Altijd 3 kinderen gedacht/gehoopt, nu toch houden bij 2. Wie ook?

ik begrijp het helemaal! ik ben nu moeder van 3, na 2 zwangerschappen. De laatsten is een tweeling.
ik wilde altijd 2 of 3 kinderen. Nu ben ik wel blij met 3 moet ik eerlijk zeggen, maar anders was het bij 2 gebleven en was die wens voor een 3de er altijd gebleven. Maar omdat ik elke keer te vroeg ben bevallen zou ik dat niet hebben aangedurft.
succes

 

Ik heb er nu 2, mag niet meer zwanger worden na de laatste bevalling dus het blijven er 2. Was even slikken maar goed, ik heb nu 2 prachtige wondertjes

 

Dat speelt inderdaad ook mee: we hebben 2 gezonde kinderen, allebei door de baby-periode heen gewandeld. Bijna met 2 vingers in de neus.
Een derde kán gewoon niet zo makkelijk zijn...en inderdaad....

Nou ja, hier is de jongste 10 mnd....dus het is voorlopig nog niet van toepassing, maar wel iets waar we het bijna dagelijks over hebben..

 

Hier ook zo hoor. Ik heb 2 zware zwangerschappen gehad, en nog een keer zwanger worden is de goden verzoeken (had HG en BI). Ook kindjes goed opvoeden vin dik best zwaar. Dus wij houden het echt bij 2. Maar iedere keer als ik weer iets weg doe uit de babytijd doet dat even zeer. Maar ja, verstand gaat even boven het gevoel.

 

Ik vind de keuze ook heel moeilijk. Me hart roept al 2 jaar nog 1 zo lief klein wondertje te hopen te krijgen in ons gezin. Me verstand zegt nee je hebt 3 gezonde kinderen waarom de goden verzoeken? Dan zie ik gezinnen met 4, 5 of 6 kinderen en denk ik. Waarom zij wel en ik niet? Zij zijn toch ook gezond dus waarom zou het mij niet lukken? Je hebt nooit de garantie dat je kind gezond blijft. Je kan nog een gezond kindje op de wereld zetten maar zij kunnen ook ineens wat overkomen. We leven maar 1x en ja dan denk ik we gaan er gewoon voor. Aan de andere kant hoe meer kinderen je hebt en er komt eentje bij met iets wil je dat je andere kindjes aandoen. Ik vind de keuze echt heeeeeeeeeeeeel moeilijk. Loop al 2 jaar te dubben en ik dacht dat ik erover uit was, toch komt me verstand steeds weer zeggen nee niet doen. AHhhhhhhhhhhhh!!

 

Hier ook wel een beetje, ook lang gezegd 2 of 3. De zwangerschappen waren vrij makkelijk dus daarvoor hoef ik het niet te laten. Maar we hebben 2 moeilijke slapers, oudste slaapt ook nog lang niet altijd door, jongste ook nog geen nacht doorgeslapen. Zou niet weten of ik dat nog een keer aankan, die vermoeidheid. Daarbij weet ik ook niet of dat het financieel zou kunnen, is natuurlijk ook belangrijk. We hebben nu 2 gezonde meiden en ik geniet er volop van, al vind ik het af en toe wel jammer dat er waarschijnlijk geen 3e inzit, al zeggen we nog niet definitief nee.

 

Hier ook. Ik ben nu zwanger van de 2de, maar het liefst zou ik er een derde bij hebben, maar mannetje weigert pertinent en praktisch is het ook niet. Maar ja, wat doe je tegen dat gevoel?

 

Ik heb er altijd 3 of 4 gewild. We zouden er volgend jaar weer over gaan praten, mijn man had er twijfels over. Deze maand was ik hoogstwaarschijnlijk zwanger, had alle kwalen, maar ben ongsteld geworden. De angst sloeg toe, ik had alle kwalen die ik bij mijn meiden en de miskraam had. Zoals ik al zei, begonnen we ineens te twijfelen, bij mij vooral financieel, we hebben het echt goed en willen dat ook graag zo houden. Bij mijn man is het duidelijk geworden dat hij echt geen derde mee wilt, iig. voor 90 % zeker. ik leg me daar op zich bij neer, ik kan hem niet dwingen, zeker gezien hij uberhaupt nooit kinderen wilde mag ik wel blij zijn met wat ik heb, en ik ga er niet mijn relatie voor op 't spel zetten, en mijn kinderen zijn het niet waard dat onze relatie erop stukloopt, die verdienen een gezellig, warm gezin. En met 2 kan dat ook prima. Ik zal ws. altijd de wens voor een 3e houden, maar als je het financieel bekijkt (een 3e is weer een kostenpost, zeker later), lichamelijk, ik heb beide zwangerschappen als zeer zwaar ervaren, ik heb ene vorm van reuma, en daardoor ook weinig energie, enige echt niet minpunt is de ruimte, we hebben 5 slaapkamers
Dus nee, hier blijft het bij 2 en soms heb ik het er moeilijk eme, andere momenten totaal niet. En ik zal wel meer moeilijke momenten krijgen, heus, maar nogmaals: ik kan mijn man niet dwingen en zelf ben ik er dipe in mijn hart niet over uit of ik een 3e wel aankan. En dat is nogal, euh, belangrijk

 

