Ik ben ambitieus tot op een bepaalde hoogte. Mijn gezin staat nu wel op de eerste plaats, maar ik vind daarnaast mijn carrière wel belangrijk. Ik ben altijd bezig met het volgen van vakinhoudelijke opleidingen en ik heb wel een duidelijke idee over waar ik over vijf jaar sta. Ik kan ook ontzettend van mijn vak genieten en ik vind het heerlijk om mij hier verder te ontwikkelen. Echter heb ik bij de geboorte van de kinderen wel een stapje terug gedaan en werk ik momenteel parttime. Geluk is dat ik door mijn ambitie nu wel op een niveau werk, waardoor ik ook met een parttimebaan meer dan voldoende verdien. Mocht mijn man bijvoorbeeld zijn baan verliezen of er onverhoopt alleen voor komen te staan dan kunnen we ons redden. Deze economische zelfstandigheid is voor mij belangrijk.
Vroeger was ik helemaal niet zo ambitieus. Ben zelfs een hoge opleiding gaan doen met de gedachtegang dat ik dan met wat minder uren ook leuk kon verdienen naast mijn partners salaris. Maar ik ben door de jaren heen steeds meer gaan werken en steeds verder gekomen. Steeds een beetje opgeklommen. Ik zit nu wel aardig aan de top binnen het bedrijf waar ik werk. En begin me nu zelfs wel af te vragen of dat genoeg is voor mij. Want ik ben onderhand behoorlijk ambitieus geworden!
Ik ben ambitieus / perfectionistisch / resultaatgericht, maar niet specifiek op het gebied van werk. Daar ben ik nu achter gekomen. Momenteel werk ik 24 uur per week, omdat dat het minste is wat in mijn functie van jurist mogelijk is (dacht ik, maar daar kom ik zo op terug). In de praktijk is dat helemaal niet relaxt, want voor mijn gevoel faalde ik zowel in mijn werk als in het moederschap. Ik had voor beiden niet mijn volledige aandacht, terwijl ik wel gewend was alles te geven voor mijn werk. Twee weken terug had ik mijn beoordelingsgesprek en ik had toen eerlijk aangegeven dat ik de afgelopen tijd echt maar op 50% van mijn kunnen had gepresteerd. Dat bleek geen probleem, want het resultaat was alsnog bovengemiddeld. Kan je nagaan hoe perfectionistisch ik ben ingesteld... Ik gaf aan dat ik eigenlijk niet tevreden was over de situatie en dat ik minder wilde werken. Hoeveel uren zou ik dan willen werken. Nou niet meer dan een halve dag. In mijn achterhoofd had ik de beslissing al genomen dat ik desnoods ontslag zou nemen. Dat hoefde gelukkig niet, want kennelijk wil mijn werkgever mij niet kwijt en gunnen ze mij deze (persoonlijke) kans. Ik wil maar zeggen: als je het gesprek niet aangaat weet je nooit wat de mogelijkheden zijn binnen je bedrijf. Ik had nooit gedacht dat zo ver met mij zou worden meegedacht. Nu kan ik ambitieus zijn in het moederschap en daarnaast bij blijven op mijn vakgebied door wat kleine klussen te doen en interne opleidingen te volgen. Mijn man is heel erg ambitieus en heeft zijn eigen bedrijf. Dat heeft ook wel meegewogen in mijn keuzes natuurlijk...
Ik weet het toevallig al in hbo functies mag en kan er bij mij op het werk niet minder dan 32 uur worden gewerkt. Ik zou het ook niet kunnen dan zou ik hetzelfde in minder dagen proppen en dan zou ik het zwaar gaan vinden. Dat is niet het geval. Voor mij is het prima want mijn man werkt ook 32 uur. We hebben dus beide een dag thuis. Ik vind het erg fijn in balans. Als ik minder zou willen werken dan kan dat maar dan moet ik een ondersteunende functie doen en dat is niet mijn ambitie. Of solliciteren maar ik ben juist echt super blij met deze baan. Het is absoluut mijn droombaan Wel fijn dat jij het zo hebt kynnen regelen zeg! Mooie uitkomst!
