Mijn dreumes is twee weken geleden geopereerd aan haar neus- en keelamandelen. Ze heeft een nachtje moeten blijven. Een week daarna heeft ze een heftige nabloeding gehad en is ze weer een aantal dagen opgenomen geweest en onder narcose gegaan. Twee keer in korte tijd opgenomen geweest, heel veel pijnklachten gehad, twee keer infuus prikken wat meerdere keren is mislukt, twee keer onder narcose waar zij in totale paniek uit kwam. En nu is mijn kind absoluut niet meer zichzelf. Zodra het tijd is om te gaan slapen raakt zij volledig in paniek (zowel bij dutjes overdag als in de avond bij het naar bed gaan). Wakker worden gaat altijd gepaard met huilen. Ze wil niet meer in haar eigen bed, ik blijf dit wel proberen, maar de paniek (ondanks dat ik erbij blijf) is vreselijk. Dus dan gaat ze over een een campingbedje naast mijn bed. Nog steeds huilt zij dan, maar geef ik haar een boekje ter afleiding en valt zij toch in slaap....voor hooguit een half uur of een uur. Daarna weer huilen en paniek. Normaal als zij in de nacht wakker wordt krijgt zij nog een fles en slaapt zij weer rustig verder, maar ook de fles weigert zij volledig en slaat zij weg. Uiteindelijk eindigt zij bij mij in bed om zo te zorgen dat ze nog wat nachtrust krijgt en ik ook. Meerdere keren per nacht wakker, weer huilend. Het is zo zielig. Waar is mijn vrolijke meisje gebleven Ik snap dat de gebeurtenissen een grote impact op haar hebben gehad, maar ben zo bang dat zij haarzelf niet meer terug zal vinden. Ik hoor graag over anderen hun ervaringen na ziekenhuisopname van een kind waarbij het kind ook volledig van de leg was daarna. En hoe je dat hebt aangepakt en of het een positief resultaat had. Misschien kan ik daar wat mee. Ik ben dus even niet op zoek naar ervaringen waarbij het van een leien dakje is gegaan
Wat heftig voor haar en voor jullie! Hoe oud is ze? Ik moet er gelijk aan denken dat ze nog pijn heeft. Zou dat kunnen?
Dacht ik ook. Maar de arts denkt dat dit inmiddels niet meer of niet meer erg speelt, maar wel dat de opnamen waarschijnlijk grote impact op haar hebben gehad. Ze is nu bijna 2 jaar oud.
Ik kan me voorstellen dat het veel indruk heeft gemaakt. Mocht je bij die opnames wel bij haar zijn/slapen? Het is nog zo kort geleden. Ik zou blijven doen wat je al doet; veiligheid bieden en daarnaast er, op haar niveau, over blijven praten, voorlezen, rollenspellen doen ed. En in contact blijven met het ziekenhuis, misschien kan een pedagogisch medewerker daar hier ook wel wat in betekenen? Sterkte!
Dit is ook heel wat voor een 2 jarige. Ik ken iemand die na het verwijderen van amandelen een flinke nabloeding had en die ervaarde dit als stikken. Was het bij uw kindje ook daar dat er nabloeding waren? Mss toch wel angst aan overgehouden? Ik zou the nog eventjes aankijken maar als het blijft toch wel eens kijken of er geen hulp bestaat.
Ja gelukkig wel, ze is geen moment alleen geweest. Van naar de operatiekamer tot uitslaapkamer tot bij haar blijven slapen. Contact opnemen met de pedagogisch medewerker zat ik ook al aan te denken inderdaad.
Ja een behoorlijk grote nabloeding. Ze ziet nu ook lijkwit door het Hb wat zo is gedaald. En ik ben inderdaad al aan het googlen naar wat voor hulp er eventueel kan worden ingeschakeld. Maar ik dacht, misschien zijn er hier dames met zelfde ervaringen waarbij het kind paniekerig was na de ziekenhuisopname en die tips heeft hoe het daar uiteindelijk beter is gegaan.
Nog even een aanvulling. Voor rollenspellen is ze nog wat jong, dat snapt zij nog niet. Ze is veel te vroeg geboren dus ik moet naar haar gecorrigeerde leeftijd kijken in hoe ik dit benader. Wel benoem ik heel duidelijk wanneer ze in paniek is dat ze thuis is bij mij en dat alles goed is, dat ik begrijp dat ze bang is/boos is en dat ik begrijp dat het ziekenhuis niet leuk was en de prikken pijn deden maar dat ze daar nu niet meer bang voor hoeft te zijn. Of ze het echt kan plaatsen weet ik niet. Heb het gevoel dat ik ook maar wat probeer te redderen.
Mijn dochter was ouder. Ze heeft een tijd bij ons geslapen en met de tijd ‘sleet’ het ergste weg, zeg maar. Enige wat nu nog heel heftig aanwezig is, is een fobie voor naalden.
Ik bedoel meer een dokterskoffertje en haar daarmee laten spelen met haar pop of knuffel oid, dat kan heel jong al. Weet niet of dat al kan?