Hier andersom, mn man zou graag een derde willen maar ik weet absoluut zeker dat dit mijn laatste zwangerschap is. En dat terwijl ik vroeger altijd riep het liefst 5 kinderen te willen

Mn zwangerschappen zijn niet van een leien dakje gegaan, bij de eerste viel het achteraf nog wel mee maar nu zit ik al vanaf 20 weken in de ziektewet vanwege BI. Ik kan bijna niks meer, en ik moet er niet aan denken om zoveel pijn te hebben met twee rondrennende kinderen. Ik voel me nu al schuldig dat ik niet de tijd aan mn oudste kan besteden die hij eigenlijk verdient. En ik vind vooral de babytijd erg zwaar, wil zodra de jongste wat ouder is mn carriere weer een beetje kunnen oppakken.. en met 3 kinderen zou dit huis te klein worden, zouden we een nieuwe auto moeten kopen, zouden de vliegtickets naar mn schoonfamilie wel erg duur worden... Genoeg redenen dus om geen derde te willen. En ja het is heel lullig maar dat zal mn man toch echt moeten accepteren, want hoe je het ook wendt of keert, de zwangerschap en de opvoeding komen op mij neer.

Maar ik begrijp je gevoel wel hoor, ik vind het ook heel raar om de babykleertjes vast te houden en te weten dat dit de laatste keer is dat ik zwanger ben.. ik denk dat ik daar na de zwangerschap nog veel meer moeite mee ga hebben. Maar soms moet je niet naar je gevoel luisteren, maar naar je verstand. En ondertussen genieten van wat je wel hebt!

 

Panda: dat is ook bij ons een reden . Vannacht stond ik weer 3x naast mijn bed, en dat is geen uitzondering.

 

Hier inderdaad ook geen beste slapers. Wonderwel kan ik er nu behoorlijk goed tegen (hoewel ik ook echt mijn slaap nodig heb). Vannacht heeft de jongste wel vier keer gedronken, en nog voel ik me wel oke. Maar ook omdat ik nu weet dat het niet meer eeuwig gaat duren.

Wat ik ook zo dubbel vind is dat ik het aan de ene kant heel jammer zou vinden niet nog een keer de babytijd mee te maken (met zo'n lief hummeltje en nog een keer borstvoeding enzo), maar aan de andere kant is het natuurlijk ook fijn dat je straks een nieuwe fase in gaat. Dat ze allebei op een gegeven moment uit de luiers zijn, en dat ze allebei kunnen lopen en praten, mee kunnen eten met de pot. En dat je zelf wat fitter bent (omdat ze beter slapen enzo). Het wordt allemaal wat praktischer met oudere kinderen.
Ik heb trouwens best wel goede zwangerschappen gehad, maar de bevallingen daarentegen: belabberd. Bij de oudste een spoed-ks, bij de jongste een vacuumbevalling, schouder vast, en achteraf de mededeling dat de volgende ook een ks zou moeten worden. En daar zit ik nu ook niet bepaald op te wachten.

Wat bij mij dan ook door mijn hoofd speelt is wat mijn vader laatst zei. Ik ben samen met mijn zusje (dus met twee), en mijn vader zei dat mijn ouders later wel eens hebben gedacht dat ze er best drie hadden gewild en dat ze dat ook wel aan hadden gekund, achteraf gezien. Niet dat ze spijt hadden, maar misschien ergens wel een klein beetje. Nu waren mijn ouders ook wel iets ouder, dus daarom is het er niet van gekomen. En ze konden op dat moment (dat het had gekund) ook nog niet goed inschatten dat het eigenlijk allemaal best makkelijk zou zijn.

 

Hier hebben we altijd gezegd dat we graag drie kinderen zouden willen krijgen. Nu hebben we er twee en wil ik het hier graag bij laten. Af en toe kriebelt het wel, maar ik probeer mijn verstand te prevaleren. Ze slapen beide nog steeds niet door en veel bij ons in bed (3 en 4 jaar), kosten zijn toch behoorlijk hoog. Nu nog niet zo, maar in de toekomst, alleen een vakantie met vijf personen, zoals wij het leuk vinden, is voor ons onbetaalbaar. Misschien willen ze beide wel studeren.
En ik heb nu twee gezonde kinderen. Is het de goden niet verzoeken om er nog een te wensen?
Mijn man wil wel een derde, maar als ik zeg twee is genoeg, legt hij zich daarbij neer, zeker omdat hij veel uren werkt en ik altijd bij de kinderen ben.

 

Hier lang het gevoel gehad dat ik nog graag een derde zou willen krijgen. Mijn man echter zag dat echt niet zitten en ik wil niet doordrammen over zo'n belangrijke beslissing. Ik ben ontzettend blij dat hij na een zoon uit een eerdere relatie met mij graag nog twee kinderen wilde. Ik heb er tot ruim anderhalf jaar na de geboorte van mijn dochter 'last' van gehad. Nu ben ik eigenlijk wel heel erg blij. Mijn zoon en dochter spelen heel graag met elkaar, de balans in ons gezin is goed. Ik vind het soms best druk, zo'n gezinnetje runnen, werken en studeren ernaast en een leuke vrouw proberen te zijn. Ik heb daar nu een goede balans in gevonden en ik weet niet of dat gelukt zou zijn met een derde. Daarbij wil mijn man in september voor het eerst gaan studeren en dan is dit ook wel het maximaal haalbare. Succes met je verwerking!