Dat mijn lieve mama is overleden. 54 jaar en ongeneeslijk ziek. 4 jaar een kei harde strijd geleverd maar deze was van te voren al beslist. De ziekte zou het winnen. Nooit ziek, nooit zeuren en altijd maar doorgaan. Het ging altijd goed, zelfs op haar sterfbed. Ik mis haar. Ze heeft haar eerste kleinkind nooit leren kennen. 3 dagen later beviel ik namelijk. In mijn kraamtijd naar de crematie van je eigen moeder. Zo hoort het niet te gaan! Ik lijk op haar en ben er trots op. Het gemis wordt steeds groter, nooit vragen hoe zij sommige dingen deed. Nooit die ene blik meer wat meer zei dan duizenden woorden. Wat zou ze enorm trots zijn geweest op haar kleinkinderen! En andersom zouden ze ook enorm dol op haar zijn geweest. Ik mis je zo ontzettend lieve mama!
Sterkte meid, het is niet niks om je moeder al vroeg te moeten missen. En ook al is het 4 jaar terug het blijft een groot gemis en moeilijk lijkt mij (kan er gelukkig niet over meepraten)
Bah sterkte, mijn moeder is ook ziek, ze is zover dat ik niet meer met haar kan praten, ze kan niet meer praten en ook niet meer bewegen. Dat doet kapot veel pijn. Ik heb dan wel het "geluk" dat ze mijn kinderen nog heeft meegemaakt toen ze goed was. Heel veel sterkte vandaag xxx
Tranen.. Wat ontzettend verdrietig. Ik deel jou verdriet. Deze week is het van mijn moeder 3 jaar geleden dat zij overleed aan die verschrikkelijke ziekte. 3 maanden daarna beviel ik van ons eerste kindje. Hoelang het ook geleden is, voor ons is he pas zo kort geleden. LEkker trots zijn op je moeder meid! Veel sterkte vandaag!!
pfff moeilijk hoor! sterkte! Ik vind het altijd zo knap hoe mensen met (vroeg) overleden ouders omgaan.. Als mijn moeder ooit gaat, volgens mij sterft er dan een deel van mij met haar mee......
Dat heb ik ook altijd gezegd hoor. Maar je moet gewoon doorgaan. Voor je gezin maar ook vooral voor jezelf. Daar hamerde mijn moeder ook altijd heel erg op 'rouwen mag, verdriet hoort erbij, vergeet mij vooral niet maar ga door met je leven!' Dit hou ik mezelf voor en het lukt. Ik lach weer en heb plezier in mijn leven. Ben gelukkig maar het zwarte randje blijft. Maar dit kan gewoon heel goed samen gaan. Het is niet of of maar en en.
idd voor je gezin en ook voor jezelf moet je wel doorgaan en je leven gelukkig maken. Ik kan t me gewoon niet voorstellen dat mijn moeder ook ooit dood zal gaan en ik t zonder haar moet doen.
Ik weet hoe het voelt... Mijn moeder was 45 jaar jong en heeft ook een kei harde strijd geleverd die ze bij voorbaat al verloren had.. Ze had kanker en uiteindelijk heeft ze euthanasie laten plegen vorig jaar juli. Het gemis word ook alleen maar groter en ben nu in verwachting van mijn eerste kindje. Ohhh wat had ik haar hier graag bij me gewild! Een hele dikke knuffel voor jou meis!
Sterkte vandaag! Ik herken mezelf in wat je schrijft. Mijn moeder is 5 jaar geleden op 57 jarige leeftijd vrij plotseling overleden en heeft mijn dochter nooit leren kennen. Dat doet soms veel verdriet, zeker op de sterfdag, maar aan de andere kant gaat het leven ook gewoon door. Met een zwart randje inderdaad, mooi gezegd! Je moeder leeft voort in jou en je kinderen en is er dus altijd wel een beetje bij!
Ik ben niet snel emotioneel, maar wauw... Ik moest echt even een traan wegvegen. Wat verschrikkelijk dat je dit meemaakte en wat goed dat je je staande wist te houden in je kraamtijd. Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelde toen je beviel en op dat moment in een diepe rauw zat. Zo'n moment deel je het liefst het eerst met je moeder. Ik wens je heel veel sterkte met dit verdriet
Herkenbaar!!! Mijn papa is nu bijna 4.5 jaar overleden na een niet te winnen strijd aan kanker.. Hij mocht maar 49 worden.. Hij heeft mijn oudste zien opgroeien maar mijn jongste amper gekend.. dat doet pijn zoveel pijn.. Je schrijft een prachtig stukje over en voor je moeder hier... wauw!!!! Heel veel sterkte
Heb er een brok van mijn keel en de tranen staan in mijn ogen. Je moeder zal enorm trots op je zijn, vergeet dat niet! Sterkte!
Heel veel sterkte vandaag.. Zelf ben ik vorig jaar mijn moeder verloren aan kanker en het verdriet blijft enorm. Je moeder is vast erg trots op jou en je kids.. Er zullen heel veel momenten komen waarbij je denkt; was mijn moeder maar hier Dikke knuffel voor jou!!