Ik krijg de indruk dat je moeder ook flink onder druk staat, en dat is niet zo heel gek gezien je zus nog bij haar in woont. Dus je zus heeft alle tijd om de indruk te wekken dat jij ze dwarsboomt. Daarnaast denk ik sowieso dat je zus een beperking heeft, een beperking in het oppakken van haar eigen leven en haar weg volgen. In plaats daarvan lijkt het alsof ze jou de schuld geeft van alles wat bij haar misloopt in het leven. En moeders wil haar natuurlijk troosten, jij daarentegen; jij redt je wel. Ik denk dat je op je kop kan gaan staan, maar dat zelfs dat nog niets uithaalt. Als je het niet meer kan of wil annuleren zul je je hier denk ik toch bij neer moeten leggen dat de situatie zo is, en daar het beste van maken met jouw gezin.
Wel anders maar ik heb ook geen normale relatie met mijn moeder. Mijn zusje was alles, ik niets. Pas toen ik bij de psych leerde dat ik haar niet kon veranderen enkel mijn eigen gedrag verbeterde het. Ik ben mezelf vriendelijk,neutraal oppervlakkig en zelfstandig gaan opstellen en mijn moeder veranderde automatisch mee. Sindsdien wijst ze me niet meer af en is onze relatie oppervlakkig maar oke. Acceptatie (en daarvoor rouwen) is wel nodig.. het is zoals het is. Maar nu wel binnen mijn grenzen
Ik denk dat het contact afkappen heel lastig is voor ts aangezien haar vader nog gewoon bij haar moeder woont. Ik kan mij best voorstellen dat dat moeilijk is.
Je zus is jaloers op jou en dat is natuurlijk best heel triest als ze niet capabel is om, net als jou, een eigen leven met gezin op te bouwen. Je ziet bij moeders wel vaker dat ze de zwakkeren denken te moeten beschermen. Jij redt je wel en je zus niet, daarom 'beschermd" ze haar kind. Maar ja, eigenlijk echt niet goed maar kan ook moeder eigen zijn. Ik zie het vaker maar wel in lichtere mate. Op redelijk acceptabel niveau zeg maar. Dit is natuurlijk verre van acceptabel gedrag en ik zou eens apart met je moeder praten, of schrijf haar desnoods een brief. Die kan ze vaker lezen en erover nadenken en het op haar in laten dalen. Wie weet helpt dat een beetje? Ik zou gewoon lekker die bus pakken, je zus netjes gedag zeggen en mijn kop omhoog houden. Jij bent de sterke, zij de zwakke, zo moet je het maar zien.
Sorry maar ik denk dat je moeder hier een grote rol in hebt. Jij zegt dat je deze maand weer naar disney wilt/gaat en vervolgens boekt je moeder met zus zelf. Ze konden toch ook even overleggen wanneer enz. Jouw moeder houdt der hand boven het hoofd van je zus en zij accepteert dus altijd dat gedrag van je zus. Ik zou er snel klaar mee zijn want als dit al 40+jaren is gaat dit nooit meer veranderen. Trek je eigen plan en kies voor je gezin. En idd zoals iemand al zei zeg je vader dat hij welkom is.
Oh wat een herkenbaar verhaal... Ik heb 2 oudere zussen en de middelste van ons is van kleins af aan altijd de lieveling van mijn vader geweest. Ik heb er ook zo lang tegen gevochten en geprobeerd om het hun in te laten zien, maar het interesseerde ze gewoon niet. Uiteindelijk is het uitgedraaid op een enorme vechtpartij tussen mij en mijn zus en zwager en mijn vader stond erbij en deed niks. Na die ruzie geen contact meer met mijn zus maar zij woonde bij mijn vader. Dus elke keer als ik naar mijn vader ging zag ik haar. En dan was mijn naam doorgestreept op de verjaardagskalender, mijn foto in de prullenbak etc. Mijn vader was erg ziek en kreeg daar niet veel van mee. Maar als ik het vertelde of liet zien werd het weggewuifd. Uiteindelijk na een paar maanden ook ruzie gekregen met mijn vader nadat ie wederom haar kant koos en ik er niet meer tegen kon en voor mezelf heb gekozen toen. 4 maanden daarna is mijn vader helaas overleden en heb ik hem pas de avond ervoor weer gezien. Waar ook een hoop heibel bij kwam. Ik heb me lang erg schuldig gevoeld, maar na hulp besef ik nu heel goed dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Ik heb mijn best gedaan. Heb jarenlang gevochten. Ik ging er zelf onderdoor. En ik zie eindelijk in dat ik nooit tot hun zou zijn doorgedrongen. Sorry voor het lange verhaal, maar wat ik ermee wil zeggen is: denk aan jezelf. Je hoeft niet alles te pikken. Een ouder hoort geen onderscheid te maken tussen haar kinderen. En tegen sommige mensen kun je blijven vechten, maar die zullen dat nooit inzien en altijd denken dat hun nooit fout zitten.
