Ik open dit topic omdat ik zo twijfel....en dan vooral aan mezelf, stel ik me niet aan, heeft iedereen niet eens een mindere periode enz. enz. Het probleem bij ons is, naja, eigenlijk bij mij, dat ik totaal geen steun ervaar van mijn man en daarbij dus geen totale liefde voel van zijn kant. Ik voel me steeds vaker eenzaam binnen mijn relatie en ik merk dat ik geen plezier meer heb in mijn dagelijkse leven. Ook op de vraag of ik écht gelukkig ben kan ik antwoorden met: Nee. Ik vind onze relatie oppervlakkig. Zo ben ik bijv. in 2006 depressief geweest n.a.v een burn-out en na de geboorte van onze jongste ben ik ook depressief geweest, ik ben er nu zo goed als uitgekrabbeld gelukkig. Maar in beide periode's heb ik geen echte steun van mijn man ervaren. ook zal hij nooit zeggen ik hou van je of spontaan mij knuffelen of een arm om me heen slaan enz...(altijd het bekende ''je weet toch dat ik van je hou''...) Hij komt nooit eens met ideeen van een uitstapje of iets leuks doen met de kinderen, het komt altijd van mijn kant. Ik maak me zorgen over de financien en regel hier alles in huis, hij slaapt er niet minder om (ik regel het toch). Onze dochter gaat volgend jaar naar de basisschool, 2 scholen bezocht en dat was het, hij zal er niet over beginnen om te overleggen welke school het wordt, het zal wel, terwijl ik al 2 keer heb gevraagd wat hij er van vond(antwoord; weet ik niet,ik ga straks ook de school bellen waar ik een goed gevoel over heb en schrijf onze dochter gewoon in.) Zijn rijbewiis verloopt deze maand, al twee keer aangekaart bij hem, heeft nog niets gedaan, nou, dan verloopt'ie maar lekker... De werkgelegenheid is hier niet optimaal en steeds door omstandigheden buiten mijn schuld om al 3 keer in de ww gezeten in 8 jaar tijd, steeds weer ander werk met bijbehorende cursussen enz, maar nooit echt wat ik wilde, maarja er was niks anders en je moet toch werk hebben. Mijn man zit al jaren bij dezelfde werkgever en heeft dus nog nooit ervaren hoe het is om steeds maar weer in die ww te komen enz. Maar het doet hem ook niet zo veel, hij zit toch goed? Nu is hij een hbo studie begonnen en dat kost ons best veel geld in de maand. Na bijna een jaar in de ww gezeten te hebben werk ik nu in de productie.....we houden niks over het gaat op aan kinderopvang en zijn studie...... Heb al paar keer gevraagd of hij zijn moeder om financiele steun il vragen (dat wil ze wel, hij hd het al een keer terloops gevragd voor zijn studie begon) Maar nu is het zo ver en nu vraagt hij het steeds niet, terwijl we het zo goed kunnen gebruiken! Ik zou bijna zeggen ik stop met werken en je zoekt het zelf maar uit! Daarbij weten jullie ook hoe druk het kan zijn met kleine kinderen, dan begin ik smiddags om 3 uur met weken tot 23oo uur en krijg ik nog een sneer als ik even naar huis bel dat de kattenbak nog niet schoon is en de vaatwasser niet uitgeruimd, en hij heeft het ook zo druk want hij moet studeren bla bla.....dat maakt me verdrietig. Kortom, ik hop al jaren van de ene naar de andere baan om maar werk te hebben en hij zit al jaren op zijn plekkie en doet nu ook nog lekker een studie erbij...... maar ik krijg geen waardering en liefde en hij kan heel kwetsend zijn en bot. Maarja.....we hebben ook wel leuke momenten en wat doe ik hem aan als we scheiden, ziet hij ze kinderen niet meer zo vaak..... Hij is ook niet redelijk...laatst waren de kinderen vervelend, we gingen eten, dochter nog steeds aan het huilen en dreinen, je kent het wel, staat hij op, gooit de stoel keihard tegen de tafel, zegt: ik ga wel weer varen lekker rustig, en loopt boos naar boven en laat mij zitten met twee huilende kinderen. Lekker makkelijk denk ik dan. Ik vond het zoooooo niet kunnen wat hij deed en zo kinderachtig, heb ik hem ook gezegd en ook dat hij dan vooral maar moet gaan varen....pfff. Zit ik later mijn dochter te troosten, was ergens verdrietig om, kleinste kruipt richting wc en de deur stond open en ik had net spul in de toiletpot gespoten, dus ik vraag kan jij hem even pakken....krijg ik gelijk van; je ziet toch dat hij er naar toe kruipt bla bla, hele discussie. Waar gaat het over, ik zit met dochter op schoot en kan dan niet zomaar even opstaan, ja als ik alleen thuis was geweest wel natuurlijk.. maarja er is nog veel meer gebeurd de afgelopen jaren maar dit is een stukje. ook heb ik geen familie in de buurt, dat is ook niet leuk. Ik heb het gevoel allen te zijn in mijn relatie, het maakt niet uit of hij er is ik doe het alleen en ik voel geen liefde van zijn kant, het is niet gezellig..... lang verhaal, maar daar zit je al snel aan haha bedankt voor het lezen...