Ik ben niet ambitieus, maar ik heb wel zoiets van 'het moet' als je wil meetellen, gezien wil worden en waardering krijgen. Ik heb eigenlijk zoiets van: zolang ik maar blij ben met/in mijn werk en daarbij mijn gezin kan onderhouden, vind ik het prima. Maar zelfontplooiing, cursussen, doorgroeimogelijkheden, altijd in ontwikkeling blijven wordt er helaas wel regelmatig van mij verwacht. Eerlijk is eerlijk; je loopt anders wel een beetje op een dood spoor. Na een paar jaar op één spoor te hebben gezeten, ga ik mij ook wel vervelen, denk ik. Maar dat gebeurt hier zo zelden dat ik dat nog niet heb kunnen uittesten. En gezien ik ZEKER NIET de ambitie heb om thuisblijfmoeder te zijn (ik kan dat niet, heb een kort lontje, ben ongeduldig, heb bepaalde uitdagingen nodig op een ander vlak en nog wel veel meer redenen) ga ik liever de arbeidsmarkt op. Ik zou het liefst 30 uur om 30 uur met mijn partner willen werken. Zo hebben we allebei wat te doen, toch genoeg vrije tijd en verdienen we allebei toch aardig.
Nee, totaal niet. Zoals hiervoor mooi gezegd wordt; ik werk om te leven. Ik wil later heel graag mijn kind(jes) grootbrengen, opvoeden en alles mee maken zolang dit financieel mogelijk is. Maar ben echt geen carrière tijger
Ik ben wel ambitieus en man ook, maar dat hebben we wel even een paar jaar op pauze gezet nu. We zijn allebei managers en zijn daar op dit moment wel even tevreden mee. Als de kinderen ouder zijn gaan we op naar de nog hogere positie. Ik vind werken wel leuk, maar uiteindelijk doe ik het vooral om de kinderen een goed leven te geven.... Zij moeten straks kunnen studeren als ze willen dus daar werk ik graag voor
Ja ik denk het wel. Ik studeer nu en met mijn diploma ben ik verplicht om ieder jaar behoorlijk wat navormingen en extra opleidingen te volgen. Daarbovenop heb ik ook nog mogelijkheden om verder te studeren in verschillende richtingen waarbij ik dus ook hoger zal klimmen. Ik zal nu beginnen met eerst dit diploma te halen, ik heb dus nog geen plannen om direct verder te studeren, maar ik vind het wel heel fijn dat er mogelijkheden zijn om op te klimmen. Maar ik vindt het ook belangrijk om een aanwezige moeder te zijn. Momenteel combineer ik het moederschap en studeren heel goed. Mensen in m'n omgeving begrijpen soms niet hoe ik het voor elkaar krijg om bij alles aanwezig te zijn van belangrijke gebeurtenissen van de kinderen en ook minder belangrijke gebeurtenissen (bijv. zwemmoeder enz) en toch ook nog studeer. Het enige dat ik niet zo goed bij hou is mijn huishouden maar ook dat is nog steeds leefbaar. Mijn man is niet super ambitieus (ik ben dit veel meer), hij heeft een fijne job met verantwoordelijkheden, maar hoeft niet zozeer door te groeien.
Nee allebei niet 😅 Wij hechten heel erg veel waarde aan tijd voor ons gezin. Maar werk is nodig om te kunnen leven dus het moet 😄 Moet er wel bij zeggen dat mijn man het bij zijn huidige werk ontzettend naar zijn zin heeft en er voor hem veel doorgroei mogelijkheden zijn. Dat motiveert hem wel dus gaat er altijd met 300% inzet heen. Maar het gevoel van carrière moeten maken hebben wij absoluut niet.
Qua werk nee, ik vind het prima wat ik nu doe. Wel voor gestudeerd en verdient best aardig voor een klein aantal uur. Ik heb het ook altijd bekeken als ik salarisverhoging kreeg: mooi, minder werken voor hetzelfde geld.
Nee ik helemaal niet. Ik vind een "carrière" echt totaal onbelangrijk. Wat niet betekend dat ik geen uitdagingen zoek. Het allerbelangrijkste vind ik dat ik heel erg betrokken kan zijn bij het opgroeien van mijn kindjes. Ik wil die tijd niet werkend doormaken. Maar ik vind werken wel leuk, en ik vind het belangrijk dat ik lol in mn werk heb, en dat heb ik nu. Ik zoek daarin en ook vooral buiten het werk mijn eigen uitdagingen. Ik heb gelukkig de leukste baan ter wereld en kan dat ook nog combineren met full time bij mijn kinderen zijn. Mijn man is iets ambitieuzer, hij werkt graag, maar vind het net als ik wel heel belangrijk om genoeg tijd met de kinderen door te brengen. 40 uur in de week vindt hij meer dan voldoende.
