Hoi meiden, Even mijn verhaal kwijt... Soms verlies ik echt mijn geduld als Zoë 's avonds niet willen slapen en toch heel erg moe is. Ze giert en gilt het uit en als ik bij haar kom begint ze te kletsen en te lachen! Dus doe ik er weer een speentje in, aai over d'r bol, kusje en ga ik weer weg. Soms blijf ik even bij haar staan, soms neem ik haar even op schoot in haar eigen (donkere) kamertje en soms leg ik haar nog even aan voor een "troostslokje". Maar als na 3 uur rustig en lief te zijn geweest en mijn geduld ECHT op is, begin ik mijn stem te verheffen en kan ik niet meer de lieve mama zijn. Ik begin niet te schreeuwen of te schelden, maar roep wel wat er nou in vredesnaam aan de hand is en dat dat mama morgen ook weer moet werken, sterker nog over nog geen 6 uurtjes gaat de wekker weer!!! Ik doe dan heel erg chagerijnig tegen haar (wat trouwens helemaal niks helpt!). Gister barstte ik in huilen uit, terwijl ik met haar door haar kamertje liep. Met als reactie dat ze heel erg moest lachen om haar snikkende mama... Mijn vriend zegt dat ik rustig moet blijven en niet boos kan worden op een baby van 6 maanden. En ik wil ook niet boos worden, maar als ik zelf heel erg moe ben na een dag werken en de volgende ochtend gaat die wekker wéér om half 6 dan trek ik het echt even niet meer. De dag erna, dus nu, voel ik me dan heel erg schuldig tegenover mijn meisje. Ik wil ook niet boos worden... Overigens werkt mijn vriend 's avonds dus sta ik er alleen voor. Ik kan het dus niet even overlaten aan iemand anders. En het is ook niet elke avond zo, maar zeker wel 1x per week. Zijn er meer mama's die dit ook hebben? Die zich herkennen in dit gevoel? Ik voel namelijk na zo'n avond dat ik gefaald heb als mama zijn en dat is zo'n rotgevoel! Lisszy
Ja hoor, ik herken het zeker. Ik word soms ook boos op Vigo, als hij eindeloos lang huilt. Soms kun je er gewoon niet meer tegen. Als ik eens boos op hem wordt dan probeer ik hem wel uit te leggen dat mama moe is, en ook wil slapen en dat ze snapt dat hij het niet express doet. Ook al begrijpt ie het niet, ik voel me dan wel beter.
ooo dit is zo herkenbaar! ik heb het ook zo'n 1x per week dat zoonlief hier savonds absoluut niet gaat slapen en maar blijft krijsen en na eindeloos heen en weer gesjouw word ik ook kwaad. ik voel het dan echt opkomen, en dan ga ik meestal naar beneden naar de keuken de afwasmachine inruimen oid. helpt echt! ik heb ook weleens mn stem verheft en geroepen waarom ga je gvd niet slapen!! en daarna schuldig voelen idd. het is ook niet niks deze 24 uurs baan
Heel herkenbaar hoor! Hier is het vooral als ze heeeeel lang over de fles doen. In principe zou ik daar geen moeite mee hebben, maar wel als nog andere twee babys op hun fles wachten. En degene gaat dan lekker 'spelen' met de fles, wel in de mond, maar niet drinken, met de tong rollen enz. Dan kan ik echt heel boos worden, maar probeer me echt in te houden, het gaat tenslotte om eten. Maar een keer in zoveel tijd leg ik de baby boos terug in de box en zeg heel chagrijnig, 'dan eet je maar niet'. 10 tellen later voel ik me schuldig en pak hem/haar weer op. Ze schrikken er niet van, kijken me heel geamuseerd aan (wat kan mama leuke bekken trekken) Maar als ik alleen met ze ben en ze eindeloos gaan jengelen met zn drieen, dan bereik ik mijn kookpunt en roep heel hard 'en nu ophouden'. Niet dat het helpt, een keer zijn ze ervan geschrokken, dus dat doe ik nooit meer, loop liever de kamer uit...
Ja hoor, hier nog steeds en net nog zelfs.. Mijn zoontje zit nu in de ík ben bijna 2 en zeg nee'-fase, kortom, wil niks. Ik heb griep (dus beroerd en geen energie) en ben zwanger (dus vol hormoontjes). Geen goede combinatie. Maar daar kan hij natuurlijk niets aan doen. Ik ben net even weggelopen om tot 10 te tellen, want ik kon m wel wat. Toen was ik weer wat rustiger en hebben we samen even zitten huilen (nou ja ik meer ) en kroelen. Dan kan ik m niet voorstellen hoe ik darvoor nog over m dacht en voel ik me ook onwijs schuldig. Maar zet die gedachten maar ns uit op zo'n moment..