Meid, dat klinkt niet als een "gelukkige relatie" helemaaaal niet eigenlijk. Ik heb een relatie van 7jr gehad met de vader van mijn 2 kids. Hij heeft mij laten zitten toen ik 12wk zwanger was van de tweede, met t argument dat ie niet meer gelukkig was met mij. Oke!! Ik was al een dik jaar niet meer gelukkig, ik heb dat vaak aangegeven, en hij zij altijd "komt wel goed" Wij komen er wel samen. En dan ineens vanuit t niets gooide hij de handdoek in de ring. ik wilde vechten, voor ons gezin, voor t ideaalplaatje want diep in mijn hart was ik niet gelukkig. Helemaal niet gelukkig, wij hadden altijd strijd samen, we hielden van elkaar, maar we pasten niet bij elkaar. Toen hij al iets anders had gevonden..een wijf.. ging ie weg. Meid, ik had veel eerder naar mezelf moeten luisteren, denk ik nu achteraf. Ik had na sem al t gevoel van..dit voelt niet goed... en toch zijn we samen voor een tweede gegaan. Hij wist toen al dat hij niet meer wilde en daar ben ik nog het meest boos over. Maar goed, dan had demi er niet geweest en ik ben zo blij met haar, net als met sem. Wat ik wil zeggen, luister naar je hart en je gevoel. Denk jij dat je nog iets kunt maken van deze relatie. Als jullie er beiden voor willen vechten? Je hebt jezelf al de vraag gesteld.. ben ik gelukkig nu? En je antwoord is NEE. Wil je het veranderen? Wil je met deze man samen? Is hij dezelfde man op wie je verliefd bent geworden en waar je wel gelukkig mee was, of is hij veranderd en wil je hem terug zoals hij was. Want dan moet je met hem in gesprek over wat hij wil. moeilijke keuzes, lastige gevoelens.. alleen jij kunt ze maken of breken. sterkte... Geloof in jezelf! ook al zou je alleenstaande mama worden, jij kunt dat! laat je keuze niet afhangen van je angst om "alleen" te zijn. Want je bent never nooit alleen. knuffel
bedankt voor je reactie.... Ja, het is lastig inderdaad. Soms heb ik wel eens het idee of hij niet iets heeft ofzo....ik bedoel, hij is zo nuchter, bot, gevoelloos lijkt wel.... Ik zat ook eens te huilen op de bank, komt hij binnen, negeert me en gaat achter de computer zitten......zijn antwoord: Ik had er even geen zin in. Dat vond ik zo enorm kwetsend! Meneer had er geen zin in! Als iemand van wie je houd aan het huilen is of somber is doe je er toch alles aan om diegene te troosten? Dit doet hij vaker, was ik verdrietig over iets en lagen we in bed, draaide hij rustig met zijn rug naar mij toe.....(dit was dan vooral toen we met ons eerste kindje bezig waren en ik elke maand maar weer ongesteld werd en daar erg verdrietig om was) Ik vraag me wel eens af of hij weet wat er in me om gaat, het interesseert hem denk ik niet zo......terwijl ik wel vraag wat zijn studie inhoud en wat hij precies moet doen. Denk dat ik dat ook maar niet meer vraag ook.....
Eff een vraagje, maar steunde hij je en zei hij wel de dingen zoals ik hou van je enz, we voordat jullie getrouwd waren? Of is hij altijd zo geweest?
@ Mutsie: Je klinkt inderdaad echt niet gelukkig. Kan je het hier met je man over hebben? Heb je wel eens aan relatietherapie gedacht? Dit zijn dingen die je wel echt kan doen, voor je daadwerkelijk over uit elkaar gaan denkt... Ik wil je man absoluut niet goedpraten, maar als je al jaren niet goed communiceert (beiden) kan je zó uit elkaar groeien. Het kan zo zijn dat het echt te laat is, maar het kan ook zijn dat jullie met begeleiding wel weer tot elkaar komen... Zo maar wat gedachtes.