Tja.. hoe vaak ga jij, jou gevoelens opzij zetten. Hoe vaak en tot hoever laat jij je kleineren. Je hebt je gezin en je eigen leven. Kies daar voor. En hoe zeker ben je dat je in de zelfde bus zit. Ik zelf zou ook voor de kinderen in een andere bus gaan zitten. Als je wel bij elkaar zit dan heb je wellicht een bus met ellende. Bellen met de orginiesatie en uitleggen en vragen of het anders kan. En verder laten voor wat het is en niets vertellen. Ze merken het snel genoeg.
Misschien zit ik er compleet naast, maar het komt op mij over alsof wij hier niet het hele verhaal hebben gehoord. Uit jouw voorbeeld over het telefoontje en appje leid ik af dat er al van alles aan vooraf is gegaan, maar het enige wat jij vertelt is dat je zus vroeger al lelijk tegen je deed. Ik denk dat dat op zich best vaker voorkomt bij kinderen/pubers, maar als de relatie tussen volwassenen zo slecht blijft is er vaak wel het een en ander gebeurd, dus daar ben ik wel benieuwd naar. Kan het zijn dat je zelf ook een rol hebt gespeeld in waar de relatie nu is? Als dat niet zo is en jij echt niet begrijpt waarom je moeder en zus zo doen, dan zou ik een keer met het hele gezin (dus ook met je vader) gaan zitten en het onderwerp aansnijden, zonder hierbij heel verwijtend op boos te zijn. Geef aan dat je ervan baalt dat jullie zo slecht met elkaar omgaan en dat je ook niet snapt waarom, maar dat jij heel graag wilt proberen om de relatie te verbeteren. Probeer irritaties uit het verleden niet op te rakelen, maar te bespreken wat jullie zouden kunnen doen om weer normaal met elkaar om te gaan. Wat betreft de reis: dat vind ik een gevalletje pech gehad voor hen hoor, ik zou geen enkele reden zien om dat te annuleren. Je hoeft niet met elkaar op te trekken als niemand daar zin in heeft, maar misschien zou het juist wel leuk kunnen zijn om een keertje samen te gaan eten daar of zo, juist om weer iets leuks met elkaar te hebben.
Zo'n zus hoef ik niet en ik zou allang geen contact meer willen En als mijn eigen moeder niet eens een eerlijk hier naar kan kijken en blind voor je zus kiest is dat contact ook klaar en mocht ze contact willen dan mag het alleen van haar kant komen. Mocht je vader het erg vinden dan kan ie altijd bij jou op visite komen maar ik zou daar niet meer heen
Reis naar Disneyland verplaatsen en laat ze maar met jou contact zoeken...in plaats van andersom... Letterlijk.. sterkte!
Het stukje over dat je je nog nooit zo afgewezen hebt gevoelt door je eigen moeder zou ik ook precies zo tegen haar zeggen En je vader mag wel wat meer ballen tonen dat is geen zin heeft in gezeur vind ik een slap excuus
Ik zou het gewoon houden op een beleefdheid relatie; je groet elkaar, gaat langs op een verjaardag en hebt een gesprek over koetjes en kalfjes en dat is het. Gewoon wat oppervlakkig houden. Doen wij ook met een gezinslid die elke keer provoceert. Bij provocatie wisselen we het onderwerp, negeren diegene en praten met een ander familielid of gaan ff de vaatwasser inruimen. Gaan er niet meer tegenin. Zonde van de energie want ze veranderen niet. En ik zou gewoon je vader eens mee uit eten nemen als vader en dochter moment.
