dit is de rede waarom ik en mijn man met veel mensen hebben gebroken.. mis wel mensen in mijn leven maar de mensen die we hebben komen voor ons en wij voor hun. en in onze relatie net zo goed. hoewel ik al heeel lang zeg dat ik moet shoppen en manlief eigenlijk ook.
Ja vroeger was ik ook zo ,tot ik er depressief van werd.(jaar of 5 geleden) toen was ik het zat en kies nu eerst voor mezelf. En ik ben nog steeds behulpzaam enz naar anderen toe maar geef wel grenzen aan en zit veel lekkerder in mn vel nu. Doe je dat niet dan zullen mensen daar continu overheen gaan. What you allow is what will continue\Wat je toelaat, zal doorgaan.
Ik begin er wel een beetje moe van te worden. Probeer beetje eigen leven op te bouwen maar financieel lukt het amper tot niet. Ik doe wel iets meer mijn best maar dat word weer niet in mijn relatie gewaardeerd... zucht
Ik herken het niet. Mijn motto: je moet aan jezelf denken, niemand anders die het voor je doet. En niet denken dat ik een of andere bit.. ben hoor, ik denk heus ook wel aan anderen, en ben redelijk zorgzaam. Maar ik kom echt voor mezelf op en buiten dingen die je echt niet kunt afzeggen, doe ik alleen de dingen waar ik zelf wat aan heb, of me energie geven. Niet de dingen me energie kosten. Heb echt geen zin om elke verjaardag bij te moeten wonen, bijvoorbeeld. Gelukkig is dit geen probleem in mijn relatie, als dat wel zo was, zocht ik iemand anders die me wel mezelf laat zijn, met al mijn nukken en grillen. Nobody's perfect toch? En je moet maar zo denken: als je zelf niet gelukkig bent, hoe wil je dan iemand anders gelukkig maken?
Nee, ik herken dat eigenlijk niet (meer). Vroeger ben ik wel zo geweest, maar doordat ik een hoop sh*t heb meegemaakt (overlijden van familieleden waaronder mijn ouders, mmm, ziektes enz.) weet ik inmiddels heel goed wie mijn vrienden zijn (ook binnen de familie) en wie niet. In die tijd heb ik wel geleerd hoe ik voor mezelf moet opkomen. Bovendien heb ik een man die het juist fijn vindt als ik voor mezelf opkom en niet altijd maar aan anderen (inclusief hemzelf) denk, dus dat helpt ook wel. Ik was vroeger bang om 'nee' te zeggen, maar nu ik dat wat vaker doe (lang niet altijd, hoor, ik ben nog steeds 'te lief' soms) en merk dat dit geaccepteerd wordt voel ik me er wel beter bij. Bovendien ben ik minder bezig met anderen en wat zij ervan vinden en kies ik vaker voor mezelf en mijn gezinnetje. Neemt niet weg dat ik er altijd zal zijn voor vrienden en familie en veel voor ze doe. Als iemand mijn vriendschap 'verdient' heeft (kan het even niet zo goed omschrijven, al klinkt dit een beetje gek) ga ik voor die persoon door het vuur, anders niet (meer). Ik ben hier veel selectiever in geworden. Wat betreft geld uitgeven aan kleding enz.: ik geef net zo graag iets uit aan mezelf als aan mijn dochter of man. Voor hem geldt hetzelfde. Dat is behoorlijk in evenwicht bij ons.
Erg herkenbaar! Tot het moment dat ik mama werd, toen is er een knop omgegaan. Maar ik ben van nature een pleaser denk ik, gaat nooit helemaal weg .
Heel herkenbaar! Moet wel zeggen dat ik sinds kort veel meer ben gaan nadenken waar ik sta, en dat ik beter voor mezelf moet en gá zorgen. Ik word er namelijk geen gelukkiger mens en moeder door, en het leven en moederschap is veel te mooi om de dagen zo weg te laten slijten. Dus meer tijd voor mezelf, en minder denken dat ik alles zelf het best kan. Papa, opa en oma etc. kunnen net zo goed als ik voor de kindjes zorgen Wbt familie, ook erg herkenbaar. Hoe ik mijn (waarschijnlijk) laatste zwangerschap heb beleefd, met alle ellende in de familie, heeft me in laten zien dat dat zo niet langer kan. Ik sluit me meer af voor alle problemen die iedereen heeft, en denk aan mijzelf en mijn gezin. Ik heb sterk het gevoel dat het genieten van mijn zwangerschap een beetje van me is 'afgenomen' omdat iedereen alle energie werkelijk uit me heeft gezogen met HUN problemen. Ik heb daar echt een tijd om gerouwd om het zo maar te zeggen.. Ik ben er ook nog, en dat begin in ik nu echt in te zien!
Veranderen doe je voor jezelf en niet voor iemand anders! Waardering is leuk, maar zou niet het doel van verandering moeten zijn. Anders ben je alsnog alleen bezig met hoe anderen er tegen aan kijken. Probeer jezelf als toets te houden, voelt dit goed voor MIJ, word IK hier sterker van, heb IK hier iets aan. Andere mensen kunnen daar uiteraard op reageren, maar dat is HUN keuze.
Ja, heel herkenbaar, tot in eht uiterste heeft het er zelfs vor gezorgd dt ik nu geen contact meer heb met mijn ouders. Paar voorbeelden (van toen ik nog wel contact had, niet de extreme voorbeelden): > Mijn moeder had haar voet gebroken en ik kom 55 km rijden om boodschappen te doen, mijn vraag waarom mijn zus en broer geen boodschappen doen? Tja, zij hebben kinderen dus zijn druk (broer woonde 3 km en zus 20 km verderop) > Mijn oma had haar heup gebroken en moest naar een verzorgingshuis, dus het huis moest leeg. Ik heb mijn tante geholpen met het leeg halen van eht huis, ik zou 1 keer komen, maar mijn moeder ging maar ff op vakantie en er lag zo'n bende in huis (van leeggehaalde kasten en alle roep op de grond gezet ipv dozen) en de verzamelwoede van mijn opa, dat ik 7 keer geweest ben. Ik heb een paar zaken mee naar huis genomen, en de 7e keer dat ik hielp was mijn moeder er in ineens wel en wilde de spullen hebben die ik uitgekozen had. Dat heb ik niet geaccepteerd en heb alles meegenomen. (Het waren neit eens waardevolle spullen, alleen 2 lampen, mixer voor luie mensen en een kookboek). Tja, kan nog vele voorbeelden geven, maar dan wordt de tekst zo lang. Ik kies voor mezelf, geleerd van mijn man. DIe heeft er voor gezorgd dat ik voor mezelf opkom. Al zegt hij nu af en toe wel dat het goed is dat ik voormezelf opkom, maar dat ik dat bij anderen moet doen en niet bij hem,