foxymama: Eigenlijk is hij altijd zo wel geweest.....maarja, je bent jong en verliefd..... mrsHair: Begin december 2009 heb ik hem verteld dat ik niet zo gelukkig was en over de dingen gesproken die me dwars zaten......zelfs gezegd dat we dan misschien maar uit elkaar moesten. Ook het woord relatietherapie laten vallen.. Eind december bleek ik (onverwacht) zwanger.....en is dit allemaal een beetje naar de achtergrond gezakt.... Communiceren kan hij gewoon niet. Hij zal zelf ook nooit over zijn gevoelens praten. Het is een binnenvetter, terwijl ik alles wil ventileren en wil bespreken als mij iets dwars zit. Als ik emotioneel of verdrietig ben toon ik dat ook, hij weet niet daamee om te gaan en vind het maar lastig. Troosten kent hij volgens mij niet. Ik heb hem wel eens gevraagd hoe dat vroeger tussen zijn ouders ging, toonde die wel genegenheid naar elkaar? Kijk als je het voorbeeld ook nooit hebt meegekregen... Het is een stugge groninger, het is echt wel waar wat ze zeggen.....groningers zijn stugger en nuchterder als het om gevoelens gaat, ik merk het in zijn familie ook met bepaalde dingen. Terwijl ik uit een open, spontaan gezin kom. En okay, verschil kan er zijn, maar als je je emotioneel niet jezelf kan zijn bij de man met wie je getrouwd bent.....tja. Ik kan hem niet veranderen, hij is zoals hij is, maar als hij écht, maar dan ook écht van mij zou houden zou hij toch proberen om rekening te houden met mijn wensen en gevoelens? Ik houd ook altijd rekening met hem. Maar heb het gevoel dat ik meer geef en hij meer neemt, hij vind het wel best. En als het dan wel eens tot praten komt reageerd hij altijd onvolwassen van: Ik ga wel terug naar groningen enz. Hij weet zich gewoon geen houding met de stortvloed gevoelens die hij van mij dan over zich heen krijgt en maakt zich er dan maar met zo'n lullig iets vanaf, lekker makkelijk. Dat ik nu hard werk in de productie om maar aan de financiele verplichtingen te kunnen voldoen en zodat hij zijn studie kan doen vind hij wel best, maar vragen hoe het gaat of hoe mijn werkdag is geweest terwijl ik al bij de fysio loop voor mijn rug en op het werk nu 8 uren achter elkaar moet staan...zal hem een worst wezen, ik doe het toch? en hij kan naar school......maar aan zijn moeder vragen voor een financiele tegemoetkoming nee hoor.....stel je voor, wat moet ze moeder wel niet van hem denken.Zijn moeder is heilig en ik denk wel eens dat hij zijn moeder boven mij zal verkiezen. Kortom, ik denk dat onze relatie niet gelijkwaardig meer is....en het altijd zo zal blijven, hij blijft zo, dat zit in hem. Gevoelens zijn een ver van zijn bed show en ja, zo blijft het allemaal maar oppervlakkig. Ik hoef echt geen filosofische gesprekken tot diep in de nacht maar het zou fijn zijn als je gewoon regelmatig even kan praten over wat er in de ander omgaat of gewoon betrokken en geinteresseert bent in elkaars welzijn. Of een partner die enthousiast reageert als je eens iets leuk voorstelt als en weekend weg ofzo, of zelf eens met ideeen komt. Hij is altijd ook zo ''cool''. Kan volgens mij niet enthousiast reageren op iets, is altijd zo gereserveerd, ook met zijn eigen gevoel. Hij kan niet omgaan met gevoelens van anderen, kan niet troosten, weinig inlevingsvermogen....snel op zijn tenen getrapt...dan vraag ik me wel eens af of hij niet ''wat'' heeft.... Terwijl zijn vader overleden is en hij daar wel om kan huilen. Maar ik denk dat het niet lang meer duurt en het woord relatietherapie hier weer valt....ik ben daar nog echt wel toe bereid en wil pas echt een definitieve keuze maken als er nergens meer voor te vechten valt.
Of je uit elkaar moet weet ik niet, maar ik denk wel dat er bij jullie sprake is van een serieus gebrek aan communicatie en verkeerde verwachtingen bij elkaar. Misschien zou relatietherapie of iets in die geest geen gek idee zijn. Denk dat als je met elkaar verder wilt dat je zult moeten accepteren dat hij op een bepaalde manier in elkaar steekt. Dat zal niet dramatisch veranderen (zie dat je je daar ook al wel min of meer van bewust bent). Denk ook dat je beter zult moeten aangeven wat je van hem wilt en wat je verwacht van hem. En... heb ook oog voor de dingen die wel goed gaan en die wel leuk zijn en zorg dat je daar meer van krijgt! Ga uit eten, een stuk wandelen etc. Wat je misschien ook kan helpen is om jouw pijnpunten op een andere manier aan te geven. Je zou eens kunnen kijken naar feedbackregels (vaak binnen bedrijven gebruikt, maar ook toepasbaar op andere situaties ) BanninkCoaching - Hoe geef je goede feedback?