Mijn moeder en haar 7 jaar oudere broer hebben pas sinds kort weer contact. Hij was 7 jaar enig kind en toen kwam daar ineens een zusje bij waar hij de aandacht mee moest delen. Mijn opa en oma hebben dat niet heel handig aangepakt waardoor hij na verloop van tijd echt een hekel kreeg aan haar. Klinkt een beetje zoals jij dat omschrijft met je zus. Hij heeft toen hij ouder was aangegeven haar niet als zijn zusje te zien nadat ze al jaren een slechte relatie hadden. Nu zijn ze beide in de 60 en is er uitgesproken wat er bij hem dwars heeft gezeten. Kon zij verder niets aan doen maar ze heeft zich haar hele leven wel heel ongewenst gevoeld door hem. En mijn oma speelde hen enorm tegen elkaar uit wat de gevoelens onderling alleen maar versterkte. Iemand noemde het al eerder, je kunt hun gedrag niet veranderen, alleen hoe jij ermee omgaat. Misschien helemaal niet onverstandig om hier eens met iemand over te praten. Hoe dan ook een rot situatie, ieder kind, hoe oud maakt niet uit, wil zich gewenst en geliefd voelen door zijn of haar ouders en het contact afkappen lost het probleem niet op. Sterkte!
Thnx allemaal voor de reacties. Heb het druk gehad en kon niet eerder reageren Heb nog contact met mijn moeder gehad en weer het eerste wat gezegd werd was, je zus vind het niet leuk wat jij nu weer doet , je doet dit express om ons te dwarsbomen. Nou toen was ik er wel klaar mee. Heb geroepen wij gaan die dag , als jullie dat dwars zit kijken jullie maar de andere kant uit of annuleren zelf maar de reis . Jullie maken er een probleem van, niet ik. En als jullie serieus menen dat ik honderden euro's betaal alleen om jullie te dwarsbomen dan moeten jullie je toch eens laten nakijken. Ik was echt pissig , daarna belde mijn vader me nog op, dat ik niet zo boos moet zijn. Dus ik ben even helemaal klaar met ze . Ik weet even niet meer wie het vroeg, maar iemand had het over wat mijn rol in deze situatie is , nou al vanaf kleins af aan doet mijn zus zo tegen mij. Het begon al toen ik klein was dat ik nergens aan mocht komen wat van haar was, ik mocht nooit mee spelen , ik kreeg altijd verwijten van haar, ze had altijd negatieve opmerkingen tegen mij, over mijn kleding , mijn vriendinnen , mijn vriendjes, mijn opleiding en zo kan ik wel even doorgaan . Tuurlijk heb ik ook dingen terug gezegd of gedaan . Ik laat mij niet continu zo behandelen . Maar het lijkt wel of zij mij nooit heeft gemogen. Erover praten met mijn ouders heeft totaal geen zin. Mijn vader is het met mij eens maar geeft dat nooit toe waar moeder en zus bij zijn om de lieve vrede te bewaren. Mijn moeder en zus zijn 2 handen op 1 buik.
En wat ik en veel andere mensen zich nog afvroegen: is er iets met je zus dat ze op deze leeftijd nog thuis woont? Is ze een 'zorgenkind' wat kan verklaren dat je moeder altijd haar kant kiest?
Nou die konden wat mij betreft allang door de stront zakken.. sorry maar zo laat je je toch niet behandelen? Laat ze het lekker bekijken met zn 3en en ga van je gezin genieten. Het is hun verlies!