Vaak als een kind onder narcose moet zegt iedereen vaak tegen het kind dat het lekker gaat slapen. Kind wordt daarna met pijn wakker ( waar het vaak niet voor gewaarschuwd is). Het kan dus zijn dat je kleintje het aan elkaar gelinkt heeft en dus slapen = pijn. En als slapen gelijk staat met pijn dan wil je niet slapen en raak je in paniek. Ik zou met haar gaan praten uitleggen dat er een groot verschil is tussen narcose en slapen, over de operaties en hoe vervelend het was dat ze pijn had
Dat is een goede tip! Dank je wel, hier ga ik iets mee doen. Dat is inderdaad wat het lijkt te zijn. Ze lijkt een negatieve associatie te hebben met slapen.
Hier werd de narcose een ‘speciale doktersslaap’ genoemd in de voorlichting van het ziekenhuis. Maar daar zit alsnog het woord ‘slaap’ in... 6 Daarvoor wel twee keer buisjes gehad (en erna nog een keer), maar dat verliep allemaal heel rustig ed. Bijkomen uit de narcose was soms wel naar, maar na de eerste keer was ik erbij en dan ging het beter. Met 6 opgenomen ivm een zware ontsteking en infuus ed, dat was aardig traumatisch...
Ja hier werd het ook slaapdokter genoemd, wat dat betreft echt een verkeerde woordkeuze achteraf bezien. Voor de operatie vond ik het nog een aardig wordt voor anesthesist. Maar het wekt mogelijk verkeerde verwachtingen. Wat sneu dat je dochter alsnog op haar zesde zo'n heftige ervaring had.
Hier werd wel heel duidelijk uitgelegd dat het een hele andere ‘slaap’ was dan slapen, dat het er alleen maar zo uitzag ed. De anesthesist werd geen slaapziekte genoemd. Maar voor die nuancering is jouw dochter nog wat jong... Mijn dochter van 3,5 de eerste keer dat ze onder narcose ging (de voorlichting was eigenlijk vanaf 4 jaar, maar we zijn er wel naar toe geweest, ging prima), dat maakt wel verschil.
Dochter was net 1 toen ze ziek werd, heeft in totaal 6 maanden in het ziekenhuis gelegen (af en toe kort moment thuis) en is meer dan 20x onder narcose/roesje geweest. Daarnaast nog meer vervelende behandelingen die aan een kind van 1,5 jaar niet echt zijn uit te leggen. Wij hebben altijd dat gedaan wat werkte. Dat heeft de hele ziekenhuisperiode eigenlijk betekent dat ze bij ons of heel vlak naast ons sliep. Toen ze eenmaal thuis was zijn we dit weer langzaam af/om gaan bouwen. En met langzaam bedoel ik ook langzaam, eerst bij ons in slaap laten vallen en dan overleggen in bed. Toen in eigen bed en wij ernaast tot ze sliep, toen erbij tot ze bijna sliep etc. Al met al heeft dit denk ik wel 9 maanden geduurd voordat we haar gewoon in bed konden leggen en weg konden lopen. Ook sliep ze nog niet door, dat doet ze pas sinds een paar maanden, alle behandelingen zijn nu 2 jaar geleden. Het was heel vermoeiend, maar wij hebben dr nooit laten huilen of alleen gelaten, we hadden een lange adem nodig maar ze gaat inmiddels elke avond blij naar bed, valt snel in slaap en slaapt dan zo goed als klokje rond (ze is nu 3,5). Ik zou het dus echt nog even de tijd geven, 2 weken is nog zo kort. Iets wordt veel makkelijker afgebroken dan weer opgebouwd zeg maar, dat kost tijd.
Ik vermoedde het al, maar ik heb het nog even opgezocht. Een lage ijzerwaarde kan voor extra angst zorgen. Ik zou wachten met stappen richting haar eigen bed tot haar waarde weer goed is. Hopelijk haalt het stijgen van die waarde de scherpe randjes er een beetje af.
Mijn zoontje is toen hij 2,5 was drie weken opgenomen geweest, behandeling waar ook heel veel pijn is komen kijken. Hij is er goed uitgekomen. Bij hem merken we nu, een ruim half jaar later alleen nog dat hij bang is voor mensen die hij niet (goed) kent. Maar waar hij eerst begon te schreeuwen bij het zien van mensen, is het nu wegkruipen bij papa of mama, dus daar zit ook al iets vooruitgang in. Wat wij hebben gedaan: - Veel boekjes gelezen over ziekenhuizen. Over zijn aandoening was weinig te vinden, maar ook algemene boekjes vond hij fijn. Hij vraagt er nu soms nog om. - Bij thuiskomst heeft hij nog een paar maanden bij ons geslapen. - Veiligheid creëren bij de dingen waar hij bang voor was: van te voren uitleggen, hem serieus nemen in zijn angsten, niet pushen om dingen te doen. Behalve als het iets medisch was, maar dan wel begrip blijven tonen. - Heel veel praten over wat er is gebeurd. - In het ziekenhuis hadden ze ziekenhuis playmobil, dat hielp hem ook om het na te spelen. De ergste angst klachten waren na 2 maanden ongeveer weg. Nog vindt hij gaan slapen spannend, ik blijf bij hem tot hij slaapt. Is even een investering maar zal hij vast niet willen als hij straks 16 is, dus tijdelijk Waar je je nog in zou kunnen verdiepen als niets lijkt te helpen en de tijd het ook niet minder maakt is EMDR, er is ook een behandeling die geschikt is voor kinderen om traumatische gebeurtenissen te verwerken. Wat ik destijds heb gelezen is dat de klachten na 4-6 maanden meestal wel minder/weg zijn.