Serjenka wordt donderdag 6 maanden, maar de laatste weken kan ze zo huilen als ik niet bij haar ben. Zolang ik bij haar sta en met haar speel en haar eens vastneem is ze erg blij en gelukkig. Maar vanaf de moment dat ik haar terug 'alleen' laat met haar speelgoed en eventjes naar de keuken ga of iets anders doet begint ze zo te huilen. Ook wanneer ik haar in haar bedje leg in de voormiddag of de namiddag, terwijl ze echt wel moe is, gaat ze aan het huilen. Dit is gestart vanaf het moment dat ik terug werken ben en denk dat het er wel iets mee te maken heeft. Maar ik dacht dat de meeste kindjes dit pas rond de 8 maanden meemaken ofzo. Heeft er iemand een tip wat ik ermee kan aanvangen? Als ik in de keuken bezig ben ofzo, zet ik haar wel eens in haar relax bij mij dan, de eerste 10 minuten gaat dat goed, maar als ik dan niet met haar speel, wordt ze ook boos en begint ze te huilen. Maar ik kan onmogelijk al de tijd die ik thuis ben, met haar op de arm zitten, want dan krijg ik uiteindelijk niets meer gedaan in het huishouden. Ben er mee weg, want er is eentje aan het huilen, zal eens gaan kijken.
Klinkt als een fase of groeisprongetje! Kan je weinig aan doen behalve er in mee gaan, lekker knuffelen met Serjenka en haar wat extra aandacht geven als ze zelf lief aan het spelen is. Je kan idd niet de hele dag met haar op je arm lopen!
Gewoon blijven volhouden, dat de kleine niet elke keer bij jou zit. Anders wordt dit een gewenning. Troosten mag natuurlijk, maar heel even kijken of de huil (of jengel) weer overgaat, zonder je kleine op te pakken zorgt dat je kleine het huilen (of jengelen) niet verstaat als "naar mama"
mijn vriendin had dat ook bij haar kleine. toen ze weer aan het werk ging werd het alleen maar erger! als michelle niet in haar gezichtsveld was was het al paniek in de tent. nu is ze bijna 10 maanden en alles is weer goed!
Klinkt als een "fase" dat dacht ik ook ja. En nog GEKKER is dat maar blijven volhouden tegen me dat mijn kleintje dat nog niet door kan hebben dat ik "weg" ben! Nou die van mij is nu 3 maandjes jong en het is een kleine doelrak! Hij was erg vroeg met dingetjes te beginnen ontdekken. Hij trekt nu al zijn speen uit zijn mondje en probeerd hem weer terug te doen. Precies was jij zegt, zodra je erboven staat is het allemaal blij en gelukkig ligt het zelfs tegen me te brabbelen en te lachen naar me. Maar zodra die het idee heeft dat ik een stapje wil verzetten begintie te schreeuwen dat wil je niet weten. Als papa komt om te troosten blijftie huilen. Net zolang tot dat ik kom! Want hij gaat niet met papa akkoord. Mama moet ook ALTIJD komen en dit is al langer dan een maand. Zodra ik uit beeld ben begintie te huilen tot ik hem troost Mij kennen ze veel wijs maken maar mijn kleine man heeft toch ECHT wel door dat mama er niet is het is voor dat moment heeel lastig ik weet soms echt niet waar te beginnen. Maar als je het positieve ervan bekijkt issie toch echt wel mama's kleine jongetje
Het zou idd een fase kunnen zijn, maar het valt toch wel op dat dit allemaal begonnen is sedert ik terug gaan werken ben, dus een grote maand geleden. Ze is 5 maanden 24u/24u bij mij geweest en ik denk dat ze mij gewoon mist als ik er niet ben. Het klinkt mss wel raar, maar dat is m'n idee. M'n vriend zij laatst hetvolgende, wanneer je 's middags naar je werk vertrekt begint ze echt treurig te kijken en blinken haar oogjes niet meer. Vind dat wel zielig hoor, hoe kun je nu zo'n kleintje duidelijk maken dat je heus wel terugkomt en dat je ze niet verlaat?
ja dat lijkt mij nou ook niks als ik m'n kereltje nd cresh moet brengen, straks is hij ontroostbaar. probeer Serjenka eens in een wipstoeltje bij je te zetten als je bv bezig bent, Steven vind dat ook altijd erg interressant. Soms als hij gaat zeuren is hij gewoon moe, ik loop dan een eindje met hem, geef hem een flesje en gaat dan meestal wel slapen.