Oei ja, jij krijgt de jengelbuien in 3-voud ! petje af hoor, als je daar goed mee om kan gaan, want ik vind 1 soms als heel erg lastig.
nou, goed mee omgaan kan ik niet altijd. Heb regelmatig dat ik zelf mee ga huilen als ik echt alles geprobeerd heb. Maar gelukkig doen ze het al een tijd bijna niet meer (samen jengelen), meestal is het net tegen de middag. Dan moeten ze alle drie de fles en alle drie naar bed daarna (zijn ook moe). En hebben weinig geduld om te wachten op hun beurt. Dan ben ik zooo blij als ze eindelijk in bed liggen.... Als ze druk zijn en ik alleen ben ga ik tegenwoordig voor ze zingen. Meestal vinden ze mij veel valser klinken dan zichzelf en gaan ze luisteren
het beste kun je steeds heen gaan en even speentje geven en weer weggaan.. haar niet aankijken en niet praten.. nu weet ze waarschijnlijk al heel goed dat als ze blijft huilen.. ze van zelf op gepakt word of even aan de borst mag.. hoe jong ze ook zijn, ze hebben het gauw genoeg door! en ze zal steeds sneller gaan slapen
hoi hoi, ook ik verlies wel eens mijn geduld hoor, kan ook niet altijd lief blijven en zeker als er niks aan de hand is,, geen zorgen, maak het weer goed geef haar een extra knuffel en niet zoveel zorgen hoor... liefs angelique
oo erg herkenbaar hoor... ik heb dit wanneer mijn man eens een avondje weg is dan is mijn jongste van 6 maand de hele avond en nacht wakker en wil er dan persee uit... dat gebeurd dan niet hoor... ik heb dan een hele lange adem en ga steeds naar boven om haar een knuffel te geven en ik klets dan gewoon wat... dan kiert ze het uit van blijdschap en dan gaat het licht weer uit en ik weer naar beneden... als je dit een paar keer hebt gedaan en zelf er moe bent en de volgende dag er weer 2 vrolijke dames om je heen zijn dan wil je wel graag eens slapen.... dus soms dan ben ik er ook flauw van.. mijn stem verheffen doe ik niet maar ik voel me dan wel enorm geirriteerd hoor... daar voel ik me dan ook schuldig om... want wat kan een baby van 6 maand er nou aan doen?? ik lees dat meer mama's dit zo af en toe weleens hebben en het is ook niet gek hoor meid... vooral als je wekker al om 7 uur gaat en je moet werken pfff... ik werk niet en ben gewoon thuis bij mn meisjes dan scheelt wel denk ik! misschien eens proberen als je dat wilt gaan doen om dan even weg te lopen bij je kindje... beter even laten huilen dan je stem te verheffen lijkt me... zo'n kleintje snapt daar toch niets van....
Zoooo herkenbaar! Gistermiddag nog. Meneer vertikte het om te gaan slapen. Hij was smorgens om 6 uur al klaarwakker, en had alleen om 9 uur dutje van 20 min gedaan. Om 12 uur fles en in bed voor een goeie lange middagdut....dacht ik! Om half 2 nog krijsen, en zodra ik halverwege de trap ben is het weer stil voor 5 minuten. Dan voel ik me zo voor de gek gehouden! Ik stond echt boven zijn bedje; WAT IS ER NOU? GA SLAPEN DAN KAN JE STRAKS WEER LEKKER SPELEN! Alsof hij er wat van snapt..........maar tot tien tellen werkt bij mij soms echt niet meer.
ja hoor meid heel herkenbaar. Het korte lontje komt deels door onmacht, deels door vermoeidheid. Maar bedenk je, jij bent ook maar een mens
Ik denk dat iedereen dat wel kent hoor, hier loopt regelmatig een dwarse peuterpuber door het huis te banjeren en doet dan alles achter elkaar wat niet mag. Nadat ik hem 10 keer van de salontafel kan pakken en meneer dat ook nog even het bakje met vogelvoer door de kamer strooit en dan tig keer op het toestenbord van de computer staat te rammen, ben ik ook niet altijd even aardig meer. Ik ben ook maar mens en als dan een gvd'tje oplucht en ik er weer tegenaan kan, ik ben ook maar mens. Gelukkig komen dit soort dagen niet veel voor, het is het meerendeel van de tijd een heerlijk ventje en ook al heb ik zin om een dikke rol behang te pakken, ik hou zielsveel van hem.
