het hele weekend druk met de klusjes die ik niet mag doen. Laat mij extra lang slapen en zorgt voor mijn zoon uit een eerdere relatie. Gaan extra vaak uit eten zodat ik niet hoef te koken (hij kam echt niet koken haha.) Dus ik denk dat dit meer in het karakter van je vriend zit dan in de baan.