Mijn zus was PRECIES zo!! Daarbij speelde ze ook nog mijn ouders (moeder en stiefvader) tegen elkaar uit. Mijn moeder heeft haar lang de hand boven het hoofd gehouden, maar ook weer niet dat het ten koste ging van mij. Naar ons jongere zusje is ze nooit zo geweest. Ik kan me nog herinneren dat ik een jaar of 11 was, dat ik dacht: 'als ik later groot ben, dan ga ik noooooit meer met haar om.' En dat voelde echt als een verlossing. Naarmate we ouder werden, is het niet beter geworden; afgunst, jaloezie. Echter, mijn moeder heeft op een gegeven moment een duidelijk standpunt ingenomen, dat ze geen kant ging kiezen tussen ons en dat kon mijn zus dus niet verkroppen. Toen heeft ze als 'straf' alle contact verbroken met mijn moeder en met mij. Mijn moeder heeft lang en vaak geprobeerd het contact te herstellen, maar dan kreeg ze me een bak verbale diarree over zich heen van mijn zus, niet normaal! En daarbij wil mijn zus ook nog steeds geen contact. Dus mijn moeders hart is, ondanks dat mijn zus een schijtwijf is, hierdoor écht gebroken (oftewel de ultieme wraak van mijn zus). Ik denk dat jouw zus hiertoe in staat is en dat jouw moeder dit aanvoelt en probeert te voorkomen. Gezien jouw karakter weet ze dat jij op deze manier blijft volhouden ondanks dat je er doodongelukkig van wordt. Ik heb geleerd van mijn moeder, dat dit een heel lastige situatie is, maar ik begrijp het nog steeds niet, ondanks dat ik nu moeder ben (maar goed, dat is nog een baby). Wat mijzelf betreft, ik heb liever de rust zónder mijn zus, dan al het gezeik mét haar, hoewel ik het oprecht vervelend vind voor mijn moeder. Waar ik me wel vervelend bij voel is dat ik heel sterk denk dat mijn zus een niet-gediagnosticeerde stoornis heeft, waar ze niet aan wordt geholpen, omdat 'zij geen problemen heeft, maar de rest van de wereld'. Maar je kan iemand niet helpen, die niet geholpen wil worden. En dus kies ik dan voor mezelf door afstand te nemen. Mocht de situatie tussen mijn zus en moeder verbeteren, dan verandert dat in principe niets in de situatie tussen mijn zus en ik. Mijn deur staat wél open voor een gesprek, maar daar moet mijn zus het initiatief voor nemen, want mijn pogingen zijn mislukten beide partijen moeten dit wíllen en klaar voor zijn. Maar ik denk dat dit nooit gaat gebeuren, en dat vind ik best. Ik ben nu prima aan de situatie gewend. In jouw situatie vraag ik me af wat de toegevoegde waarde is van contact met moeder en zus. Wat kost het je en wat levert het op? En je dan dezelfde vraag stellen wanneer je geen contact zou hebben. Het leven moet ook wel leuk blijven.
Ik herken dat gedrag wel heel erg. Mijn zusje heeft borderline en was/is een meestermanipulator en mijn moeder ziet dat niet. Ik heb het inmiddels losgelaten, voor mijn ouders heb ik nog wel eens contact, maar ik verwacht niks van haar, kan ik ook niet meer teleurgesteld raken. Wel moet ik zeggen dat ze zelf de laatste er mee bezig is en medicijnen slikt en het daardoor een stuk beter lijkt te gaan.
Geen idee of er daadwerkelijk iets met haar is. Ik zeg van wel. Maar aangezien zij nooit een arts of iets dergelijks wilt bezoeken zal daar nooit duidelijkheid over komen. Volgens mijn moeder is ze volkomen normaal. Ik vind een vrouw van in de 40 die zo reageert, die alleen maar contact heeft met haar ouders , geen vrienden en geen relatie heeft niet normaal. Kijk tuurlijk is het geen must om een relatie te hebben. Maar alles bijeen geteld hoe zij is is in mijn ogen niet normaal. Ik zal niet zeggen dat ik perfect ben , maar ik vermoed zeker wel dat zij een stoornis heeft waarin ze geen sociale contacten kan aangaan. Want het ligt altijd aan de ander bij haar. Vroeger had ze nog wel eens dat ze bij een vereniging zat. Maar dan was er weer een of andere heisa en dat lag aan de ander. Op haar werk idem dito. Nooit ligt het aan haar. Altijd aan anderen. Bij de rest van onze familie komt ze ook niet , vanmiddag sprak ik mijn tante , en zij vond dat ik goed gehandeld heb, dat zij het ook niet normaal vind van mijn ouders en zus . Ben ik toch niet helemaal gek