Oh dank jullie wel voor jullie fijne reacties! Ik voel me al een stuk beter. Heb mijn meisje even heerlijk geknuffeld en zij lijkt gister alweer helemaal vergeten te zijn! Ik zei al dat mijn vriend 's avonds werkt, maar het gekke is 9 van de 10 keer dat ik m'n geduld verlies, is als hij thuis is. Het is net alsof ik dan onbewust denk dat er nog iemand is die het over kan nemen als het mij teveel wordt. Als hij aan werk is, lukt het me vaak wel om rustig te blijven maar soms ook niet. Ik kan gewoon erg slecht tegen haar gehuil en gegil, maar dat heeft elke moeder denk ik! @Adi Ik had je al wel vaker voorbij zien komen op het forum en toen dacht ik al: Wauw! Zij heeft er drie! Hoe doet ze dat?!? Maar echt, respect hoor! Ik vind 1 klein meisje af en toe al behoorlijk zwaar. Zoals Madelon84 al zei, het is een 24u baan! Wel de allerleukste die er bestaat, maar ook zwaar...
Dit is herkenbaar! Mijn zoon wil soms ook niet slapen overdag terwijl hij enorm moe is... En op het laatst dan word ik zo kriebelig en ga dan ook boven zijn bedje staan: GA NU SLAPEN!!! zit jezelf niet zo enorm in de weg. Of ik tetter dit door de babyfoon heen (praatknop) en raar maar waar dit komt geloof ik wel aan bij mijn zoon want meestal valt hij dan wel in slaap net alsof hij dit even horen moet dan.
Ik voelde me gisteren ook weer even een hele slechte moeder: Mijn zoontje weigerde al zijn avondeten, en ik maar aandringen. Dacht nog wel lekker gekookt te hebben met worteltjes en krieltjes die hij ZELF met de handjes mocht en kon eten, maar nee hoor! Ik werd me toch een potje kwaad. Ik stond te godveren aan de aanrecht en had het helemaal gehad. Wat denk je: 2 Seconden later geeft hij flink over! AAHHHHHHHH, SORRY!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Vandaar dat je niet wilde eten......
Ik herken je gevoel. Ik raakte ook gefrustreerd als mijn zoontje zat te prutsen met zijn slaapjes. Maar ik heb dit misschien 2 keer naar hem geuit. Het heeft namelijk geen zin.
Pfff..!! Zo herkenbaar inderdaad. Mijn zoontje had gister ook echt zijn dag niet. Vanaf half 9 s'ochtends tot 7 uur s'avonds heeft hij niet geslapen en alleen maar lopen jengelen, huilen en krijsen! En ja ook ik verlies dan mijn geduld, en ik vraag me dan ook echt af wat ik verkeerd doe! En uiteraard voel ik me later ook hartstikke schuldig wanneer ik chagerijnig en boos op mijn ventje ben geworden. Het is zo frustrerend als je niet weet wat er aan de hand is en de hele dag met een huilend kind zit. Ik ben alleenstaand en kan dus niet even de kleine aan papa geven om zelf even stoom af te blazen wanneer ik er echt zat van ben. Dus ja, dan jank je maar lekker een potje mee. Maar zodra ik mijn kleine dan eindelijk zie slapen of hij lacht naar me dan ben ik alles gelijk weer vergeten!
Zelfs een moeder met al 25 jaar ervaring overkomt dat nog wel es! Met onze oudste jongens was ik nog erg jong (20 en 22 jaar) en toen verloor ik vaker m'n geduld. Niet dat ik ze sloeg hoor, maar wel dat ik ze stevig toesprak of wel eens flink in hun bovenarm heb gepakt! Pure onmacht natuurlijk. Gelukkig hebben m'n schatten er niets aan over gehouden hoor. Na twintig jaar wachten en hopen hoopte ik dat ik wel wijzer en geduldiger zou zijn geworden, en dat is ook echt waar! Ik ben nog maar twee keer echt boos op hem geweest! Dit omdat hij niet warm wil eten, al vier maand niet, toen was ik het op een avond zo zat dat ik hem niet naar bed wou brengen, dat heeft m'n man toen gedaan, ik was zo boos dat ik hem zelfs geen kusje voor het slapen gaan heb gegeven)... De tweede keer was ik minder boos, maar toch ook nog boos genoeg dat hij het wel in de gaten had. :x