Hallo meiden, ik weet eigenlijk niet wat ik hiermee wil. Maar wil gewoon even mijn verhaal kwijt. Het zit mij een beetje hoog op het moment. Met bijna 23 weken is ons zoontje geboren en overleden, achteraf bleek de bevalling in gang gezet te zijn door een virus. Ik ben daarna 1 keer ongesteld geworden en daarna was ik meteen weer zwanger. Ik had het niet anders willen doen en was erg blij dat ik weer zo snel zwanger was. In de eerste prille weken heb ik een paar rot dagen gehad, nouja wat betreft de angst dan. Rot dagen heb ik genoeg, maar dan vooral om het gemis van ons zoontje. Maar verder was ik eigenlijk vrij nuchter, ik dacht de kans dat het een tweede keer gebeurt is zo klein en we weten hoe het kwam en heb inmiddels antistoffen voor het virus. Toen was ik bijna 15 weken zwanger en kreeg ik hele erge rugpijn en harde buiken, ook verlies ik vanaf het begin van de zwangerschap al heel weinig oud bloed maar op het moment van de harde buiken werd het ietsje meer. Ik naar het ziekenhuis, en de gynaecoloog wilde mij voor de zekerheid opnemen ter observatie. In het ziekenhuis was ik er echt van overtuigd dat het weer fout zou gaan, ik was zo bang. Na twee dagen kreeg ik een baarmoederhalsmeting en toen die nog steeds helemaal dicht zat mocht ik naar huis. Ik heb een week bedrust gehad en de harde buiken zijn eigenlijk verdwenen. Waar ze vandaan kwamen begrijp ik nog steeds niet. Maar sindsdien is de paniek toegeslagen, ik ben zo doodsbang dat het weer fout gaat. Aan de ene kant wil ik zo graag genieten van deze zwangerschap en beginnen aan de uitzet, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik weer voor niks geniet. Elke dag word het mensje in mijn buik meer zoals ons zoontje, en ik kan niet weer mijn kindje verliezen Elke dag ben ik bang dat het door zal zetten, bij elk krampje, steekje en dingetje raak ik in paniek. En dan helpt het bruinverlies ook niet, wat erger word als mijn buik onrustig is. Ik had niet anders willen doen dan genieten van mijn zoontje. Ik ben blij dat ik genoot van zijn bewegingen enzo, maar als ik er dan aan denk dat ik zo gelukkig was na de 20 weken echo terwijl ik hem een paar weken later zou begraven word ik helemaal eng. En dat ik in het ziekenhuis hoorde dat hij het niet zou halen waarschijnlijk, maar dat de weeën een paar dagen wegbleven en ik een cerclage zou krijgen en dat op de dag van de cerclage ik uiteindelijk toch ben bevallen. Die valse hoop vind ik verschrikkelijk. Ik ben zo bang dat ik blij word gemaakt voor niks en ook dit kindje weer niet zal krijgen. Ik voel me echt een zeurpiet, en dat ben ik ook op het moment. Ik weet dat ik blij moet zijn dat er weer een kindje in mijn buik groeit, en dat de kans heel klein is dat het weer fout gaat. Maar die angst, ik word er gek van. Ik ben er bijna van overtuigd dat het weer fout zou gaan, dat het niet voor mij is weggelegd. Als mensen in mijn omgeving praten over de zwangerschap en over hoe leuk het is als ik in oktober een kindje zal hebben word ik alleen maar verdrietig, want het zal toch wel weer fout gaan. Ik wil zo graag positief en sterk zijn, ik wil zo graag vechten voor ons kindje en er vertrouwen in hebben dat dit kindje wel voldragen en gezond op de wereld mag komen. Maar ik heb bijna geen goeie positieve dagen meer ik word er gek van. Sorry voor het lange verhaal, ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Misschien dat het wat oplucht.
Lieve Maira11, je bent echt geen zeurpiet! Schrijf het maar lekker van je af! Natuurlijk ben je bang en sceptisch bij deze zwangerschap. Dat mag je jezelf niet kwalijk nemen! Heb je na het verlies van je zoontje hulp gehad bij het verwerken? Het is heel erg belangrijk dat je je gevoelens en angsten begrijpt en accepteerd. Echt volop genieten van deze zwangerschap is je door het verlies van je zoontje ontnomen, die roze wolk is je afgenomen, maar ik hoop dat je een beetje rust vind en er op je eigen manier op kleine momentjes van kunt genieten... Heel veel liefs!
