Dat klinkt inderdaad écht niet normaal. Een vrouw van 40 zonder sociaal leven en nog thuiswonend én met dat gedrag dat jij beschrijft lijkt mij niet gezond. Maar lastig, want als iemand niet kritisch naar zichzelf kan kijken is het vrijwel onmogelijk om een gesprek aan te gaan en dit op te lossen. Fijn dat je tante je steunt.
TO jouw zus is al 40 geweest. Je ouders zijn (waarschijnlijk +60). Die veranderen niet meer. Jullie zitten in een ingesleten familiepatroon. Jouw zus mankeert waarschijnlijk wat. En is jaloers, jóuw moeder wil de zwakste beschermen. En je vader kijkt weg van alles omdat hij erbij in huis woont (en wellicht is het zijn karakter). Er is echt maar 1 oplossing. Accepteer de situatie zoals die is. Jij kunt ze niet veranderen. Neem afstand van iedereen. Dus nodig ze niet meer uit. Als ze toch niet komen. En ga er zelf ook niet meer heen. Ga niet in discussie en schrijf geen brief. Vallen ze jou aan blijf dan rustig, herhaal je standpunt en sluit dan direct af. Laat je niet verleiden tot verdediging over wat jij wel of niet doet (die reis of iets anders). Blijf tig keer herhalen "ik ga er verder niet op in", " je weet mijn mening" etc En verander direct van onderwerp (school, kinderen, het weer). Blijf dit herhalen. Willen ze niet ophouden dan zeg je rustig dat je het gesprek gaat beëindigen. Vertrek naar huis of leg de telefoon neer. Laat niet zien dat het je raakt.
Amen. Dat verongelijkte gedoe, daar zijn jullie nu allemaal gewoon te oud voor. Je familieleden zijn zoals ze zijn en het is aan jou of je het toe blijft laten om jezelf daardoor te laten kwetsen.
Hier ben ik het wel mee eens. Besef je dat er een periode van 'rouw' mag zijn om te accepteren van hoe de situatie is en dat het niet anders gaat worden. Daar mag je best verdrietig, boos etc om zijn. Gaandeweg ga je leren hoe je hiermee om gaat. Of niet en verbreek je contact. Kijk hierbij ook naar je eigen gezin en neem deze in bescherming. Hoewel je altijd kind van blijft, heb je nu zelf ook de rol en voorbeeld als moeder. Wat wil je voor je kinderen? Om mijn gezin en ook mezelf te beschermen heb ik besloten te breken met mn moeder.. Ja dat doet pijn. Ja ik mis een moederfiguur. Nee dat komt nooit meer. Accepteer ik het? Ja. Is het makkelijk? Nee Soms ben ik verdrietig en soms ben ik nog boos, maar het heeft mij niet meer in zijn greep. Ik heb het geaccepteerd. Met alle emoties die erbij horen en er mogen zijn. Nog steeds. Want ik denk dat dit iets is wat niet afgesloten kan worden.
Wat vervelend, ik heb ook zo een zus. En mijn ouders lijken nu eindelijk te beseffen dat het aan haar licht en niet aan mij. Het begon vroeger al met mij exspres uit de tent te lokken en omgekeerde psychologie zij deed iets verdraaide het zo dat ik de schuld kreeg. De hoogte punten zijn wel. Haar eigen bijten en dan zegen dat ik het was geweest 'ik heb een spleetje tussen mijn tanden en zo zagen de dus dat ik het niet was'. Daar naast spullen van mij stelen zoals sieraden en kleding ze heeft zelfs ooit mijn fiets gestolen zodat ik 30 minuten naar school moest lopen. Terwijl zij 5 minuten hoefde te lopen. Het hoogte punt is twee jaar geleden toen ze me uit de tent lokte gelukkig was er een vriendin bij en toen ik ontplofte het opnam en dat stukje aan iedereen liet horen onder het mom kijk hoe gemeen mijn zusje is. Dit is eigenlijk altijd zo blijven gaan altijd jaloers op wat ik had of bereikte en dan leuke momenten verzieken door zo de aandacht naar haar toe te trekken. De hoogte punt was toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren en zij deze vakantie hoofdpersoonlijk verziekt heeft. Daar na hebben mijn ouders hun ogen goed open gegaan. Ik heb zelf ondanks alles lang geprobeerd alles goed te houden haar gedrag te slikken. Maar na een rot streek van haar is het nu echt over. En dit geeft mij zo veel rust.