Hallo iedereen, Hier ben ik weer terug van weg geweest! Ik zal meteen mijn verhaal beginnen, Sinds ik 19 was zit ik aan het medicijn citalopram ( ik ben nu 24 ) dit is een antidepressiva maar ik slik dit niet omdat ik depressief ben maar voor mijn angsten. Ik heb altijd last gehad hiervan maar toen ik erbij begon te hyperventileren werd het erger en had ik medicatie nodig om mijzelf te laten stoppen met piekeren, en omdat het stofje serotonine ( wat je emoties regelt ) bij mij te snel word afgebroken en door dit medicijn word het vertraagd. Sinds mijn 19e woon ik ook samen met mijn vriend wij zijn nu iets meer dan 5 jaar samen en willen graag gezinsuitbreiding. Ik ben met overleg van de arts gestopt met het medicijn omdat ik graag zonder zwanger wou worden en omdat ik sinds ik het slikte ook nergens meer last van had. Nou ik ben in een paar maanden afgebouwd en in november 2013 ook gestopt met de pil, alles ging goed tot 6 december toen het 10 x zo hard terug kwam. Ik ging weer terug naar het medicijn citalopram maar omdat dat eerst een spiegel moet opbouwen kreeg ik eerst een kalmeringsmiddel erbij genaamd alprazolam. Daar ben ik nou bijna helemaal vanaf en ben bijna weer de oude op af en toe nog wat angst na. Ik heb natuurlijk van alles geprobeerd om mijzelf te leren om om te gaan met de angst. Heb cognitieve gedrags therapie gevolgd en dit helpt erg goed. Dit maal blijf ik het medicijn citalopram door slikken tijdens de zwangerschap, ik heb ook een afspraak met de kinderwenspoli gehad en het met hun er uitgebreid over gehad. dus ik word goed begeleid voor, tijdens en na de zwangerschap mocht ik zwanger kunnen worden . Eigenlijk wil ik met dit hele verhaal kijken of iemand ook ervaringen heeft met angsten en medicatie. En hoe zij omgaan met hun kindje tijdens een angstaanval ( even voor de mensen die het niet weten een paniekaanval is het een aanval van hyperventilatie zweten en andere dingen kort maar krachtig ieder heeft weer andere symptomen en een angstaanval is een gevoel wat soms een paar dagen tot weken kan aanhouden en is soms wat minder en soms wat meer aanwezig en daarna heb je er geen last meer van ) De laatste maanden heb ik er al weer minder last van dan de eerste aanval en ze worden ook telkens minder erg gelukkig, ik weet al aardig goed hoe ik het moet loslaten en om in het hier en nu te leven. Nu twijfel ik gewoon heel erg of ik wel een goede moeder kan zijn als ik hier last van heb? onze wens is heeeeel groot en willen al een half jaar niet meer wachten maar ik wil het beste voor ons kindje dus ben ik eerst met mijzelf aan het werk gegaan en ben er nu veel meer klaar voor dan eerst. Alleen twijfel ik dus enorm of ik het wel kan etc,, iedereen zegt dat ik het wel kan en iedereen is er voor mij/ons. Maar ik ben gewoon bang dat ik geen goede moeder ben of kan zijn. Ik hoop dat iemand zich kan herkennen in mijn verhaal en zijn/haar ervaringen wil delen. PS: ik ben pas 24 dit weet ik maar wij willen dit zo graag en kunnen bijna niet wachten. het enige wat ons tegen houdt is dat ik eerst met de alprazolam aan het afbouwen ben nog 3 weekjes ongeveer en dat ik dus bang ben dat ik het niet kan ofzo? ik weet helemaal niks, hoe heet moet het badje zijn? hoe en wanneer moet je je kindje laten enten etc etc etc...
Ik herken je verhaal En slikte ook alprazolam ( helemaal afgebouwd ) Nu slik ik alleen nog Lexapro ( ongeveer hetzelfde als citalopram ) ook voor een angststoornis Je laatste vragen zijn heel normaal...dit zijn dingen die ook mama's zonder paniek zich afvragen en dat komt echt allemaal op zn pootjes terecht En ja ......je kunt als je een angststoornis hebt gewoon een HELE goede moeder zijn Maak je daar niet druk om Ik ben nu zwanger van ons 2e kindje Succes nog met de afbouw van de alprazolam meis Je mag me pb'en als je dat wilt
Heel herkenbaar je vragen, maar jij kunt zeker een hele goede mama zijn! Ik heb naast de ad paroxetine ook in het begin alprazolam geslikt, nu twee jaar terug. Ik ben in dec12 gestopt met ad, helaas in mrt ook mm angstklachten in alle hevigheid terug. Slik nu 5 mg Paroxetine en we zijn nu bezig voor derde. Ik vind het heerlijk om mama te.zijn, en natuurlijk vraag ik me ook af, zou ikhet wel kunnen, maar dat vraagt iedere moeder zich af. Jij kan dat!
Heel erg bedankt voor jullie reacties, 'fijn' om te horen dat ik niet de enigste ben alleen is het natuurlijk niet leuk voor jullie die angststoornis is zo vervelend en al helemaal omdat je het gewoon zelf doet in je hoofd! Wat doen jullie als je last heb van de angst? Hoe gaat het verzorgen van jullie kind(eren) ? Ik heb het geluk dat ik altijd wel bij iemand terecht kan. Maar wil het natuurlijk gewoon zelf doen. Ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn daarin. Nogmaals bedankt voor jullie berichtjes ! Liefs Linda