Julian*

Zaterdag 17 november 2001 is om 12.35 mijn prachtige zoon Julian levenloos te wereld gekomen.
Dit was en is een vreselijke klap voor mij. Julian is geboren na een zwangerschap van 36 weken en 6 dagen en bleek nog geen 24 uur daarvoor te zijn overleden.

Ik kreeg namelijk op vrijdag 16 november 2001 om 13.30 ontzettende buikpijn, maar dacht dat dat mijn darmen waren die opspeelden.
Nadat ik naar het toilet was geweest zakte de pijn af.
Na ongeveer een half uur begon de pijn weer op te spelen.
Dit bleef echter een hele tijd aanhouden en ik kon er niet echt een aantal minuten tussenzetten.

Omdat ik een alleenstaande moeder van 21 jaar was, heb ik om 17.30 mijn moeder gebeld om haar mede te delen dat ik dacht dat ik weeën had

Zij heeft mij opgehaald en ik heb een hele tijd bij mijn ouders gezeten.
Tussendoor was de pijn al weer wat aan het afzakken, maar omdat ik het toch zeker wou weten dat ik weeën had belde ik de verloskundige.

Zij raadde me aan om een lekker warme douche of bad te nemen, dat zou de weeën wel doorzetten of juist de pijn verlichten.

Na een aantal minuten was de pijn weg, maar toen ik daarna het bad uit stapte, begonnen de weeën zich in alle hevigheid door te zetten.

Ze kwamen toen echt om de 4 minuten.
Mijn moeder had ondertussen de verloskundige gebeld en die kwam na 10 minuten.
Voor alle zekerheid wou ze eerst het hartje even luisteren, maar toen ze het apparaat op mijn buik zette hoorde ze alleen maar ruisen.
Soms dacht ze wat te horen, maar ze hoorde alleen mijn hartslag in de verte.

Ze dacht toen al dat er iets niet goed was maar heeft dit niet direct tegen mij gezegd.
Ik werd direct naar het ziekenhuis gebracht om daar het hartslagje te checken.
Daar werd ik aan de CTG gelegd en daar was ook niets te horen.
Direct werd er een echo gemaakt en het beeld was stil.
Er werd mij gezegd dat mijn kindje niet meer leefde en ik was heel stil.

Ik heb niet kunnen huilen, was in shock.
Ik wou er niet aan geloven.
De weeën gingen toch door?
Hoe kon dit nou gebeuren?
Wat was er mis gegaan?
De Gynaecoloog vertelde dat dit pas te zien was na de bevalling.
Om 22.30 had ik 1 cm ontsluiting.

Later 's nachts nadat ik een ruggenprik had gekregen die de hele nacht zou werken had ik 2 cm ontsluiting.
De hele nacht maalt er dor je hoofd wat is er mis gegaan en je ziet tegen de bevalling op omdat ze me niet konden vertellen op dat moment dat hij nog geen 24uur dood was.

Bang om mijn zoon te zien, want ze hadden we al gewaarschuwd dat als hij langer dan 24uur overleden was dat hij dan waarschijnlijk niet meer zo mooi toonbaar zou zijn.

's Ochtends om 9.30 werd gekeken of de ontsluiting al was gevorderd en dit bleek niet het geval, de gynaecoloog besloot om de vliezen te breken en ontdekte dat het vruchtwater helder was, wat betekende dat mijn zoon in ieder geval geen zuurstofgebrek had gehad omdat er niet in het vruchtwater was gepoept.

Om 11.15 kreeg ik door de ruggenprik een ontzettende drang om te persen en weer namen ze de ontsluiting op.
Dit keer had ik volledige ontsluiting en om 11.45 mocht ik meepersen.

Om 12.35 is mijn prachtige zoon Julian geboren en vrijwel direct konden ze zien dat hij geen pijn had gehad en dat er op het 1e oog niets mis met hem was.
Hij bleek gezond!
Er bleek ook geen knoop in de navelstreng te zitten dus het was wachten op de placenta.



Die bleek veel te klein en vol met bloedstolsels.
De placenta heeft met de aanleg vanaf het begin het al moeilijk gehad en is o.a. door de weeen is gestopt met werken.
Ook na bloedonderzoek bij mij bleek dat ik een stofwisselingsziekte (Hyperhomocysteinemie) heb die de slechte aanleg waarschijnlijk heeft veroorzaakt. (Hier krijg ik medicijnen voor nu ik weer zwanger ben).

Dit doet heel veel pijn, maar geeft ook weer een gevoel van opluchting omdat Julian geen pijn heeft gehad.

Ik heb hem meegenomen naar mijn huis en de begrafenis heeft woensdag plaats gevonden. het heeft mij heel goed gedaan dat ik hem toch nog heb kunnen laten zien aan vrienden en familie want hij zag er heel mooi uit

Het leek gewoon alsof hij sliep.
Mensen die het niet geweten zouden hebben hadden het niet kunnen zien.

De verwerking is voor mij niet makkelijk geweest, omdat ik geen partner had om op terug te vallen.

Wel een hele lieve moeder die alle dagen bij mij is gebleven met Julian.
Daarvoor wil ik haar nog bedanken want zonder haar had ik het niet gered!

www.juliannijhuis.vlindersite.nl

 

nee helemaal geen excuses nodig.
Snap dat je hiervan schrikt! Maar ik heb pas geleden weer een gesprek gehad en die "ziekte" alleen is geen oorzaak van doodgeboorte of miskraam. Meer in combinatie met andere oorzaken. Weet wel dat mijn placenta wel dat mijn placenta daardoor slechter was (geen goede aanleg gehad). Mijn tip is: slik paracetamol. Dat verdund je bloed en zorgt ervoor dat de aanleg per4fect gaat. Bij mijn 2e zwangerschap ook gedaan en extra vitamines B1+B6 (zo uit mijn hoofd) geslikt.
Mijn zoontje Milan is gelukkig kerngezond geboren!

Sterkte !