Hallo Maira, wat vervelend om je zo te voelen. Ik kan het me wel heel goed voorstellen. Ik ben op dit moment nog in verwachting, maar komende week wordt onze zwangerschap afgebroken. Ik ben zelf ook heel bang dat ik nooit kinderen zal krijgen waar ik ook daadwerkelijk voor mag zorgen. Nou had ik deze angst altijd wel al een beetje, maar dat was zonder reden. Nu me dit ook nog echt overkomt is die angst erg aangewakkerd. En natuurlijk is de kans nog steeds groter dat het wel goed gaat, als dat het niet goed gaat. Maar ja, probeer dat maar eens voor ogen te houden als je er zelf in zit... Ik kan me heel goed voorstellen dat dat lang niet altijd lukt. Ik wens je heel veel sterkte en ga voor je duimen dat deze zwangerschap goed gaat verlopen!! Liefs
Zelf ben ik nu weer zwanger, een half jaar na het verlies van onze dochter. Ik vond het heel erg eng om weer zwanger te zijn. Maar toch hield ik bij de verwerking van ons dochtertje rekening met de toekomst, ik wilde opknappen, rouwen en doorzetten om uiteindelijk onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Toen het zo ver was; de dag van de positieve test was ik blij dat ik niet direct na het verlies opnieuw zwanger was. Ik voel me nu al zo onzeker, dat was daarvoor waarschijnlijk alleen maar erger geweest. Ik denk dat het per persoon verschilt. De kindjes die we zijn verloren zullen nooit vervangen worden. Ze mogen zelfs grote broer of grote zus worden. Zo zien wij het dit keer ook. Onze dochter wordt grote zus, ook al is dat van een kindje dat anders waarschijnlijk niet geboren zou worden. Naar mijn idee staat de kinderwens los van het verdriet. Het verlangen werd bij mij alleen maar groter om te kunnen gaan zorgen. veel liefs, Het is moeilijk. Lun.
Bedankt voor je lieve reactie. Ik loop bij een psycholoog, maar heb niet echt het idee dat dat helpt. Ik vind het toch moeilijk om het te accepteren allemaal. Ik had nu een pasgeboren kindje kunnen hebben en in plaats van dat leef ik toe naar de 20 weken echo en beginnen die moeilijkste weken waarin ons zoontje is geboren . Ik heb wel momentjes dat ik geniet, maar dan word ik snel overvallen door het gevoel dat ik niet te blij moet zijn want straks verlies ik dit kindje ook. Maarja ik hoop dat ik na de 24 weken toch iets geruster word en tegen die tijd wat meer kan genieten zonder constant bang te zien. En jou wens ik hetzelfde toe, hopelijk kun jij ook een beetje genieten van het nieuwe mensje in jou buik!
Bedankt voor je reactie, wat een verschrikkelijk moeilijke beslissing hebben jij en je partner moeten maken zeg. Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Ja logisch dat die angst is aangewakkerd, het is gelukkig niet realistisch en de meeste mensen die dit mee maken krijgen alsnog gezonde kinderen. Maar een zwangerschap zal nooit meer hetzelfde zijn. Hopelijk zul je na de geboorte van jullie kindje en als je er klaar voor bent in de toekomst weer snel zwanger zijn van een gezond kindje. Nogmaals heel veel sterkte de komende tijd!!
Gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap. Ik denk ook dat het heel erg per persoon verschilt, ik heb een vrouw gesproken die naderhand liever had dat ze even had gewacht met zwanger worden. Die heeft het nog erg moeilijk gehad nadat haar 2e zoontje was geboren. Voor mij was het zelf heel erg een troost tijdens de uitgerekende datum dat ik opnieuw zwanger was. Niet dat het mijn zoontje terug bracht, maar dat ik niet nog extra de angst had dat zwanger worden moeilijk zou gaan deze keer. Hier word onze zoon voor mijn gevoel ook grote broer, dat vind ik wel een fijne gedachte. Toch voel ik mij af en toe schuldig tegenover hem dat ik al gevoel heb bij dit nieuwe mensje en daarmee bezig ben. Is natuurlijk ook nergens voor nodig, maar dat houd mij ook wel bezig. Maarja ik weet zeker dat ons kindjes grote trotse broers en zussen waren geweest!
Hey Maira! Hoe is het nu met je? 18 weken alweer! Wanneer heb je de 20 weken echo? Leef je daar ook zo naar toe?