Ik zet haar ook vaak in haar wippertje bij mij, maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd ook z'n effect een beetje verliest. Als ze bij papa is, is het geen probleem, maar vanaf wanneer ik thuis ben of ik ben erbij, gaat ze aan het huilen, totdat ik haar opneem of haar knuffel ofzo.
Jeetje, Ik ben bang dat als ik zoiets zou horen van me mannetje dat ons jongetje dan sip gaat kijken dan zou ik niet meer willen werken
@Keejbie: moest het anders kunnen, zou ik niet meer gaan werken hoor en het liefst full-time mama zijn. Maar helaas is dit onmogelijk, we hebben een huisje waar nog verbouwt aan moet worden en als er in de toekomst nog een brusje bijkomt voor Serjenka, moeten we toch wel een beetje kunnen sparen ook. Toen ik het hoorde, brak m'n hartje ook hoor, want ik wil dat m'n meisje supergelukkig is.
Ja natuurlijk! Welke moeder zou daar niet ongelukkig van worden! En het is idd lastig als je geen andere uitweg hebt, want het is gewoon een feit. Wil je het een beetje goed voor elkaar hebben dan moet je toch echt wat centen verdienen tegenwoordig. Wel is het zo dat je meisje natuurlijk ook even moet wennen. Lijkt mij dat je zelf ook even moet wennen dat je weer aan het werk bent en niet meer fulltime bezig bent met je babe.
Toch even volhouden meis, hier was het het zelfde alleen werk ik s'avonds. Maar ik was de deur nog niet uit of hoppa huilen. Nu is ze eraan gewend, mamma komt echt terug.
Ik hoop het hoor, want naar mijn gevoel wordt het alleen maar erger. Is nu alweer dan een uur bezig, ken m'n meisje zo niet. Auw m'n oortjes, maar we blijven volhouden.
he wat vervelend meis tis natuurlijk niet de bedoeling dat ze helemaal over de rooie gaat. sterkte hopelijk wordt het snel minder
Ik heb ook geen tips of iets, maar hoop ook voor jullie dat het gauw minder wordt. Ik moet over 2 weekjes weer gaan werken...
pff, ik ben zo blij dat astrid dat niet heeft "gehad". Althans... zij is eenkennig geweest vanaf de geboorte tot 7 mnd. Ineens was dit over, en kroop ze bij iedereen op schoot! En nu nog vind ze het geen probleem als ik wegga of als ze me niet ziet!
De mijne zat weer even in zijn sprongetje. Maar het graag bij mama willen zijn is er gewoon. Ik denk dat we er wel van uit kunnen gaan dat ze erg tevreden zijn met hun mama's en dat is wel fijn
Vanavond eens een rustige avond gehad sinds weken. Toen ik thuiskwam zat Serjenka in haar wippertje, ze was zich wel wat boos aan het maken, maar bijlange niet zoveel als anders. Het is ook heel erg vlug over gegaan. Voor de rest van de avond is ze eigenlijk wel behoorlijk rustig geweest, dus kan het zelf maar amper geloven dat m'n meid zo braaf was en dat ze helemaal niet schreeuwde om onmiddelijk op m'n arm te kunnen zitten. Het was echt een aangename avond met m'n meid, nu ligt ze ondertussen wel alweer in haar bedje, want ze was doodop.
eleonora wil ook altijd bij mij zijn,als ze merkt dat we weg zijn huilt ze als een gek tot dat we terug zijn. soms als ze zich helemaal overstuur huilt wil ze zelfs nie bij de vader zijn. wat ik altijd doe als k niet wegga en ze huilt, is gewoon ff lekker laten huilen voor 10 min ofzo, of je kindje een speeltje geven of iets dergelijks.....kijken of dat helpt