Ja. Ik heb een tijdje in mijn werk stilgestaan door allerlei omstandigheden en merkte dat ik dat echt zat was. In eerste instantie op een andere baan gesolliciteerd, helaas niet geworden, maar merkte wel dat ik het weer nodig heb om me te ontwikkelen. Ik heb dat in mijn jaargesprek ook aangegeven en ga nu twee opleidingsdagen doen. Met die extra kennis wil ik op mijn werk een aantal stappen zetten. Een en ander moet ook leiden naar een hoger salaris. Ik heb inmiddels duidelijk uitgesproken dat er eens wat meer tegenover moet staan. Ik ben wel heel blij dat ik dit in 32 uur kan. Die ene extra dag met mijn kinderen is me veel waard, ook dat ik kan ontbijten en avondeten met het gezin vind ik belangrijk. Tegelijkertijd vind ik niet dat dit voor altijd hoeft. In mijn sector is 36 uur voltijd, dat zie ik nog makkelijk gebeuren over een paar jaar.
Nou dit. Tot mijn 34e Nog gestudeerd naast mijn werk, leidinggevende functie naast mijn huidige functie maar mijn passie is nu mijn gezin. Niets zo veranderlijk als de mens hè?
Ik ben heel ambitieus geweest en na de zwangerschap... Uhmmm... Niet meer zo 😅. Mijn ambitie is slapen... Veeeeel slapen. Ik moet er echt niet aan denken dan mensen nóg meer van me willen dan nu. Partner is wel ambitieus, die timmert hard aan de weg met een eigen bedrijf en verschillende kunstvormen. Type "kan alles"
Ik denk dat het heel normaal is om even op de pauze knop te drukken als je zwanger bent en/of kleine kinderen hebt. Ik heb ook wel een paar jaar gehad dat ik dat hele carrière niet zo boeiend vond. Mijn gezin stond op 1 en alle gedoe op werk liet ik maar wat langs me heen gaan. Maar ik was me er toen al wel van bewust dat dit zo was en dat het tijdelijk zou zijn. Nu mijn jongste weer wat ouder is ben ik weer aan wat uitdaging toe.
Ja op zich ben ik wel ambitieus! Maar heb nu even een stapje terug gedaan, omdat mijn man een nieuwe baan heeft waar hij graag verder wil groeien. Ik geef hem nu die kans door zelf maar 3 dagen te gaan werken (fulltime thuis zou ik nooit willen en kunnen). Ik heb een goede baan, daar heb ik ook voor gewerkt. Maar nooit zo erg dat ik altijd 60 uur per week werkte. Ik vind een privé leven ook erg belangrijk, nu met een gezin helemaal. Mijn man doet dit gelukkig ook niet, promotie is leuk maar niet ten koste van alles! Mijn man kan gelukkig vanuit huis veel doen dus vaak als de kids (en ik) op bed liggen dat hij nog wat doet voor zijn werk.
Ik heb de droom om ooooooooit nog eens te promoveren... Verder ben ik qua werk niet ambitieus, qua studie wel.
Wat jij vertelt werd mij ook verteld in het gesprek tijdens mijn zwangerschap, maar toen ik op het punt stond om ontslag te nemen was opeens van alles mogelijk. Zelfs 4 uur per week. Ik ben de enige jurist in Nederland die 4 uur gaat werken denk ik Ik vind het heel fijn om nog een lijntje te hebben met mijn werk. Mijn man is veel van huis en ik heb super veel zin om veel met mijn zoontje te zijn, maar ik vind het ook heel spannend want je weet nooit hoe het echt is totdat je het zelf hebt ervaren...
Ik denk dat jij dan een hele fijne werkgever hebt die deze uitzondering maakt. Ik heb ook een fijne werkgever maar mijn functie is gewild. Ik ben ook hier begonnen nadat ik al moeder was dus ik wist dit ook al. Ik heb er zelf voor gekozen. Er is ook niemand van mijn collega's die minder werken dan 32 uur. Ook allemaal mama's. Ik vind het overigens niet erg. Het is heel goed te combineren omdat mijn man ook 4 dagen werkt. En ik werk vlakbij huis dus ben vroeg thuis. Heb flexibele werktijden. Maar voor de toekomst voor een tweede zou het bijv. wel fijn zijn als de optie er was om 3 om 4 te gaan werken ofzo. Maar ja, dat is verre toekomst dus je weet nooit hoe de wereld er dan uit ziet Minder dan 3 dagen zou niet mijn ding zijn, dat past niet echt lekker bij mij en ons. Ik kan mij wel voorstellen dat het spannend voor je is maar goed dat je je hart volgt, het gewoon gaat doen en dat het mogelijk is. Een blije mama is het beste!!!
Neuh. Mijn ambitie is eigenlijk gewoon een fijn leven hebben en mijn kinderen zonder al te veel ellende helpen om later leuke en gelukkige volwassenen te zijn. En mijn man denkt er hetzelfde over, werken om te leven en niet leven om te werken.