Na een iuvd in januari(Met 20 weken bevallen), ben ik nu weer zwanger. Heb ontzettend veel verdriet gehad, maar de laatste paar maanden ging het een stuk beter. Merk nu alleen dat ik bij alles wat met overleden kindjes te maken heb helemaal volschiet... En dan bedoel ik ook echt gieren van het huilen. Echt zo niks voor mij. Vind het nu ook moeilijk dat bijna niemand er nog over praat, en als ze dat wel doen zo van:'Maar gelukkig ben je nu weer zwanger en gaat het nu wel goed'. Natuurlijk neem ik dat niemand kwalijk, maar doet wel zeer. Wil ook graag genieten, maar vind het moeilijk. Pff, zo dat moest ik even kwijt! Liefs Natascha
Lieve Natascha, je bent welkom om in de vlinderlounge te komen praten over je kindje en je verdriet. Je zult daar veel herkenning vinden w.b. je gevoelens en de opmerkingen die je soms van anderen kunt krijgen. Sterkte meid!
Ik kan me dit echt ontzettend goed voorstellen! Allemaal goedbedoelde uitspraken waar je helemaal niks mee kan... Als je wilt kan ik je topic verplaatsen naar de vlinderlounge...? Ik hoop dat je toch enigszins kan genieten!
Als je wilt kan ik je topic verplaatsen naar de vlinderlounge...? Graag, had niet door dat ik hem beter daar neer kan zetten.
Het is je grootste recht bij je uk stil te staan, het leeft dan misschien niet meer maar het blijft hoe dan ook jou kindje, daar kan niemand wat aan veranderen. HEt heeft bestaan en zal altijd in je hart blijven bestaan en als je er om wilt huilen moet dat gewoon kunnen, wil je er om lachen of wat dan ook dan moet dat ok kunnen.
Lieve Nats, Ook ik merk dat mensen veel liever praten over goed nieuws, een nieuwe zwangerschap etc, dan over slecht nieuws. Ook van mij wordt er gedacht (en verwacht) dat ik er ondertussen wel overheen zal zijn... Ik zei tegen een vriendin dat ik bepaalde dingen nog niet kan of niet wil en haar reactie was van het duurt wel lang he? Maarja, gelukkig heb ik veel contact met andere mama's van een engeltje en (helaas) kunnen we elkaar zo goed begrijpen... Dus ik sluit me aan bij Vlinder en ik hoop dat je hier je verdriet kwijt kan en steun kunt vinden! Liefs Marjolein
Wil je misschien wat meer vertellen over je kindje? Was het een jongen of een meisje? Hebben jullie de baby een naam gegeven? Weten ze wat er is gebeurt?
Bij de 20 weken echo kwamen ze erachter dat het hartje niet meer klopte. Waarom konden ze toen niet vinden. 2 dagen later is de bevalling opgewekt in het ziekenhuis en ben ik bevallen van een jongetje. Kon er niet heel lang bij stilstaan omdat ik meteen er na onder narcose ben 'schoongemaakt'. Het is misschien ook wel een beetje dat ik er nu zo mee zit, dat ik het niet goed heb verwerkt. We kregen heel weinig informatie en we hebben niet gekozen voor een begrafenis/crematie omdat ik niet lang daarvoor mijn vader heb begraven. Was allemaal al zo erg, en met een begrafenis zou het voor mijn gevoel nog echter zijn..klinkt een beetje raar, maar hoop dat iemand dat begrijpt. Verder hebben we het er natuurlijk in het begin veel over gepraat, maar mis het praten nu en ook een beetje iets om te gedenken. Heb wel foto;s maar vind ik niet altijd even makkelijk om terug te kijken.
Ook hebben we aan ons kindje geen naam gegeven, miss ook weer de zelfbescherming om het niet te dicht bij te laten komen.
Iedereen verwerkt het verdriet op zijn eigen manier. Mijn man kon het niet aan om zijn dochter vast te houden en ik vond het fijn om dat wel te doen en om haar aan te kleden. Niemand mag daar over oordelen. En meid als je er over wilt praten, dan zit je hier goed!
Niemand hier zla daar over oordelen denk ik. We doen het allemaal op onze eigen manier en geen manier is goed of fout. Ik vind het wel naar dat je het achteraf niet goed hebt kunnen verwerken, al denk ik dat je het nooit helemaal af kunt sluiten zeg maar. Is het misschien een idee om alsnog een afscheidsritueel voor je zoontje te houden? Je kunt een boom of plantje planten, hem een naam geven, een briefje aan hem schrijven of een ballon oplaten in zijn nagedachtenis. Misschien krijg je dan meer het idee dat je wat hebt kunnen doen met zijn dood, in plaats van dat lege gevoel dat je nu overhoudt. Ik weet niet of je het wat vindt hoor, maar er zijn in elk geval dingen die je nog uit zijn naam kunt doen. Ook voor jezelf om echt in te zien wat er gebeurt is. Ik ben bang dat als je er niets mee doet, je met dit gevoel blijft rondlopen.
Natas, wat naar voor je dat dit zo gegaan is. Het is wel heel begrijpelijk dat je terugschrok om hem een naam te geven en een uitvaart te verzorgen. Vooral als je zo in shock bent... Bij mij is de bevalling pas na een kleine week opgewekt (ook ons kindje was in de baarmoeder overleden). Wij hebbben in de tussentijd dingen kunnen bedenken en regelen. Ook werden wij erg goed begeleid vanuit het ziekenhuis, en werden wij aangemoedigd om ons kindje een naam te geven en te laten cremeren of begraven. We kregen een brochure mee met informatie. Als je zo geholpen wordt, is het makkelijker om te doen. Jullie hebben die hulp kennelijk niet gehad. Misschien kun je overwegen om je zoontje alsnog een naam te geven. Want anders blijf je over "het dode kindje" spreken. Zelfs al heb je je verdriet verwerkt, er komt toch altijd weer een moment waarop je zegt: "Toen ik zwanger was van.... toen..." Dan is het fijner als je een naam kunt zeggen. Zoals Vlinder en Loel aangeven, er is geen juiste of foute manier om om te gaan met een doodgeboren kindje. En wellicht hebben we allemaal wel van een paar dingen spijt. Zo had mijn vriend opeens spijt dat we nooit de achterkant van Sterre hebben bekeken, haar rugje en haar billen... We hebben alleen haar voorkant gezien. Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je toch kunt genieten van je huidige zwangerschap.
Aquilegia : Precies zoals je zegt. We zijn ook heel goed geholpen in het ziekenhuis (veldhoven). Ze gebruikten ook echt Lotte`s naam, wat ik heel fijn vond. Ze spoorde me ook aan om Lotte aan te kleden, terwijl ikzelf het een enge gedachte vond.Nu ben ik zo blij dat ik het gedaan heb. Misschien i.d.d. heel fijn om je zoontje een naam en een kleine ceremonie te geven, zoals jij wilt. Zodat je het goed kan verwerken.
Wij werden in het ziekenhuis zelfs gefeliciteerd met haar geboorte en ze vroegen hoe ze ging heten. Ook hadden ze een groot plakboek vol geboorte/rouwkaartjes van overleden kindjes, zodat je kon zien wat er mogelijk was op dat gebied. En een boek met gedichtjes die je op het kaartje kon zetten. Wij hebben er een paar regels uitgehaald en deze aangevuld tot ons eigen gedichtje. In deze moeilijke omstandigheden kun je wel wat hulp gebruiken. Onze uitvaartonderneemster was ook fantastisch.
Wij werden inderdaad ook gefeliciteerd in het ziekenhuis. Gefeliciteerd en gecondoleerd, heel raar maar wel de waarheid. Wij werden ook heel goed geholpen door onze uitvaartonderneemster. Binnen 2 1/2 uur was alles geregeld zoals wij het wilden. Het was ook perfect. In het ziekenhuis hebben ze ook hand en voet afdrukjes gemaakt van Lotte. Deze hebben we gebruikt op de rouwbrief, erg persoonlijk. Als je goed opgevangen word, scheelt het al zoveel in de verwerking.
En als ik dan bedenk hoe wij zijn opgevangen.... een gesprek van 5 min met de mededeling waar en hoe laat we er moesten zijn en verder helemaal niks. Op dat moment, wist ik ook niet wat ik moest vragen. Maar in de 2 dagen thuis heel veel opgezocht op internet. Toen werd het wel al iets duidelijker. Maar is toch raar dat het zo gaat, hebben we zelf ook aangegeven. Als je zwanger bent kom je om in de info, boekjes etc en met dit.....Niks! Denk dat het alsnog een goed idee is om nog iets te gaan doen als een soort herdenking. Weet nog niet hoe precies maar zag een paar voorbeelden staan die me erg aanpreken. Vind alleen een naam moeilijk, maar het klinkt idd raar om telkens het dode kindje te zeggen. Terwijl het zoveel meer is.... Bedankt voor jullie lieve reacties!
Heb het er gister avond met mijn man ook nog even over gehad(had ik ook eerder moeten doen..) En we hebben er samen nog fijn over kunnen praten. We willen wat neerzetten op het graf van mijn vader, zodat ik toch nog iets heb om naar toe te gaan.
Fijn Natas dat jullie er zo goed samen over praten. Een mooi idee om iets op het graf van je vader te plaatsen. Zo heb je toch een plek waar je naar toe kan, als je wilt. Ik ga het as van Lotte bij het graf van mijn oma uitstrooien. Zo heb ik ook een plek waar ik naar toe kan. Ik heb een mooie vlinder gekocht die ik op het graf kan plaatsen. Hier bij de begraafplaats is een winkel met allerlei beeldjes en dingen die je op het graf kan plaatsen. Keuze genoeg en je kan ook altijd iets laten maken.